Υπαρξιακές Ανησυχίες ΙΙ

Εκεί γύρω στα 6, απέκτησα τα πρώτα μου υπαρξιακά προβλήματα. Είχα ήδη ανακαλύψει τα βιβλία, είχαμε πρόσφατα πάρει έγχρωμη τηλεόραση, την ίδια χρονιά είχε ξεκινήσει το σχολείο... Γενικά ο κόσμος είχε αρχίσει να μου αποκαλύπτεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Και όταν λέμε "μεγαλοπρέπεια", εννοούμε φαντάσματα, δράκοι, βρυκόλακες, μπαμπούλες, ξωτικά, Θεός κλπ. Η τηλεόραση, οι συμμαθητές μου, ο παπάς που εκκλησιαστήκαμε για πρώτη φορά (και άρα μπήκα σε εκκλησία για δεύτερη φορά και σε πολύ καλύτερη θέση για να εκτιμήσω τους ενεδρεύοντες κινδύνους), με δυο κουβέντες όλος ο έξω κόσμος συμφωνούσε: ξέχνα όσα ήξερες, υπάρχουν ένα κάρο υπερφυσικά πλάσματα που ασχολούνται μαζί σου.

Άντε τώρα να κοιμηθείς, ξέροντας ότι κάτω από το κρεββάτι σου βρίσκεται ο Μπαμπούλας. Και από την άλλη να ξέρεις ότι απαγορεύεται να φοβάσαι το μπαμπούλα, γιατί ο Μικρός Νικόλας δε φοβόταν κανένα μπαμπούλα (αυτό δε μου το είχε πει κανείς, το είχα καταλάβει μόνος μου). Κάθε βράδυ λοιπόν, όταν σκοτείνιαζε το σπίτι και καταλάβαινα ότι οι αδερφές μου (5 και 1 έτους εκείνη την περίοδο) έχουν κοιμηθεί, ξεκινούσε η εσωτερική πάλη: πάλη ανάμεσα στον τρόμο μου για το Μπαμπούλα και το φιλότιμό μου να φανώ αντάξιος του Μικρού Νικόλα. Επειδή το ένα αύξαινε διαρκώς, ενώ το άλλο έμενε σταθερό, με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα σηκωνόμουν και θα πήγαινα με τις πιτζάμες στους γονείς μου:

"Να κοιμηθώ μαζί σας;"
"Γιατί;"
"Φοβάμαι το μπαμπούλα."
"Έλα τώρα παιδί μου νυχτιάτικα!"
":'("

Με αυτό το ακαταμάχητο επιχείρημα, πετύχαινα τουλάχιστον να έρθει ένας από τους δύο στο δωμάτιο, να τσεκάρει όλα τα ύποπτα για υπερφυσικές παρουσίες σημεία και να μου κάνει παρέα μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Το άλλο βράδυ, θα φοβόμουν το Διάβολο, ή τους καλλικάντζαρους ή κάποιον άλλο Υπερφυσικό Εχθρό του μενού. Αυτή η δουλειά πρέπει να γινόταν για αρκετές εβδομάδες. Τονίζω ότι πάντα ξεκινούσα με απαίτηση να κοιμηθώ μαζί τους, ξέροντας ότι όποιος ζητάει τα πολλά παίρνει τα λίγα.

Ένα βράδυ λοιπόν που ήταν και ψιλονωρίς (γιατί οι γονείς μου είχαν αράξει στην κουζίνα και τα λέγανε), κατευθύνθηκα στην κουζίνα με το πάγιο αίτημά μου. Ο πατέρας μου λοιπόν έκανε κάτι καταπληκτικό: με έβαλε και εμένα να καθίσω μαζί τους, σαν ομότιμός τους! Και μου πρόσφερε και κρασί (δείγμα ότι πλέον είμαι άντρας), το οποίο φυσικά δεν δέχθηκα αλλά όσο να 'ναι το πήρα πάνω μου. Και μου είπε ότι είμαι μεγάλος πια και πρέπει να μιλήσουμε σαν άντρες γιατί στο κάτω-κάτω "κοίτα με εμένα, εγώ που είμαι μεγάλος γιατί δε φοβάμαι το μπαμπούλα, δε θες να μάθεις;".
Και τότε, μου είπε το καλύτερο ψέμμα που έχει πει ποτέ πατέρας στο παιδί του:
"Άκουσε να δεις παιδί μου, ο διάβολος, ο μπαμπούλας, τα ξωτικά, ο Θεός, οι βρικόλακες και όλα αυτά τέλος πάντων, έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι δεν υπάρχουν."
"Και στα μίκυ-μάους γιατί έχει βρικόλακες;"
"Μα τα μίκυ-μάους είναι ζωγραφιές, δεν είναι αληθινά βρε χαζέ."
"Δηλαδή άμα λέω 'Γαμώ την Παναγία' δε θα πάθω τίποτα;" (όπως βλέπετε ανέκαθεν ήμουν πρακτικό μυαλό)
"Ε κοίτα, εγώ δε νομίζω ότι θα πάθεις κάτι, αλλά σκέψου ότι αν -μία στο εκατομμύριο- έχουν κάνει λάθος οι επιστήμονες, τότε την πούτσισες. Εξάλλου πάρα πολλοί άνθρωποι, όπως η γιαγιά σου, πιστεύουν στην Παναγία και στενοχωριούνται όταν τη βρίζεις." (εκ των υστέρων θεωρώ πολύ εντυπωσιακό που σε ηλικία 6 χρονών ήμουν σε θέση να καταλάβω την έννοια "μία στο εκατομμύριο").
"Εντάξει, καληνύχτα μπαμπά" είπα και αποσύρθην στα ιδιαίτερά μου για βαθιά περισυλλογή.

