αλλά πραγματολογικά νομίζω εξακολουθώ να τα σπάω.
Αντίθετα σχεδόν όλοι τριγύρω αποκτούν με εξωφρενικούς ρυθμούς κοινωνική συνείδηση αλλά με τη βιολογική έννοια θα έλεγα. Τουτέστιν αλληλεπιδρούν πάρα πολύ έντονα μεταξύ τους και αρχίζει να τους απασχολεί ότι ανήκουν σε μεγαλύτερες ομάδες από την πάρτη τους ή το μικρό τους κύκλο εξ αίματος συγγενών (ομάδες μάλιστα που φαίνεται να είναι χοντρά in trouble).
Μόνο που οι ομάδες που σχηματίζουν σχεδόν όλες σχεδόν πάντα παλεύουν προς την κατεύθυνση του να μουρλαθούμε όλοι τελείως και να αρχίσουμε τις αληθινά χοντρές μαλακίες, να χτίσουμε επιτέλους κι εμείς τον Παρθενώνα μας δουλεύοντας τη μαλακία σαν νέο μάρμαρο.
Με αφηγηματικούς όρους θα λέγαμε ότι η δυναμική του φαινομένου μοιάζει περισσότερο με Επιδρομή Ζόμπι παρά με Άνοδο Κινήματος.
Και νομίζω αυτό είναι που βρίσκω πιο κουραστικό στην κρίση, που με φρικάρει και με τρομάζει. Τουλάχιστον σε καταστασιακό επίπεδο.
Σε εμπειρικό επίπεδο το πιο κουραστικό παραμένει με διαφορά ότι σχεδόν κάθε μέρα ξημερώνει από ίδια σκατά μέχρι πολύ χειρότερα για σχεδόν όλους (τουλάχιστον από οικονομικής άποψης) και χωρίς να φαίνεται ότι θα τελειώσει αυτή η ιστορία σύντομα.
Αντίθετα σχεδόν όλοι τριγύρω αποκτούν με εξωφρενικούς ρυθμούς κοινωνική συνείδηση αλλά με τη βιολογική έννοια θα έλεγα. Τουτέστιν αλληλεπιδρούν πάρα πολύ έντονα μεταξύ τους και αρχίζει να τους απασχολεί ότι ανήκουν σε μεγαλύτερες ομάδες από την πάρτη τους ή το μικρό τους κύκλο εξ αίματος συγγενών (ομάδες μάλιστα που φαίνεται να είναι χοντρά in trouble).
Μόνο που οι ομάδες που σχηματίζουν σχεδόν όλες σχεδόν πάντα παλεύουν προς την κατεύθυνση του να μουρλαθούμε όλοι τελείως και να αρχίσουμε τις αληθινά χοντρές μαλακίες, να χτίσουμε επιτέλους κι εμείς τον Παρθενώνα μας δουλεύοντας τη μαλακία σαν νέο μάρμαρο.
Με αφηγηματικούς όρους θα λέγαμε ότι η δυναμική του φαινομένου μοιάζει περισσότερο με Επιδρομή Ζόμπι παρά με Άνοδο Κινήματος.
Και νομίζω αυτό είναι που βρίσκω πιο κουραστικό στην κρίση, που με φρικάρει και με τρομάζει. Τουλάχιστον σε καταστασιακό επίπεδο.
Σε εμπειρικό επίπεδο το πιο κουραστικό παραμένει με διαφορά ότι σχεδόν κάθε μέρα ξημερώνει από ίδια σκατά μέχρι πολύ χειρότερα για σχεδόν όλους (τουλάχιστον από οικονομικής άποψης) και χωρίς να φαίνεται ότι θα τελειώσει αυτή η ιστορία σύντομα.
