αντι-βίζιον

Λοιπόν, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή: δεν θα το παίξω υπεράνω. Έχω λυσσάξει με τη Eurovision. Τα έχω πάρει απίστευτα στο κρανίο. Δε νομίζω να υπάρχει λέξη για αυτό που νοιώθω,
αλλά αν υπάρχει σίγουρα περιέχει πολλά λαρυγγικά και εκφέρεται με την ένταση της φωνής στο τέρμα. Ουσιαστικά έχω τσαντιστεί για μίνι-Ολυμπιακούς και σκεφτείτε ότι μου πήρε 8 χρόνια να πάψω να είμαι τόσο θυμωμένος για τους κανονικούς Ολυμπιακούς.

Τα μόνα δύο θετικά που υπάρχουν στην όλη υπόθεση είναι η δίκαιη τιμωρία της Μπόκοτα
και το γεγονός ότι δεν είμαι αναγκασμένος να παραδεχθώ ότι υπάρχει διάβολος. Το ένα αργά ή γρήγορα θα ερχόταν και για το άλλο ήμουν έτσι κι αλλιώς σίγουρος, οπότε θετικά μηδέν (μην κοιτάτε το Σάββατο, δεν ήμουν σε πλήρη διανοητική απαυτή).

Το ερώτημα είναι γιατί, και μου πήρε τρεις ολόκληρες μέρες να βρω την απάντηση. Διότι είναι φανερό ότι δε με εκνευρίζει ούτε η Παπαρίζου (την οποία θεωρώ συμπαθέστατη αλλά μηδενικής γκομενικής αξίας και έχω πραγματικά αρχίσει να μισώ το My Number One που το έχω ακούσει 700.000 φορές τους τελευταίους 2 μήνες, αλλά κατά τα άλλα σέβομαι τον επαγγελματισμό της και την ατομική της επιτυχία, δηλαδή τα λεφτά που τσέπωσε και θα τσεπώσει, διότι η Eurovision είναι το Βασίλειο του Μαλακοτράγουδου και αυτό ΔΕΝ αλλάζει επειδή την κερδίσα"με"), ούτε η πρώτη θέση, ούτε τίποτα από όλα αυτά.

Αυτό που με εκνευρίζει είναι το 94% που την άκουσε. Όχι που άκουσε την Παπαρίζου. Που την άκουσε. Πώς λέμε "την έχω ακούσει χοντρά"; Παρατηρούμε πως το 94% είναι επί των ανοικτών δεκτών και όχι επί του πληθυσμού και ακριβέστερα είναι επί των 2000 παρά κάτι ανοικτών δεκτών με μηχανάκι, δηλαδή νοικοκυριών που δεν έχουν πρόβλημα να παρακολουθούνται 24/7 με αντάλλαγμα μια τοστιέρα, δηλαδή αντιπροσωπευτικών νοικοκυριών οπότε ενισχύεται το αρχικό συμπέρασμα ότι τα έχω πάρει σχεδόν με όλη την Ελλάδα..

Τα παίρνω εξίσου μαζί τους όταν πανηγυρίζουν για το χρυσό κάποιου ΤΕΡΑΤΟΣ στις αθλητικές διοργανώσεις. Γενικά τα παίρνω οποτεδήποτε παρατηρείται εθνική ανάταση επειδή βγήκα"με" πρώτοι σε κάποια διεθνή ηλιθιότητα. Δεν τα παίρνω όταν απλά χαιρόμαστε, τα παίρνω όταν αισθανόμαστε εθνική ανάταση.Γιατί όμως τα παίρνω με όλα αυτά τα χαμηλοτάτου επιπέδου ανθρωπάκια που κάνουν ό,τι όλα τα υπόλοιπα χαμηλοτάτου επιπέδου ανθρωπάκια στην Υφήλιο;

Είμαι της γνώμης πως όλα ξεκινάνε από το Εγώ μου, το οποίο είναι τόσο τεράστιο που καταντάει αόρατο.

Κάθομαι και σκέφτομαι τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Δεν είναι τίποτα σπουδαία πράγματα: μια φορά που καθόμασταν με την κοπέλα μου και κοιταζόμασταν και δε λέγαμε τίποτα, αυτό είναι όλο, αυτή είναι με διαφορά η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου, αλλά αν δεν ήσασταν εκεί δε νομίζω να το καταλάβετε. Και κάμποσες φορές που μου έχουν κάνει ένα ωραίο δώρο, ή έχω κάνει έκπληξη σε κάποιον που αγαπάω. Ή όταν τελείωσα το πρώτο μου project (11.000 γραμμές Java παρακαλώ!) και δε θα χρειαζόταν να ξαναδώ τους μαλάκες τους Βέλγους μάνατζερ που μου ζάλιζαν τα @@. Ή, να διαβάζω κάτι ενδιαφέρον ή αστείο ή απλά ωραίο,, ή να είμαι με τους φίλους μου και να γελάμε, ή να παίζω με το σκύλο μου. Πολύ φοβάμαι πως οι εθνικές επιτυχίες ποτέ δεν έπαιξαν στη ζωή μου ως παράγοντες ατομικής ανύψωσης.