Λοιπόν το ψέμμα του πατέρα μου δεν πέτυχε το βασικό σκοπό του: να πάψω να φοβάμαι το υπερφυσικό κάτω από το κρεββάτι μου. Αν και με καθησύχασε σε μεγάλο βαθμό. Αυτό που τα χάλασε όλα ήταν το "μια στο εκατομμύριο". Αν υπήρχε περίπτωση οι επιστήμονες να είχαν κάνει λάθος για την Παναγία, λογικά ο δρόμος για το μπαμπούλα, το διάολο κλπ ήταν ορθάνοιχτος. Έτσι μέχρι τα 11-12 εξακολούθησα να δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, αν και καθιερώσαμε με την αδερφή μου τη συνήθεια κάθε βράδυ να συζητάμε μέχρις εξαντλήσεως, οπότε γενικά δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα.

Όμως το ψέμμα του πατέρα μου πέτυχε κάτι άλλο, απείρως καλύτερο: άλλαξε την εξ ορισμού δεκτική αντιμετώπιση που είχα για όλους τους μη επιστημονικούς ισχυρισμούς σε εξ ορισμού αρνητική. Από εκεί που ο πατέρας μου ήταν υποχρεωμένος κάθε βράδυ να μου καταρρίπτει τους ισχυρισμούς περί υπερφυσικού που ο έξω κόσμος μοίραζε απλόχερα, οι ρόλοι αντιστράφηκαν: πλέον ο μπαμπούλας έπρεπε να μου αποδείξει ότι υπάρχει κόντρα σε όσα λένε ο πατέρας μου και οι επιστήμονες. Οι οποίοι (χάρη στην προσεγμένη διατύπωση του πατέρα μου), δεν το έπαιζαν αλάθητοι, σε αντίθεση με τη δασκάλα, τον παπα-Γιώργη και τους κυνηγούς βρικολάκων που ήταν απόλυτα βέβαιοι για τους ισχυρισμούς τους. Πράγμα που είχα την ωριμότητα να διακρίνω ότι λειτουργούσε ενισχυτικά της άποψής τους.

Συνειδητοποίησα δηλαδή (αν και μόλις πριν 5-6 χρόνια βρήκα το γλωσσικό υπόβαθρο για να το εκφράσω):
-Ότι οι εξωφρενικοί ισχυρισμοί απαιτούν εξωφρενικές αποδείξεις.
-Ότι η αυθεντία δε μετράει ως επιχείρημα. Εδώ ο Μπαμπάς μου και παραδέχεται ότι δεν είναι αλάθητος, άντε γαμήσου κυρα-δασκάλα.
-Ότι σε γενικές γραμμές ό,τι πάει κόντρα στην επιστήμη είναι εξωφρενικος ισχυρισμός.
-(added bonus) Ότι μόνο μια πολύ μικρή μειοψηφία ανθρώπων τα καταλαβαίνει όλα αυτά και όλοι οι υπόλοιποι πιστεύουν ό,τι να 'ναι.

Με λίγα λόγια, στα έξι μου έγινα κυνικός σκεπτικιστής.

Και ο μπαμπάς μου έγινε ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου.

ΥΓ: κάποιος να μου εξηγήσει πώς γίνεται να εμφανίζονται στην αρχική σελίδα μόνο ο τίτλος και 3-4 σειρές και να υπάρχει link για ολόκληρο το post, όπως στης Κουρούνας και στο MarketingPro.