Πρώτα απ' όλα, κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος δεν ξεγελιέται από την πολυπλοκότητα μιας διατύπωσης. Συνήθως όσο πιο πολύπλοκη είναι η διατύπωση, τόσο πιο απλό το μήνυμα. Το πραγματικό μήνυμα, όχι αυτό που αφελώς νομίζει ο συγγραφέας ότι προσθέτει με τη διατύπωση.
Το φως, με την έννοια του θάλπους, είναι η άχτιστη εστία του οίκου μας, που τη γενιά μας την κληροδοτεί μια ακολουθία προπατόρων με πρώτο γενάρχη τον ήλιο. Χαράς λουτρό και γονιμότητας λειώνει το μάργωμα της ύλης, συμπλάθει το πρόπλασμα του γεννημού και της δράσης, και από τα βύθη της ακινησίας λύνει τις πληγές της ζωής.
...
Το αμετάβλητο σχήμα της πέτρας παιδαγωγεί την αντοχή του έλληνα, και τη σκληράδα της αφής της κρυσταλλώνει τα ρευστά ορμήματα της ψυχής του σε στερεούς ιριδισμούς σχεδιασμών και κρίσεων. Στα γκρεμνά και στους βράχους η δυναστεία της σιωπής φυλακίζει τη ροή του καιρού σε δοχεία εμμονής και σε στήλες διάρκειας.
...
Αυτά τα τρία στοιχεία στην συνύφανση της φυσικής τους ενότητας έσπειραν πάνω στο ελληνικό τοπίο τα γεννήματα που έθρεψαν το πνεύμα του έλληνα με την ορισμένη ιδιοσυγκρασία. Ας αφήσουμε κατά μέρος την πρόληψη για το διαλεχτό της φυλής μας και την υστερία για θεική εύνοια, καθώς ισχυρίζουνται οι εβραίοι για τον δικό τους λαό. Το μυστικό του μοναδικού τρόπου ζωής που δημιουργηθηκε στην Ελλάδα πρέπει να το δούμε κάτω από το πρίσμα αυτής της γεωγραφικής κράσης. (πηγή: Ο ΝΕΟΑΡΧΑΙΟΣ, www.liantinis.gr)
Έτσι είναι: άμα λες "λίγο κρασί λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου" είσαι ένα χαζοτράγουδο της Γιουροβίζιον, ενώ αν πεις το ίδιο ακριβώς πράγμα με ψαγμένη διατύπωση, αντικαθιστώντας (implicitly) τη λέξη "διασκέδαση" με τη λέξη "περηφάνεια", είσαι Διδάσκαλος.
Τα διότι είναι πολλά. Όλα όμως συρρέουν σε μια κοίτη. Σε μια απλή εξίσωση με δύο όρους και ένα ίσον. Είναι αυτή:νεοέλληνες ίσον ελληνοεβραίοι.
(πηγή: ΓΚΕΜΜΑ, www.liantinis.gr)
Α, ώστε εκεί το πήγαιναμεεε...
Πάρε μία εξίσωση να 'χεις:
απλή εξίσωση με ανθρώπους και Μεγάλα Λόγια = ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει
Ισχύει σχεδόν παντού και πάντα.
Ακόμα και στη χώρα που είσαι ό,τι δηλώσεις.
Προς μαθητές: αναρωτηθείτε λίγο αν Διδάσκαλος (και μάλιστα φιλοσοφίας) είναι πραγματικά αυτός που σου λέει ακριβώς αυτά που περίμενες να ακούσεις. Τότε τι τον χρειαζόσουν το δάσκαλο; Ας πήγαινες σε έναν πολιτικό σε προεκλογική περίοδο.
Έχετε σκεφτεί γιατί όλοι εξιδανικεύουν το παρελθόν; Μα γιατί είναι τρομερά δύσκολο να πάει κάποιος στο παρελθόν και να διαπιστώσει ότι δεν ήταν τόσο ιδανικό. Πολύ βολικό το παρελθόν. Όχι σαν το παρόν και το μέλλον που απαιτούν πολύ πιο πιεστικά την προσοχή μας και επιπλέον μας δίνουν μια ευκαιρία να τα διαμορφώσουμε, υπό την προϋπόθεση ότι θα κουνούσαμε λίγο το κωλαράκι μας αντί να το εξυμνούμε όλην την ώρα και να ψάχνουμε ποιος μας φταίει.
Σέβομαι τους νεκρούς, αλλά έχω σιχαθεί τα βρικολακιάσματα στη συλλογική σκέψη.
