8.1.06

Περί μνήμης (conclusion)

Θα έχετε ίσως δει παλιές φωτογραφίες, από αυτές που πήγαινες και στηνόσουν μπροστά στο φωτογράφο για να έχεις την πόζα μια ζωή. Βλέπετε υπήρξε μια εποχή που η φωτογραφία ήταν υπερδιαστημική τεχνολογία για τα δεδομένα της Ελλάδας. Δε μπορούσε να την κατέχει ο καθένας όπως σήμερα. Οπότε φωτογράφηση είχε μόνο σε σημαντικές περιστάσεις: γενέθλια, γάμους, εκδρομές (εξίσου σπάνιο γεγονός) και τέτοια.

Χαζεύω αυτή τη στιγμή μια τέτοια φωτογραφία, που έχει τραβηχθεί στα τέλη της δεκαετίας του '20. Είναι πραγματικά μία από τις πιο ωραίες φωτογραφίες που έχω δει στη ζωή μου: δυο μπόμπιρες, 2-3 ετών, μάλλον αγουροξυπνημένοι ρίχνουν ελαφρώς ενοχλημένες ματιές στο φακό. Ένα τρίτο, γύρω στα 7, τα αγκαλιάζει με προστατευτικό ύφος, λες και είναι ο μπαμπάς τους. Το όλο αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό. Δεν έχω άλλη λέξη να το περιγράψω. Είναι μια πολύ τρυφερή εικόνα.

Η φωτογραφία είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτη, γιατί τραβήχτηκε με έξοδα της μάνας τους, που κάθε άλλο παρά της περίσσευαν εκείνον τον καιρό τα λεφτά. Βλέπετε, όταν ήταν έγκυος στο μικρότερο από τα πιτσιρίκια, έχασε τον άντρα της. Και παρ' όλο που είχε δική της δουλειά (ήταν δασκάλα), πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για τότε, όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να τα βγάλει πέρα μια χήρα με τρία παιδιά στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Γι' αυτό και το μεγαλύτερο αγκαλιάζει τα δύο μικρότερα με πατρικό ύφος: στ' αλήθεια ήταν πλέον ο "πατέρας" τους, ή τουλάχιστον έτσι έκρινε με το 7χρονο μυαλουδάκι του.

Μετά μια άλλη φωτογραφία: Πάσχα 1939. Ο 7χρονος προστάτης είναι πλέον ένα 17χρονο παληκαράκι, και γυρίζει τη σούβλα. Τα αδέρφια του, η μάνα του, και κάποιοι άλλοι συγγενείς και φίλοι χαμογελούν στο φακό.

Αυτή η φωτογραφία είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτη, γιατί ήταν το τελευταίο ευτυχισμένο Πάσχα που πέρασαν όλοι αυτοί για πολλά χρόνια. Λίγους μήνες μετά ήρθε ο πόλεμος, αλλά αυτό ήταν -από πολλές απόψεις- το λιγότερο. Γιατί λίγο μετά από εκείνο το Πάσχα, το μεγαλύτερο αδερφό τον χτύπησε η αρρώστια των φτωχών, η φυματίωση, και πέθανε πριν καν κλείσει τα είκοσί του χρόνια.

Τώρα η μητέρα βρέθηκε σε ακόμα πιο δύσκολη θέση, γιατί βρέθηκε ξανά ολομόναχη με 2 ανήλικα, πάνω που ο μεγάλος της γιος θα τη βοηθούσε λίγο παραπάνω. Και καλά που είχε τα δύο ανήλικα, αλλιώς αποκλείεται να μην τρελαινόταν.

