(με αφορμή μια συζήτηση στου Χοιροβοσκού)
Η διαδικασία προς τον Πόνο περνάει μέσα από τον άνθρωπο, θα έλεγα εγώ. Κυρίως από τον άνθρωπο. Και αυτό δεν είναι προς τιμήν μας, αν μου επιτρέπετε να ρίξω το κυνικό μου κάτουρο στο ιδεαλιστικό Αθάνατο Νερό σας (το οποίο κατά τα άλλα σέβομαι και εκτιμώ). Ούτε εκείνων που προκαλούν τον πόνο, ούτε εκείνων που τον υφίστανται. IMHO πιο σωστά -από αντικειμενικής πλευράς- το έχουν δει το θέμα "πόνος" οι Βουδιστές.
Αλλά βλέπεις Χοιροβοσκέ, άλλο τι είναι σωστό και άλλο τι μας γουστάρει να είναι σωστό[*]. Αυτή είναι μία λεπτομέρεια που είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσω σε κάποιον μη υλιστή: η μαγκιά είναι να εξαπατάς τον εαυτό σου ξέροντας ότι τον εξαπατάς, γιατί αυτό σημαίνει ότι γράφεις τις βέβαιες συνέπειες στ' αρχίδια σου.
Υπάρχουναπόλυτες αλήθειες, για να συνεχίσουμε τη συζήτηση, απλώς δεν υπάρχουν απόλυτα σωστοί άνθρωποι. Μια αλήθεια για την οποία δεν ενδιαφέρεται κανένας ΟΚ, συνεχίζει να υπάρχει μεν κατά κάποιον τρόπο, αλλά δε μας απασχολεί. Όταν (αν) μας χτυπήσει κατακέφαλα, βλέπουμε. Αν είμαστε ωραίοι τύποι, θα πληρώσουμε το τίμημα. Το οποίο μπορεί να είναι και μηδενικό, μην ξεχνιόμαστε. Π.χ. η απόλυτη αλήθεια "ο αριθμός π σε δεκαδικό σύστημα αρίθμησης περιέχει την ακολουθία 7230 στο 3300ό δεκαδικό ψηφίο" μπορεί σε γενικές γραμμές να αγνοηθεί χωρίς πολλά παρατράγουδα...
Τι λέγαμε; Α, περί της σχέσης μας με την πραγματικότητα: Ο καθένας λοιπόν κρίνεται (τρόπος του λέγειν) από τη χρήση (ή κατάχρηση) του πακέτου αυτοεξαπάτησης που περιλαμβάνει η ανθρώπινη ιδιότητα. Τα κριτήρια είναι υποκειμενικά φυσικά, γεγονός που περιπλέκει κάπως τα πράγματα. Ή τουλάχιστον έτσι θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος που δε γνωρίζει ότι τα συλλογικά κριτήρια που αναπτύσσονται στο extelligence της Ανθρωπότητας (όπου και όλα τα λεφτά) είναι πολύ πιο αντικειμενικά εκ φύσεως. Γάμησέ τα.
[*] π.χ. για μένα τελειωτική και καθοριστική απάντηση στο θέμα "πόνος" έδωσε ο Bob:
Rise up this morning
smiled with the rising sun
three little birds
pitch by my door step
singing sweet songs
of melodies pure and true
saying, this is my message to you:
don't worry about a thing
cause every little thing is gonna be alright
don't worry about a thing
every little thing is gonna be alright...
3 σχόλια:
Ο οποίος θείος Bob, αν μου επιτρέπεις να συμπληρώσω, έδωσε επίσης τον τόνο στην αποδοχή άρα κατ' επέκταση και στο μοίρασμα (που ίσως είναι γενικότερα το ζητούμενο) με το "turn your lights down low". Πάντως η τελευταία σου πρόταση πριν τους στίχους νομίζω πως λέει πολλές αλήθειες...
Δεν έχω ξεχάσει αυτό που ρώτησες...προσπαθώ να το μαζέψω σε τρείς γραμμές μόνον....
....Διαρκής αναμόρφωση επιτυγχάνεται μόνο με τη δράση. Νόημα μπορεί να βρεθεί μόνο στην προσπάθεια να κάνουμε εκείνο που δεν θα έπρεπε να μπορούμε να κάνουμε, στη θυσία της ζωής και της υγείας προκειμένου να αγγίξουμε και να ξύσουμε την επιφάνεια μεγαλύτερων πραγμάτων που δεν ξεθωριάζουν. (Έτσι, ο δραματουργός Ευριπίδης, που είδε ότι ο λόγος πρέπει να αποκτήσει σάρκα και οστά, έγραψε: «Δεν φθονώ τη σοφία, αντίθετα χαίρομαι να την αναζητώ, αλλά υπάρχουν άλλα πράγματα, μεγάλα και φανερά που είναι αιώνια» [Βάκχαι, στ. 1005-1007].)
Το ελληνικό ιδεώδες της αρετής αρχίζει από το άτομο: πρέπει να είμαστε δυνατότεροι, ανθεκτικότεροι, πιο ειλικρινείς απ' όσο είναι στη φύση μας να είμαστε. Πρέπει να προσβλέπουμε στους εαυτούς μας, όχι σε άλλους, για να νικήσουμε αυτό που είναι γραμμένο από τη μοίρα. «Προτιμάω», λέει ο Φιλοκτήτης του Σοφοκλή, «κάνοντας το καλό ν' αποτυχαίνω, παρά με το κακό να 'χω τη νίκη» [στ. 94-95].
Η λύτρωση έρχεται σε ήρωες σαν κι αυτούς, μόνο από το ότι δεν ταλαντεύονται δεξιά κι αριστερά στον αγώνα τους να κάνουν την πράξη σύμφωνη με το λόγο. Πρέπει, με άλλα λόγια, να δρουν, όχι απλώς να σκέφτονται. Το θέμα ποτέ δεν είναι το πότε ή το αν θα συγκρουστούν με τον τοίχο, αλλά μόνο το πώς —το αναγνωρισμένο αντίτιμο της δράσης στη θέση της απλής κουβέντας. Ένας Αχιλλεύς, Έκτωρ, Προμηθεύς, Αίας, Φιλοκτήτης, μια Άλκηστις ή μια Αντιγόνη, σχεδόν από-λαμβάνουν την επικείμενη σύγκρουση και τα συντρίμμια των υποδεέστερων ανθρώπων που θα σκορπίσει η γρανιτένια τους αποφασιστικότητα. Τέτοιου είδους άντρες και γυναίκες είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν το εντυπωσιακό φινάλε —να πεθάνουν για τις αρχές τους. Ο Δημοσθένης επέπληττε τους Αθηναίους του τέταρτου π.Χ. αιώνα, επιμένοντας ότι το να έχεις το δίκιο με το μέρος σου δεν χρειάζεται κόπο, η δυσκολία είναι να μετακινηθείς από την άνεση και τη μακαριότητα της αφηρημένης αρετής στο σκληρό και ακριβό κόσμο της πραγματικότητας.
Ήθελα να συνεισφέρω στη συζήτηση για τον πόνο με δυο ξένα λόγια τα οποία ασπάστηκα και προσπάθησα να αφομοιώσω: http://cuzcar.blogspot.com/2005/04/blog-post_17.html
Δημοσίευση σχολίου