18 σχόλια:
"Έτσι είναι: άμα λες "λίγο κρασί λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου" είσαι ένα χαζοτράγουδο της Γιουροβίζιον, ενώ αν πεις το ίδιο ακριβώς πράγμα με ψαγμένη διατύπωση, αντικαθιστώντας (implicitly) τη λέξη "διασκέδαση" με τη λέξη "περηφάνεια", είσαι Διδάσκαλος".
Δεν μπαίνω στην ουσία της Λιαντινολογίας, J95, απλώς αναρωτιέμαι: το ίδιο ακριβώς πράγμα είπε;
"Πρώτα απ' όλα, κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος δεν ξεγελιέται από την πολυπλοκότητα μιας διατύπωσης. Συνήθως όσο πιο πολύπλοκη είναι η διατύπωση, τόσο πιο απλό το μήνυμα. Το πραγματικό μήνυμα, όχι αυτό που αφελώς νομίζει ο συγγραφέας ότι προσθέτει με τη διατύπωση".
Αν οδηγήσουμε βέβαια αυτή τη λογική στα άκρα της πρέπει να ξεφορτωθούμε πλήθος λέξεων, πλήθος συνωνύμων, πρέπει να "απλοποιήσουμε" την ομιλία μας και να μην μιλάμε πολύπλοκα. Υπερβολική απλοποίηση της γλώσσας όμως πιθανώς να συνεπάγεται και υπερβολική απλοποίηση της σκέψης. Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι καλή και άγια η σαφήνεια στο λόγο, αλλά δεν είναι το μόνο ζητούμενο. Για άλλους ζητούμενο μπορεί να είναι όχι μόνο το τι θέλουν να πουν, αλλά και το πώς θα το πουν, με ποιόν τρόπο θα το πουν, ώστε ο λόγος τους εκτός από πομπός μηνυμάτων να είναι και πομπός ομορφιάς.
νομίζω οτι ήθελε απλα να πει, αλλα επεσε στην παγιδα να το ζορισει λιγάκι οτι πολλες φορες μεσα στις λεξεις χανεται η ουσια. αλλα τους συγγραφεις, τους περισσοτερους τουλαχιστον, τους ιντριγκαρουν οι λεξεις, το ιδιο, ευτυχως, ισχυει και τους ποιητες.σιγουρα δεν εχουν ολοι τα ιδια συναισθηματα για τον ηλιο, π.χ. ακόμη κι αν ο πιθανός τιτλος θα ηταν "ευφορία", "ενοχληση", ή δεν ξερω κι εγω τι αλλο.Παντως αλλο η "συνουσία" με τις λέξεις κι αλλο ο... αυνανισμος
Απίστευτος μαλάκας αυτός ο Λιαντίνης:
Λες και οι Εβραίοι δεν είχαν ήλιο, θάλασσα και σιωπηλές χαράδρες με... πέτρες.
Πώς ένα τέτοιο τσογλάνι έγινε και καθηγητής φιλοσοφίας είναι κάτι παραπάνω απο αξιο απορίας. Οπουδήποτε αλλού στον πολιτισμένο κόσμο, και καθαριστής αποχωρητηρίων να ήταν, θα τον απέλυαν με τέτοιο βιτριόλι που έσταζε...
Το μόνο καλό, απο ο,τι έμαθα είναι οτι παραιτήθηκε απο το πόστο του.
(ΥΓ. Ρε j95, εσύ μόλις ΤΩΡΑ διάβασες τον Hoffstader, ρε γμτ;;;
Άνθρωπος τις δουλειάς σου και των ενδιαφερόντων σου!!!;;;
Χέστον τον Λιαντίνη και τον Pratchett καμμιαν ώρα ;-) )
το ίδιο ακριβώς πράγμα είπε;
Όχι. Είπαμε, θεωρεί παράγοντες υπερηφάνειας αυτά που η Μαρινέλα θεωρεί παράγοντες διασκέδασης. Κατά τα άλλα η θεώρησή του είναι το ίδιο επιφανειακή και βασικά πολύ του κιλού.
Κάτι σα διαφημιστικό φυλλάδιο του ΕΟΤ με απόψεις Κανέλλη και γλώσσα Καζαντζάκη.