Το χειμώνα του '41-'42 τον έβγαλαν πάρα πολύ δύσκολα, όπως όλη η Αθήνα. Στη συνέχεια τα πράγματα βελτιώθηκαν, αλλά δεν υπήρχαν λεφτά ούτε για δείγμα. Εδώ σήμερα είναι χάλια ο μισθός του δασκάλου, σκεφτείτε στην κατοχική Αθήνα! Παρ' όλα αυτά τα κουτσοβολέψανε. Και πάντα η μητέρα τους (και αυτή τη νοοτροπία πέρασε στα παιδιά της) προτιμούσε να κόβει ακόμα και από τα βασικά, παρά από τη μόρφωση των παιδιών της. Είμαι της γνώμης πως αυτό οφείλεται στο ότι η δικιά της μόρφωση ήταν το μόνο που την έσωσε από την ολική εξαθλίωση: όσο χάλια και να πληρωνόταν, τουλάχιστον είχε μια μόνιμη και αξιοπρεπή δουλειά.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι το 1946, όταν κούλαρε λίγο η κατάσταση στην πόλη (γιατί ο Εμφύλιος μεταφέρθηκε πιο έξω), οι δύο γιοι, 19 και 23 χρονών αντίστοιχα, μπήκαν στο Πανεπιστήμιο. Ο μικρός στο ΕΜΠ και ο μεγάλος στη Νομική. Και ταυτόχρονα έκαναν δουλειές του ποδαριού και όλα φαίνονταν να βαίνουν σχετικά καλώς. Αυτό δεν κράτησε πάνω από μερικούς μήνες, γιατί ο μικρός έπαθε κι αυτός φυματίωση και γρήγορα κρεββατώθηκε, και πριν το καλοκαταλάβουν άρχισαν σιγά-σιγά να ετοιμάζονται για νέα κηδεία.

Ωστόσο ο μικρός θα αποδεικνύονταν ασυνήθιστα τυχερός, γιατί ο μακαρίτης ο πατέρας του είχε έναν σχεδόν συνομήλικό του θείο που από το 1910 την είχε κάνει για Αμερική. Ο θείος ήταν τυπική περίπτωση μετανάστη της εποχής: έφυγε χωρίς δραχμή στην τσέπη και χωρίς να γνωρίζει καν τη γλώσσα, σε μια ηλικία που σήμερα θεωρούμε μάλλον παιδική. Στην Αμερική αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά του (από Μανώλης σε Michael) και για να μην τα πολυλογούμε έπλενε πιάτα με την ψυχή του και είχε κι από πάνω και τους Αμερικανούς να τον αντιμετωπίζουν σαν όρθιο σκατό. Αλλά στις αρχές του 1947 είχε καταφέρει να μην τον απασχολεί το θέμα της επιβίωσης και να μην ξεχωρίζει ιδιαίτερα από τους άλλους Αμερικάνους (γιατί είχε γίνει πλέον κι αυτός ένας τέτοιος: ποτέ δεν επέστρεψε στην Ελλάδα). Και το κυριότερο, φρόντιζε να ενημερώνεται για το τι γινόταν γύρω του. Έτσι, όταν έμαθε ότι το ανιψάκι του πέθαινε από φυματίωση, θυμήθηκε ότι πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο του New Jersey είχε απομονωθεί μια ουσία, η στρεπτομυκήνη: το πρώτο αντιβιωτικό που καταπολεμούσε τη φυματίωση. Έκανε τα κονέ του, προμηθεύθηκε μερικές δεκάδες αμπούλες και κατάφερε να τις στείλει στην Ελλάδα, μαζί με οδηγίες για τους γιατρούς.

Σαν πρώτο αποτέλεσμα, ο μικρότερος αδερφός τη γλίτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή (και μάλιστα πρέπει να ήταν από τους πρώτους στην Ελλάδα που θεραπεύθηκαν από φυματίωση, εκτός αν η στρεπτομυκήνη ήταν ήδη διαθέσιμη και στη χώρα μας, αλλά χρειαζόσουν χοντρό βύσμα, πράγμα που θεωρώ εξόχως πιθανό).

Σαν δεύτερο αποτέλεσμα, υπάρχω εγώ σήμερα και πληκτρολογώ αυτό το κείμενο.

Γιατί αυτός ο 19χρονος ετοιμοθάνατος πιτσιρικάς του 1946 ήταν ο παππούς μου, που φέτος κλείνει αισίως τα 79 του χρόνια.

Αν δεν υπήρχε αυτός ο μετανάστης, δε θα υπήρχα εγώ. Τόσο απλά.

Έχω ονειρευτεί κάποια στιγμή που θα έχω αρκετά λεφτά, να πάω στο Illinois και να αφήσω 11 λουλούδια στον τάφο του, αφού πρώτα τον βρω. Ένα για τον παππού μου, τρία για τα παιδιά του παππού μου, εφτά για τα παιδιά των παιδιών του παππού μου. Κι αν έχουν υπάρξει κι άλλα παιδιά ως τότε, θα υπάρξουν κι άλλα λουλούδια. Αλλά δεν ξέρω αν θα βρω τον τάφο, ή αν θα υπάρχει. Αυτά έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν μόνο στις ταινίες.

Anyway...

