Αν επαναλαμβάνεις πέντε λέξεις συνέχεια, το κείμενο αποκτά δράμα.
Αν επαναλαμβάνεις πέντε λέξεις συνέχεια προσθέτοντάς τους συναισθηματικά φορτισμένους επιθετικούς προσδιορισμούς, το κείμενο αποκτά περισσότερο δράμα.
Αν επαναλαμβάνεις πέντε λέξεις συνέχεια, προσθέτοντάς τους συναισθηματικά φορτισμένους επιθετικούς προσδιορισμούς, βάζοντας μικρές σκηνές της καθημερινότητας, διανθίζοντάς τις με ευκολονόητα κι ευκολοχώνευτα στερεότυπα, το κείμενο αποκτά ακόμα περισσότερο δράμα.
Αν επαναλαμβάνεις πέντε λέξεις συνέχεια, προσθέτοντάς τους συναισθηματικά φορτισμένους επιθετικούς προσδιορισμούς, βάζοντας μικρές σκηνές της καθημερινότητας, διανθίζοντάς τις με ευκολονόητα κι ευκολοχώνευτα στερεότυπα, τετριμμένες ψηφίδες στο memset του τηλεορασόπληκτου κοινού, ενώνοντας πολλές κοφτές, αγχωμένες θα έλεγε κανείς, δευτερεύουσες και κύριες, ασύνδετες και συνδεδεμένες, πληκτικές και πιο πληκτικές προτάσεις με κόμμα, χωρίς τελεία, μόνο με κόμμα, χωρίς τελεία, πολλές, κοφτές, αγχωμένες δευτερεύουσες προτάσεις, πληγωμένες φρασούλες, στιγμούλες που μένουν ανολοκλήρωτες, μικρές, κοφτές, αγχωμένες σκηνές της καθημερινότητας, πάρλα, πάρλα, πάρλα να τους καραφλιάσεις όλους, τότε το κείμενο δίνει στον αναγνώστη την εντύπωση ότι πάλλεται από το συναίσθημα.
Έτσι μπορείς να ισχυριστείς ότι είσαι πολύ πιο έξυπνος και ανώτερος από τη θεια μου τη Μαριγώ την πλύστρα που βλέπει μόνο τούρκικα, χωρίς κανένας να προσέξει ότι πουθενά δεν το απέδειξες, ότι γενικά δεν απέδειξες ούτε ισχυρίστηκες κάτι χειροπιαστό, απλώς πλημμύρισες τον άλλον στη σαπουνόπερα, το άρλεκιν, την κονσέρβα.
Στη συνέχεια θα πανηγυρίσεις για την αγραμματοσύνη και τη ρηχότητα που μόλις επέδειξες, βαυκαλιζόμενος και αυτοϊκανοποιούμενος ότι συνεχίζεις το πάνθεον των μεγάλων μαστόρων του λόγου και της ανθρώπινης ψυχής. Και πάντως όχι τη θεια μου τη Μαριγώ την πλύστρα που βλέπει μόνο τούρκικα.
Και θα θέσεις διλήμματα. Πρωταγωνιστές ή μέρος του σκηνικού, στο θέατρο που νομίζεις ότι είναι η ζωή. Γιατί τόσα ξέρεις. Από τα δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια γεγονότα, τις άπειρες εξίσου έγκυρες εμπειρίες του καθενός, από αυτόν τον ωκεανό πληροφορίας, να κρατάς πέντε, δέκα, πενήντα το πολύ εικόνες με αφηγηματική αξία, ευκολοχώνευτες κι ευκολονόητες, οι Καλοί, οι Κακοί, η Μεγάλη Εξιστόρηση. Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι.
Ήρθε η ώρα να αφήσεις μιαν απελευθερωτική πορδή.
* εμπνευσμένο από αυτό.
Αν επαναλαμβάνεις πέντε λέξεις συνέχεια προσθέτοντάς τους συναισθηματικά φορτισμένους επιθετικούς προσδιορισμούς, το κείμενο αποκτά περισσότερο δράμα.
Αν επαναλαμβάνεις πέντε λέξεις συνέχεια, προσθέτοντάς τους συναισθηματικά φορτισμένους επιθετικούς προσδιορισμούς, βάζοντας μικρές σκηνές της καθημερινότητας, διανθίζοντάς τις με ευκολονόητα κι ευκολοχώνευτα στερεότυπα, το κείμενο αποκτά ακόμα περισσότερο δράμα.
Αν επαναλαμβάνεις πέντε λέξεις συνέχεια, προσθέτοντάς τους συναισθηματικά φορτισμένους επιθετικούς προσδιορισμούς, βάζοντας μικρές σκηνές της καθημερινότητας, διανθίζοντάς τις με ευκολονόητα κι ευκολοχώνευτα στερεότυπα, τετριμμένες ψηφίδες στο memset του τηλεορασόπληκτου κοινού, ενώνοντας πολλές κοφτές, αγχωμένες θα έλεγε κανείς, δευτερεύουσες και κύριες, ασύνδετες και συνδεδεμένες, πληκτικές και πιο πληκτικές προτάσεις με κόμμα, χωρίς τελεία, μόνο με κόμμα, χωρίς τελεία, πολλές, κοφτές, αγχωμένες δευτερεύουσες προτάσεις, πληγωμένες φρασούλες, στιγμούλες που μένουν ανολοκλήρωτες, μικρές, κοφτές, αγχωμένες σκηνές της καθημερινότητας, πάρλα, πάρλα, πάρλα να τους καραφλιάσεις όλους, τότε το κείμενο δίνει στον αναγνώστη την εντύπωση ότι πάλλεται από το συναίσθημα.
Έτσι μπορείς να ισχυριστείς ότι είσαι πολύ πιο έξυπνος και ανώτερος από τη θεια μου τη Μαριγώ την πλύστρα που βλέπει μόνο τούρκικα, χωρίς κανένας να προσέξει ότι πουθενά δεν το απέδειξες, ότι γενικά δεν απέδειξες ούτε ισχυρίστηκες κάτι χειροπιαστό, απλώς πλημμύρισες τον άλλον στη σαπουνόπερα, το άρλεκιν, την κονσέρβα.
Στη συνέχεια θα πανηγυρίσεις για την αγραμματοσύνη και τη ρηχότητα που μόλις επέδειξες, βαυκαλιζόμενος και αυτοϊκανοποιούμενος ότι συνεχίζεις το πάνθεον των μεγάλων μαστόρων του λόγου και της ανθρώπινης ψυχής. Και πάντως όχι τη θεια μου τη Μαριγώ την πλύστρα που βλέπει μόνο τούρκικα.
Και θα θέσεις διλήμματα. Πρωταγωνιστές ή μέρος του σκηνικού, στο θέατρο που νομίζεις ότι είναι η ζωή. Γιατί τόσα ξέρεις. Από τα δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια γεγονότα, τις άπειρες εξίσου έγκυρες εμπειρίες του καθενός, από αυτόν τον ωκεανό πληροφορίας, να κρατάς πέντε, δέκα, πενήντα το πολύ εικόνες με αφηγηματική αξία, ευκολοχώνευτες κι ευκολονόητες, οι Καλοί, οι Κακοί, η Μεγάλη Εξιστόρηση. Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι.
Ήρθε η ώρα να αφήσεις μιαν απελευθερωτική πορδή.
* εμπνευσμένο από αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου