Τον τελευταίο καιρό ακούω όλο και πυκνότερα ατάκες του στυλ "ευτυχώς που το '49 νίκησαν οι σωστοί και όχι οι μαλάκες, αλλιώς τώρα θα μας γαμούσαν τις κόρες μας για 5 δολλάρια στην Ιταλία". Βασικά αν αγοράζετε "Καθημερινή" θα τη δείτε συχνά-πυκνά στις επιφυλλίδες διαφόρων δεξιών, τις οποίες διαβάζω μετά μανίας την ώρα που χέζω, καθ' ότι αυτό που χάνουμε πρέπει να αναπληρώνεται ισόποσα.
Όπως καταλαβαίνετε, και μολονότι συνολικά προφανώς και είμαι υπέρ της τωρινής κατάστασης, ως ένας από τους βολεμένους, διαφωνώ με αυτή τη λογική, για τους εξής λόγους:
α) Εδώ μια πεταλούδα αν κουνήσει τα φτερά της λίγο λάθος στην Κίνα προκαλεί τυφώνες στην Καραϊβική μετά από ένα μήνα, και υπάρχουν άνθρωποι που σοβαρά ισχυρίζονται ότι είναι τόόόόσο βέβαιο πως με το σταυροδρόμι Ασίας-Ευρώπης-Αφρικής στα χέρια του το Ανατολικό Μπλοκ θα είχε καταρρεύσει έτσι εύκολα;
β) Ποιο Γράμμο και ποιο Βίτσι; Αν ΗΠΑ, ΕΣΣΔ και ΗΒ τα είχαν μοιράσει διαφορετικά στη Γιάλτα, δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση (τουλάχιστον με τον Κόκκινο Στρατό στα 10 χιλιόμετρα) να μην είχαν επικρατήσει οι Κομουνιστές. Παρομοίως, εφ' όσον τα μοίρασαν έτσι που τα μοίρασαν, οι κομουνιστές έδιναν από την αρχή ένα μάταιο αγώνα, με εντελώς συμβολική βοήθεια από τους ξένους ομοϊδεάτες τους. Αυτή ήταν η μαλακία με τον εμφύλιο: ήταν παντελώς περιττός και με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Οι εκατέρωθεν αγριότητες (a.k.a. "εκατέρωθεν ηρωισμοί") ήταν εντελώς περιττές . Που μας φέρνει και στο λόγο...
γ) Σιγά μην τους είχε πιάσει η προφητική ενόραση τους δεξιούς και ήξεραν ότι ο υπαρκτός ήταν μια ξενέρα και μισή και σε 50 χρόνια θα οδηγούσε σε αυτά ακριβώς τα αποτελέσματα. Αντιθέτως, αν δεν κάνω λάθος, εκείνη την περίοδο οι πάντες είχαν την εντύπωση ότι στον υπαρκτό όλοι -εκτός από τους πλούσιους, φαντάζομαι- την περνούν κοτσάνι. Ο μόνος λόγος που ταγματασφαλίτες, χίτες και λοιποί εθνικόφρονες (εξαιρώ φυσικά τους απλούς φαντάρους, οι οποίοι συνήθως είτε δεν ενδιαφέρονται είτε αφελώς πιστεύουν ό,τι μαλακίες λένε οι ηγέτες στους απλούς φαντάρους) πολέμησαν στο Γράμμο και στο Βίτσι, ήταν ότι είχαν δώσει κώλο στους Δυτικούς, όπως είχαν δώσει κώλο και στους Γερμανούς και όπως αναμφίβολα θα έδιναν κώλο και στους Ρώσους αν η μοιρασιά στη Γιάλτα ήταν διαφορετική.
Συνοψίζοντας, ΟΚ, καλά μας έκατσε η φάση εκ των υστέρων, αλλά με την άνεση του a posteriori κι εγώ ξέρω να το παίζω Μεγάλος Μάγκας Που Τα Ήξερε Όλα.