Αγαπητοί (τρόπος του λέγειν) Ρατσιστές Συνέλληνες (μπλιαχ):
Βλέπετε (εσκεμμένο το β' πρόσωπο γιατί εγώ ΔΕΝ το κάνω) το μετανάστη δίπλα σας και δε συνειδητοποιείτε ότι αυτός είναι ένας άνθρωπος όπως εσείς, που πίσω του έχει αφήσει αγαπημένα μέρη και πρόσωπα και ήρθε εδώ για να βρει κάτι καλύτερο. Και υφίσταται καθημερινά προσβολές και τρώει το σκατό με το κουτάλι, όμως μπορεί να υπάρχουν στην πατρίδα του άνθρωποι για τους οποίους θα αποδειχθεί άγγελος. Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που βασίζονται στα εμβάσματά του για να μην πεθάνουν από την πείνα. Και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που τον σκέφτονται και λένε "κοίτα τον τυχεράκια, τη γλίτωσε από το σκατόλακκο".

Σας πιπιλίζουν το μυαλό με ένα σωρό εθνικιστικές μαλακίες, με αποτέλεσμα να νομίζετε ότι οι ξένοι είναι κάποιου είδους "στρατός" που έχει αφεθεί να εισέλθει (αν όχι μεταφερθεί) από κάποιους που απεργάζονται την καταστροφή του έθνους μας και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας και τέτοια. Ναι, ξύπνησε μια μέρα ο Αλβανός και είπε "ρε δεν πάω να φτιάξω μια μειονότητα για να πάρω πίσω την Ήπειρο από τους Έλληνες"... Πόσο ΗΛΙΘΙΟ ακούγεται αυτό; Πόσο ΗΛΙΘΙΟΣ είναι αυτός που το πιστεύει; Ή μήπως επειδή αυτός μες στη μιζέρια του κάθεται και ονειρεύεται Μεγάλες Ελλάδες και τέτοια για να ξεχνάει τα χάλια του, νομίζει ότι όλοι κάνουν το ίδιο; Και μάλιστα εκείνοι που αποδεδειγμένα προτίμησαν να κάνουν μια νέα αρχή αντί να κλαψομουνιάζονται με τα χάλια τους.

Όπως και να 'εχει, και για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, εγώ όλα αυτά περί εθνικής ταυτότητας τα ακούω βερεσέ, για τον εξής απλούστατο λόγο:

"Θυμάστε" (και καλά) 1.000.000 λόγους να μισείτε ή να αισθάνεστε ανώτεροι από τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Εβραίους, τους Καθολικούς, κύριος οίδε ποιους άλλους, για πράγματα που συνέβησαν από 80 έως (στις πιο κλινικές περιπτώσεις) 2.500 χρόνια πριν γεννηθείτε.

Αλλά δε θυμάστε σε τι κατάσταση ήταν οι ίδιοι σας οι πατεράδες και οι παππούδες μέχρι πριν 30 χρόνια (και σε ορισμένες περιοχές μέχρι πριν 15 χρόνια. Ή μήπως νομίζετε ότι η εσωτερική μετανάστευση δεν είναι μετανάστευση;). Να τη χέσω λοιπόν την "ταυτότητά" σας, έθνος κομπλεξικών! Και στο κάτω-κάτω, καλύτερα να μην αρχίσω να γράφω για το τι φυλετικό και πολιτισμικό μπαστάρδεμα έχει πέσει σε τούτα εδώ τα χώματα τα τελευταία 4000 χρόνια (ΑΔΙΑΚΟΠΑ) ώστε να προκύψει αυτό που είστε (και όχι αυτό που ΝΟΜΙΖΕΤΕ ότι είστε) γιατί δε μου φτάνουν ούτε 20 χέρια.

Θα μου πείτε "αυτά τα λες εσύ J95, από τη middle class άνεσή σου".

Σας απαντάω λοιπόν ότι τη middle class άνεσή μου, μαζί με όλην την ύπαρξή μου, την οφείλω σε κάποιο ρακένδυτο που πήρε το πλοίο για το Ellis Island πριν ενενηντατόσα χρόνια.

Και δεν το ξεχνάω αυτό.

ΥΓ: δε δημοσιεύω τις φωτογραφίες για ευνόητους λόγους. Επίσης οι χρονολογίες (με εξαίρεση το 1946) μπορεί να μην είναι 100% ακριβείς, διότι δεν παίζει να ξυπνήσω κάποιο μεγαλύτερο για να τις τσεκάρω :)

23 σχόλια:

kaltsovrako είπε...

Πιο απλά δεν εξηγείται.