Αν οδηγήσουμε βέβαια αυτή τη λογική στα άκρα της πρέπει να ξεφορτωθούμε πλήθος λέξεων, πλήθος συνωνύμων, πρέπει να "απλοποιήσουμε" την ομιλία μας και να μην μιλάμε πολύπλοκα. Υπερβολική απλοποίηση της γλώσσας όμως πιθανώς να συνεπάγεται και υπερβολική απλοποίηση της σκέψης. Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι καλή και άγια η σαφήνεια στο λόγο, αλλά δεν είναι το μόνο ζητούμενο. Για άλλους ζητούμενο μπορεί να είναι όχι μόνο το τι θέλουν να πουν, αλλά και το πώς θα το πουν, με ποιόν τρόπο θα το πουν, ώστε ο λόγος τους εκτός από πομπός μηνυμάτων να είναι και πομπός ομορφιάς.
Ναι αλλά το τίποτα παραμένει τίποτα όπως και να το ντύσεις. Δεν είπα να μιλάμε σα ρομπότ, είπα ότι στη φιλοσοφία το βάθος της σκέψης δε σχετίζεται με τίποτα με τις γλωσσικές ικανότητες του επίδοξου φιλόσοφου.
Ο Σωκράτης ήταν ο μεγαλύτερος φιλόσοφος που έχει υπάρξει και ποτέ δε θα έγραφε 500 σελίδες για το φοβερό χαρακτήρα του Έλληνα που έχει σμιλέψει ο ήλιος και η θάλασσα, πρώτα απ' όλα γιατί στον καιρό του οι περισσότεροι (και αξιολογότεροι) Έλληνες ζούσαν στην Ιταλία και δεύτερον γιατί ήταν άνθρωπος της ουσίας και όχι του περιτυλίγματος.
Πάντως ό,τι καταλήγει σε απλές εξισώσεις με ανθρώπους καικατά προτίμηση εναντίον των Εβραίων, δεν είναι όμορφο για μένα.
Αν οδηγήσουμε βέβαια αυτή τη λογική στα άκρα της πρέπει να ξεφορτωθούμε πλήθος λέξεων, πλήθος συνωνύμων, πρέπει να "απλοποιήσουμε" την ομιλία μας και να μην μιλάμε πολύπλοκα. Υπερβολική απλοποίηση της γλώσσας όμως πιθανώς να συνεπάγεται και υπερβολική απλοποίηση της σκέψης
δεν μπορώ να καταλάβω αν αυτό είναι αρνητικό ή θετικό. Προσωπικά μάλλον σαν θετικό μου ακούγεται...
Επί της ουσίας της Λιαντινολογίας, λίγο που τον έχω διαβάσει, τον βρίσκω εκρηκτικό πνεύμα, με έναν αδικαιολόγητο όμως φανατισμό (αντιχριστιανικό κυρίως) που τον ρίχνει αρκετά στα μάτια μου. Αλλά το σχόλιο μου δεν ήταν για τον Λιαντίνη, ήταν για την εξίσωση ενός σε κάθε περίπτωση καλλιεπούς λόγου μ' ένα στίχο της Μαρινέλας. Ούτε για μένα πάντως είναι όμορφο ό,τι καταφέρεται κατά άλλων λαών.
Χpan, λέγοντας "απλοποίηση" δεν εννοούσα "καθαρότητα" της σκέψης, εννοούσα περιορισμό της δυνατότητάς της να σχηματίσει σύνθετους συλλογισμούς.
δεν ξερω ποιος ειναι ο Λιαντινης (καπου το ξαναδα το ονομα προσφατα?). ισως το παρακανε με την ατακα "νεοέλληνες ίσον ελληνοεβραίοι", γιατι ακουγεται σαν να ειναι κακο να εισαι εβραιος.
Δεν φταινε ολοι οι Εβραιοι (εθνος) για τις βλακειες της μυθολογιας τους, οπως δεν ειναι οι νεοΕλληνες φιλοσοφοι, επειδη καποτε υπηρξε ενας Πλατωνας. Αλλα το βρισκω προσβλητικο και μεγαλο ξεπεσμο οτι στα σχολεια μας τα παιδια υποχρεωνονται με το ζορι να μαθαινουν εβραϊκη μυθολογια. Οχι γιατι και καλα πρεπει να μαθαινουμε μονο τους προγονους μας και δεν ξερω τι αλλη ιδεοληψια, αλλα γιατι η εβραικη μυθολογια ειναι απο τις πιο ηλιθιες στον κοσμο. Απο που να ξεκινησω?