Μια και μιλήσαμε για εθνικοφροσύνη, υποθέτω πως δεν είναι η κατάλληλη μέρα για να σας θυμίσω την καταλήστευση και το βιασμό των γυναικοπαίδων από το Μεσολόγγι, από τους γείτονές τους Βαλτινούς, λίγες ώρες μετά την ηρωϊκή έξοδο. Ή τα πάθη της Οδυσσέαινας Ανδρούτσου, που πέθανε πάμπτωχη και ξεχασμένη από τη νεοσύστατη Χώρα του Φωτός γιατί ο άντρας της ήταν μουσουλμάνος. Ή την εκτέλεση ενός προδότη παπά από τον Κολοκοτρώνη, με τη μέθοδο του χτισίματος μέχρι το λαιμό και πασαλλείματος του κεφαλιού με μέλι. Ή το γδάρσιμο (εν ζωή και με τη μέθοδο του "φουσκώματος") μιας αραπίνας δούλας από τα πρωτοπαλίκαρα του Νικηταρά, στην πολιορκία της Τροπολιτσάς. Παρ' όλα αυτά το έκανα.
Για να μην παρεξηγηθώ όμως, τιμώ απεριόριστα πολλούς από τους Επαναστάτες του '21. Ειδικά ο Κολοκοτρώνης ήταν πραγματική μεγαλοφυΐα. Η εποχή ήταν συναρπαστική (διάβαζε: τα πράγματα άλλαζαν ραγδαία με ό,τι αυτό συνεπάγεται), και με λίγη κωλοφαρδία (βλέπε το τραγικά υποβαθμισμένο Ναβαρίνο, απ' όπου και η DiS πράγμα που τα λέει όλα) τελικά κερδίσαμε την ανεξαρτησία μας (την οποία στη συνέχεια χρησιμοποιήσαμε -σε γενικές γραμμές- με το χειρότερο δυνατό τρόπο, αλλά όσο να 'ναι ήταν ένα βήμα μπροστά).
Θα προτιμούσα να προσπαθούσαμε να καταλάβουμε εκείνη την εποχή, αντί να τη φορτώνουμε με ένα κάρο μύθους που μόνο τον εαυτό μας ξεγελάνε. Δε νομίζω ότι θα βγαίναμε χαμένοι. Ντροπή ας πούμε που δεν ξέρουμε ποια μέρα ξεκίνησε πραγματικά η επανάσταση, μόνο και μόνο για να το παίζει το παπαδαριό απελευθερωτής του έθνους. Ντροπή -και έμπρακτα εις βάρος μας- που δεν ξέρουμε (για την ακρίβεια: αρνούμαστε να πιστέψουμε) ότι οι μισοί Αγωνιστές ήταν αλβανικής καταγωγής.
Να πω ότι περίμενα κάτι καλύτερο; Μπα.
Αφού λοιπόν σήμερα είναι η μέρα των Μύθων, και γενικά οι καιροί είναι καιροί των Μύθων, θα βουτήξω κι εγώ στον άνευ νοήματος ανορθολογισμό, και θα απαντήσω με ερώτημα: Αν η Ελλάδα του 1830 είχε καταλήξει το ελληνοαλβανικό κράτος που οραματιζόταν ο Κολοκοτρώνης και όχι ένα κατά φαντασίαν "καθαρό" κρατίδιο, είμαστε τόόόσο σίγουροι ότι το '49 θα υπήρχε Γράμμος και Βίτσι;
Anyway. Καλό τριήμερο.
(ΥΓ: contrary to popular belief, το παραπάνω είναι δύο παντελώς άσχετα ποστ τίγκα στα λογικά σφάλματα, με εντελώς επιφανειακή σχέση μεταξύ τους και αρκετά καλό, αλλά εκτός θέματος SNR, που μόνο η όποια ιδεολογική σαςταύτιση, σας κάνει να βλέπετε σαν ένα συνεκτικό ποστ που δήθεν πραγματεύεται κάτι πολύ ψαγμένο. Υπέθεσα ότι αφού η "Καθημερινή" πληρώνει την κ. Τριανταφυλλίδη για να κάνει το ίδιο κάθε Κυριακή και 120.000 άτομα πληρώνουν την "Κ" για να πληρώνει την κ. Τριανταφυλλίδη, προφανώς η τεχνική κάτι θα αξίζει)
10 σχόλια:
Εύστοχο το γ. Ας μην πιστώνουμε τους νικητές με προορατικά χαρίσματα. Κι ας ήταν ο "υπαρκτός" αχανές κολαστήριο (βλ. και το πρόσφατο βιβλίο του Κώστα Κάππου για το θέμα).
Κάποιος πρέπει να λέει κάποια πράγματα.