Η αξία (μόρφωση ανεξαρτήτου οικονομικής/κοινωνικής κατάστασης) της οικογενειας σου είναι αυτο που με συγκίνησε περισσότερο. Γιαυτό σε συμπαθώ και ελπίζω να το συνεχίσεις εσύ και η μικρή Μ13, όπως επίσης να ευχηθώ να την "κλέψουν" σαν αξία και μερικοί απο εμας.

Dimitris Athanasiadis είπε...

Μπράβο για αυτό το κείμενο.

KiTaSuMbA είπε...

Για μια ακόμη φορά ο Jim έγραψε και ...«έγραψε»!

Όσο για τα κομπλεξικά επιχειρήματα περί μεσοαστών, έλεος ρε! Ο πεινασμένος μεροκαματιάρης της lower class δεν έχει ούτε χρόνο, ούτε σύνδεση στο δίκτυο να κάθεται να λέει όσα λες εσύ. Στο κάτω κάτω η μεσσαία τάξη είναι αυτή που σε λίγο καιρό θα εξαληφθεί για να επανδρώσει σε ποσοστά 9:1 τα χαμηλότερα και τα ανώτερα αντιστοίχως κοινωνικά στρώματα. Αλίμονο αν δεν έχει λόγο...

Sakis Rizos είπε...

Εύγε!

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Δεν εχω λογια...

Ανώνυμος είπε...

Mpravo tree!!pollh suginhsis..oxi mono gia pappou, alla kai giati edw sthn agglia den eimai akrivws auto pou 8a legame middle class kai kanw to skato mou paksimadi kai kseskizomai..atimh ksenitia!

---. είπε...

Αν οποιοδήποτε θέμα που όλοι βλέπουν ρατσιστικά το προσεγγίσουμε από την καθαρά ανθρώπινη πλευρά του, όλα θα είναι πολύ πιο απλά και απολύτως εξηγήσιμα. Ίσως τελικά να είναι μόνο θέμα ανθρωπιάς. Και αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν σου έλειψε ασχέτως γνώσεων, class, επιπέδου και άλλων επιφανειακών και ασήμαντων για μένα πραγμάτων.

το τσογλάνι είπε...

Πολύ καλά τα λες J, και οι περισσότεροι νομίζω κάπως έτσι βρισκόμαστε εδώ σήμερα. Εξήγησέ μου όμως γιατί η γενιά μας που έχει λογικά πολλά εφόδια και έχει λύσει τα προβλήματα επιβίωσης των παλαιότερων γενιών αντί να προσπαθεί να βελτιώσει κάτι σ'αυτον τον κόσμο έχει αποχαυνωθεί στο βόλεμα του middle class, βγάζει όλα της τα κόμπλεξ στις μειονότητες κλπ κλπ. Η μόρφωση δε λείπει γιατί λείπει η καλλιέργεια?

Ανδρέας είπε...

Πολύ ωραία και συγκινητική ιστορία. Η σύνδεση όμως του πρώτου μέρους με το δεύτερο χάνεται αν τα εύσημα αποδοθούν σε αυτόν που πραγματικά έσωσε τον παππού σου, στον Albert Schatz. Μήπως επίσης πρέπει να αποδώσουμε κάποια έυσημα και σε ναυπηγούς και μηχανικούς; Πώς αλλιώς θα πήγαινε αλλιώς ο θείος στην Αμερική; Και τα κονέ του θείου; Παίξαν και αυτά κάποιο ρόλο αλλιώς δε θα είχαν φτάσει τα φάρμακα. Υπολόγισε τώρα προγόνους, συγγενείς και φίλους όλων αυτών των ανθρώπων. Κάνανε και αυτοί κάτι, πιθανώς τόσο έξοχο και σημαντικό όσο ο θείος, ώστε να συμβεί παρόμοια αλληλουχία γεγονότων και καταστάσεων που διασφάλισε την παρουσία των πρώτων την κατάλληλη στιγμή ώστε να σωθεί τελικά ο παππούς σου. Ο θείος ήταν τελικά ο τελυταίος κρίκος στην αλυσίδα από τη δική σου όψη των γεγονότων. Το ότι ήταν μετανάστης ήταν το λιγότερο σημαντικό στοιχείο της υπόθεσης.
Συμφωνώ απόλυτα με το μήνυμα του post, η ιστορία σου όμως κατά τη γνώμη μου δε δείχνει πόσο βλακώδες είναι να είσαι ξενοφοβικός και ρατσιστής αλλά κάτι πολύ ευρύτερο. Πως και οι πιο ασήμαντες πράξεις μας, ειδικά οι καλές, μπορεί να είναι σωτήριες για μας, του αγαπημένους μας ή και για εντελώς άσχετους ανθρώπους με εμάς στο μέλλον (Ο Schatz δε γνώριζε σίγουρα τον παππού σου). Πράγμα που δείχνει μάλλον πως κανείς δεν είναι άσχετος με τους υπόλοιπους. Και το τελευταίο ίσως αποτελεί καλύτερο επιχείρημα για να πειστούν κάποιοι ρατσιστές.