Μισαλλοδοξια? (Εγω ειμαι ο κυριος ο θεος σου και αν κοιταξεις αλλου θα σου σπασω τα μουτρα)
Ρατσισμο? (εισαστε ο περιουσιος λαος)
Κακια? Τυφλη Εκδικηση? (σπαω τα μουτρα των εχθρων σας Αιγυπτιων, που δεν πιστευουν σε μενα! ριχνω πληγες, σκοτωνω νεογεννητα, γεμιζω τον τοπο ακριδες)
Σαδισμο? (θυσιασε Αβρααμ τον γιο σου να μου δειξεις ποσο πιστευεις)
Απυθμενη ανοησια? (οφθαλμον αντι οφθαλμου μεχρι να μεινουμε ολοι τυφλοι!)
Παρανοια? (εχετε ολοι το προπατορικο αμαρτημα για ενα λαθος της Ευας και του αδαμ. κιας μην ειχατε εσεις προσωπικα την επιλογη να μην αμαρτησετε!)
Ηλιθιοτητα? (φαγατε το μηλο της γνωσης, αρα αμαρτησατε! επρεπε να εχετε μεινει ηλιθια ρομποτ!)
Παραλογισμο? (ο θεος ειναι μονο αυτο που δεν μπορεις να δεις, ακουσεις, καταλαβεις ποτε σου)
αστα...
Πριν από κάτι καιρούς, πολύ πριν μπλέξω με blog και άλλα αηδή, είχα φάει στη μάπα έναν internetικό τύπο που με ... μύησε στον Λιαντίνη. Βασικά, αύτό που έμαθα ήταν ότι ο Λιαντίνης ήταν ένας φοβερός τύπος και ένας μέγας δάσκαλος που είχε εξαφανιστεί απ' τα εγκόσμια κάπου στον Ταϋγετο και ο internetικός έπαιρνε κάθε καλοκαίρι τα βουνά (μαζί με άλλους βαρεμένους) για να τον ... βρουν.
Αφού έκοψα μαύρο δρόμο (απ' τον τύπο φυσικά), βρήκα το site που ήταν αφιερωμένο στον κ. Καθηγητή και κατέβασα όλα τα βιντεάκια με κομμάτια από τα μπλα μπλα του.
Μιλάμε ότι φρύαξα. Δεν μπορεί, μου λέω, ας διαβάσω και τίποτις δικό του γιατί τα βίντεα μπορεί να είναι και επιλογη/κοπτοράπτης κάποιου όρτσα τύπου που τον έχουν στο site από λύπηση.
Τι να λέμε, ακόμα βλαστημάω. Από τότε και στο εξής ουδείς έχει καταφέρει να μου βγάλει απ' το κεφάλι την άποψη ότι ο Λιαντίνης ήταν ένας υπερεκτιμημένος μαλάκας και μισός. Μια φούσκα γεμάτη ωραίες λέξεις και μια "όρτσα" ουσία της κακιάς συμφοράς που, δυστυχώς, επηρέαζε ροζ γκόμενες, "ευαίσθητες" ψυχούλες και όχι μόνο.
Όσο για τον τρόπο που πέθανε ... αν τον λέγαν Παπαδόπουλο και ήταν μπετατζής θα λέγαμε ότι ήταν κλινική περίπτωση. Αλλά ήταν ο Καθηγητής Λιαντίνης, λεκτικό πυροτέχνημα μέσα στις αίθουσες, άρα μιας και επέλεξε μόνος του να συναντήσει τον χάρο κατα πρόσωπο ήταν έως και ήρωας.
Το μόνο που του αναγνωρίζω είναι ότι τελικά πίστευε κι ο ίδιος τις παπαριές που έλεγε. Ααααχ, αυτά παθαίνει ο σύγχρονος άνθρωπος και τον χάνουμε στο καλύτερο πάνω στα καρακοβούνια!
Η υστεροφημία καλά κρατεί, όμως. Το πέτυχε ο μπαγάσας!
Ωιμε! Μου έθιξες τον ήρωα της εφηβείας, αυτόν που μου κράτησε συντροφιά σε δύσκολες στιγμές. Απέναντί του δεν μπορώ να είμαι αρκετά αμερόληπτος. Σε καταδικάζω λοιπόν για το ύφος που χρησιμοποιείς όταν αναφέρεσαι στο διδάσκαλο.
Πρόκεται για ύφος του στυλ "τα ξέρω όλα εγώ, έχω βρει την ουσία, τους πραγματικούς δασκάλους και σας ξεμπροστιάζω σε δέκα γραμμές τον ξεπεσμένο ήρωα". Ακόμη κι αν βρήκες την ουσία και τους δασκάλους θα σε παρακαλέσω να μην το εκφράζεις έτσι απότομα. Μου γκρεμίζεις μέρος του είναι μου.
