Να 'μαστε λοιπόν στο 2012. Και κοντεύει να τελειώσει. Είχα μπλογκ σε εξωτερικό σέρβερ τον περισσότερο καιρό αλλά τώρα τελευταία δεν πολυάξιζε να πληρώνω για ένα ή δύο ποστ το χρόνο που τα πιο πολλά ήτανε και μάπα. Μερικά που μου άρεσαν μπορεί να τα ξαναβάλω εδώ. Α και δε θα έχει σχόλια γιατί τώρα πια έχω ζωή (see below).
Το κυριότερο πρόσφατο ατομικό μου επίτευγμα είναι ότι έκοψα το κάπνισμα. Εδώ και 24 μέρες. Μαχαίρι. Και υπάρχει κάτι που πρέπει να γνωρίζετε:
Το κόψιμο του καπνίσματος είναι χάλια. Κι άλλα πράγματα είναι αντικειμενικά υγιεινά αλλά υποκειμενικά χάλια (π.χ. τα φασολάκια τα πράσινα τα νερόβραστα με κλωστές, ή το αντιπυρετικό υπόθετο ή η απονεύρωση), αλλά το κόψιμο του καπνίσματος τα ξεπερνά όλα.
Πρώτα απ' όλα δεν είναι καθόλου εύκολο. Ήθελα να το κόψω εδώ και 2-3 χρόνια. Τα τελευταία 2 χρόνια πάρα πολύ. Σχεδόν βράδυ έπεφτα για ύπνο και η τελευταία μου σκέψη ήταν "αύριο δε θα καπνίσω" κι όμως το επόμενο πρωί δε γινόταν. Το πιο πολύ που είχα καταφέρει ήταν να καπνίσω τελευταίο τσιγάρο 2 η ώρα το βράδυ και 12:30 το μεσημέρι της επομένης να ανάψω πάλι, περισσότερο απογοητευμένος από κάθε άλλη φορά.
Θα έλεγα λοιπόν ότι της -μέχρι τώρα- επιτυχημένης απόπειρας προηγήθηκαν πάνω από 700 οικτρά αποτυχημένες. Αυτή τη φορά όμως τα κατάφερα. Γιατί καθόμασταν με τη Γ. στο μπαλκόνι κι εγώ έστριψα τσιγάρο και το άναψα. Και τότε άρχισε να μου λέει (πάρα πολύ ήρεμα και πολιτισμένα και με αγάπη) "γιατί δεν το κόβεις τώρα" και "θα σε βλέπει η μικρή και θα μάθει κι αυτή" και "σκέψου πόσο περήφανη θα είναι για σένα άμα αντί για αυτό ξέρει ότι το έκοψες". Κι εγώ σκεφτηκα "ρε γαμώτο τι μου λέει τώρα γιατί δε με αφήνει ήσυχο να καπνίσω;".
Και με το που το σκέφτηκα αυτό πήγα ένα επίπεδο πίσω και σκέφτηκα αυτό που σκεφτόμουν.
Και κατάλαβα ότι είχε απόλυτο δίκιο, και ότι η νικοτίνη με έκανε να ενοχλούμαι από κάτι απόλυτα σωστό. Και λέω "δεν είναι δυνατόν να υποτάσσεται η σκέψη μου σε μια βλακώδη συνήθεια λες και είμαι κανένα εγωκεντρικό τσουλί".
Γενικά αν υπάρχει ένα πράγμα που περηφανεύομαι, είναι ότι ποτέ δεν προσαρμόζω τα συμπεράσματά μου στις επιθυμίες μου. Δε μπορώ ας πούμε να πιστέψω στην αθανασία της ψυχής μόνο και μόνο επειδή θα μου άρεσε. Κατά κύριο λόγο το κάνω εκ κατασκευής: όντως δε μπορώ (δεν είναι θέμα 'δε θέλω').
