14.9.05

Ιδιωτεύειν (kernel space thoughts)

Πριν ένα ή δύο χρόνια στο κλουβί με τις τρελές είχε σκάσει ένας που ισχυριζόταν ότι είχε ανακαλύψει την Αλήθεια για το μέλλον του Κόσμου. Συγκεκριμένα την είχε ανακαλύψει σε μια προφητεία της Βίβλου που κατά τη γνώμη του προδιέγραφε με απόλυτη ακρίβεια την ιστορία της περιοχής μας από τον 6ο π.Χ. αιώνα μέχρι περίπου το 2100 (αν θυμάμαι καλά). Θεωρούσε δε το γεγονός κορυφαία ανακάλυψη. Είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ, που ξόδεψε όλο το εφάπαξ του για να εκδόσει ένα βιβλίο πάνω στο θέμα και να φωτίσει την Ανθρωπότητα.

Δυστυχώς, στα ερευνητικά του προσόντα δεν περιλαμβάνονταν η γνώση της Αγγλικής, ούτε στην ερευνητική του μεθοδολογία περιλαμβάνονταν η επισκόπηση της βιβλιογραφίας. Κατά συνέπεια, δεν είχε τρόπο να ξέρει ότι το θέμα με το οποίο καταπιάστηκε, δηλαδή ο Δανιήλ 11, είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα ζητήματα τα τελευταία 1500 χρόνια (1.200.000 αποτελέσματα δεν είναι και λίγα!).

Η προφητεία περιγράφει με αξιοθαύμαστη πραγματικά ακρίβεια μια σειρά ιστορικά γεγονότα στη Μ. Ανατολή, γεγονότα που συνέβησαν πολύ μετά το θάνατο του υποτιθέμενου συγγραφέα της. Ως εκ τούτου έχει χρησιμοποιηθεί από την Εκκλησία σαν βαρύ πυροβολικό στο γνωστό debate "υπάρχει Θεός;". Ταυτόχρονα, έχει αναπτυχθεί ένας πολύ τεκμηριωμένος αντίλογος, που με γλωσσολογικά, αρχαιολογικά και ιστορικά τεκμήρια τοποθετεί το πραγματικό έτος συγγραφής της προφητείας γύρω στα μέσα του 2ου αιώνα, 300 χρόνια μετά το θάνατο του Δανιήλ. Έχουμε όπως καταλαβαίνετε δύο αντιδιαμετρικές απόψεις για το θέμα. Εγώ φυσικά βρίσκω τη δεύτερη σαφώς πιο πειστική, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι και οι δύο απόψεις συμφωνούν πως το χρονικό διάστημα που επιχειρεί να προδιαγράψει (ή να αφηγηθεί) η προφητεία σταματά στα μέσα του 2ου π.Χ. αιώνα. Και ο τύπος, μην ξέροντας καλά αρχαία, είχε παρερμηνεύσει έναν κρίσιμο στίχο κάπου στη μέση και ξεκίνησε να αρμενίζει προς το 2100!

Και ιδού το ερώτημα: του το λες, ή δεν του το λες; Του λες ότι ξόδεψε το εφάπαξ του για μια τεράστια μαλακία, ή τον αφήνεις στην ευτυχία του;

Τελικά του το είπα. Αμέσως το μετάνιωσα, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι τζάμπα μπήκα στη διαδικασία: μου πέταξε ένα αντεπιχείρημα εντελώς της πούτσας, στην επόμενη παράγραφο έγραψε κάτι ακατάληπτο, και... απλά συνέχισε να πιστεύει αυτό που πίστευε. Ήταν σα να μην του είχα πει τίποτα. Δε με αγνόησε. Με διέγραψε κανονικότατα από τη μνήμη του. Πιστεύω πως ακόμα και αν κάποιος του βασάνιζε το παιδί μπροστά στα μάτια του και ο μόνος τρόπος να σταματήσει ήταν να θυμηθεί ο τύπος ότι του είπα αυτά κι αυτά, ο τύπος ειλικρινά δε θα θυμόταν τίποτα. Το φαινόμενο το έχω δει έκτοτε να επαναλαμβάνεται αρκετές φορές, αλλά δεν παύει να με εντυπωσιάζει.

Έχω έρθει σε σοβαρές διαφωνίες με άπειρους ανθρώπους. Μερικοί είχαν δίκιο και μου άλλαξαν γνώμη για πολύ θεμελιώδη ζητήματα (αν και συνήθως το παραδέχομαι 2-3 μήνες μετά). Άλλοι είχαν άδικο και το παραδέχθηκαν. Με πολλούς υπήρξε ακραία διαφωνία και έχασα την ψυχραιμία μου.

