1. Μια Πικρή Ιστορία

Κάποτε ήταν ένα χρυσόψαρο. Με μακριά μαύρα μαλλιά, δύο αλλοίθωρα μάτια και ένα πελώριο ζεστό χαμόγελο που σου άνοιγε την καρδιά, παρά τα σάπια απ’ το χασίσι δόντια που το σχημάτιζαν.

Μια μέρα το χρυσόψαρο ξέμεινε από λεφτά. Όχι ότι θα το ένοιαζε και πολύ υπό κανονικές συνθήκες, αλλά είχε κάποιες ατυχίες στον ερωτικό τομέα που, όπως και να το κάνουμε, επέβαλλαν μια άλφα κατανάλωση stuff, αγχολυτικών, τσιγάρων, τζίνας και κρουασάν με γέμιση μαρμελάδα φράουλα. «Γάμησέ τα κι άφησέ τα» σκέφτηκε το χρυσόψαρο. «Εντάξει όλα τ’ άλλα (η τράκα να ‘ναι καλά), αλλά κρουασάν με γέμιση φράουλα δε βρίσκεις να κάνεις τράκα ούτε με σφαίρες».

Το πρόβλημα με τα κρουασάν αποδείχθηκε σωστός πούτσος. Επί μέρες το χρυσόψαρο γύρναγε στα κρουασανατζίδικα με την –κατά βάση σωστή- λογική του «αφού δε μπορώ να το φάω, ας το κοιτάω τουλάχιστον». Τα μάτια του είχαν αλληθωρίσει για τα καλά πια, το χαμόγελό του είχε εξαφανιστεί και τα μαλλιά του είχα αρχίσει να πέφτουν. Ήταν με λίγα λόγια ένα ράκος. Άσε που έχασε εντελώς την όρεξή του για stuff, αγχολυτικά, τζίνα και τσιγάρα.

Ένας κρουασανατζής το λυπήθηκε. “Κοίτα ρε παιδάκι μου” του είπε, “στο κρουασάν πρακτικά κοστίζει μόνο η γέμιση. Τζάμπα κρουασάν με γέμιση φράουλα δε μπορώ να σου δώσω, μη σου υπόσχομαι και μαλακίες. Μπορώ όμως που και που να σου δίνω ένα σκέτο κρουασάν με μια ιδέα μαρμελάδα φράουλα. Για να μη μας πάρει χαμπάρι το αφεντικό όμως, μην είσαι και συνέχεια εδώ. Όταν είναι να γίνει η δουλειά, θα σου στέλνω μήνυμα με το ταχυδρομικό μπαρμπούνι. Άμα θες να μάθεις και τίποτα λεπτομέρειες σχετικά με την παρασκευή των κρουασάν, στείλε μου κι εσύ μήνυμα με το ταχυδρομικό μπαρμπούνι. Ορίστε και η διεύθυνσή μου”.

Το χρυσόψαρο γύρισε σπίτι του με τα μάτια γεμάτα δάκρυα ευγνωμοσύνης για τον καλό κρουασανατζή. Κι ο κρουασανατζής γύρισε σπίτι του απόλυτα ικανοποιημένος που είχε φερθεί τόσο εντάξει στο χρυσόψαρο. Πριν λίγους μήνες μόνο, αυτός ήταν που του είχε δώσει να δοκιμάσει για πρώτη φορά κρουασάν με γέμιση φράουλα. Ένοιωθε βέβαια λίγες τύψεις που η πράξη του έφερε το χρυσόψαρο σε αυτό το χάλι, αλλά στην πολύ τελική οι προθέσεις του ήταν καλές και ούτε καν του είχε περάσει από το μυαλό η μελλοντική οικονομική καταστροφή του χρυσόψαρου.

Στην πραγματικότητα όμως τότε άρχισε ο απόλυτος εφιάλτης για τον ήρωά μας. Γιατί το μήνυμα που περίμενε δεν ερχόταν ποτέ. Όποτε πλησίαζε ταχυδρομικό μπαρμπούνι το κοιτούσε με μάτια που γυάλιζαν, και στην καρδιά του βασίλευε ένα περίεργο μίγμα προσμονής, ελπίδας και τρελής αισιοδοξίας. Σκατά όμως. Το ταχυδρομικό μπαρμπούνι πάντα προσπερνούσε το σπίτι του και άφηνε το μήνυμα στο γείτονα. Αυτή ήταν βέβαια η καλή περίπτωση. Γιατί η στραβή περίπτωση ήταν να έχει μεν μήνυμα το χρυσόψαρο, όμως το μήνυμα να είναι από τον κολλητό του το λαγό, ή από τη μάνα του, ή ακόμα χειρότερα από τον κρουασανατζή όπου παλιά το χρυσόψαρο έτρωγε κρουασάν βουτύρου.