Εξοργίστηκα λοιπόν που ανακάλυψα ότι η νικοτίνη μου προκαλούσε κάτι τέτοιο. Με έκανε δηλαδή να αγνοώ σωστά πράγματα και να τα αντιμετωπίζω σα να μην ισχύουνε. Και μάλιστα να μου μιλάει η γυναίκα της ζωής μου με αγάπη και αυτό να το διαστρεβλώνω σε κάτι ενοχλητικό, με κύριο σκοπό να θέσω σε κίνδυνο την υγεία και την ευτυχία ολωνών μας και πιο πολύ του παιδιού μου. Δηλαδή γαμώ το φελέκι μου.
Κι εκεί τα πήρα και αποφάσισα να μην ξανακαπνίσω.
Πήγα λοιπόν και της έδωσα όλους τους καπνούς μου. Είχα αφήσει βέβαια το στριμμένο τσιγάρο στο τασάκι, με μόνο μία ρουφηξιά, και λίγο αργότερα σκέφτηκα ότι αφού το είχα ξεκινήσει δε μετράει και το κάπνισα (πληροφοριακά δε μου άρεσε ιδιαίτερα και επιβεβαίωσε την άποψή μου ότι δε θα ξανακαπνίσω). Ώρα 23.50. Μετά από αυτό τίποτα.
Το επόμενο πρωί έφτιαξα καφέ και ήθελα όσο τίποτε να καπνίσω ταυτόχρονα αλλά δεν το έκανα. Ήξερα ότι ο καφές θα είναι σκανδάλη λόγω συνήθειας και όλοι προτείνουν να αλλάζεις τις συνήθειες σου, όμως εγώ δεν ήθελα να αλλάξω τις συνήθειές μου, γιατί τις είχα πολύ πριν αρχίσω να καπνίζω. Έτσι αντί να αποφύγω τις συνήθειές μου αποφάσισα να προγραμματίσω εντατικά τον εαυτό μου να τις αποσυσχετίσει από το τσιγάρο. Βέβαια εκείνη η πρώτη μέρα δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα, γιατί είχα άδεια. Έτσι αντί για τη συνηθισμένη ρουτίνα, μετά τον καφέ πήρα τη μικρή και πήγαμε στις κούνιες. Στις κούνιες έτσι κι αλλιώς δεν κάπνιζα όποτε ήμουν μόνος μου με τη μικρή, γιατί δεν είμαι γουρούνι παρακμιακός να καπνίζω ανάμεσα στα παιδάκια. Άλλο όταν ήμασταν δύο να την προσέχουμε, οπότε μπορούσα να πάω πιο κει στη γωνία. Κάτσαμε πάρα πολλή ώρα και πήγε 12.30. Διαπίστωσα ότι το δόντι μου (που με ενοχλούσε ήδη 10 μέρες) πόναγε σαν διάολος, οπότε την πήγα στους γονείς μου, και μετά από ένα μισάωρο στον οδοντογιατρό (που μου πάτησε ένα φάρμακο και μου κανόνισε απονεύρωση για το τέλος της εβδομάδας) γύρισα σπίτι να το παλέψω μόνος μου.
Ο τρόπος που το πάλεψα ήταν ότι έκανα πάρα πολλές δουλειές, καθάρισα όλο το σπίτι, άπλωσα, είδα ντοκιμαντέρ με δεινόσαυρους, έφτιαξα ομελέτα, βρίστηκα στο Ιντερνετ και γενικά προσπάθησα -και κατάφερα- να είμαι τρελά απασχολημένος όλο το μεσημέρι. Το απόγευμα πήγα και πήρα τη μικρή και παίξαμε, ενώ ήρθε και η Γ. Συνέχισα να κάνω δουλειές και όταν πήγε 7 έβαλα κρασί. Είχα πάρα πολλά νεύρα πλέον και τα ξέσπασα όλα στον ατυχή άμαχο πληθυσμό του Ιντερνετ (1-2 μάχιμοι που τους έχω στο μάτι ήταν αρκετά τυχεροί που δεν πάτησαν εκείνη τη μέρα), αλλά όχι τόση χαρμάνα. Βασικά πόναγε και εξωφρενικά το δόντι μου οπότε με απασχολούσε κυρίως αυτό.