Αλλά ο τελευταίος χρόνος με έκανε να σκεφτώ πάρα πολύ κάποια πράγματα (που ήδη τα σκεφτόμουν απλά πολύ) και στο εξής προσπαθώ πρώτα απ' όλα να καταλάβω τον άλλον. Γιατί για να επιδεικνύει κάποιος παράλογη συμπεριφορά, έχει τους λόγους του. Και δεν εννοώ "έχει τα δικά του στοιχεία", εννοώ "έχει τα δικά του προβλήματα", με την ψυχολογική έννοια. Εγώ π.χ. αντιδρώ εντελώς παράλογα στο θέαμα μιας κατσαρίδας, λόγω παιδικού τραύματος. Όλοι είμαστε ανωμαλάρες κατά βάθος και σε κάποια θέματα. Γιατί το "ομαλό" είναι μέσος όρος και δεν υπάρχει κανείς που να είναι έτσι. Υπόψη: το ότι καταλαβαίνεις το άλλον δε σημαίνει ότι δε θα τον πάρει ο διάολος. Και οι βιαστές παιδιών σίγουρα είχαν τα προβλήματά τους για να γίνουν τέτοιοι, αλλά αυτό δεν τους γλιτώνει (ούτε θα έπρεπε να τους γλιτώνει) από τη φυλακή.

Και το ερώτημα είναι: όταν έχεις καταλάβει τον άλλον και η εικόνα που έχεις καταλάβει είναι αξιοθρήνητη; Το λες, ή δεν το λες; Και αν το έχεις καταλάβει, τι νόημα έχει να το πεις; Είσαι από πάνω, έτσι δεν είναι; Έχεις το απόλυτο πλεονέκτημα: ξέρεις (όχι πιστεύεις, ξέρεις) ότι ο άλλος κάνει λάθος και ξέρεις και ακριβώς γιατί κάνει λάθος (γιατί είναι ένα πραγματικά αξιολύπητο πλάσμα κι εσύ είσαι 25 και όλα σου πάνε καλά και είχες 100 φορές πιο θετικές εμπειρίες στη ζωή σου), οπότε τι νόημα έχει να ασχοληθείς περαιτέρω;

Προσπαθώ να σκεφτώ λόγους για να μην παρασυρθώ σε ένα flamewar με ένα άτομο που πραγματικά λυπάμαι (και σιχαίνομαι, που είναι πρακτικά το ίδιο), και ο βασικός λόγος που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι δεν έχει νόημα να βγω από πάνω, από τη στιγμή που είμαι από πάνω. Διαπιστώνω ότι αυτό εκλαμβάνεται -βλακωδώς- ως κάποιο είδος αδυναμίας σε έναν πόλεμο που διαδραματίζεται αποκλειστικά στο εσωτερικό ενός εξαιρετικά αραιοκατοικημένου και αχρησιμοποίητου κρανίου. Το να μπω εκεί μέσα και να τα κάνω όλα πουτάνα είναι πάντοτε μία διαθέσιμη επιλογή, αλλά δε νομίζω ότι θα βελτιώσει κάτι.

Παρ' όλα αυτά, δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα να κάνω αυτήν την επιλογή. Το ότι δε θα κερδίσω κάτι, δε σημαίνει ότι θα ξοδέψω και κάτι το ιδιαίτερο. Ούτε σημαίνει ότι ο άλλος δε θα πακετωθεί χοντρά (εκτός αν παίξει ο μηχανισμός αυτοπροστασίας διά της διαγραφής των ενοχλητικών δεδομένων).

Θα δούμε.

10 σχόλια:

---. είπε...

Δεν θα ΄πρεπε καν να παίζουν τέτοια διλλήματα. Ειδικά από σένα.

Με απογοητεύεις.

Olyf είπε...

Πρόκειται για ψευδοδίλλημα αποτελέσματος κατ'εμέ. Τό ζητημα μοιάζει να έγκειται αποκλειστικά σ αυτό που θέτεις ώς "νοήμα" (και στο περιεχόμενο που ΕΣΥ του δίνεις) σχετικά με το να πείς η να μην πείς κατι.

Ιφιμέδεια είπε...

Αγαπητέ J95,
αντιμετωπίζω παρόμοιο δίλημμα αυτή την εποχή. Οι δύο τελευταίες παράγραφοί σου θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί από την κάτωθι υπογεγραμμένη.
Δεν έχω βρει ακόμη την απάντηση.
Καταλήγω προς το παρόν ότι δεν αξίζει να ασχοληθείς, διότι μάλλον η εξέλιξη είναι: τα χώνεις - ευχαριστιέσαι - μπλοκάρει στιγμιαία το έτερον υποκείμενον - επανακάμπτει σε ελάχιστο χρόνο από τα ανεξάντλητα αποθέματα ηλιθιότητας - συγχίζεσαι.
Σαν videogame κάπως, ε;

Tero είπε...

Βασικά, άμα έχω όρεξη για νταβαντούρι και "ζωηρό διάλογο", αραδιάζω επιχειρήματα στον άπιστο Θωμα [π.χ. λογομαχίες που έκανα με τον καθηγητή των Θρησκευτικών στο σχολείο (ρε τι θυμήθηκα τώρα) για τις διάφορες εκκλησιαστικές απόψεις (αυτά, βέβαια, όταν είχα μεγάλα κέφια, γιατί συνήθως τον έγραφα)].