Lion είπε...

J95 πολύ καλό κείμενο αλλά μήπως πρέπει να προχωρήσουμε ενα βήμα παραπέρα; Εντάξει το εμπεδώσαμε οτι ο ρατσισμός και η ξενοφοβία είναι "κακό πράγμα" - απο κει και πέρα τι κάνουμε; Θα βρίζουμε κάθε 3 + λίγο τους - πολυπληθείς - ηλίθιους ξενόφοβους που μας περιτριγυρίζουν και θα αναλωνόμαστε σε ατέρμονους καυγάδες με ανθρώπους που ούτε μπορούν ούτε θέλουν να δουν τα πράγματα διαφορετικά;
Πιστεύω οτι κάποτε πρέπει να τους αγνοήσουμε, να συμφωνήσουμε στο "τι κάνουμε για να διορθώσουμε την κατάσταση;" και να προχωρήσουμε σε πράξεις. Μόνο με πράξεις μπορούμε να βελτιώσουμε την ζωή μας. Αλλιώς είμαστε ενα καφενείο, οπου ο J95 τα χώνει πότε στους ξενόφοβους, πότε στους οπαδούς της ομοιοπαθητικής, οι μισοί καφενόβιοι του φωνάζουν "μπράβο", οι άλλοι μισοί "αίσχος" και μετά πάει ο καθένας στην δουλειά του.
Πολύ θα με ενδιέφερε η άποψη σου π.χ. (και των υπόλοιπων ομοιδεατών εδω μέσα) για το πως θα βελτιώναμε τις άθλιες συνθήκες δουλειάς αυτών των ανθρώπων.

J95 είπε...

Δηλαδή ρε παιδιά τι παραπάνω να κάνει ένας ταπεινός blogger; Να βγω με την καραμπίνα και να αρχίζω να καθαρίζω ρατσιστές; Πάρα πολύ θα μου άρεσε, αλλά νομίζω πως το πρόβλημα βρίσκεται στις απόψεις των ρατσιστών και όχι στις φάτσες τους. Να ξεκινήσω εκστρατεία "υιοθετήστε έναν Αλβανό";

Η άλλη πλευρά πάντως σίγουρα κινείται κυρίως με απόψεις, οι οποίες διαχέονται από τα κανάλια, από εφημερίδες, από fora, από σχολικά βιβλία, από περιοδικά, από επιστολές στρατιωτικών ε.α. κλπ. Η άλλη πλευρά είναι η κυρίαρχη άποψη.

Μου φαίνεται πως δε συνειδητοποιείτε το μέγεθος της συσσωρευμένης βλακείας πάνω σε αυτά τα ζητήματα: είναι γιγαντώδες. Και οι ρατσιστές δε γεννιούνται με τις καρμπόν απόψεις τους, ούτε τις βγάζουν από το μυαλό τους (σιγά που έχουν και το IQ τα ζώα): πρόκειται για emergent καταστάσεις που τους επηρεάζουν χωρίς καν να το συνειδητοποιούν. Και καλό θα ήταν σιγά-σιγά να δημιουργούνταν ένας εξίσου emergent αντίλογος. Γιατί σας πληροφορώ πως η εντύπωση που έχουν οι ρατσιστές είναι ότι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία, ότι μετέχουν της "βιωματικής" αλήθειας και ότι μόνο ελάχιστοι ξενοκίνητοι μπιστοκουναλάκηδες θολοκουλτουριαρέοι αντιτίθενται για ιδεολογικούς λόγους σε αυτό. Ενώ η πραγματικότητα είναι ακριβώς η αντίθετη (με εξαίρεση το "πλειοψηφία": οι Νεολληνες ΠΑΝΤΑ ήταν εξαιρετικά μισαλλόδοξος λαός, ακόμα και απέναντι σε ομοεθνείς τους [βλέπε "βλάχους" στην Αθήνα και μικρασιάτες παλιότερα]).