Η επόμενη μέρα ήταν περίπου ίδια από όλες τις απόψεις γιατί είχα πάλι άδεια. Απλώς αντί για κούνιες πήγαμε σούπερ μάρκετ κι εκεί ψώνισα ό,τι βρήκα μπροστά μου και μετά πάλι έκανα 1002 δουλειές. Είχα λίγο περισσότερα νεύρα το βράδι και λίγο λιγότερη χαρμάνα. Το δόντι είχε ηρεμήσει από το φάρμακο και κατάφερα να εστιάσω στην ανακούφιση που ένιωθα από εκείνο το μέτωπο. Είχα επίσης αγωνία γιατί ήξερα ότι το αληθινό τεστ ξεκίναγε την επομένη.
Την επομένη είχα μια ευχάριστη έκπληξη. Ξύπνησα από μόνος μου μιάμιση ώρα νωρίτερα από το συνηθισμένο, με πάρα πολλή ενέργεια και χωρίς σχεδόν καμία όρεξη για τσιγάρο. Όσοι έχουν καταφέρει να το κόψουν για τόσο διάστημα, θα συμφωνήσουν ότι εκεί γύρω στις 48-72 ώρες υπάρχει μια πολύ απότομη και αισθητή βελτίωση στην αναπνοή, την κυκλοφορία του αίματος και γενικά τη φυσική κατάσταση. Και μετά καλυτερεύει η φυσική σου κατάσταση, αλλά πάρα πολύ αργά, οι αλλαγές είναι ορατές σε εβδομάδες και μήνες και χρόνια. Δε συγκρίνεται με τη φυσική βελτίωση που έχεις στις 48-72 ώρες.
Αυτό ήταν και το μόνο ευχάριστο. Γιατί εκείνη τη μέρα δεν είχα άδεια. Και η καθημερινή μου ρουτίνα στη δουλειά ήταν συσχετισμένη με περίπου 10 τσιγάρα, και καπνίζουν και πάρα πολλοί και υπάρχουν και mini-meetings της ομάδας μου που γίνονται στο καπνιστήριο, και το κυριότερο: μετά τις 48 ώρες ξεκινά η αληθινή στέρηση της νικοτίνης. Ήταν εφιαλτικά. Ευτυχώς στα μισά της μέρας οι καπνιστές της ομάδας έφυγαν για meeting στην Ολλανδία και ήταν λίγο πιο υποφερτά. Ελάχιστα όμως. Νεύρα, απίστευτα νεύρα. Και εξωφρενικές χαρμάνες. Να μου έρχεται απλά η μυρωδιά από τα ρούχα κάποιου που κάπνισε και να μουδιάζουν τα πόδια μου από τη χαρμάνα. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι θα είναι έτσι. Το είχα ξανακόψει στα 19, αλλά τότε κάπνιζα 10 μήνες όχι 12 χρόνια. Ήταν απείρως πιο εύκολο, θυμάμαι ότι αισθανόμουν λίγη επιθυμία για κάπνισμα 2-3 μέρες και αυτό ήταν όλο. Αυτή τη φορά ήταν γαμήσι μαύρο.
Όμως τα κατάφερα, γιατί σκεφτόμουν δύο πράγματα. Το ένα ήταν η αμετάκλητη απόφασή μου να μην ξανακαπνίσω για χάρη της κόρης μου και της γυναίκας μου, και το άλλο ντροπή και αηδία και κρυστάλλινο μίσος που είχα μπλέξει με μια ουσία η οποία μου προκαλούσε τέτοια πράγματα απλώς και μόνο επειδή έπαψα να τη χρησιμοποιώ μερικές δεκάδες ώρες.
Νομίζω λοιπόν τα κατάφερα την τρίτη, και την τέταρτη μέρα από καθαρό πείσμα και οργή. Ως γνωστόν είμαι κωλάνθρωπος και το χρειάστηκα όλο.
Την πέμπτη μέρα ήμασταν καλεσμένοι και σε ένα πάρτυ. Δεν πήγα. Ήξερα ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατο να τα καταφέρω να μην καπνίσω. Κι ακόμα κι αν τα κατάφερνα η βραδιά θα ήταν απλά ένα ατελείωτο βασανιστήριο και όχι διασκέδαση. Αντί για αυτό έκατσα με τη μικρή και τα περάσαμε τέλεια.