Την ημέρα που βρέθηκαν τα οστά του Λιαντίνη, σε κάποιο πάνελ από αυτά με τα πολλά παράθυρα, είχαν καλέσει και έναν ψυχολόγο. Όταν ήρθε η στιγμή να μιλήσει κι αυτός, πέσανε όλοι να τον φάνε. Υποστήριξε μεταξύ άλλων ότι ο Λιαντίνης ήταν πολύ διαταρραγμένη προσωπικότητα και έπρεπε οι δικοί του άνθρωποι να είχαν κάνει κάτι από πριν. Αυτό που εμφάνιζε ως φιλοσοφία, ήταν απόρροια ενός άρρωστου μυαλού και ήταν απαράδεκτο και επικίνδυνο αν μη τι άλλο, να διδάσκει σε φοιτητές.
Ως προς τον τρόπο αποτύπωσης της φιλοσοφίας του, δεν είναι δυνατόν ρε παιδιά, να σου βγαίνει η παναγία να καταλάβεις τις τεράστιες προτάσεις, γεμάτες με άγνωστες λέξεις και με ωδές στην αρχαιότητα, για να βγει μια χαζομάρα. Ας γινόταν λογοτέχνης. Προτιμώ δυό τρία απλά γεμάτα λόγια.
Ωραία "στριμμένη" γλώσσα, που θυμίζει Παπαγιώργη, βλακώδεις θέσεις: φασίζουσες, στηριγμένες σε φιλοσοφική ημιμάθεια και τελικά, αν διατυπωθούν χωρίς φτιασίδια, θέσεις χουντικού καφενέ.
Αν το ιστορικό πλαίσιο ήταν άλλο, θα μπορούσε να είναι πολύ επικίνδυνος. Στη Γιουγκοσλαβία κάτι τέτοιοι σοφολογιώτατοι "δάσκαλοι" συνέβαλαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στην όξυνση του εθνικισμού με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.
Το οτι αυτοκτόνησε δείχνει οτι ήταν περισσότερο διαταραγμένος παρά απατεώνας.
Δεν αξίζει να ασχολείσαι.
Άγγελε, φαντάζομαι πως κάνεις πλάκα;
Σωτήρη, προσωπικά βρίσκω την Εβραϊκή μυθολογία πολύ ενδιαφέρουσα. Όντως έχει και αυτά τα αρνητικά στοιχεία που λες, αλλά ως προς αυτό δε διαφέρει ιδιαίτερα από την Ελληνική, ή, εδώ που τα λέμε, σχεδόν οποιαδήποτε μυθολογία. Αυτή η Ήρα ας πούμε, ήθελε ένα γερό βρωμόξυλο και έναν καλό σύμβουλο γάμου, η Άρτεμις τύφλωνε όποιον αθώο περαστικό τύχαινε να την πετύχει γυμνή [μετά πες μου για τυφλή εκδίκηση :)], ο Δίας σκεφτόταν κυρίως με το τσουτσούνι του... Μήλο μπορεί να μην είχαμε, αλλά σκέψου τι έπαθε ο Προμηθέας που έδειξε στους ανθρώπους τη φωτιά. Χίλια χρόνια έσκαγε ένας αετός και του έτρωγε το συκώτι, μιλάμε οι θεοί είχαν ΣΟΒΑΡΟ ψυχολογικό πρόβλημα. Περιούσιος λαός δεν είμαστε, αλλά σύμφωνα με τη μυθολογία όλοι κατάγονται από Έλληνες (κατά προτίμηση από τον τοπικό μετακατακλυσμιαίο ήρωα κάθε πόλης), που είναι οι μόνοι που κατάγονται από το χώμα της πόλης τους. Άσε που όλα αυτά συνέβαιναν στον Όλυμπο, δυο ώρες περπάτημα γαμώτο, ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ μπορούσε να πάει να κοιτάξει αν παίζουν θεοί εκεί πέρα... Ένας Θεός Πανταχού Παρών και τα Πάντα Πληρών είναι τουλάχιστον 10 πολιτισμικά στάδια πιο εξελιγμένη έννοια από αυτό το πράγμα.
