Infected Mushroom

Ακούστε το Frog Machine (album: I'm the Supervisor).

Τέσσερις παρατηρήσεις πάνω σε αυτό το κομμάτι:
1) Ανακάλυψα την παγκόσμια συνωμοσία (την αληθινή, όχι την κίβδηλη προπαγάνδα με την οποία προσπάθησαν να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια τα σαυρόμορφα υποκείμενα που κατέλαβαν το blog της Ψιλικατζούς, ευτυχώς φαίνεται ότι τους απώθησε). Είναι τόσο απλό που απορώ πώς είναι δυνατόν να μου είχε ξεφύγει εδώ και τόσο καιρό. [@@, το είχα προσέξει εδώ και 3 χρόνια τουλάχιστον αλλά κάνω φιγούρα].

Θα χρειαστεί να κάνω μια παρένθεση και να σημειώσω (για τους αμύητους) ότι ανακάλυψα το λόγο που απέτυχε η Λάμψη: δε μπορείς να το παραχέζεις με το μινιμαλισμό. Είχε τώρα το Δρακόπουλο να παίζει τη μία εβδομάδα τον παρανοϊκό βιαστή, την άλλη εβδομάδα το πρεζόνι γιο της υπουργίνας που του ρίξανε χασίς στο ποτό του με αποτέλεσμα να βιάσει κάτι γκομενάκια, την παράλλη βδομάδα να παίζει το πρεζάκι ανηψιό (!) της μπατσίνας που βάρεσε την ενεσάρα του με αποτέλεσμα να βιάσει κάτι γκομενάκια, στο καπάκι τον παρανοϊκό εγκληματία δολοφόνο-βιαστή με τη μάσκα (και χρήστη χασίς/ηρωίνης υποθέτω) και στο τέλος (είχαν περάσει λιγότεροι από 6 μήνες με όλα αυτά) στο ρόλο του Αλέξη Δράκου. Ε, τι να σου κάνει και ο γέρος; Μπερδεύτηκε και το γύρισε στο "Βέρα στο Δεξί" όπου ΟΚ το σενάριο έχει την πολυπλοκότητα τουλάχιστον 3 γαλαξιών αλλά ευτυχώς κάθε ρόλο τον παίζει σε γενικές γραμμές διαφορετικός ηθοποιός.

Λοιπόν, όλα όσα βλέπετε στην τηλεόραση (και εννοούμε ΟΛΑ) είναι μια τεράστια σκηνοθετημένη ταινία και σκηνοθέτης είναι ο Φώσκολος. Και η απόδειξη γι' αυτό είναι ότι ο ηθοποιός που παίζει τον Αμπντουλά Οτσαλάν παίζει και το Σαντάμ Χουσεϊν.

Πειστήριο 1:


OK. Ποιος είναι ποιος;







Πειστήριο 2 (και σαφώς σημαντικότερο):

Αυτοί οι δύο δεν έχουν εμφανιστεί ΠΟΤΕ ταυτόχρονα στην τηλεόραση.

Τόσα χρόνια σας ξεγελάνε κι εγώ σας έσωσα χωρίς να ζητήσω ούτε ένα ευρώ ρε σκουλήκια, κανονικά έπρεπε να σας αφήσω να τσουρουφλίζεστε, αλλά δε φταίω εγώ, φταίει η μαμά μου που με γέννησε πονόψυχο κι ευαισθητούλι.
---------------------------------------------
2) Ένας πολύ συνηθισμένος τρόπος λανθασμένης σκέψης είναι το "κάθε πράγμα έχει το αντίθετό του".

