Πρόσφυγες

Σπάω τη σιωπή μου [:)] για να πω ότι μολονότι σιχαίνομαι την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και θεωρώ όλους τους χειρισμούς τους στα περισσότερα θέματα από τραφελαφικούς μέχρι πεντακάθαρη εφόρμηση αυτών και των ημετέρων τους με αυριανική λύσσα και αισθητική στο μπαγιόκο, χαίρομαι που τουλάχιστον αυτή τη στιγμή βρίσκονται αυτοί στην εξουσία και όχι εκείνοι των οποίων οι οπαδοί ουρλιάζουν ζητώντας να βυθιστούν βάρκες, να γίνουν κλειστές φυλακές, να να να, ουγκ ουγκ ουγκ.

Πιστεύω ότι θα καταλήξουμε με δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και ότι αν δεν είμαστε τελείως ηλίθιοι αυτή είναι μια ευκαιρία η κοινωνία μας να ξεπλύνει τις "αμαρτίες" της και να κάνει μια νέα αρχή. Αυτή είναι η γνώμη μου βέβαια και μπορεί να κάνω και λάθος.

Εν πάση περιπτώσει δεν ξέρω πού θα μας βγάλει αυτό το πράγμα το οποίο είναι ολοφάνερα ιστορικών διαστάσεων, αλλά προτιμώ χίλιες φορές την αβεβαιότητα και να έχω ήσυχη την συνείδησή μου παρά να κάθομαι στο γυάλινο πύργο μου και το κατώφλι μου να είναι τίγκα στα πτώματα ανθρώπων που "τι να κάνουμε έτσι έτυχε", "τι να κάνουμε είναι μουσουλμάνοι", "τι να κάνουμε έτσι τα μοίρασε ο Γιαραμπής".

Ο παππούς μου

Μόλις παντρεύτηκε τον πήρανε προϊστάμενο. Με μέσο τον πατέρα του. Σε ομάδα εργατών που φτιάχνανε μπαταρίες. Η συμφωνία έλεγε ότι ο καθένας τους δικαιούνταν ένα ποτήρι γάλα τη μέρα. Επειδή πίστευαν -σωστά, λάθος δεν ξέρω- ότι εξασφάλιζε προστασία από τα χημικά των μπαταριών.

Την πρώτη μέρα τους πήρε στο διάλειμα και στηθήκαν στην ουρά να πιούνε το γάλα τους.
'Δεν έχει, φυγέτε'.
Φύγαν οι εργάτες.
Ο παππούς μου όχι.
'Έχουμε συμφωνήσει ένα ποτήρι γάλα. Πούντο;'
'Πάρε ρε κόπανε. Έχει για τους αρχιεργάτες.'
'Και τα παιδιά;'
'Άστους αυτούς να κουρεύονται'
'Μου λες να παρω το γάλα και μετά να πάω να κοιτάξω τους ανθρώπους μου στα μάτια;'
'Μικρέ πρόσεχε τα λόγια σου'
'Εσύ πρόσεξε τα λόγια μου. Έχετε συμφωνήσει ένα ποτήρι γάλα για όλους. Όχι μόνο για τους αρχιεργάτες.'
'Είναι η τελευταία σου κουβέντα;'
'Είναι η τελευταία μου κουβέντα'

Πέρυσι η θεία μου είδε έναν απο τους εργάτες έξω από το σούπερ μάρκετ. Δεκαπέντε τότε, εβδομήντα πια. Την αναγνώρισε και τη ρώτησε τι κάνει ο πατέρας της.
'Έχει πεθάνει από το εννιά'
Έβαλε τα κλάματα ο εργάτης. Που δεν το είχε μάθει. 'Συγνώμη κοπέλα μου' της είπε 'αλλα δε μπορώ να κρατηθώ. Δεν υπάρχουν πια ανθρώποι σαν το μπαμπά σου, να το ξέρεις'.

Τον απολύσανε την ίδια μέρα. Και του βγήκε κακό όνομα στην πιάτσα. Και έκανε δυο χρόνια να ξαναβρεί δουλειά. Με έγκυο γυναίκα και μετά με νεογέννητο και μετά με νήπιο. Κοριτσάκι. Τη μάνα μου. Πεινάγανε. Κυριολεκτικά πεινάγανε. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσω πόσο υπέφεραν βιολογικά και ψυχικά. Κυρίως εκείνος.

Αλλά ήταν ή αυτό ή να πιει το γάλα του και να επιστρέψει στους εργάτες του, συνένοχος με εκείνον που έκλεβε το δικό τους, να τους κοιτάει στα μάτια σα να μη συνέβη τίποτα.

Και αυτό μπορώ να συνειδητοποιήσω πόσο αδιανόητο του ήταν.

(Deftones : Simple Man)

AK-47 και σιτουασιονιστική κατάντια

Tout ce qui était directement vécu s'est éloigné dans une représentation

Guy Debord, La societé du spectacle, 1

Wir wollen dass ihr uns vertraut
Wir wollen dass ihr uns alles glaubt
Wir wollen eure Hände sehen
Wir wollen in Beifall untergehen – ja

Rammstein - Ich Will

Από τις πιο έντονες μέρες στο στρατό ήταν όταν πήγα για βολή. Βάρεσα δεκαπέντε σφαίρες, με δύο διαφορετικά όπλα. Δεν είχα πυροβολήσει ποτέ με αληθινό όπλο ως τότε και ελπίζω να μη μου ξανασυμβεί ποτέ. Παρ' όλα αυτά είμαι της άποψης ότι όταν μπαίνεις στο χορό πρέπει να χορεύεις, οπότε προσπάθησα και στις δύο βολές να πετύχω το στόχο.

Αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο απ' ό,τι ακούγεται.

Οι πρώτες δύο σφαίρες στην πρώτη βολή (με G3A3) αστόχησαν απίστευτα θεαματικά. Όχι απλά δεν πέτυχα το στόχο. Δεν πέτυχα ούτε καν το λοφάκι από πίσω. Βασικά πιστεύω ότι οι σφαίρες μου κατέληξαν 2 ή 3 χιλιόμετρα μακριά, κάπου ανάμεσα στο πεδίο βολής και στη μακρινή άγονη πλαγιά.

Οι επόμενες 3 ήταν το ίδιο άστοχες. Ίσως μία φορά πέτυχα το λοφάκι αλλά δε μπορώ να ξέρω με σιγουριά γιατί βαράγανε κι άλλοι. Στην καρτέλα μου μου έγραψαν για εκείνη τη βολή ότι πέτυχα 3/10 εντός στόχου, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν είδα καμία σφαίρα μου να πετυχαίνει το στόχο (φαίνεται όταν ένας στόχος τρώει σφαίρα). Αν όντως 3 σφαίρες πέτυχαν το στόχο μου, αυτές ήταν μάλλον από κάποιο διπλανό φαντάρο και δεν τις είδα τη στιγμή που τον πετυχαίνανε γιατί προσπαθούσα να πάρω καλύτερη θέση και κοίταζα αλλού.  Πάντως εκείνη τη στιγμή ήξερα σίγουρα ότι η πρώτη βολή μου είχε 0% ευστοχία.