Κάθε που γεννιέται μια καινούρια χώρα, ο πρώτος που την πληρώνει είναι ο Κύριος "Πραγματικό Ιστορικό Γεγονός". Ως είδος είμαστε πολύ υπέρ των μύθων και ως λαός αναγάγαμε την τάση αυτή σε τέχνη. Όμως, ίσως τα πράγματα πρέπει νάναι ακριβώς έτσι. Κανένα πόπολο στην πλάση δεν απέκτησε αίσθημα φιλοπαρτίας (πάντα απαραίτητο σε ώρα ανάγκης μιας και δεν μιλάμε για όμορφο κόσμο, αγαθό κι αγγελικά πλασμένο) με το να μάθει απ' τα γενοφάσκια του ότι ο Κολοκοτρώνης έχει σφάξει αθροιστικά περισσότερους Έλληνες απ' ότι Τούρκους και αν δεν τον παρακαλάγανε οι Άγγλοι ούτε και θάχε πατήσει το ποδάρι του στο Μωριά (περιέργως πως, αυτό το γεγονός το διδάσκουν στις στρατιωτικές μας σχολές μαζί με άλλες αλήθειες).
Επίσης, κανένα κράτος δεν στήνει κοινωνικούς θεσμούς και αξίες (ναι, χρειάζονται κι αυτοί απ' τη στιγμή που δεν σκοπεύεις να ζήσεις νομαδικά μεταξύ Ολύμπου και Γκιώνας)με το να ενημερώνει ότι η Εκκλησία δεκάρα δεν έδινε για Επαναστάσεις και άλλα τέτοια βουκολικά. Και το κράτος μας τότε είχε πολίτες που θεωρούσαν σοβαρό πράγμα τη θρησκεία τους και τον παπά τους. Το αμέσως σοβαρότερο μετά την ελευθερία τους. Και ο πολιτικός του τότε έπρεπε να τις προσαρμόσει στα τότε αποδεκτά και όχι σ' αυτά που θα σκέπτονταν 180 χρόνια μετά.
Ναι, είναι αλήθεια ότι το τελευταίο που ήθελε ο Παλαιών Πατρών ήταν να σηκώσει το ρημαδολάβαρο κάτι καιρούς μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης. Γιατί μπήκε στον κόπο ο Παπαφλέσσας αν τον πάει με τα κλωτσίδια ως τη Λαύρα; Γιατί ο απλός κόσμος από κάτω, γκρίνιαζε και δεν θα ξεσηκώνονταν πλήρως εκτός κι αν ήξερε ότι η Επανάσταση ήταν ευλογημένη ιδέα. Το Πατριαρχείο τότε είχε δώσει ρητές εντολές στο μεγάλο παπαδαριό να κάνουν την πάπια, οπότε ο Γερμανός βρέθηκε με τη χατζάρα στο λαιμό να κυρήτει την έναρξη του εθνοσωτήριου αγώνα.
Κι ο πολιτικός που στήνει κράτος μετά, φιάχνει την εικόνα ιδανική (και ξεκαθαρίζει και εθνικώς το τοπίο) γιατί ξέρει πως αυτό ακριβώς του χρειάζεται για νάχει ενότητα, προκειμένου να συνεχίσει το κράτος να υπάρχει, ειδικά στο ξεκίνημά του που είναι και η δύσκολο ρευστή φάση.
Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι το γιατί δεν μαθαίνουμε. Το ζητούμενο είναι γιατί δεν ψάχνουμε να μάθουμε. Τα κείμενα υπάρχουν, τα ιστορικά αρχεία της Βουλής είναι ανοιχτά και τάχουν και σε site. Γιατί περιμένουμε το "τυχαίο" για να μάθουμε τι ήταν το Ναυαρίνο; Γιατί κομπάζουμε για το πόσο Έλληνες είμαστε χωρίς να ξέρουμε, απ' τη στιγμή που ηλικιακά ξεπεράσαμε το "τι είν' η πατρίδα μας;", ακριβώς τι είναι αυτή η πατρίδα; Μπας και ξεγκαβωθούμε λίγο. Μπας και την αγαπήσουμε και αληθινότερα, γράψουμε την ένδοξη ιστορία της πανηγυρικότατα και ξεκουνήσουμε να κάνουμε και μεις τίποτα καλό για δαύτη.
Άριστα δέκα στην δήλωση του Στεφανόπουλου σήμερα, μετά την παρέλαση. Μιας και δεν την θυμάμαι αυτολεξί τη μεταφράζω στη δική μου διάλεκτο: "ξεκολάτε απ' τις δάφνες του τότε, τώρα τι σκατά κάνετε;".