Σοβαρά;

Ποιο είναι δηλαδή το αντίθετο ενός πορτοκαλιού;

Κάθε πράγμα έχει το αντίθετό του μόνο σε γραμμικά αλγεβρικά συστήματα όπου ορίζεται η πράξη της πρόσθεσης. Sorry, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου το ίδιο και το γεγονός ότι όσοι λένε πως κάθε πράγμα έχει το αντίθετό του συνήθως είναι οι ίδιοι τύποι που δε θα αναγνώριζαν ένα γραμμικό αλγεβρικό σύστημα με ορισμένη την πράξη της πρόσθεσης ακόμα και αν τους το έχωνε κάποιος στον κώλο, κάθε άλλο παρά ενισχύει την άποψή τους (αυτό παρακαλείστε να μην το πάρετε προσωπικά, δε θέλω να θίξω κανέναν και ΟΚ, επιτρέπω να χρησιμοποιείται η έκφραση "κάθε πράγμα έχει το αντίθετό του" ως ρητορικό σχήμα ex post facto).

Anyway, το αντίθετο του λάθους υποτίθεται πως είναι το σωστό πράγμα που γενικά ψιλοισχύει, αρκεί να θυμόμαστε πως για κάθε σωστή πρόταση υπάρχουν άπειρες λανθασμένες παραλλαγές οπότε δεν είναι και τρομερά 1-1 η αντιστοιχία.

Π.χ. οι προτάσεις "Ο Δημήτρης (εγώ) ζυγίζει 13 κιλά", "Ο Δημήτρης ζυγίζει -17 κιλά", "Ο Δημήτρης ζυγίζει 78.000.015,31 κιλά" είναι όλες λανθασμένες και καμία από αυτές δε μας οδηγεί στη "σωστή" πρόταση "ο Δημήτρης ζυγίζει 70 κιλά" από μόνη της. Στην πραγματικότητα θα μπορούσα να ζυγίζω 130 ή και 62 κιλά και οι τρεις προτάσεις που έδωσα να ήταν και πάλι εξίσου λανθασμένες από μόνες τους. Σημειώνω πως οι αρνήσεις των λανθασμένων προτάσεων (π.χ. "Ο Δημήτρης ΔΕΝ ζυγίζει 13 κιλά") είναι λογικά σωστές, πρακτικά όμως δεν περιέχουν ιδιαίτερα χρήσιμη πληροφορία, δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε "σωστή απάντηση" στην ερώτηση "Πόσα κιλά ζυγίζει ο Δημήτρης;".

Φτάνουμε λοιπόν σε μία θεμελιώδη ιδιότητα της λανθασμένης πρότασης, ή μάλλον του λανθασμένου συλλογισμού: κάνει μπαμ από 350 χιλιόμετρα και για να καταλάβεις ότι είναι λανθασμένος δε χρειάζεται (τις περισσότερες φορές) να ξέρεις καν τι είναι σωστό.

Για παράδειγμα, κάθε επίκληση στην άγνοια ("δε μπορείς να μου αποδείξεις ότι δεν υπάρχει το Χ, άρα υπάρχει το Χ") είναι λανθασμένη (ή τουλάχιστον μη ατράνταχτο επιχείρημα).

Όπου Χ, βάλτε οτιδήποτε.

Π.χ., λέει ο Γκάου:
"Δε μπορείς να μου αποδείξεις ότι δεν υπήρξαν ροζ πετιτέζια στον πλανήτη Κρχτ 7.500.000 έτη φωτός μακριά από εδώ, άρα υπήρξαν".

Απάντηση: Του κώλου τα εννιάμερα υπήρξαν.

Είδατε τι ωραία; Δε χρειάστηκε καν να πάω στον πλανήτη Κρχτ 7.500.000 έτη φωτός μακριά από εδώ και να ρωτήσω τους ντόπιους αν υπήρξαν ποτέ ροζ πετιτέζια. Δε χρειάστηκε καν να αναρωτηθώ τι διάολο είναι ο πλανήτης Κρχτ, τα ροζ πετιτέζια κλπ. Αυτό είναι το καλό με τις μεταβλητές, αλλά ας μη μπούμε σε αυτήν τη συζήτηση.

Προτάσεις και αλυσίδες προτάσεων αυτής της μορφής, που είναι μαθηματικά λανθασμένες (ή τουλάχιστον μη αληθείς, i.e. αμφίβολες) λέγονται Λογικά Σφάλματα (Logical Fallacies) και μπορείτε να βρείτε κάμποσες από αυτές πακεταρισμένες σε αυτό το πολύ ωραίο site.