Η δεύτερη βολή ήταν με 10 σφαίρες και με άλλο όπλο, το ΗΚ-11. Το ΗΚ-11 δεν είναι καθόλου ίδιο όπλο με το G3. Το G3 είναι ατομικό ντουφέκι, που το στηρίζεις στον ώμο σου  και βαράς (ή απλά το κρατάς σα μαλάκας, ή κάνεις επ' ώμου και τέτοια, τέλος πάντων είναι ελαφρύ). Το ΗΚ-11 είναι ομαδικό οπλοπολυβόλο. Αρκετά πιο βαρύ, θεωρητικά εδράζεται σε δίποδο, ιδανικά πακτωμένο κάπου (π.χ. σε όχημα ή θέση μάχης), ένας σημαδεύει και πατάει τη σκανδάλη, ένας άλλος το γεμίζει. Και ρίχνει 200 σφαίρες το λεπτό. Κατά ριπάς: Τα-τα-τα-τα-τα-τα-τα. Πολύ βαρύ πράγμα. Να το Heckler & Koch HK21, του οποίου το HK11 αποτελεί ελαφρώς παραλλαγμένο μοντέλο.

Απογοητευμένος από την επίδοσή μου στην πρώτη βολή, δεν ήθελα να χαλάσω τις ριπές μου. Έτσι πάταγα τη σκανδάλη όσο πιο απαλά μπορούσα, ώστε να ρίξω ιδανικά 10 σφαίρες μία-μία και να σημαδεύω όσο πιο καλά γίνεται.  Μάταια. Πάλι πέτυχα βουνό, αρκετά μάλιστα πιο άστοχα απ' ό,τι πριν. Μάλλον και οι διπλανοί το βρήκαν το ίδιο δύσκολο, γιατί αυτή τη φορά στην καρτέλα μου έγραψαν 0/10. Και το κυριότερο, μπόρεσα να βαρέσω μόνο 3 φορές. Στις οποίες φύγανε 3, 4 και 3 σφαίρες αντίστοιχα.

Μου έχει μείνει η δεύτερη βολή, γιατί ήταν στ' αλήθεια δυνατή εμπειρία. Και τα δύο όπλα είναι φονικότατα  αν βρουν στόχο, όμως το οπλοπολυβόλο ήταν πολύ πιο κακό και σοβαρό. Να ένα βαρύ κι ασήκωτο μηχάνημα του διαβόλου που δεν το έχει σε τίποτα να ξαπλώσει 4 άτομα σε μια στιγμή. Ακόμα κι αν εσύ ήθελες να πετύχεις 1.

ΑΚ-47 δεν έχω δει από κοντά ούτε θέλω, αλλά απ' ό,τι φαίνεται ρίχνει υπερδιπλάσιες σφαίρες ανά λεπτό. Θες να ρίξεις 1, και φεύγουν 6 ή 8 αν είσαι άπειρος και το έχεις στο κατά ριπάς. Δε θα ήθελα ποτέ να βρεθώ στο ίδιο μέρος με κάποιον που κρατάει Καλάσνικοφ

Και τώρα ερχόμαστε στο διά ταύτα.

Δε μπορώ να συγχωρήσω κάποιον που μπαίνει σε μια τράπεζα με τρία τέτοια. Πέρασε τη γραμμή. Διέπραξε σε βάρος >1 ατόμων το βασανιστήριο της εικονικής εκτέλεσης. Επειδή την είδε μαχητής του καλού και των δυνάμεων της ζωής.

Κλασικά.

Στ' αλήθεια δεν έχω καταλάβει πώς το φαντάζονται μερικοί. Ότι ήμασταν κατά του Κορκωνέα επειδή ήταν μπάτσος, και όχι επειδή έστρεψε το όπλο του σε κάποιον αθώο; Ναι ΟΚ ο Κορκωνέας πυροβόλησε ενώ οι πιτσιρικάδες δεν πυροβόλησαν. Σημαντική διαφορά, δε λέω. Σε κάποια πράγματα όμως μετράει αρκετά η πρόθεση. Είναι πάρα πολύ άγριο να απειλείς με Καλάσνικοφ. Είναι πολύύύ πέρα από τη γραμμή. Και δεν είναι απέναντι "στην τράπεζα" ούτε έχει να κάνει με τα λεφτά. Είναι απέναντι στους πάρα πολύ κανονικούς ανθρώπους που απειλήθηκαν, που φοβήθηκαν, που εξαναγκάστηκαν.

Εν πάση περιπτώσει όμως αυτοί έκαναν ό,τι έκαναν και θα τους κρίνει η δικαιοσύνη. Το πιο πιθανό είναι ότι θα πληρώσουν με αρκετά από τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Αν και όταν βγουν ίσως τα 50 να είναι τα 20 του σήμερα. Αυτοί που τους κανιβαλίζουν, που τους έχουν αφαιρέσει ήδη κάθε ανθρώπινη υπόσταση και τους βλέπουν σαν φιγούρες σε σιτουασιονιστικό υπερθέαμα, δε θα πληρώσουν.

Διότι δεν είναι αδίκημα να γράφεις μελό ιστορικίστικες καραπαπαρατζολιές. Να παίρνεις το μέρος αυτουνού που κρατάει το Καλάσνικοφ, υποτιμώντας την εμπειρία αυτού που βρέθηκε από τη λάθος μεριά του, ενώ εσύ ο ίδιος ούτε στα διακόσια χιλιόμετρα δεν έχεις περάσει είτε από τη θέση του ενός είτε από τη θέση του άλλου. Αλλά είναι αρχετυπικός φασισμός (σημεία 3, 9 και 11). Γράφεις τους αληθινούς ανθρώπους στ' αρχίδια σου, και ασχολείσαι μόνο με τις σεναριακές ανάγκες της Μεγάλης Εξιστόρησης. Η Μεγάλη Εξιστόρηση θέλει Ήρωες, ο κόσμος να χαλάσει. Οι Ήρωες είναι συνειδητοποιημένα όργανα της Ιστορίας. Οι Ήρωες είναι ευγενείς. Οι Ήρωες είναι σαν τους άλλους Ήρωες. Και οι υπόλοιποι είναι φυσικά κομπάρσοι. "Στο έμπα χίλιους έσφαξε στο έβγα δυο χιλιάδες".

Φυσικά για να γίνει αληθινός φασισμός πρέπει επιπροσθέτως να μην είσαι φλώρος και να έχεις αρκετές πιθανότητες να γίνεις εξουσία. Χλωμό γιατί οι εκφυλισμένοι σε σιτουασιονιστικές καρικατούρες του εαυτού τους είναι περισσότερο το είδος του ατόμου που βλέπει ζητιάνο και σκέφτεται πόσα like θα μαζέψει στο facebook μια φωτογραφία των ποδιών του μ' ένα ποίημα του Ρίτσου από κάτω.

Αλλά σε κάποια πράγματα μετράει αρκετά η πρόθεση.

Ή έστω η έλλειψη συναίσθησης.