[Πάντως από την εβραϊκή κοσμοθεωρία απουσιάζει πλήρως ο ρατσισμός, με τη φυλετική τουλάχιστον έννοια: Όποιος ασπαστεί την εβραϊκή πίστη είναι εβραίος και δεν υστερεί σε τίποτα από έναν "αυθεντικό" Cohanim. Στη Δύση η καταγωγή έπαιζε πάντα πολύ σπουδαιότερο ρόλο. Είμαι της γνώμης ότι γι' αυτό σιχαίνονται τόσο πολύ οι ναζί τους Εβραίους, ή τουλάχιστον αυτό παρουσιάζουν ως δικαιολογία: θεωρούν τα πνευματικά στοιχεία στα οποία δίνει τόσο βάρος ο ιουδαϊσμός δηλητήριο για τα φυλετικά στοιχεία στα οποία δίνουν τόσο βάρος οι ίδιοι. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.]
Τέλος πάντων, αν και άθεος, οφείλω να ομολογήσω ότι δε βλέπω την εβραϊκή μυθολογία σαν ξένο σώμα στην παιδεία μας. Θέλω να πω, μπορεί να είναι μαλακία, αλλά αποτελεί εξίσου (ή μάλλον πολύ περισσότερο) οργανικό στοιχείο του συλλογικού μας ασυνείδητου με τη μυθολογία των αρχαίων. Να μη διδάσκεται ως κατήχηση. Σίγουρα. Αλλά αν μπει ποτέ μάθημα "Μυθολογία", η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ο Δαβίδ και ο Γολιάθ έχουν το ίδιο ακριβώς δικαίωμα να είναι εκεί με το Δία και το Γανυμήδη.
ο Λιαντίνης είναι αυτός που αυτοκτόνησε σε μια σπηλιά του Ταύγετου?
More or less.
χωρις να ειμαι ειδικος, οι ελληνικοι θεοι μου φαινονται πολυ πιο προσιτοι. Δεν καταπλακωνουν τον ανθρωπο ουτε την ελευθερια του. Αφου ειναι ανθρωποι κατα βασιν! Με τις αδυναμιες που λες, με ανθρωπινα χαρακτηριστικα (ενιοτε ζηλιαρηδες, πονηροι, κλεφτες). Δεν ειναι παντοδυναμοι! Στο σχολειο ενας καθηγητης (μαρξιστης μαλιστα) μας ελεγε οτι υπηρχαν ατακες θνητων που ελεγαν ξερω γω στον Απολλωνα: Αληθεια? Εισαι θεος?? Ελα δω να μου το πεις αυτο αν εισαι μαγκας! Και δεν πεθαιναν, ουτε εβρεχε βατραχια!
αντιθετα αν πιστευεις σε εβραϊκους θεους πρεπει να εισαι μοιρολατρης και μιζερος. δεν εχεις ελπιδα, ο θεος ειναι παντοδυναμος παντογνωστης και πανταχου παρων!
τωρα τι να κανουμε, υπαρχει στη συλλογικη μας συνειδηση και δεν θα ηταν εντελως παραλογο να την μαθαινουμε την Βιβλο σαν μυθολογια (και με κριτικη σκεψη θα ελεγα). αλλα σαν ιδανικο, σαν πρακτικη φιλοσοφια? Μα για ονομα του θεου (τους)!
S G, δεν ξέρω' για μένα, ο Dan Simmons
έπεσε διάνα στο characterization των θεών του Ολύμπου, στο Ίλιον: εγωπαθείς, εκδικητικοί, εκμεταλλευτές και αδιάφοροι για τις ζωές των θνητών με τις οποίες παίζουν τα παιχνίδια τους. Όπως τους θυμάμαι, δηλαδή, από τότε που πρωτοδιάβασα την ελληνική μυθολογία στο δημοτικό. Ειδικά αυτή η κοινωνιοπαθής μυξοπαρθένα η Άρτεμη, στο λαιμό μου κάθονταν.
Btw, το Ilium είναι εξαιρετικό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, διαβάζω τώρα τη συνέχειά του, το Olympos, στα αγγλικά.
(Spoiler: Εκεί που το δωδεκάθεο μάλλον τρώει το ξύλο που ζητάει :-p)
DiS και εγώ κατέβασα τα βίντα του Λιαντίνη απο καθαρή περιέργια και τα έσβησα απο καθαρή βαρεμάρα. Ο άνθρωπος είναι ο σούπερ "φαφλατάς" και "αερολόγος". Δεν λυπάμαι τον Λιαντίνη. Λυπάμαι αυτούς που έπαιρναν τα Βουνά για να βρούνε τον Λιαντίνη. Αυτοί ακόμα κυκλοφορούν ανάμεσά μας :-)))
Δημοσίευση σχολίου