Η έκτη μέρα ήταν Κυριακή και τη χειρίστηκα περίπου όπως τις πρώτες δύο, με δουλειές στο σπίτι και κούνιες.
Την έβδομη μέρα που ήταν Δευτέρα εμφανίστηκε ένα σαφές μοτίβο. Πρώτα απ' όλα είχα αποσυσχετίσει επιτυχημένα πλέον τον καφέ με το πρωινό τσιγάρο, και δεν ήταν πλέον πρόβλημα, τουλάχιστον όχι πρόβλημα που να με απασχόλησε πιο πολύ από 15 δευτερόλεπτα. Και γενικά μέχρι τις 12 η ώρα πάνω κάτω δε μπορώ να πω ότι σκέφτηκα ιδιαίτερα το τσιγάρο (κάτι εντελώς πρωτόγνωρο τα τελευταία 12 χρόνια). Στις 12 η ώρα όμως άρχισα να έχω νεύρα τα οποία κορυφώθηκαν γύρω στις 2, ενώ τότε περίπου συνειδητοποίησα ότι ένιωθα πολύ ισχυρή επιθυμία να καπνίσω, περίπου ανά εικοσάλεπτο, και περίπου για δέκα λεπτά κάθε φορά. Αυτά όλα κράτησαν μέχρι τις 5, και τότε υποχώρησαν αρκετά απότομα. Ταυτόχρονα όμως με την επιθυμία να καπνίσω, ένιωθα για πρώτη φορά και αηδία στη σκέψη. Αυτό ήταν το καινούριο στοιχείο που μου έδωσε δύναμη. Καθώς και ότι μου πήρε περίπου ένα δίωρο από τα πρώτα συμπτώματα μέχρι να εμφανιστεί η επιθυμία για τσιγάρο και να συνειδητοποιήσω ότι ένιωθα κάτι τέτοιο και όχι π.χ. περίοδο.
Το ίδιο ακριβώς έγινε και την όγδοη μέρα, αλλά αντί τα συμπτώματα να κρατήσουν 12-5 κράτησαν λίγο λιγότερο, περίπου 2 με 5, ενώ ήταν ελαφρώς λιγότερα τα νεύρα και ελαφρώς μεγαλύτερη η αηδία στη σκέψη ότι θα κάπνιζα.
Την ένατη μέρα με λυπήθηκε ο γιαραμπής και τα συμπτώματα κράτησαν λιγότερο από ώρα. Υπήρξαν δίλεπτα έως πεντάλεπτα με επιθυμία για τσιγάρο σε όλη τη διάρκεια της μέρας (αυτά υπήρχαν από την αρχή απλώς τα θεώρησα αμελητέα σε σχέση με τις εξωφρενικές χαρμάνες και τα περιοδόνευρα και δεν τα ανέφερα), τίποτα όμως το ιδιαίτερα ενοχλητικό. Και από εκείνη τη μέρα ήταν πλέον διαφορετικά τα πράγματα, γιατί η θέλησή μου ήταν πλέον ισχυρότερη κατά τάξεις μεγέθους από την εξάρτηση και όχι οριακά όπως πριν.
Τώρα έχουν περάσει 24 μέρες. Εξακολουθώ να θέλω να καπνίσω μερικές φορές στη διάρκεια της μέρας. Και μου είναι ακόμα δυσάρεστο να κάθομαι κάπου που όλοι καπνίζουν (από την άποψη ότι αισθάνομαι παρόρμηση να το κάνω κι εγώ, μολονότι δεν πρόκειται). Αλλά είναι όπως είπα μικροενοχλήσεις. Σε σχέση με την κόλαση των ημερών 3-8 είναι εντελώς βόλτα στο πάρκο. Γενικά δύσκολα μου κρατάει η επιθυμία για τσιγάρο πάνω από 1-2 λεπτά, εύκολα την αποδιώχνω, και πάντα είναι αισθητά μικρότερη από την αηδία που νιώθω στη σκέψη του να καπνίσω. Νομίζω πλέον είναι σαφώς διαχειρίσιμο το ζήτημα.