#oύτε_κατά_παραγγελία_να_ήτανε

ΥΓ εξυπακούεται ότι είμαι κατά του οποιουδήποτε βασανισμού οποιουδήποτε και πολύ περισσότερο υπό κράτηση. Αλλά το να είσαι κατά του βασανισμού ατόμων υπό κράτηση είναι κάτι το αυτονόητο, δε σημαίνει ότι θα σου πω και μπράβο για αυτό, ούτε βέβαια για τις δικές σου παπαριές που προσπαθείς να περάσεις στην πλάτη του. Ιδιαίτερα όταν κάνεις σαφές ότι αυτές είναι στην πραγματικότητα το θέμα σου.

προχθές το βράδυ

είχε 20 βαθμούς. Ήταν ασυνήθιστα ζεστή βραδιά, συνήθως δεν έχεις τέτοιες θερμοκρασίες ούτε καν το Μάιο. Ήθελα να αράξω στο μπαλκόνι. Αλλά δε γινόταν, γιατί οι τρελοί τριγύρω καίγανε τζάκια, αποφασισμένοι να αναβιώσουνε το χειμώνα του '41-'42, από τον οποίο έχω αρχίσει να πιστεύω ότι μεσολάβησε βομβαρδισμός του πληθυσμού με ραδιενέργεια απευθείας στο κομμάτι του γονιδιώματος που ελέγχει την ανάπτυξη του εγκεφάλου και βγήκε αυτό το υστερικό, κακομαθημένο, αιωνίως ανήλικο ή μάλλον αιωνίως παλιμπαιδίζον έκτρωμα.

και πιο συγκεκριμένα

Αν επαναλαμβάνεις πέντε λέξεις συνέχεια, το κείμενο αποκτά δράμα.

Αν επαναλαμβάνεις πέντε λέξεις συνέχεια προσθέτοντάς τους συναισθηματικά φορτισμένους επιθετικούς προσδιορισμούς, το κείμενο αποκτά περισσότερο δράμα.

Αν επαναλαμβάνεις πέντε λέξεις συνέχεια, προσθέτοντάς τους συναισθηματικά φορτισμένους επιθετικούς προσδιορισμούς, βάζοντας μικρές σκηνές της καθημερινότητας, διανθίζοντάς τις με ευκολονόητα κι ευκολοχώνευτα στερεότυπα, το κείμενο αποκτά ακόμα περισσότερο δράμα.

Αν επαναλαμβάνεις πέντε λέξεις συνέχεια, προσθέτοντάς τους συναισθηματικά φορτισμένους επιθετικούς προσδιορισμούς, βάζοντας μικρές σκηνές της καθημερινότητας, διανθίζοντάς τις με ευκολονόητα κι ευκολοχώνευτα στερεότυπα, τετριμμένες ψηφίδες στο memset του τηλεορασόπληκτου κοινού, ενώνοντας πολλές κοφτές, αγχωμένες θα έλεγε κανείς, δευτερεύουσες και κύριες, ασύνδετες και συνδεδεμένες, πληκτικές και πιο πληκτικές προτάσεις με κόμμα, χωρίς τελεία, μόνο με κόμμα, χωρίς τελεία, πολλές, κοφτές, αγχωμένες δευτερεύουσες προτάσεις, πληγωμένες φρασούλες, στιγμούλες που μένουν ανολοκλήρωτες, μικρές, κοφτές, αγχωμένες σκηνές της καθημερινότητας, πάρλα, πάρλα, πάρλα να τους καραφλιάσεις όλους, τότε το κείμενο δίνει στον αναγνώστη την εντύπωση ότι πάλλεται από το συναίσθημα.

Έτσι μπορείς να ισχυριστείς ότι είσαι πολύ πιο έξυπνος και ανώτερος από τη θεια μου τη Μαριγώ την πλύστρα που βλέπει μόνο τούρκικα, χωρίς κανένας να προσέξει ότι πουθενά δεν το απέδειξες, ότι γενικά δεν απέδειξες ούτε ισχυρίστηκες κάτι χειροπιαστό, απλώς πλημμύρισες τον άλλον στη σαπουνόπερα, το άρλεκιν, την κονσέρβα.

Στη συνέχεια θα πανηγυρίσεις για την αγραμματοσύνη και τη ρηχότητα που μόλις επέδειξες, βαυκαλιζόμενος και αυτοϊκανοποιούμενος ότι συνεχίζεις το πάνθεον των μεγάλων μαστόρων του λόγου και της ανθρώπινης ψυχής. Και πάντως όχι τη θεια μου τη Μαριγώ την πλύστρα που βλέπει μόνο τούρκικα.

Και θα θέσεις διλήμματα. Πρωταγωνιστές ή μέρος του σκηνικού, στο θέατρο που νομίζεις ότι είναι η ζωή. Γιατί τόσα ξέρεις. Από τα δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια γεγονότα, τις άπειρες εξίσου έγκυρες εμπειρίες του καθενός, από αυτόν τον ωκεανό πληροφορίας, να κρατάς πέντε, δέκα, πενήντα το πολύ εικόνες με αφηγηματική αξία, ευκολοχώνευτες κι ευκολονόητες, οι Καλοί, οι Κακοί, η Μεγάλη Εξιστόρηση. Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι.

Ήρθε η ώρα να αφήσεις μιαν απελευθερωτική πορδή.

* εμπνευσμένο από αυτό. 

κοινωνική ψυχολογία

Η προφανής ανάγνωση αυτού του κειμένου είναι:
-αφού λες αυτό που κάνεις αγώνα υπέρ μου ενώ με θίγει βαθύτατα
-αφού λες αυτό που σου συμβαίνει προάγγελο αυτού που θα μου συμβεί ενώ προηγούμαι 5 χρόνια
-αφού λες το να μη σε υποστηρίζω "εμφύλιο"

==> Ε πες το εμφύλιο, χέστηκα δε πα να το πεις και Ντίσνεϋλαντ ηλίθιο κακομαθημένο  που περιμένεις να πάρω στα σοβαρά τα ελεεινά φίδια που πουλάς.

Για μένα είναι εντελώς ξεκάθαρο.

Δυστυχώς η εγκεφαλική νέκρα και ο φανατισμός, κυρίως ανάμεσα στους ντεμέκ αριστερούς επαναστάτες του πληκτρολογίου είναι τέτοια, που το θεώρησαν πάρα πολύ κυριολεκτικά κήρυξη εμφυλίου, περνώντας τη μπλόγκερ από το συνηθισμένο "στολισμό" τύπου γερμανίδας σημαιοφόρου.

Σιγά ρε παιδιά. Θα σας σκιστεί το αμπέχονο.

κοινωνικός αυτοματισμός

=να μη σου αρέσει όταν κάποιος σε χρησιμοποιεί κυνικότατα σαν όμηρο προκειμένου να εκβιάσει την κυβέρνηση ώστε να πάρει (η κυβέρνηση) περισσότερα λεφτά από εσένα και να τα δώσει στην ωραία του πάρτη.

Προσπαθώ να σκεφτώ ποιο είναι το αντίθετο.

Λογικά κάτι ατομικό και χειρωνακτικό. 