Είναι εκπληκτικό σε τι βαθμό βρίθουν λογικών σφαλμάτων:
α) Οι θεωρίες συνωμοσίας και γκαγκαδοθεωρίες εν γένει
β) Οι λόγοι και τα κείμενα των πολιτικών
γ) Τα περισσότερα καλά χιουμοριστικά κείμενα (όπου τα λογικά σφάλματα γίνονται επίτηδες για να προκαλέσουν το γέλιο). Κλασικό παράδειγμα το L-Space του Pratchett.
---------------------------------------------
3) Ωραία, έχουμε έναν τρόπο να εντοπίζουμε με βεβαιότητα το λάθος (ή, όπως και να 'χει, μια σημαντική κατηγορία λαθών). Μήπως υπάρχει και τρόπος να βρούμε το σωστό;

Όχι (Sorry). Δεν υπάρχει. Καριόλικο Σύμπαν. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν πραγματικά ακλόνητα θεμέλια στα οποία να μπορεί να στηριχθεί ένας συλλογισμός. Κάθε συλλογισμός δηλαδή βασίζεται σε ορισμένες παραδοχές οι οποίες όσο βάσιμες και να είναι, σε τελική ανάλυση είναι αυθαίρετες. Με πρώτους και καλύτερους τους ίδιους τους νόμους της Λογικής και των Μαθηματικών. 1+1 = 2, αλλά μόνο επειδή το έχουμε ορίσει έτσι.

"Το έχουμε ορίσει έτσι" = αυθαίρετη παραδοχή (πιο ψαρωτικά: "αξίωμα").

Στην πράξη βέβαια και όπως έχω πει χιλιάδες φορές, το 1+1=2 [και εννοούμε το αληθινό, απλό 1+1=2 με τους αριθμούς και όχι το ρητορικό "έλα μωρέ, ένα κι ένα κάνει δύο, γυναίκα είναι πουτανιές θα κάνει"] δεν είναι δα και το χειρότερο πράγμα που μπορεί να παραδεχθεί αυθαίρετα κάποιος. Για παράδειγμα άλλοι παραδέχονται αυθαίρετα ότι ο Αλλάχ είναι μεγάλος και αν ανατιναχθείς θα πας στον Παράδεισο και θα γαμήσεις επιτέλους, αρκεί να πάρεις μαζί σου και 100 αθώους περαστικούς. Όχι - όχι -όχι! Ένα απλό 1+1=2 for me άνευ πάγου, Αλλάχ και λοιπόν μαλακιών, ευχαριστώ πολύ.

Για να είμαστε λοιπόν λίγο ρεαλιστές, πρέπει να χαλαρώσουμε ελαφρώς την αυστηρότητα της λογικής μας: μπορείς να βρεις το σωστό για πάρα πολλά πράγματα, αλλά τα περισσότερα είναι α) αντικειμενικά β) βαρετά γ) ψιλοεπιστημονικά (=αντικειμενικά+βαρετά).

Επίσης η επιστημονική μέθοδος του trial and error αν και αποτελεσματική δεν είναι πάντοτε εφαρμοστέα: θεωρητικά είναι δυνατόν να ελέγξεις πειραματικά την αλήθεια της πρότασης "κάθε άνθρωπος πεθαίνει αν παραμείνει στους -40oC για πάνω από 1 ώρα". Πρακτικά αν το κάνεις είσαι ο Μένγκελε και επίσης είσαι ένα τρισανώμαλο σκουλήκι.

