Μιλάω βέβαια για την πενταλογία της Jean M. Auel.
Λοιπόν ωραίο βιβλιαράκι, ενδιαφέροντα και αυτά που λέει για τους πρωτόγονους, σίγουρα σε βάζει στον πειρασμό να δοκιμάσεις ένα σωρό πράγματα -η συγγραφεύς quite obviously έχει κάψει πάμπολλες φλάτζες- αλλά:
1ον) Δεν το δέχομαι ότι οι Νεάντερταλ κληρονομούσαν τις αναμνήσεις των προγόνων τους. Καταλαβαίνω πως πρόκειται για λογοτεχνικό κολπάκι, αλλά υπάρχουν σαφή όρια στο τι λογοτεχνικά κολπάκια μπορείς να εφαρμόσεις όταν υποτίθεται πως προσπαθείς να ξαναζωντανέψεις τη λίθινη εποχή. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι επίκτητα χαρακτηριστικά δεν κληρονομούνται, τόσο τώρα όσο και στη λίθινη εποχή. Βέβαια αν χεστείς στη ντάτουρα διόλου δεν αποκλείεται τα παιδιά σου να βγουν καρακατακαμμένα, αλλά αυτό δε μετράει για κληρονομικότητα, sorry κ. Auel.
2ον) Από τον 3ο τόμο και μετά καταντάει πραγματικά κουραστικό να διαβάζουμε κάθε τρεις σελίδες για τον "πελώριο ανδρισμό του Τζονταλάρ" και τις "πάντα πρόθυμες υγρές ζεστές πτυχές του κόλπου της Άυλα" και το πώς συγκλονίζεται η τελευταία κάθε φορά που αυτά τα δύο έρχονται σε επαφή. Παρομοίως κουραστικό είναι που κάθε τόμος περιέχει ουσιαστικά όλους τους προηγούμενους υπό μορφήν αναμνήσεων της Άυλα και του Τζονταλάρ. Αυτό το έχω δει και στο Χάρι Πότερ (γιατί νομίζετε ότι είναι 700 σελίδες ο τελευταίος τόμος...) αλλά όχι σε τόσο ενοχλητικό βαθμό.
3ον) Η μετάφραση δεν είναι ιδιαίτερα καλή, θα πρότεινα σε όποιον ενδιαφέρεται και μπορεί να διαβάσει κατ' ευθείαν το πρωτότυπο. Γενικά έχουμε έλλειψη καλών μεταφραστών από τα αγγλικά. Στα γαλλικά και άλλες γλώσσες δεν υφίσταται τέτοιο πρόβλημα, διότι μόνο για τα αγγλικά υπάρχει τέτοια αποσύνδεση γλώσσας και κουλτούρας, τουλάχιστον στον τρόπο που διδάσκονται και χρησιμοποιούνται.
Τέλος πάντων, ενδιαφέρουσα η semi-new age εικόνα των φιλειρηνικών "Παιδιών της Γης" που ζούσαν σε απόλυτη αρμονία με τη φύση (και τα ναρκωτικά της), είχαν ελευθερογαμική μητριαρχία (από το 2ο τόμο και μετά τουλάχιστον, όταν η Auel ψιλογέρασε ή μάλλον ο άντρας της ψιλογέρασε) και κάθε τρία λεπτά γέλαγαν σα χαζοί, όμως δεν πολυταιριάζει με όσα ξέρουμε για τους πρωτόγονους λαούς (σημερινούς και original). Η ζωή στην άγρια φύση είναι πολύ ζόρικη και το τελευταίο που θες να κάνεις σε περίπτωση που επιθυμείς να μη γίνεις breakfast για τον πλησιέστερο μαχαιρόδοντα, είναι να κάθεσαι και να "μοιράζεσαι το Δώρο της Ηδονής" με την Άυλα στη μέση του δάσους.
8 σχόλια:
> Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι επίκτητα
> χαρακτηριστικά δεν κληρονομούνται,
Όπως θα ξέρεις, ακόμα ΔΕΝ έχω καταλάβει από πού πηγάζει αυτή ακράδαντη βεβαιότητά σου ;-)
Τώρα, 'ντάξει, ίσως να μην έπρπε να τσιμπίσω, ιδίως εδώ, σε θέμα για τις μ***ς της Auel, αλλα αυτή είναι μια συζήτηση μεταξύ μας που έχει μείνει αρκετό καιρό μεταίωρη.