κοινωνικά δεν είμαι στα καλύτερά μου

αλλά πραγματολογικά νομίζω εξακολουθώ να τα σπάω.

Αντίθετα σχεδόν όλοι τριγύρω αποκτούν με εξωφρενικούς ρυθμούς κοινωνική συνείδηση αλλά με τη βιολογική έννοια θα έλεγα. Τουτέστιν αλληλεπιδρούν πάρα πολύ έντονα μεταξύ τους και αρχίζει να τους απασχολεί ότι ανήκουν σε μεγαλύτερες ομάδες από την πάρτη τους ή το μικρό τους κύκλο εξ αίματος συγγενών (ομάδες μάλιστα που φαίνεται να είναι χοντρά in trouble).

Μόνο που οι ομάδες που σχηματίζουν σχεδόν όλες σχεδόν πάντα παλεύουν προς την κατεύθυνση του να μουρλαθούμε όλοι τελείως και να αρχίσουμε τις αληθινά χοντρές μαλακίες, να χτίσουμε επιτέλους κι εμείς τον Παρθενώνα μας δουλεύοντας τη μαλακία σαν νέο μάρμαρο.

Με αφηγηματικούς όρους θα λέγαμε ότι η δυναμική του φαινομένου μοιάζει περισσότερο με Επιδρομή Ζόμπι παρά με Άνοδο Κινήματος.

Και νομίζω αυτό είναι που βρίσκω πιο κουραστικό στην κρίση, που με φρικάρει και με τρομάζει. Τουλάχιστον σε καταστασιακό επίπεδο.

Σε εμπειρικό επίπεδο το πιο κουραστικό παραμένει με διαφορά ότι σχεδόν κάθε μέρα ξημερώνει από ίδια σκατά μέχρι πολύ χειρότερα για σχεδόν όλους (τουλάχιστον από οικονομικής άποψης) και χωρίς να φαίνεται ότι θα τελειώσει αυτή η ιστορία σύντομα. 

απεξάρτηση

Να 'μαστε λοιπόν στο 2012. Και κοντεύει να τελειώσει. Είχα μπλογκ σε εξωτερικό σέρβερ τον περισσότερο καιρό αλλά τώρα τελευταία δεν πολυάξιζε να πληρώνω για ένα ή δύο ποστ το χρόνο που τα πιο πολλά ήτανε και μάπα. Μερικά που μου άρεσαν μπορεί να τα ξαναβάλω εδώ. Α και δε θα έχει σχόλια γιατί τώρα πια έχω ζωή (see below).

Το κυριότερο πρόσφατο ατομικό μου επίτευγμα είναι ότι έκοψα το κάπνισμα. Εδώ και 24 μέρες. Μαχαίρι. Και υπάρχει κάτι που πρέπει να γνωρίζετε:

Το κόψιμο του καπνίσματος είναι χάλια. Κι άλλα πράγματα είναι αντικειμενικά υγιεινά αλλά υποκειμενικά χάλια (π.χ. τα φασολάκια τα πράσινα τα νερόβραστα με κλωστές, ή το αντιπυρετικό υπόθετο ή η απονεύρωση), αλλά το κόψιμο του καπνίσματος τα ξεπερνά όλα.

Πρώτα απ' όλα δεν είναι καθόλου εύκολο. Ήθελα να το κόψω εδώ και 2-3 χρόνια. Τα τελευταία 2 χρόνια πάρα πολύ. Σχεδόν βράδυ έπεφτα για ύπνο και η τελευταία μου σκέψη ήταν "αύριο δε θα καπνίσω" κι όμως το επόμενο πρωί δε γινόταν. Το πιο πολύ που είχα καταφέρει ήταν να καπνίσω τελευταίο τσιγάρο 2 η ώρα το βράδυ και 12:30 το μεσημέρι της επομένης να ανάψω πάλι, περισσότερο απογοητευμένος από κάθε άλλη φορά.

Θα έλεγα λοιπόν ότι της -μέχρι τώρα- επιτυχημένης απόπειρας προηγήθηκαν πάνω από 700 οικτρά αποτυχημένες. Αυτή τη φορά όμως τα κατάφερα. Γιατί καθόμασταν με τη Γ. στο μπαλκόνι κι εγώ έστριψα τσιγάρο και το άναψα. Και τότε άρχισε να μου λέει (πάρα πολύ ήρεμα και πολιτισμένα και με αγάπη) "γιατί δεν το κόβεις τώρα" και "θα σε βλέπει η μικρή και θα μάθει κι αυτή" και "σκέψου πόσο περήφανη θα είναι για σένα άμα αντί για αυτό ξέρει ότι το έκοψες". Κι εγώ σκεφτηκα "ρε γαμώτο τι μου λέει τώρα γιατί δε με αφήνει ήσυχο να καπνίσω;".

Και με το που το σκέφτηκα αυτό πήγα ένα επίπεδο πίσω και σκέφτηκα αυτό που σκεφτόμουν.

Και κατάλαβα ότι είχε απόλυτο δίκιο, και ότι η νικοτίνη με έκανε να ενοχλούμαι από κάτι απόλυτα σωστό. Και λέω "δεν είναι δυνατόν να υποτάσσεται η σκέψη μου σε μια βλακώδη συνήθεια λες και είμαι κανένα εγωκεντρικό τσουλί".

Γενικά αν υπάρχει ένα πράγμα που περηφανεύομαι, είναι ότι ποτέ δεν προσαρμόζω τα συμπεράσματά μου στις επιθυμίες μου. Δε μπορώ ας πούμε να πιστέψω στην αθανασία της ψυχής μόνο και μόνο επειδή θα μου άρεσε. Κατά κύριο λόγο το κάνω εκ κατασκευής: όντως δε μπορώ (δεν είναι θέμα 'δε θέλω').

Εξοργίστηκα λοιπόν που ανακάλυψα ότι η νικοτίνη μου προκαλούσε κάτι τέτοιο. Με έκανε δηλαδή να αγνοώ σωστά πράγματα και να τα αντιμετωπίζω σα να μην ισχύουνε. Και μάλιστα να μου μιλάει η γυναίκα της ζωής μου με αγάπη και αυτό να το διαστρεβλώνω σε κάτι ενοχλητικό, με κύριο σκοπό να θέσω σε κίνδυνο την υγεία και την ευτυχία ολωνών μας και πιο πολύ του παιδιού μου. Δηλαδή γαμώ το φελέκι μου.

Κι εκεί τα πήρα και αποφάσισα να μην ξανακαπνίσω.

Πήγα λοιπόν και της έδωσα όλους τους καπνούς μου. Είχα αφήσει βέβαια το στριμμένο τσιγάρο στο τασάκι, με μόνο μία ρουφηξιά, και λίγο αργότερα σκέφτηκα ότι αφού το είχα ξεκινήσει δε μετράει και το κάπνισα (πληροφοριακά δε μου άρεσε ιδιαίτερα και επιβεβαίωσε την άποψή μου ότι δε θα ξανακαπνίσω).  Ώρα 23.50. Μετά από αυτό τίποτα.