Διαφωνώ με την εικόνα του καφενείου. Ή μάλλον, θεωρώ πως δεν περιγράφει πλήρως την πραγματικότητα. Πράγματι μπορεί κανείς να δει τα post μας σαν μέρος μιας τεράστιας loosely coupled "συζήτησης" (ας πούμε το μίνι-αφιέρωμα στην Ομοιοπαθητική σαν απάντηση στον κεκαλυμμένο φασισμό του Τζόνυ, το παρόν ποστ σαν επαύξηση της ανθρώπινης πλευράς του "ελληνοαλβανικού προβλήματος" που έδωσε ο Γκαζμέντ κλπ). Και αυτό θα είναι αλήθεια, στο δικό μας παροδικό context.

Όμως εγώ έχω περισσότερο στο μυαλό μου κάποιο πιτσιρίκι που σε δυο χρόνια θα πατήσει "μετανάστης" στο Google, και χάρη στο σχετικά υψηλό ranking του don't kiss the frog (το οποίο έχει αποκτηθεί, κατά ειρωνεία της τύχης, ακριβώς από την "καφενειακή" διάσταση των ελληνικών blogs) θα πέσει σε αυτό το κείμενο, αντί να πέσει π.χ. σε έναν εμετό μίσους του e-grammes. Και ίσως του μπει λίγο από το μήνυμα της όλης υπόθεσης, που είναι ότι τα ένδοξα γεγονότα της επίσημης Ιστορίίως (π.χ. Β' Παγκόσμιος Πόλεμος) στην ιστορία των ανθρώπων φιγουράρουν κυρίως ως προβλήματα, και ότι καλό είναι να μην ξεχνάμε αυτήν την ιστορία για χάρη μυθευμάτων που στο κάτω-κάτω αφορούν υψηλότερα επίπεδα (βασικά κράτη και έθνη).

Παρομοίως (btw) για την ομοιοπαθητική: δεν υπήρχε ούτε ένα κείμενο στα ελληνικά που για την ακρίβεια να εξηγεί με απλά λόγια τι ηλιθιότητες κρύβονται κάτω από την ψαρωτική ορολογία της. Ε τώρα υπάρχουν 5 που κατά τη γνώμη μου δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για αντίλογο (γι' αυτό και άφησα αναπάντητη την κλάψα ενός οπαδού στο τέλος).

Περισσότερα λέητερ.

Lao είπε...

Αν και το αυτό κείμενό σου βρίθει αρκετών καρυκευμάτων συναισθηματισμού, εντούτοις το νόημα που θες να περάσει πράγματι περνάει (ή τουλάχιστον αυτό κρίνω από τη δική μου σκοπιά!)

Και στην τελική, είναι χρήσιμα και μερικά λογικά ολισθήματα-σκοπίμως διάσπαρτα προκειμένου να ταρακουνηθούν και μερικοί από τους απειράριθμους ανίατους (?) εγκεφάλους που βολοδέρνουν εκεί όξω..

(καλά οκ, δεν βρίθει! κάτι λιγότερο τέσπα)

Lion είπε...

J95 καλή η μετριοφροσύνη (εστω και αν γράφεται με δόση ειρωνείας) αλλά μόνο "ταπεινός blogger" δεν είσαι. Δεν εχω χρόνο αυτην την εποχή να σου απαριθμήσω παραδείγματα και αναλύσεις αλλά ξέρω οτι πολλές μεγάλες αλλαγές στον κόσμο τις έχουν ξεκινήσει "5 τρελλοί" - ενάντια σε μια ασύλληπτα μεγάλη μάζα αντιδραστικών εως αδιάφορων. Η Φιλική Εταιρεία και η Greenpeace είναι 2 μόνο τέτοια παραδείγματα.
Οι προτάσεις σου με την καραμπίνα και με την υιοθέτηση Αλβανού είναι πολύ καλές (τις εχω σκεφτεί και εγω). Το επιχείρημα μου είναι αυτό: είναι πολύ πιο αποτελεσματικό να συζητήσουμε και να βρούμε κι' άλλες, ίσως καλύτερες λύσεις στο συγκεκριμένο πρόβλημα, απο το να αναλωθούμε στην αντιπαράθεση με αυτήν την "γιγαντώδη μάζα συσσωρευμένης βλακείας" οπως γράφεις.
Αυτην την εποχή με απασχολεί το πρόβλημα ποσοτικά. Αναζητώ τον ελάχιστο αναγκαίο αριθμό Χ ατόμων μιας κοινωνίας, που - αν δράσουν συντονισμένα πάνω σε 1 πρόβλημα - θα επιφέρουν άμεση αλλαγή της κοινωνίας. Δεν είμαι καλός στα κοινωνικά μαθηματικά αλλά εκτιμώ οτι 1 <= Χ <= 150.
Το νούμερο αυτο - αν είναι σωστό - είναι μέσα στα όρια ενός καλού blogger. Γι' αυτό έγραψα και την πρώτη φράση.

funEL είπε...