Επίσης αν το δείς φουνταμενταλισστικά, ερπ, ήθελα να πω νεο-επιστημονικά, χονροκομμένα, ΟΚ, δεν ΦΑΙΝΕΤΑΙ ακόμα να υπάρχει κάποιος μηχανισμός. Ή τουλάχιστον δεν τον έχουν σκεφθει.
Σου πέρασε όμως από τον νου οτι το ζήτημα μπορεί να είναι πολύ πιο περίπλοκό;
Και όσο για τη βεβαιότητα, είσαι σίγουρος οτι δεν πρόκειται για "αντιδρασούλα" ενώπιον του δυσνόητου;
Άσε που αυτό το δύσπιστο attitude μπορεί να είναι κληρονομικό, κι όλας ;-)
Makes sense dude, τα χαρακτηριστικά που κληρονομείς (ή εν πάσει περιπτώσει το πλήρες μενού των χαρακτηριστικών από τα οποία κληρονομείς) βρίσκονται στο γεννητικό υλικό των γονιών σου ήδη από τη σύλληψή τους.
Τα επίκτητα χαρακτηριστικά πολύ απλά δεν έχουν προλάβει να κόψουν εισιτήριο για την επόμενη γενιά. Γι' αυτό τα λένε και "επίκτητα". Φυσικά μερικά από αυτά, όπως ο αλκοολισμός, αφήνουν ίχνη στο DNA, αλλά και πάλι δεν κληρονομείς αλκοολισμό, κληρονομείς κεφάλι σαν εξωγήινου.
Κάποια άλλα επίκτητα χαρακτηριστικά, όπως η μητρική γλώσσα και το μητρικό attitude επίσης περνάνε στην επόμενη γενιά, όμως όχι διά της γενετικής οδού, αλλά διά της μιμητικής οδού.
Γενικά το ζήτημα του τι κληρονομούμε και τι αποκτούμε είναι πολύπλοκο, όμως IMHO δε θα πρέπει να παραφορτώνουμε τη βιολογική αναπαραγωγή με μαγικές ιδιότητες.
Το μόνο που με προβληματίζει σε όλα αυτά είναι αυτές οι σιχαμένες οι καρέτα-καρέτα. Ελάχιστα πράγματα σε αυτόν τον πλανήτη (και περιλαμβάνω και άψυχα) είναι πιο ηλίθια από μια καρέτα-καρέτα. ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ξέρουν ότι πρέπει να γυρίσουν στην παραλία που γεννήθηκαν για να γεννήσουν τα κωλοαβγά τους, Κύριος οίδε.
> Makes sense dude,
Hm, ... or does it?
Θα σου προτείνω ακόμα ένα άλλο μοντέλλο, υπεραπλουστευμένο μέχρι βλακείας, αλλα να γινόμστε και λίγο κατανοητοί...
Ιδου η ΕΜΜΕΣΗ κληρονομικότητα!
for want of a better word
> τα χαρακτηριστικά που κληρονομείς [...]
> βρίσκονται στο γεννητικό υλικό των γονιών σου
> ήδη από τη σύλληψή τους.
Σωστά, αλλα το ίδιο και πολλά άλλα, που δεν κληρονομείς.
Όλοι αυτοί οι αμέτρητοι συνδιασμοί "άλλων", που δεν γενήθηκαν μπορούσες να είσουνα εσύ.
Θα σου προτείνω λοιπόν, οτι οι συνθήκες τις διαβίωσης σου, τα επίκτητα, όπως τα λες,και ΟΧΙ το καθ'αυτώ γενητικό υλικό φυσικά (αλλά ούτε εκείνη η από μηχανής Θεά, η.... Τύχη) μπορεί να είναι παράγωντες στην "τυχαία" διαδικασία που σε έκανε ο,τι είσαι - από πλευράς DNA, τουλάχιστον. Voila... έμμεση επίκτητη κληρονομικότητα! (Το είπα οτι θα το υπεραπλουστεύσω, έτσι;;)
Εννοείται φυσικά οτι δεν ασχολούμαστε με την περίπτωση της καταστροφής του DNA, αν και μας θυμίζει οτι το DNA μπορεί να δεχθεί εντυπώσεις, αρνητικές τουλάχιστον - ποιος ξέρει για τις θετικές.