Το επόμενο πρωί έφτιαξα καφέ και ήθελα όσο τίποτε να καπνίσω ταυτόχρονα αλλά δεν το έκανα. Ήξερα ότι ο καφές θα είναι σκανδάλη λόγω συνήθειας και όλοι προτείνουν να αλλάζεις τις συνήθειες σου, όμως εγώ δεν ήθελα να αλλάξω τις συνήθειές μου, γιατί τις είχα πολύ πριν αρχίσω να καπνίζω. Έτσι αντί να αποφύγω τις συνήθειές μου αποφάσισα να προγραμματίσω εντατικά τον εαυτό μου να τις αποσυσχετίσει από το τσιγάρο. Βέβαια εκείνη η πρώτη μέρα δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα, γιατί είχα άδεια. Έτσι αντί για τη συνηθισμένη ρουτίνα, μετά τον καφέ πήρα τη μικρή και πήγαμε στις κούνιες. Στις κούνιες έτσι κι αλλιώς δεν κάπνιζα όποτε ήμουν μόνος μου με τη μικρή, γιατί δεν είμαι γουρούνι παρακμιακός να καπνίζω ανάμεσα στα παιδάκια. Άλλο όταν ήμασταν δύο να την προσέχουμε, οπότε μπορούσα να πάω πιο κει στη γωνία. Κάτσαμε πάρα πολλή ώρα και πήγε 12.30. Διαπίστωσα ότι το δόντι μου (που με ενοχλούσε ήδη 10 μέρες) πόναγε σαν διάολος,  οπότε την πήγα στους γονείς μου, και μετά από ένα μισάωρο στον οδοντογιατρό (που μου πάτησε ένα φάρμακο και μου κανόνισε απονεύρωση για το τέλος της εβδομάδας) γύρισα σπίτι να το παλέψω μόνος μου.

Ο τρόπος που το πάλεψα ήταν ότι έκανα πάρα πολλές δουλειές, καθάρισα όλο το σπίτι, άπλωσα, είδα ντοκιμαντέρ με δεινόσαυρους, έφτιαξα ομελέτα, βρίστηκα στο Ιντερνετ και γενικά προσπάθησα -και κατάφερα- να είμαι τρελά απασχολημένος όλο το μεσημέρι. Το απόγευμα πήγα και πήρα τη μικρή και παίξαμε, ενώ ήρθε και η Γ. Συνέχισα να κάνω δουλειές και όταν πήγε 7 έβαλα κρασί. Είχα πάρα πολλά νεύρα πλέον και τα ξέσπασα όλα στον ατυχή άμαχο πληθυσμό του Ιντερνετ (1-2 μάχιμοι που τους έχω στο μάτι ήταν αρκετά τυχεροί που δεν πάτησαν εκείνη τη μέρα), αλλά όχι τόση χαρμάνα. Βασικά πόναγε και εξωφρενικά το δόντι μου οπότε με απασχολούσε κυρίως αυτό.

Η επόμενη μέρα ήταν περίπου ίδια από όλες τις απόψεις γιατί είχα πάλι άδεια. Απλώς αντί για κούνιες πήγαμε σούπερ μάρκετ κι εκεί ψώνισα ό,τι βρήκα μπροστά μου και μετά πάλι έκανα 1002 δουλειές. Είχα λίγο περισσότερα νεύρα το βράδι και λίγο λιγότερη χαρμάνα. Το δόντι είχε ηρεμήσει από το φάρμακο και κατάφερα να εστιάσω στην ανακούφιση που ένιωθα από εκείνο το μέτωπο. Είχα επίσης αγωνία γιατί ήξερα ότι το αληθινό τεστ ξεκίναγε την επομένη.

Την επομένη είχα μια ευχάριστη έκπληξη. Ξύπνησα από μόνος μου μιάμιση ώρα νωρίτερα από το συνηθισμένο, με πάρα πολλή ενέργεια και χωρίς σχεδόν καμία όρεξη για τσιγάρο. Όσοι έχουν καταφέρει να το κόψουν για τόσο διάστημα, θα συμφωνήσουν ότι εκεί γύρω στις 48-72 ώρες υπάρχει μια πολύ απότομη και αισθητή βελτίωση στην αναπνοή, την κυκλοφορία του αίματος και γενικά τη φυσική κατάσταση. Και μετά καλυτερεύει η φυσική σου κατάσταση, αλλά πάρα πολύ αργά, οι αλλαγές είναι ορατές σε εβδομάδες και μήνες και χρόνια. Δε συγκρίνεται με τη φυσική βελτίωση που έχεις στις 48-72 ώρες.

Αυτό ήταν και το μόνο ευχάριστο. Γιατί εκείνη τη μέρα δεν είχα άδεια. Και η καθημερινή μου ρουτίνα στη δουλειά ήταν συσχετισμένη με περίπου 10 τσιγάρα, και καπνίζουν και πάρα πολλοί και υπάρχουν και mini-meetings της ομάδας μου που γίνονται στο καπνιστήριο, και το κυριότερο: μετά τις 48 ώρες ξεκινά η αληθινή στέρηση της νικοτίνης. Ήταν εφιαλτικά. Ευτυχώς στα μισά της μέρας οι καπνιστές της ομάδας έφυγαν για meeting στην Ολλανδία και ήταν λίγο πιο υποφερτά. Ελάχιστα όμως. Νεύρα, απίστευτα νεύρα. Και εξωφρενικές χαρμάνες. Να μου έρχεται απλά η μυρωδιά από τα ρούχα κάποιου που κάπνισε και να μουδιάζουν τα πόδια μου από τη χαρμάνα. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι θα είναι έτσι. Το είχα ξανακόψει στα 19, αλλά τότε κάπνιζα 10 μήνες όχι 12 χρόνια. Ήταν απείρως πιο εύκολο, θυμάμαι ότι αισθανόμουν λίγη επιθυμία για κάπνισμα 2-3 μέρες και αυτό ήταν όλο. Αυτή τη φορά ήταν γαμήσι μαύρο.

Όμως τα κατάφερα, γιατί σκεφτόμουν δύο πράγματα. Το ένα ήταν η αμετάκλητη απόφασή μου να μην ξανακαπνίσω για χάρη της κόρης μου και της γυναίκας μου, και το άλλο ντροπή και αηδία και κρυστάλλινο μίσος που είχα μπλέξει με μια ουσία η οποία μου προκαλούσε τέτοια πράγματα απλώς και μόνο επειδή έπαψα να τη χρησιμοποιώ μερικές δεκάδες ώρες.

Νομίζω λοιπόν τα κατάφερα την τρίτη, και την τέταρτη μέρα από καθαρό πείσμα και οργή. Ως γνωστόν είμαι κωλάνθρωπος και το χρειάστηκα όλο.

Την πέμπτη μέρα ήμασταν καλεσμένοι και σε ένα πάρτυ. Δεν πήγα. Ήξερα ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατο να τα καταφέρω να μην καπνίσω. Κι ακόμα κι αν τα κατάφερνα η βραδιά θα ήταν απλά ένα ατελείωτο βασανιστήριο και όχι διασκέδαση. Αντί για αυτό έκατσα με τη μικρή και τα περάσαμε τέλεια.