Σε πολλά πράγματα λοιπόν είμαστε "καταδικασμένοι" να διατηρούμε μια αβεβαιότητα, απλώς και μόνο γιατί η επαλήθευση δεν είναι εφικτή ή επιθυμητή.
---------------------------------------------
4) Αν υπάρχει κάτι που να με τρομάζει σε όλους τους ιδεολόγους (από τους κνίτες μέχρι τους οικολόγους, από τους τροτσκιστές μέχρι τα εθνίκια και από το ΕΛΚΙΣ μέχρι τα νεοφιλελεύθερα think tank, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα ταυτίζω όλα αυτά) είναι η βεβαιότητά τους ότι γνωρίζουν το σωστό σε αυτά ακριβώς τα ζητήματα όπου δε μπορείς να είσαι ποτέ 100% βέβαιος . Προσοχή: είναι βέβαιοι ότι έχουν δίκιο, όχι ότι οι άλλοι έχουν άδικο. Το δεύτερο, όπως εξήγησα, είναι απολύτως θεμιτό (υπό προϋποθέσεις φυσικά).

Ένας άνθρωπος που είναι βέβαιος ότι έχει δίκιο μετατρέπεται πολύ εύκολα σε μία μάζα με την ίδια ακριβώς ιδιότητα. Και εκεί αρχίζουν όλα τα προβλήματα. Μάζα είπα; "Κίνημα" ή "σχολή σκέψης" ήθελα να πω. Δεν πειράζει, καλύτερα.

Σκηνικό: ήταν ένας στο 1ο έτος που έβγαινε στις συνελεύσεις και έλεγε διάφορα νεοφιλελεύθερα, του στυλ "καλά κάνει ο Αρσένης" και τέτοια. Γενικά τον ψιλογράφαμε στα @@ μας (εγώ δηλαδή), αλλά τα μεγάλα κεφάλια των ΕΑΑΚ δεν τον γούσταραν καθόλου. Ήταν γι' αυτούς ο προβοκάτορας, ο πεμπτοφαλαγγίτης των πολυεθνικών στο φοιτητικό κίνημα, ο έτσι, ο αλλιώς ο σούξου μούξου μανταλάκια.

Στο 2ο -μπορεί και στο 3ο, πού να θυμάμαι τώρα- έτος, την ημέρα των φοιτητικών εκλογών, όταν ήρθε να ψηφίσει, έφαγε γιαούρτωμα και μερικές ψιλές. Ανατριχιάζω ακόμα και σήμερα όταν το σκέφτομαι.

Εγώ τους είπα "μα το μόνο που έκανε ήταν να βγαίνει στη ΓΣ και να λέει την άποψή του, πού το κακό ρε παιδιά;".

"Άσε μας ρε Δημήτρη με τον εγκάθετο που υπονομεύει τα συμφέροντα του κινήματος".

Στο λόγο μου! Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου για αυτούς τους βλακέντιους το τι λεγόταν σε μια ΓΣ! Λες και χέστηκε η Φατμέ αν σε μια ΓΣ 5 φοιτητές επηρεαστούν και κολλήσουν... νεοφιλελευθερισμό και χάσει το Κίνημα τους μαχητές του! Και φυσικά όποιος δεν την έβλεπε όπως αυτοί, ήταν επικίνδυνος και εχθρός κλπ. Και ακόμα πιο φυσικά, όλοι αυτοί οι βέβαιοι για τα δίκια τους είχαν χάσει την ουσία της ΓΣ, που είναι ότι μπορεί να μιλήσει ο οποιοσδήποτε και να πει ό,τι θέλει.

Τότε παράτησα κι εγώ τα ΕΑΑΚ (και αργότερα, όταν πλάκωσαν τον αρχιΔΑΠίτη τους έκοψα και από παρέα). Μου φάνηκε το πιο λογικό πράγμα που θα μπορούσε να κάνει κανείς. Και ήταν.
(γεγονός που δεν τους εμπόδισε να με βάζουν στο ψηφοδέλτιο μέχρι και το 4ο έτος, εγώ πάλι ψήφιζα ΕΑΑΚ αλλά με καρδούλες στα ονόματα των κοριτσιών υποψηφίων αντί για σταυρούς έτσι για να τους τη σπάσω, είναι απίστευτο πως κάνουν όλοι αυτοί οι παλιομαλάκες -ανεξαρτήτως ιδεολογίας- για μισή ψήφο).
---------------------------------------------
αντί επιλόγου: ακούστε NOFX - Kill All the White Man. Άσχετο, αλλά είναι κομματάρα.