Όσο για τις παπαριές του στυλ "what if", τι να πω. Μου θυμίζουν το "Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν, θάταν σίγουρα πατίνι". Πολύ αμφιβάλω αν αξίζουν ακόμα κι αυτόν τον σχολιασμό μού.
(και δεν μιλαώ για το δικό σου "what if". το ξεκαθαρίζω γιατί σε βρίσκω ολίγον ευέξαπτο τελευταίως και δεν θέλω να βρεθώ πλήρης μπινελικίων) :-)
Υπάρχουν όμως και πολύ ωραία 'what if', σεβαστή μου Damsel. Λόγου χάρη, το συναρπαστικό Fatherland του Robert Harris.
Θα ήταν ενδιαφέρουσα άσκηση να γράψει κανείς ένα αντίστοιχο μυθιστόρημα με θέμα από την ελληνική ιστορία.
Γιάννη, σε γενικές γραμμές δε διαφωνούμε (εκτός από χαρακτηρισμούς τύπου "κομούνια", "εαμοβούλγαροι", "συμμοριτοπόλεμος" κλπ που τους βρίσκω τουλάχιστον ατυχείς, καθώς και το ότι δε λαμβάνεις υπόψη σου πως το '89 ήμουν 10 χρονών και πραγματικά το τελευταίο που με ένοιαζε ήταν τι κάνει ο υπαρκτός -άλλωστε οι γονείς μου ως πρώην εσωτερικάκηδες -you know, μόνο ευρωπαϊκού τύπου κόμμα σε αυτή τη χώρα που το έφτυναν όλοι οι βλαχοβαλκάνιοι κλπ κλπ- δεν πολυλάτρευαν τον υπαρκτό, και βέβαια βρίσκω τις απόψεις σου περί πιθανής εκδιώξεως των "Ελλήνων" και περί "μη εμφυλίου" εξόχως ενοχλητικές, για να μην πω τίποτα βαρύτερο του στυλ "για κοίτα λίγο τι χρονιά έχουμε").
Θα σου επισημάνω όμως ότι ρίχνεις σε λάθος στόχο τα βέλη σου, διότι έχεις καταλάβει περίπου ένα 3% από την ουσία των δύο ποστ μου. Το πρώτο λοιπόν, είναι μια οργισμένη απάντηση στους μετά Χριστόν Προφήτες (δε μ' ενδιαφέρει ΚΑΝ το θέμα για το οποίο το παίζουν μετά Χριστόν Προφήτες), τους οποίους ό,τι και να λες δεν πρόκειται ποτέ να εκτιμήσω, εκτός αν μου φέρουν έστω και μισό άρθρο δεξιού του 1945 που να λέει "για σταθείτε ρε μαλάκες κουκουέδες, τι είναι αυτά που κάνετε, δε βλέπετε ότι σε 44 χρόνια οι κομμουνιστικές χώρες θα καταρεύσουν και οι γυναίκες τους θα γίνουν πουτάνες στη Δύση;". Ελλείψει τέτοιου τεκμηρίου, μου φαίνεται απαράδεκτο να νομιμοποιούνται τα πεπραγμένα μιας παράταξης που στο μυαλό της είχε αποκλειστικά τη μάσα και μάλιστα διά της εξυπηρέτησης των αφεντικών της. Στ' αρχίδια μου αν οδήγησαν σε καλύτερη ή χειρότερη κατάσταση. Το θέμα είναι ότι δεν το έκαναν συνειδητά και δε δικαιούνται να ισχυρίζονται το αντίθετο.
Όσο για το δεύτερο ποστ, ('21), πολύ φοβάμαι ότι δεν έχεις καταλάβει απολύτως τίποτα, ειδικά στα 6 και 7 για τα οποία θα σε παρακαλούσα να μη γεμίζεις το χώρο αυτού του μπλογκ με κοινοτοπίες και μάλιστα εκτός θέματος. Ειδικά αυτό το "να πας στη Σαουδική Αραβία" μου γυρίζει τα άντερα. Όχι ρε, δεν πάω στη Σαουδική Αραβία, θα πάω στην Ολλανδία να πίνω τους μπάφους μου και να μην ασχολούμαι με χώρες που επιμένουν να συγκρίνονται με τη Σαουδική Αραβία. Anyway (και ελπίζω να μην τσαντίστηκες):
Το ξέρω ότι κάθε επανάσταση έχει και το κόστος της σε αίμα, όμως άμα προσέξεις τα παραδείγματα που φέρνω ούτε ένα από αυτά δεν έχει σχέση με αυτήν την αλήθεια (την οποία φυσικά και αποδέχομαι).