Η έκτη μέρα ήταν Κυριακή και τη χειρίστηκα περίπου όπως τις πρώτες δύο, με δουλειές στο σπίτι και κούνιες.

Την έβδομη μέρα που ήταν Δευτέρα εμφανίστηκε ένα σαφές μοτίβο. Πρώτα απ' όλα είχα αποσυσχετίσει επιτυχημένα πλέον τον καφέ με το πρωινό τσιγάρο, και δεν ήταν πλέον πρόβλημα, τουλάχιστον όχι πρόβλημα που να με απασχόλησε πιο πολύ από 15 δευτερόλεπτα. Και γενικά μέχρι τις 12 η ώρα πάνω κάτω δε μπορώ να πω ότι σκέφτηκα ιδιαίτερα το τσιγάρο (κάτι εντελώς πρωτόγνωρο τα τελευταία 12 χρόνια). Στις 12 η ώρα όμως άρχισα να έχω νεύρα τα οποία κορυφώθηκαν γύρω στις 2, ενώ τότε περίπου συνειδητοποίησα ότι ένιωθα πολύ ισχυρή επιθυμία να καπνίσω, περίπου ανά εικοσάλεπτο, και περίπου για δέκα λεπτά κάθε φορά. Αυτά όλα κράτησαν μέχρι τις 5, και τότε υποχώρησαν αρκετά απότομα. Ταυτόχρονα όμως με την επιθυμία να καπνίσω, ένιωθα για πρώτη φορά και αηδία στη σκέψη. Αυτό ήταν το καινούριο στοιχείο που μου έδωσε δύναμη. Καθώς και ότι μου πήρε περίπου ένα δίωρο από τα πρώτα συμπτώματα μέχρι να εμφανιστεί η επιθυμία για τσιγάρο και να συνειδητοποιήσω ότι ένιωθα κάτι τέτοιο και όχι π.χ. περίοδο.

Το ίδιο ακριβώς έγινε και την όγδοη μέρα, αλλά αντί τα συμπτώματα να κρατήσουν 12-5 κράτησαν λίγο λιγότερο, περίπου 2 με 5, ενώ ήταν ελαφρώς λιγότερα τα νεύρα και ελαφρώς μεγαλύτερη η αηδία στη σκέψη ότι θα κάπνιζα.

Την ένατη μέρα με λυπήθηκε ο γιαραμπής και τα συμπτώματα κράτησαν λιγότερο από ώρα. Υπήρξαν δίλεπτα έως πεντάλεπτα με επιθυμία για τσιγάρο σε όλη τη διάρκεια της μέρας (αυτά υπήρχαν από την αρχή απλώς τα θεώρησα αμελητέα σε σχέση με τις εξωφρενικές χαρμάνες και τα περιοδόνευρα και δεν τα ανέφερα), τίποτα όμως το ιδιαίτερα ενοχλητικό. Και από εκείνη τη μέρα ήταν πλέον διαφορετικά τα πράγματα, γιατί η θέλησή μου ήταν πλέον ισχυρότερη κατά τάξεις μεγέθους από την εξάρτηση και όχι οριακά όπως πριν.

Τώρα έχουν περάσει 24 μέρες. Εξακολουθώ να θέλω να καπνίσω μερικές φορές στη διάρκεια της μέρας. Και μου είναι ακόμα δυσάρεστο να κάθομαι κάπου που όλοι καπνίζουν (από την άποψη ότι αισθάνομαι παρόρμηση να το κάνω κι εγώ, μολονότι δεν πρόκειται). Αλλά είναι όπως είπα μικροενοχλήσεις. Σε σχέση με την κόλαση των ημερών 3-8 είναι εντελώς βόλτα στο πάρκο. Γενικά δύσκολα μου κρατάει η επιθυμία για τσιγάρο πάνω από 1-2 λεπτά, εύκολα την αποδιώχνω, και πάντα είναι αισθητά μικρότερη από την αηδία που νιώθω στη σκέψη του να καπνίσω. Νομίζω πλέον είναι σαφώς διαχειρίσιμο το ζήτημα.

Αλλα οι ημέρες 3-8 χρειάστηκαν όλη τη θέλησή μου. Βασικά χρειάστηκαν περισσότερη θέληση απ' όση φανταζόμουν πως είχα. Και ξέρω ότι την ημέρα 5 με το πάρτυ που θα καπνίζανε 100 άτομα μες στη μούρη μου η θέλησή μου θα τελείωνε. Ακόμα κι αν τα κατάφερνα να μην καπνίσω εκεί, το άλλο πρωί θα κάπνιζα στο σπίτι μου απλώς και μόνο λόγω ψυχικής εξάντλησης (και επαναφοράς της νικοτίνης σε υψηλά επίπεδα στο αίμα μου από το ντουμάνι).

Με βοήθησαν:
1) η Γ. μου που μου συμπαραστάθηκε φουλ.
2) η κόρη μας που απλά υπάρχει (και της αρέσουν τόσο πολύ οι κούνιες)
3) οι φίλοι μου και τα θύματά μου στο Ιντερνετ που άκουσαν άπειρη γκρίνια όταν με έπιαναν τα νεύρα
4) το άλλο υποσύνολο φίλων μου που έκοψαν πρόσφατα το τσιγάρο και ήξεραν τι έπρεπε να μου πουν
5) οι συγκυρίες (άδεια, δόντι, απουσία των καπνιστών της ομάδας στην Ολλανδία κλπ)

Όλα αυτά όμως ιδιαίτερα τις μέρες 3-8 ήταν πολύ οριακά. Σχηματικά αν μπορούσα να εκφράσω με νούμερο την "αντικαπνιστική" ώθηση που μου έδωσαν όλα αυτά σε συνδυασμό με το τυφλό μίσος μου για τη νικοτίνη ήταν ένα 100, ενώ το "τέρας της εξάρτησης" στα πιο δυνατά του τράβαγε 99,999. Τόσο οριακά ήταν. Και δεν είμαι σίγουρος ότι έχω γλιτώσει. Αλλά νομίζω ότι μέχρι στιγμής τα πάω αρκετά καλά.

:)

Αυτό που μου έκανε εμένα εντύπωση και θα ήθελα να το μοιραστώ με όποιον άλλον δυσκολεύεται να το κόψει, είναι πόσο απότομα υποχώρησαν τα συμπτώματα της στέρησης μετά την 8η μέρα. Είναι πολύ περίεργο γιατί την 8η μέρα ήταν κόλαση/απελπισία και την 9η ανεκτά. Σίγουρα άξιζε την υπομονή η 8η μέρα. Φαντάζομαι δεν είναι ακριβώς ίδια όλα αυτά σε κάθε άτομο που το κόβει. Μπορεί για άλλον το όριο ανάμεσα στην κόλαση και στο ανεκτό να είναι η 10η μέρα. Ή η 3η. Ή η 20η. Απ' όσο ξέρω για τους πιο πολλούς είναι 8-10 μέρες, και για ελάχιστους ξεπερνά τις 14. Πάντως όταν διαβείς το όριο, είναι πάρα πολύ μεγάλη ανακούφιση. Δηλαδή περνάς από ένα αίσθημα που μοιάζει με ακόρεστη πείνα, σε ένα αίσθημα που μοιάζει περισσότερο με επιθυμία για κάποιο συγκεκριμένο φαγητό. Δε χρειάζεται να εξηγήσω νομίζω πόσο πολύ διαφέρει σε ένταση αυτό που νιώθεις άμα έχεις να φας πέντε μέρες, από αυτό που νιώθεις άμα σκέφτεσαι (με γεμάτο στομάχι) "ναι αλλά τι ωραία να είχαμε και λίγες πατάτες τηγανιτές στο τραπέζι αντί για μόνο βραστά".