Συγκρίνετέ το αυτό με τον Αποτυχημένο Μαλάκα που κόντευε να χύσει από την πολλή εθνική ανάταση όταν ξενέρωνε τη γιορτή του πατέρα μου για να δει τη Eurovision: "τους κερδίσαμε, τους δείξαμε, είμαστε οι καλύτεροι, κωλοεβραίοι δε μας δώσατε δωδεκάρι αλλά δε σας πέρασε, πρώτα το Euro μετά αυτό" και λοιπά αξιοθρήνητα. Ποια είναι η διαφορά του εθνικόφρονος αυτού Μαλάκα από εμένα;

Η διαφορά είναι ότι εγώ για να είμαι ικανοποιημένος πρέπει να αισθάνομαι καλά. Ενώ αυτός πρέπει να αισθάνεται καλύτερος από κάποιον. Όχι πολλά πράγματα, ας πούμε #1 στην Ευρώπη ή στην Υφήλιο.
Προφανέστατα αυτό μπορεί να το πετύχει ατομικά μόνο σε Καλλιστεία Αποτυχημένης Μαλακίας, οπότε είναι αναγκασμένος να καταφύγει σε αντιπρόσωπους που θα του δανείσουν λίγη δόξα. Ό,τι αντιπρόσωπους του κάτσουν, οι Μαλάκες μας δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί, θα πανηγύριζαν εξίσου αν κάποιος Έλληνας γραφόταν στο βιβλίο Guiness σαν το άτομο με το συντομότερο οργασμό στον πλανήτη, αρκεί στον ανταγωνισμό να έπαιζαν Δυτικοί, Τούρκοι και Αλβανοί. Το οποίο όμως ακόμα δε δικαιολογεί γιατί ενοχλούμαι.

Λοιπόν, ενοχλούμαι για πολλούς λόγους. Ο πρώτος και σπουδαιότερος είναι ότι μια πιο προσεκτική ανάγνωση μας αποκαλύπτει ότι αυτό που ενδιαφέρει το Μαλάκα δεν είναι τόσο να είναι αυτός Καλύτερος. Τον ενδιαφέρει να είναι όλοι οι υπόλοιποι Χειρότεροι. Εν ολίγοις, ΚΑΤΩΤΕΡΟΙ. Θα μου πείτε "κι εσύ όμως τους λες αυτούς χειρότερους από εσένα". Φυσικά. Αλλά δεν είναι κάτι που με χαροποιεί. Σας ορκίζομαι ότι αν μπορούσα να πατήσω ένα κουμπί και όλοι αυτοί οι τρόμπες να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι (ή τέλος πάντων πιο χρήσιμες υπάρξεις, π.χ. λίπασμα) θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ο δεύτερος είναι ότι το να αρπαζόμαστε από ένα συλλογικό (μοιραζόμενο σε όλους εκ γενετής) φαντασιακό στο οποίο είμαστε ανώτεροι, είναι βασικά σύμπτωμα εκφασισμού. Όσο πιο γελοίο και ανούσιο είναι το φαντασιακό, τόσο μεγαλύτερος ο εκφασισμός (θυμηθείτε τις άπειρου κιτς και ρωμαϊκού στυλ εκδηλώσεις της Χούντας στο Παναθηναϊκό στάδιο) . Το 90% που την άκουσε με τη Eurovision είναι το ίδιο -από πλευράς mentality- 90% που έκλεινε στη φυλακή όποιον δε συμφωνούσε με μία ακραιφνώς βλακώδη άποψη για το Μακεδονικό. Είναι το ίδιο 90% που κυνήγησε ως μίζερους ανθέλληνες όσους δεν είχαν όρεξη να υποστούν (κατά κεφαλή) 1000 ευρώ, 500 εργατοώρες χαμένες στην κίνηση λόγω έργων και περίπου 1,5 μπάτσο+κάμερα προκειμένου "η Ελλάδα να λάμψει". Είναι το ίδιο 90% που δε θα παντρευόταν ξένο και το ίδιο 90% που προτιμά να δει άνθρωπο νεκρό παρά τη γαμημένη τη σημαία στα χέρια ενός κατώτερου. Η ποιότητα των (ρατσιστικών, εθνικιστικών, φασιστικών) συναισθημάτων, των μαλακιών που γίνονται και των λεφτών που πληρώνουμε είναι η ίδια, το μόνο που αλλάζει είναι η ένταση και απορώ γιατί είμαι ο μόνος που το προσέχει.

Τώρα η τελευταία μαλακία που σας έχει πιάσει είναι η Eurovision. Όποιος λέει δε χοροπηδάει από τη χαρά του για την νίκη, ή τολμά να επισημάνει πως όλα αυτά είναι μία τεράστια χοντρομαλακία, είναι μίζερος. Ρε άντε και γαμηθείτε, που έχετε και αποψούλα για όποιον δεν ανήκει στο φασίζον κοπάδι σας. Όχι ρε γαμημένοι, ο Πόλεμος είναι Πόλεμος, η Ειρήνη είναι Ειρήνη, εσείς Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ παραμένετε ένα μάτσο αποτυχημένα ανθρωπάκια και τέλος όπως το βλέπω εγώ δεν υπάρχει πιο μίζερο πράγμα από τις ονειρώξεις σας.