Γνωστέ Ιλλουμινάτα κ. βατραχέα μας.
Εδω η Μογγολία, Αφρική, Ιαπωνία, Αραβία κλπ είναι ΕΛληνικές
η Αλβανία θα μας γλυτώσει? Το βιβλίο αποκαλύπτει
Για σκεφτήτε Δυνατά και Λιακουρικά. Δεν υπάρχουν μετανάστες διότι είναι Ελληνες που απλά δεν το ξέρουν ακόμα. Εμείς ωφείλουμε να τους εγείρουμε το Εληνορθόδοξον γονίδιον και να εκπολιτίσουμε αυτούς που δεν θα υπακούσουν (σαν τον μεγαλέξανδρο τους βαρβάρους).
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΜΗΜΕΝΟ ΛΙΑΚΟΥΡΟΜΕΣΑΙΩΝΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ...

εεεε? δεν μπορείτε να πείτε τίποτα κ βατραχέα μας
πάντα είμεθα εντός θέματος, λέμε τώρα...

Ανώνυμος είπε...

πολυ κλαψα που αποδεικνυει την συνηθισμενη σου επιδερμικη επαφη με τα πραγματα.

ψευδολογικη και αντιστροφος ρατσισμος: το κωλοαλβανε το εκανες κωλοελληνες και καθαρισες.

alombar42 είπε...

Πολύ αληθινό το κείμενο και... συναισθηματικά φορτισμένο (τα ίδια θα έλεγα κι εγώ πάντως, μιας κι έχω, όπως οι περισσότεροι, κάποιον μετανάστη στην οικογένεια).
Ομως παραβλέπεις κάτι (δε σε κατηγορώ γι'αυτό, δεν κάνεις ανάλυση, blog γράφεις):
Ο μετανάστης φεύγει επειδή περιμένει να βρει αλλού καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Αυτό έχει πολλούς παράγοντες (ποιος τον πίεσε να φύγει; γιατί εδώ κι όχι αλλού;), ένας σημαντικός είναι και η κατάσταση στο κράτος-πατρίδα του.
Ο Μετανάστης (σαν μονάδα-άτομο και μόνο) δεν ήρθε για να κάνει τον μάγκα, η Χώρα του όμως δεν αποκλείεται να ξεφορτώνει τους (κάθε τύπου) "ενοχλητικούς" της σε άλλες χώρες, διαμορφώνοντας κατάλληλα τις συνθήκες.

Απλώς μια ακόμα οπτική γωνία, χωρίς να σημαίνει οτι την υποστηρίζω κιόλας (ιδέα δεν έχω επί της ουσίας).

J95 είπε...

το κωλοαλβανε το εκανες κωλοελληνες και καθαρισες.

Για την ακρίβεια το έκανα "κωλορατσιστές". Και σε αυτό υπάρχει όλη η διαφορά του κόσμου, όχι ότι περιμένω να το καταλάβει κάποιος που θεωρεί την επαφή μου με τα πράγματα ως επιδερμική.

J95 είπε...

Για πες μου όμως, μια και χαίρομαι να γνωρίζω ειδήμονες, ποια είναι η "βαθιά" προσέγγιση και ποια είναι η "αλήθεια" στο συγκεκριμένο θέμα;

(αν και προκαταβολικά ισχυρίζομαι πως θα είσαι παντελώς ανίκανος/η να γράψεις πάνω από 50 λέξεις χωρίς λογικό σφάλμα και ψεύδος στην απάντησή σου)

kkk είπε...

j95 έφη:

«Αν δεν υπήρχε αυτός ο μετανάστης, δε θα υπήρχα εγώ. Τόσο απλά.»

Δηλαδή, δεν κατάλαβα, θες να πείς οτι όλα είναι "Αιμα και Χωμα";; :D

Perhaps on a tad shaky ground here, my friend, no?