Και αυτό είναι που με έκανε να μισήσω οριστικά τη νικοτίνη. Ότι δε σου παίζει απλά ύπουλο παιχνίδι, αλλά και κουτοπόνηρο. Βασίζεται στην ψευδαίσθηση που έχεις ότι θα υποφέρεις για πάντα. Ενώ από ένα σημείο και μετά απέχεις ελάχιστες ώρες από το να πάψεις να υποφέρεις.

Τουλάχιστον πολύ.

Μεταφερθήκαμε

http://blog.dontkissthefrog.net

Όλα αυτά επειδή είδα το post του CM και αποφάσισα ότι αρκετά μου την έχει σπάσει το blogger με όλα αυτά τα scheduled outages και την τεράστια σελίδα (140KB) που περιέχει τα πάντα και το google να παρακολουθεί το καθετί και gmail για e-mail και google-analytics με τρία χρόνια καθυστέρηση και g-tarxidiamaskouniountai.

Εξάλλου το WordPress μετατρέπει τα :) σε ζωγραφιές. Αυτό είναι killer feature.

Φυσικά το template του νέου site σταδιακά θα μοιάσει με το template που όλοι γνωρίσατε και αγαπήσατε (εκτός από αυτούς που το μίσησαν, άντε και γαμηθείτε σκουλήκια) αλλά αυτή είναι δουλειά για το Σαββατοκύριακο.

G-d's best friends

Πόσο θάνατο προκαλεί ο φόβος του θανάτου...

context sensitivity

Ιστορικά, ο Ελληνισμός (σαν λέξη που εκφράζει συγκεντρωτική έννοια [aggregate]) είχε σαν δομική μονάδα τον ελληνιστή. Όπως ο Μαρξισμός τον μαρξιστή και ο Πασιφισμός τον πασιφιστή.

Στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα, ο Ελληνισμός είναι και πάλι λέξη που εκφράζει συγκεντρωτική έννοια, όμως σαν δομική μονάδα έχει τον Έλληνα.

Αυτή η όχι-και-τόσο-λεπτή εννοιολογική διαφορά οδηγεί σε πολλές διασκεδαστικές (αν και ενίοτε θλιβερές) συγχύσεις. O πρέσβυς έχει την (εσφαλμένη αλλά πιστεύω καλοπροαίρετη[*]) εντύπωση ότι τα μιμίδια της Μαμάς Πατρίδας (που πρέπει να προωθήσει) ταυτίζονται με τα μιμίδια των οικουμενικών ελληνιστικών αξιών. Ο αντίλογος στις αντιεθνικιστικές ενστάσεις του ΝΔ εμπεριέχει την ίδια σύγχυση:

"Δηλαδή η ορθότητα του θέματος της έκθεσης(όσων αφορά τις οικουμενικές και διαχρονικές αξίες του ελληνισμού) καθορίζεται από το σε ποιούς απεθύνεται?"

Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΝΑΙ.

Για_την_ακρίβεια: !!!!!!!!!!---->NΑΙ<----!!!!!!!!!!.

Που μας οδηγεί στο κεντρικό συμπέρασμα για σήμερα:

Οι φυσικές γλώσσες λειτουργούν με context sensitive τρόπο. Είναι όμως ίδιον της φυσικής ανοησίας να αρέσκεται στο context free.

[*] "τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου" (προσθέτω: "τουλάχιστον αν έχω όρια"). Είναι δύσκολο για έναν Έλληνα να μη γελάσει με το γερμανικό "πουτς-φράου" (="καθαρίστρια"), είναι δύσκολο για έναν Έλληνα να αντιληφθεί ότι ο όρος "Ελλάδα" είχε κάποτε την ίδια εννοιολογική ποιότητα με σημερινούς όρους όπως "νότιο Αιγαίο" ή "Θεσσαλία" και είναι δύσκολο για έναν Έλληνα να συνειδητοποιήσει ότι ο όρος "ελληνισμός" σημαίνει και κάτι άλλο εκτός από "το σύνολο των Ελλήνων".

Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδώνας, Πλούτων,

...Xena (με δορυφόρο τη Gabrielle).

Επιτέλους κάτι αρχίζει να κινείται!

Τ' αρρωστημένα μυαλά των pop-φιλοσόφων

Ο pop-philosophically correct τρόπος για να βράσεις ένα βάτραχο είναι λέει να τον ρίξεις στην κατσαρόλα όσο το νερό είναι κρύο και να ζεσταίνεις από κάτω σιγά-σιγά. Γιατί λέει άμα τον πετάξεις σε βραστό νερό θα πηδήξει και θα φύγει.

1ον) Μόνο ένας φιλόσοφος (pop - ξεpop) θα ήταν τόσο ανώμαλος που να θέλει να βράσει ζωντανό βάτραχο.
2ον) Ναι ρε φιλόσοφε, άμα πετάξεις το βάτραχο σε μια κατσαρόλα που βράζει, όπως+δήποτε θα πηδήξει έξω! Τίποτα πιο τονωτικό άλλωστε από ολόσωμα εγκαύματα τρίτου βαθμού...
3ον) Σιγά που δε θα πηδήξει μόλις το νερό αρχίσει και παραγίνεται ζεστό. Οι βάτραχοι είναι πολύ φοβιτσιάρικα πλάσματα και το πιο πιθανό είναι ότι θα έχει πηδήξει πολύ πιο πριν από το άγχος του με όλους αυτούς τους φιλόσοφους που θα τον κοιτάνε πάνω από την κατσαρόλα.
4ον) Have you ever heard of an invention called "καπάκι"; Γιατί να περιμένεις τρεις ώρες να ζεσταθεί το νερό ενώ μπορείς να τον καπακώσεις από πάνω και να πας στη δουλίτσα σου;

Νομίζω πως είναι καλύτερα να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η ιστορία του βατράχου θέλει να μας πει ότι:

Οι άνθρωποι γενικά αντιπαθούν τις μεγάλες αλλαγές, αλλά δεν έχουν πρόβλημα με πολλές μικρές αλλαγές που αθροιζόμενες ισοδυναμούν με μια μεγάλη, γιατί συνήθως είναι ανίκανοι να κάνουν το "άθροισμα".

Αντί για αυτό, μας λέει ότι οι φιλοσοφικές αλληγορίες τείνουν να είναι τρομερά ηλίθιες.