Συγκεκριμένα, οι Βαλτινοί -σε περίπτωση που δεν πρόσεξες- ήταν Έλληνες (ούτε καν Αρβανίτες) και την έπεσαν στα γυναικόπαιδα του Μεσολογγίου λίγες ώρες μετά την Έξοδο. Δηλαδή μιλάμε για απίστευτες λέρες, οι οποίες κάθε άλλο παρά σπάνιζαν στην Χώρα του Φωτός εκείνες τις Μεγάλες Μέρες. Αναμένω το σχόλιό σου για το πώς ο βιασμός και η καταλήστευση των αμάχων της πιο ηρωϊκής πόλης της Ελλάδας βοήθησε την ελευθερία μας.
Η Οδυσσέαινα, που έπαθε ό,τι έπαθε μετά την Επανάσταση (σε αντίθεση με τον άντρα της που το έπαθε κατά τη διάρκειά της και για τον ίδιο λόγο), μας υπενθυμίζει ότι εμπνευστές -να το πω έτσι- του '21 είχαν στο μυαλό τους κάτι λίγο πιο πολύπλοκο και υψηλό από το "κακοί μουσουλμάνοι ζήτω ο Μαχητής του Ιησού Λεωνίδας", κάτι που προδόθηκε από τους κοτζαμπάσηδες και πληρώνουμε ακόμα τη στένεψη του οράματος.
Τον παπά τον διάλεξα ως παράδειγμα της εκτίμησης με την οποία η μεγαλύτερη μορφή του '21 περιέβαλλε το παπαδαριό, ομολογώ ότι δεν πολυκόλλαγε.
Και το γδάρσιμο της αραπίνας δούλας, αυτό φίλε μου ό,τι μαλακία και να μου πεις δε δικαιολογείται με τίποτα. Ήταν δούλα των Τούρκων, όπως αυτοί. Ήταν άμαχη. Δεν τους είχε κάνει απολύτως τίποτα. Και το να σου χώσουν (εν ζωή) ένα καλάμι στον αστράγαλο και να αρχίσουν να φυσάνε μέχρι να ξεκολλήσει το δέρμα σου από όλο σου το σώμα, είναι απλά διεστραμμένο. Και το χειρότερο είναι ότι, όπως καμαρώνει ο αγωνιστής Φωτάκος στα απομνημονεύματά του, το όλο σκηνικό έγινε εντελώς για πλάκα. "Τέτοια πανηγύρια είχαμε κάθε μέρα" είναι η ακριβής διατύπωση.
Το point του δεύτερου ποστ είναι ότι με την εξιδανίκευση του παρελθόντος δεν πάμε πουθενά. Αν βλέπαμε το παρελθόν στις πραγματικές του διαστάσεις, θα διαπιστώναμε ότι δίπλα ακριβώς στους Μεσολογγίτες, υπήρχαν και οι Βαλτινοί. Δίπλα στους ήρωες που πολεμούσαν ένας εναντίον δέκα υπήρχαν τα ρεμάλια που έγδερναν δούλες για πλάκα. Δίπλα στους -και καλά- απόγονους του Λεωνίδα υπήρχαν οι προδομένοι απόγονοι του Σκεντέρμπεη. Και γενικά, δίπλα στο "υψηλό" υπήρχε κάτι το πολύ χαμηλό, κάτι που στο κάτω-κάτω μας οδήγησε στο να χάσουμε την Επανάσταση. Και γάμα τα τα συμφέροντα που μας έδωσαν την ανεξαρτησία μας, αλλά έχω μια τρομερή υποψία ότι αν οι διοικητές των Στόλων στο Ναβαρίνο είχαν πληροφορηθεί τα περί γδαρσίματος αθώων γυναικών, αν μη τι άλλο θα είχαν καθυστερήσει καναδυό μέρες το σταμάτημα του Ιμπραήμ.
Με λίγα λόγια, δεν ασχολούμαι πουθενά με αναγκαίες καφρίλες, αλλά με εντελώς περιττές καφρίλες που σε ούτε μία περίπτωση δε βοήθησαν την κατάσταση (εκτός από τον Κολοκοτρώνη και τον παπά, καλά του έκανε του πουσταρά), το ακριβώς αντίθετο μάλιστα.