Αλλα οι ημέρες 3-8 χρειάστηκαν όλη τη θέλησή μου. Βασικά χρειάστηκαν περισσότερη θέληση απ' όση φανταζόμουν πως είχα. Και ξέρω ότι την ημέρα 5 με το πάρτυ που θα καπνίζανε 100 άτομα μες στη μούρη μου η θέλησή μου θα τελείωνε. Ακόμα κι αν τα κατάφερνα να μην καπνίσω εκεί, το άλλο πρωί θα κάπνιζα στο σπίτι μου απλώς και μόνο λόγω ψυχικής εξάντλησης (και επαναφοράς της νικοτίνης σε υψηλά επίπεδα στο αίμα μου από το ντουμάνι).
Με βοήθησαν:
1) η Γ. μου που μου συμπαραστάθηκε φουλ.
2) η κόρη μας που απλά υπάρχει (και της αρέσουν τόσο πολύ οι κούνιες)
3) οι φίλοι μου και τα θύματά μου στο Ιντερνετ που άκουσαν άπειρη γκρίνια όταν με έπιαναν τα νεύρα
4) το άλλο υποσύνολο φίλων μου που έκοψαν πρόσφατα το τσιγάρο και ήξεραν τι έπρεπε να μου πουν
5) οι συγκυρίες (άδεια, δόντι, απουσία των καπνιστών της ομάδας στην Ολλανδία κλπ)
Όλα αυτά όμως ιδιαίτερα τις μέρες 3-8 ήταν πολύ οριακά. Σχηματικά αν μπορούσα να εκφράσω με νούμερο την "αντικαπνιστική" ώθηση που μου έδωσαν όλα αυτά σε συνδυασμό με το τυφλό μίσος μου για τη νικοτίνη ήταν ένα 100, ενώ το "τέρας της εξάρτησης" στα πιο δυνατά του τράβαγε 99,999. Τόσο οριακά ήταν. Και δεν είμαι σίγουρος ότι έχω γλιτώσει. Αλλά νομίζω ότι μέχρι στιγμής τα πάω αρκετά καλά.
:)
Αυτό που μου έκανε εμένα εντύπωση και θα ήθελα να το μοιραστώ με όποιον άλλον δυσκολεύεται να το κόψει, είναι πόσο απότομα υποχώρησαν τα συμπτώματα της στέρησης μετά την 8η μέρα. Είναι πολύ περίεργο γιατί την 8η μέρα ήταν κόλαση/απελπισία και την 9η ανεκτά. Σίγουρα άξιζε την υπομονή η 8η μέρα. Φαντάζομαι δεν είναι ακριβώς ίδια όλα αυτά σε κάθε άτομο που το κόβει. Μπορεί για άλλον το όριο ανάμεσα στην κόλαση και στο ανεκτό να είναι η 10η μέρα. Ή η 3η. Ή η 20η. Απ' όσο ξέρω για τους πιο πολλούς είναι 8-10 μέρες, και για ελάχιστους ξεπερνά τις 14. Πάντως όταν διαβείς το όριο, είναι πάρα πολύ μεγάλη ανακούφιση. Δηλαδή περνάς από ένα αίσθημα που μοιάζει με ακόρεστη πείνα, σε ένα αίσθημα που μοιάζει περισσότερο με επιθυμία για κάποιο συγκεκριμένο φαγητό. Δε χρειάζεται να εξηγήσω νομίζω πόσο πολύ διαφέρει σε ένταση αυτό που νιώθεις άμα έχεις να φας πέντε μέρες, από αυτό που νιώθεις άμα σκέφτεσαι (με γεμάτο στομάχι) "ναι αλλά τι ωραία να είχαμε και λίγες πατάτες τηγανιτές στο τραπέζι αντί για μόνο βραστά".
Και αυτό είναι που με έκανε να μισήσω οριστικά τη νικοτίνη. Ότι δε σου παίζει απλά ύπουλο παιχνίδι, αλλά και κουτοπόνηρο. Βασίζεται στην ψευδαίσθηση που έχεις ότι θα υποφέρεις για πάντα. Ενώ από ένα σημείο και μετά απέχεις ελάχιστες ώρες από το να πάψεις να υποφέρεις.
Τουλάχιστον πολύ.