γράφω στα @@ μου τον RMS

Πριν συνεχίσω, sorry αν γίνομαι κουραστικός ή λέω βλακείες αλλά απλά είναι κάποια πράγματα που τα σκέφτομαι ΟΚ;

Οι κομμουνιστές τώρα. Διάβασα με ενδιαφέρον το citation και το ποστ του Βαρόμετρου και νομίζω ότι περιγράφει πλήρως το πρόβλημα: έχουν όλοι καλές προθέσεις, αλλά διάολε το Μαρξ τον αντιμετωπίζουν ακριβώς σαν τον Μωυσή. Το Στάλιν και τον Λένιν σαν τους Άγιους Οσιομάρτυρες και την όποια ηγεσία σαν Ιερατείο (tnx Penguin_Witch). This is sick. Προπαντών μη χαθεί η ενότητα του Κινήματος που υπηρετεί τον Ιερό Σκοπό. Μπορεί λέει να είναι μαλάκες η Παπαρήγα και αυτοί, αλλά τουλάχιστον κράτησαν τον κόσμο.

Τι πάει να πει "τουλάχιστον"; Με ψέματα; Με εγκληματοποίηση της κριτικής; Σε ένα κίνημα που υποτίθεται ότι βασίζεται στην επιστημονική θεώρηση των πραγμάτων; Ναι, κράτησαν τον κόσμο, αλλά σε τι τον κράτησαν; Στο "σκοπό" γενικά κι αόριστα;

(θυμάμαι στις γενικές συνελεύσεις τον ελάχιστο κόσμο της ΠΚΣ συσπειρωμένο μέχρι αηδίας να καταψηφίζει πλαίσια για "αυτά αυτά κι αυτά" επειδή ήθελε "αυτά,000000005 αυτά,00000000000003 κι αυτά,00000001 υπό την αιγίδα του ΚΚΕ" με αποτέλεσμα να περνάει το "αντιαυτά αντιαυτά κι αντιαυτά". Η μετακατοχική ιστορία του ΚΚΕ είναι βασικά αυτή η μαλακία, να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά με κυμαινόμενο βαθμό ηλίθιου φανατισμού.)

Κοιτάξτε πώς φαντάζομαι (μπορεί να κάνω και λάθος) ότι την έχουν δει χονδρικά:
1) Θέλουμε ένα κίνημα που θα μάχεται τον καπιταλισμό και θα ζητά ισότητα και όλα αυτά τα ωραία.
2) Το πιο σημαντικό για ένα κίνημα είναι η οργάνωση, γιατί τα ανοργάνωτα κινήματα είναι αριστεριστές μπουκαλάκηδες νερό στο μύλο των εκμεταλλευτών μακριά από μας φτου κακά.
3) Οτιδήποτε μας φέρνει μακριά από την οργάνωση (π.χ. η διχογνωμία ή η ανυπακοή στην ιεραρχία) είναι κατακριτέο.
4) Πάνω ακόμα και απο τα λάθη μας (της ηγεσίας δλδ).

Κάπως έτσι πρέπει να είναι η λογική του πράγματος. Γιατί εγώ δεν βλέπω άλλη λογική. Επίσης την έχουνε δει όλοι λίγο θρησκευτικά τη φάση, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Ακούστε εδώ τώρα:

Εγώ προσωπικά, σαν Δημήτρης δλδ, πιστεύω ότι ο Richard M. Stallman λέει πολλές μαλακίες. Σέβομαι βέβαια τρομερά τη συνεισφορά του στην τωρινή εικόνα της βιομηχανίας πληροφορικής (με το ανοιχτό λογισμικό και τα ανοιχτά πρότυπα να κυριαρχούν π.χ. στο Internet, τη ροπή προς τις υπηρεσίες έναντι της πώλησης λογισμικού κλπ). Ο άνθρωπος είναι γίγας. Αλλά σε πολλά ζητήματα λέει μαλακίες.

Ας πούμε -και για να παραμείνουμε εντός θέματος- από πολύ παλιά προτιμούσε το GNU Hurd, που είναι πυρήνας με αρχιτεκτονική microkernel, αντί για το Linux (που είναι μονολιθικό και επιπλέον ο δημιουργός του δεν πολυμοιράζεται τον "φονταμενταλισμό" του RMS). Και επιμένει βασικά. Και το FSF δίνει δυνάμεις και λεφτά για να προχωρήσει η ανάπτυξη του Hurd. Και μπορεί και να έχει δίκιο, μακροπρόθεσμα.

Όμως τώρα, το Linux και το FreeBSD είναι σαφώς καλύτεροι πυρήνες για ένα σύστημα GNU από την "επίσημη πρόταση" του FSF. Και έχουν πολλαπλάσια λεφτά και πολλαπλάσιο κόσμο να ασχολείται με δαύτα. Γιατί;

Γιατί στο δικό μας κίνημα η γνώμη του αρχηγού δε μετράει τίποτα παραπάνω από την αντικειμενική της αξία, για τον απλούστατο λόγο ότι ο καθένας κάνει απολύτως ό,τι γουστάρει.

Ακόμα και το "αρχηγός" που χρησιμοποιώ είναι εντελώς τρόπος του λέγειν, δεν υπάρχουν αρχηγοί, υπάρχουν το πολύ-πολύ άτομα που γουστάρουν τρομερά τη φάση και είναι πάντα εκεί.

Οι όποιες ιεραρχίες (ας πούμε μια επιτροπή που θα ασχολείται με τις βασικές σχεδιαστικές αποφάσεις ενός μεγάλου project) σχηματίζονται ad hoc και με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, αλλά και πάλι δεν είναι δεσμευτικές.

Αν όλο το KDE αποφασίσει να περιοριστεί σε X11, αυτό δεν εμποδίζει κάποιον να κάνει ένα fork του κώδικα και να τον μεταφέρει σε καθαρό Qt ώστε να δουλεύει και σε embedded πλατφόρμες. Και στην πραγματικότητα αυτό έχει ήδη γίνει.

Να 'μαστε λοιπόν, ένα εντελώς άναρχο κίνημα που υπάρχει μόνο εδώ και 20 χρόνια. Είναι βέβαια εντελώς διαφορετικό το πεδίο[*], αλλά πείτε μου: τα έχουν πάει τόσο καλά τα ΚΚ με τη στρατιωτική τους οργάνωση στην αντιμετώπιση του καπιταλισμού, όσο αυτό το "κωλοχανείο" στο να είναι ελεύθερος ο κόσμος της Πληροφορικής;

[*] όχι όμως τόσο ιδεολογικά αδιάφορο όσο φαντάζεστε. Υπάρχει τεράστια διαφορά π.χ. ανάμεσα σε μια βιομηχανία λογισμικού δομημένη στην πώληση software και σε μια βιομηχανία λογισμικού δομημένη στην παροχή υπηρεσιών και αυτή η διαφορά αντανακλάται στη διαμόρφωση της ίδιας της κοινωνίας μια και βρισκόμαστε στην εποχή της Πληροφόρησης. Ωστόσο η ιδεολογία δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στα ανοικτά κινήματα. Εκ των πραγμάτων, μιλάνε μόνο οι πράξεις: δε μας νοιάζει αν ο contributor είναι οικολόγος, Κινέζος, Ολυμπιακός, ή η IBM.