Και οι γνώμη μου είναι ότι οι καφρίλες αυτές οφείλονται σε δομικά προβλήματα της νοοτροπίας μας, τα οποία παραμένουν όσο επιμένουμε να ξεγελάμε τον εαυτό μας με
...την εξιδανίκευση του παρελθόντος και την προσαρμογή του στα κόμπλεξ μας.
1. Οι επιλογές δεν ήταν ποτέ μόνον άσπρο ή μαύρο. Τόσο γιατί το ΕΑΜ ήταν πολύ ευρύτερο από το ΚΚΕ και η ηγεσία του ΚΚΕ το γνώριζε, όσο και γιατί η Αγγλία φοβούμενη πιθανή πλειοψηφία του ΕΑΜ και των συμμάχων του στις εκλογές, επέλεξε ένα μοντέλο σύγκρουσης πολύ σκληρότερο από ότι στην Ιταλία π.χ. όπου επικράτησε ο κοινοβουλευτισμός. Μπορεί κανείς εύλογα να υποθέσει ότι το ΕΑΜ θα πήγαινε ευκολα σε έναν κοινοβουλευτικό συμβιβασμό, αν π.χ. οι Άγγλοι δεν επέμεναν να επαναφέρουν τον βασιλιά, ή δεν έφερναν στα πράγματα δοσίλογους. Μπορεί επίσης να υποθέσει κανείς ότι το ΚΚΕ θα θεωρούσε μέγιστη επιτυχία την επίτευξη ενός μοντέλου ουδετερότητας τύπου Φινλανδίας.
Κρίσιμο στοιχείο επαναλαμβάνω για το ότι έγινε ήταν η Αγγλο-αμερικανική αποφασιστικότητα να μην αφήσουν το ΚΚΕ να στεριώσει ως μείζων πολιτική δύναμη. Αν το είχαν μετρήσει αλλιώς οι Άγγλοι, ίσως να είχαμε και εμείς ένα μοντέλο τύπου Ιταλίας.
2. Αν και από μικρός πλακωνόμουν με τους υποστηρικτές του "υπαρκτού" (μη)-σοσιαλισμού, οφείλω να πω ότι η εικόνα του απλώς ως ένα "αχανές κολαστήριο" είναι υπεραπλουστευτική. Η Ουκρανή που καθάριζε το σπίτι μου πάντως είναι πεπεισμένη ότι ο κομμουνισμός ήταν καλύτερος από την παρούσα κατάσταση. Μια βόλτα στην παλιά Ανατολική Γερμανία (από τα σκληρότερα και ολοκληρωτικότερα καθεστώτα της ΚΟΜΕΚΟΝ) θα σας πείσει ότι η νοσταλγία για το κολαστήριο δεν είναι μεμονωμένη.
J95, να προσθέσω μια μικρή λεπτομέρεια: Η σχέση μεταξύ των Σλαβομακεδόνων και του ΚΚΕ ήταν κάθε άλλο παρά μονοσήμαντη ή απλή. Δες π.χ. αυτήν την διαφωτιστικότατη περιγραφή (διαφωτιστική και γιατί είναι γραμμένη από Έλληνα και φιλοξενείται σε εθνικιστικό Σλαβομακεδονικό σάιτ).
Και δεν μπορώ να μην αντιδράσω: για να μην επεκταθεί η Βουλγαρική κατοχή στην Μακεδονία, το ΕΑΜ είχε οργανώσει διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, με αποκορύφωμα την διαδήλωση στην Αθήνα στις 22 Ιουλίου του 1943, όπου κατέβασε 300.000 κόσμο και όπου σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν εκατοντάδες (ίσως η μεγαλύτερη διαδήλωση σε κατεχόμενη από Γερμανούς χώρα;). Πού να ήταν οι μετέπειτα εθνικόφρονες...;
Γι' αυτό τα παίρνω στο κρανίο όταν ακούω ηλιθιότητες του τύπου "τα κομμούνια ήθελαν να δώσουν την μισή Ελλάδα στους Βούλγαρους", ακόμα και ως παπαριά από άσχετους.
την ποιο σοφη κουβεντα την ειπε ο πατερας ολον των σχολιαστων ποδοσφαιρου και βαλε
"αμα δεν ειχε πει το γαμημενο οχι ο Μεταξας τωρα θα βλεπαμε καμπιονατο"
θεος ο ανθρωπος δεν ξερω κατα ποσο κολαει αλλα ειμαι κομματια και αυτο μου ηρθε να πω
Δημοσίευση σχολίου