Μην με αποπαίρνεις, δεν θέλω να χαλάσω το συναισθηματικό ιδύλλιο τύπου "Μάνα Κουράγιο", ή έστω "Παππούς Κουράγιο"...
Όντως, αν δεν υπήρχε αυτός, δεν θα είχε γεννηθεί ένας σπο τους γονείς σου.

Αλλά είναι αυτός λόγος να τον "τιμάς";; Με Ν=11 ανθή , κλπ;

Δεν εισάγεις, με αυτόν τον τρόπο, ένα αυθαίρετο υποκειμενικό σύστημα αξιών, το οποίο μάλλον δεν συμβαδίζει με την υπόλοιπη "σκεπτικιστική" σου στάση;; ;)

Δεν προσδίδεις έτσι κάποια "πνευματική" αξία στα πράγματα, και στην ανθρώπινη υπάρξη, που αν το έκανε κάποιος άλλος, μπορεί να γινόταν και στόχος σου;

Εσύ, που για οποιονδήποτε άλλον θα αναφερώσουν στην "τυχαία σύμπτωση" οτι ο "παππούς σου έχυσε στο μουνί της γιαγιάς σου";

Με άλλα λόγια, είναι η συναισθηματική "καλή" οπτική των βιοπαλαιστών προγόνων πιό ορθή από την πολιτική-εθνικιστική, στο φινάλε;;

Εγώ, προσωπκά, όπως θα ξέρεις, δεν έχω πρόβλημα με τις ιδέες "πνευματικής συνεισφορά" της οικογένειας, κάρμα, μετενσάρκωση, κλπ. Αλλά επείδη ξέρω οτι εσένα τέτοιες ιδέες δεν σου αρέσουν, δεν μπορώ να μην στο επισημάνω:- Μου φαίνεται οτι πας να δημιουργήσεις ένα αυθαίρετο σύστημα πνευματικών αξιών, via the back door.

Could it be that you can take the Greek boy out of the family, but you can't take the family out of the Greek boy?

Οπότε, ανακαλύπτουμε και την ρίζα των "φασιστοειδών" κινημάτων:

- Μη μου την οικογένεια τάρατε...

=====

Ξέρω οτι δεν θα με παρεξηγήσεις - το πνεύμα μου είναι μεν φιλικότατο αλλα η δε σαρξ.... ε, σαρκαστική, τι άλλο;;

Καλή Χρονια

kkk είπε...

Και σόρυ που το κουράζω, αλλα κοντολογής, σχετικα με το

«τη middle class άνεσή μου, μαζί με όλην την ύπαρξή μου, την οφείλω σε κάποιο ρακένδυτο που πήρε το πλοίο για το Ellis Island πριν ενενηντατόσα χρόνια.»

Από πού κι ως πού την "οφείλεις";
"Οφείλω" δεν σημαίνει "χρωστάω";;
@@@@@@@ δεν χρωστάς, έτσι;

Ας μιλήσουμε τώρα για κάρμα... :D
Ή έστω για την ευγνωμοσύνη.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο.
Ο ρατσισμός δυστυχώς έίναι η εύκολη λύση για να μην κοιτάμε τα χάλια μας. Τώρα που η νεοπτώχευσις (sic) και η μαύρη μαυρίλα μας χτυπάει την πόρτα, βαυκαλιζόμαστε ότι από κάποιον είμαστε "ανώτεροι". Τρομάρα μας. Και ξεχνάμε τι πιάτο πλέναμε ως λαός.Που τόσο πιάτο και ορυχείο, αντί να μας κάνει πιο δεκτικούς και κοινωνικά ευαίσθητους, μας κανει Λιακοπουλαίους.
Αλλά ευτυχώς οχι όλους...κάτι είναι κι αυτό ;)

amvro είπε...

J95 πολύ τσαντισμένο το κείμενο σου, καταλαβαίνω ότι οι απόψεις του κάθε ρατσιστή έχουν μεγαλύτερη ίσως ορατότητα απο τις δικές σου και τις δικές μου.
Aμα έχεις κέφια, δεν κάνεις και ένα post για το πόσο "μπασταρδεμένοι" (κατασκευασμένοι) είμαστε ως έθνος;

Ανώνυμος είπε...

Το πιο περίεργο όμως είναι ότι άνθρωποι του εξωτερικού, Έλληνες που υποτίθεται βιώνουν τον καθημερινό ρατσισμό στο πετσί τους, είναι αυτοί που είναι οι πιο ρατσιστές από όλους μας. Είναι σαν να θέλουν να βγάλουν το άχτι τους.