Αυτό σαν εικασία για τις καρέτα-καρέτα, και δεν είναι αυτές μόνο βέβαια, έχουμε και τους σολωμούς και φαντάζομαι κάμποσα άλλα.
> Γενικά το ζήτημα του τι
> κληρονομούμε [...]IMHO δε θα
> πρέπει να παραφορτώνουμε τη
> βιολογική αναπαραγωγή με μαγικές ιδιότητες.
1000% σωστά, αλλά ούτε να κλείνουμε τον νού μας στον ορίζοντα των πιθανοτήτων...
Κι όπως είπε και ο Clark(;) ο,τι δεν καταλαβαίουμε, μαγεία μας φαίνεται.
θέλω να πώ οτι μέ εναν άλλον "τυχαίο" γεννητικό συνδιασμό θα είχες πολύ περισσότερη προδιάθεση για άλλα "επίκτητα" χαρακτηριστικά, ὀπως τα "ταλέντα".
Πιστεύω επίσης, οτι υπάρχουν αναφορές μητέρων που χωριστήκαν απο τα παιδιά τους πάνω στη γέννα, και όταν τα συνάντισαν μετά από πολλά χρόνια έμειναν άφωνες που το παιδί εκδήλωνε χούγια (επίκτητα) του πατέρα!
Ξέρεις, μικροιδιοτροπίες, τέτοια πράγματα. Θα ψάξω να τις βρώ, δεν νομίζω οτι πρόκειται για myth αλλά ποτέ δεν ξέρεις....
Προτείνω για ανάγνωση back to back με της Auel το Darwin's Radio. Οι ιδέες του είναι ενδιαφέρουσες (stress triggered dormant retrovirii που λειτουργούν σαν διακόπτες απότομης εξέλιξης) και φαίνεται ότι έχει κάνει την έρευνά του ο άνθρωπος. Προσωπικά, δε μετάνιωσα που το διάβασα αλλά με κούρασε γιατί έχει "προαπαιτούμενα" σε γενετική, βιολογία και ιατρική, αλλά κι επειδή η μυθοπλασία του πάσχει από πολλές απόψεις (γενικά δεν τον πάω τον Bear, μόνο το Moving Mars θεωρώ αριστούργημα από τα βιβλία του).
Δηλαδή εσένα τα επίκτητα σε χάλασαν στην ιστορία της Άϋλα και του Τζονταλάρ; ; Ότι ΚΑΙ οι δύο είναι η επιτομή του σύγχρονου μοντέλου και μοντέλας τίποτα δεν σούκανε στη μέση της Εποχής του Λίθου;
Πάντως εγώ διαβάζοντας τα βιβλία είχα την αίσθηση ότι διαβάζω "Άρλεκιν" με πολλές σελίδες.
Αγαπημένος μου χαρακτήρ: Το "Μωρό" που ακόμα απορώ πως δεν έκανε το ξανθό αφεντικό του φέτες.
Καλά εδώ που τα λέμε να μένεις μόνη σου στη μέση της Κριμαίας και να σου σκάσει μύτη -να του σώσεις τη ζωή κιόλας- ο μεγαλύτερος γκόμενος της ηπείρου είναι λίγο...
Δίκιο έχεις DiS, εγώ όμως αυτά δεν τα λέω Άρλεκιν, τα λέω Νόρες.
Εμένα αγαπημένος μου χαρακτήρ είναι ο Μπρουν. Λίγο κολλημένος, αλλά πολύ σωστός. Οι Κρο-Μανιόν είναι πάρε τον ένα και χτύπα τον στον άλλο. Πιο χαζοχαρούμενοι και από τις γλάστρες στα πρωινάδικα.
Δημοσίευση σχολίου