Αλλά τις πιο πολλές φορές βαριέμαι την όλη άσκοπη διαδικασία αφού ξέρω καλά ότι δεν πρόκειται να αλλάξεις γνώμη σε κάτι τέτοια "κεφάλια".

Tero

Thrass είπε...

Eμπρός, λοιπόν, να ενημερώσουμε τα πλήθη ότι τα κιλά μετρούν μάζα κι όχι βάρος!

Μπα... δε μου βγαίνει...

eikonoplastis είπε...

Για να "την πώ" σε κάποιον θα πρέπει να με ενδιαφέρει η φιλία του. Το να του την πώ γιατί είναι μαλάκας, στην τελική με κάνει και μένα μαλάκα. Με ενδιαφέρει να καταλαβαίνομαι με τους ανθρώπους που είναι κοντά μου, και συχνά ο ένας έχει την ανάγκη της κουβέντας του άλλου.... 'Ολοι περνάμε τις καρακρισάρες μας και συχνά αν δεν μας σκουντήξει ο διπλανός ούτε που το παίρνουμε πρέφα.
Τώρα με τους κατά τεκμήριο μαλάκες, τι πρέπει να κάνουμε; Να γελάμε. Έναν κλόουν που κάνει τζάμπα παράσταση, γιατί να τον διακόψεις για επιστημονική συζήτηση;
Βέβαια άλλο να το λέω κι άλλο να το κάνω όταν πρέπει. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

kkk είπε...

> Για να "την πώ" σε κάποιον θα πρέπει
> να με ενδιαφέρει η φιλία του. Το να
> του την πώ γιατί είναι μαλάκας, στην
> τελική με κάνει και μένα μαλάκα.

1000% με τον Νίκο Ο.
Μπορεί να θυμάσαι και παλιότερα που με είχες ρωτήσει κάτι παρόμοιο, και είχα απαντήσει ακριβώς το ίδιο.

Αν είναι να θες να βοηθήσεις κάποιον να αλλάξει γνώμη, κατα κάποιον τρόπο αναλαμβάνεις και την ευθύνη του.

Αν το μόνο ζήτημα ήταν να αποδείξεις κάτι με τη λογική, τον παρέπεμπες απλά στο ανάλογο επιστημονικό κεφάλαιο (ή ρητό του Λένιν, αναλόγως), και τελείωνε η υπόθεση.

Α, και κάτι ακόμα. Αν νομίζεις οτι μπορείς να προδιαθέσεις κάποιον να αλλάξει με τον ανταγωνισμό, έχεις δρόμο πολύ ακόμα...

Τώρα, αν θες να κάνεις καυστικό χιούμορ, άλλη υπόθεση, αλλά μην μπερδεύεις τα δύο....

===

Α ρε, αυτή η αριστερά, έχει κάψει ρε γμτ. Προτείνω Carnegie - «How to win friends and influence people». Quaint, but oh, so true.

dgalanis είπε...

έχεις διαβάσει το the art of war?

mn8 είπε...

Δεν εχει κανενα ιδιαιτερο νοημα να προσπαθεις να συζητησεις, ουτε οταν σε ενα θεμα εχει ο αλλος στανταρ αποψεις, ουτε φυσικα αν εχεις εσυ!!! Οσες φορες το εχω κανει αυτο, το αποτελεσμα ηταν το ιδιο: νευρα, πολλα νευρα!!!

Γουσταρω απειρα ομως συζητησεις [ακομη και για τα πιο καυτα θεματα] οταν εχω απεναντι μου εναν ανοιχτο ανθρωπο. Τοτε μου δημιουργει και μενα την διαθεση να μην ειμαι απολυτος.

tero:μου ξυπνησες θυμησες απο ομηρικους καυγαδες με την θεολογο μου, που απο ενα σημειο και μετα δεν μου εδινε καν τον λογο...

Επισης με το ολο ποστ θυμηθηκα μια γελοια συζητηση, με εναν ξαδερφο μου, οταν προσπαθουσα να τον πεισω οτι οσες πιθανοτητες εχει να βγει το 4 32 21 18 40 στο τζοκερ, ακριβως τοσες εχει και το 1 2 3 4 5. Δεν μπορουσε να το δεχτει καν, παρολο που ειναι αληθεια :)

Thrass είπε...

Ασ' τα, mn8, κάποτε ανέφερα σε μια γιαγιά ότι τα λίτρα μετρούν όγκο (ενώ αυτή νόμιζε ότι το λίτρο είναι συνώνυμο του κιλού) και μου δήλωσε πολύ σοβαρά ότι μου τα μαθαίνουν λάθος στο πανεπιστήμιο (το καλό της είναι ότι δεν εντυπωσιάζεται εύκολα...).