Οπτική Γωνία ή Η Δύναμη Του Urban Legend

Τα πάντα σε αυτή τη ζωή είναι ζήτημα οπτικής γωνίας. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια, αλλά εκεί που την πατάνε οι περισσότεροι είναι ότι νομίζουν πως αυτό σημαίνει πως όλες οι οπτικές γωνίες είναι σωστές.

Γι' αυτό μου τη σπάνε οι κρασοφιλόσοφοι. Γιατί δεν τα πάνε καλά με τις ακριβείς διατυπώσεις και παρασύρεται ένα σωρό κόσμος.

Π.χ. μια επιεικώς ακριβής διατύπωση της αρχικής πρότασης είναι όλες οι οπτικές γωνίες μπορούν να σε οδηγήσουν σε σωστά συμπεράσματα. Οι περισσότερες όμως μέσω των λαθών τους. Το ότι μπορούμε με τον απλό Boolean μετασχηματισμό της άρνησης να πάμε από την λανθασμένη οπτική γωνία "οι λευκοί έχουν τα μεγαλύτερα τσουτσούνια" στη σωστή οπτική γωνία "οι λευκοί δεν έχουν τα μεγαλύτερα τσουτσούνια" δε σημαίνει ότι η πρώτη οπτική γωνία είναι σωστή, σημαίνει απλώς ότι εμπεριέχει (αρνούμενή το) το σωστό.

Ας πούμε, βλέποντας κανείς στο Ιστολόγιο, στο ποστ "60 χρόνια μετά" το σχόλιο του καθ' όλα σεβαστού (το υπογραμμίζω αυτό) Παναγιώτη Οικονόμου και συγκεκριμένα το απόσπασμα:
"...Τέλος, σου συνιστώ να διαβάσεις σχετικά με την υπόθεση δολοφονίας της 8χρονης Μαρίας Δεσύλλα στην Κέρκυρα στα τέλη του 19ου αιώνα και το πως η τότε ελληνική κυβέρνηση ΕΣΩΣΕ τον δολοφόνο-συμμορίτη ύστερα από πίεση των μεγάλων δυνάμεων και τον ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕ.Αν σε ενδιαφέρει πραγματικά το ζήτημα υπάρχει ολόκληρη βιβλιογραφία σχετικά..."

το τελευταίο που πάει στο μυαλό του είναι ότι αναφέρεται στο Πογκρόμ της Κέρκυρας, το 1891.

Τι έγινε λοιπόν την Τετάρτη 3 Απριλίου 1891 στην Κέρκυρα; Ας ελέγξουμε, με τη βοήθεια του βιβλίου "Εβραίοι και Χριστιανοί στη Νεότερη Ελλάδα", του Μπερνάρ Πιερόν, διδάκτορα εβραϊκών σπουδών του Εθνικού Ινστιτούτου Ανατολικών Γλωσσών και Πολιτισμών των Παρισίων (sic), σ.σ. 49-52.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν οι εφημερίδες κυκλοφόρησαν σε όλη τη χώρα με τίτλους "Εβραιοπούλα σφαγμένη εν Κερκύρα". Την αμέσως προηγούμενη, είχε βρεθεί το πτώμα ενός 8χρονου κοριτσιού, που γρήγορα αναγνωρίστηκε ότι ήταν η Ρουμπίνα, κόρη του ράφτη Χαΐμ Σάρδα. Αμέσως-αμέσως, η ισραηλιτική κοινότητα της Κέρκυρας κατηγόρησε τους χριστιανούς για το έγκλημα, πράγμα που αποδείχθηκε τεράστια μαλακία.

Διότι, let's face it: ήταν 2 Απριλίου, μόλις δέκα μέρες πριν την Κυριακή των Βαΐων. Και μόλις τρεις βδομάδες πριν το Εβραϊκό Πάσχα. Φορτισμένη θρησκευτικά περίοδος εν ολίγοις. Και ποιοι ήταν γνωστό τοις πάσι ότι για θρησκευτικούς λόγους παίρνουν μικρά κοριτσάκια και τα σφάζουνε;

...Ακριβώς. Συνεπώς δεν πέρασαν μια-δυο μέρες και ο πατέρας του παιδιού ("δολοφόνος-συμμορίτης" στο πρωτότυπο) μαζί με άλλους δύο Εβραίους συνελήθησαν ως ύποπτοι, θέλω να ελπίζω επειδή η αστυνομία έκανε απλά τη δουλειά της -αλλά υποθέτω ότι στην πραγματικότητα το να ανήκεις σε ένα θρήσκευμα που κάθε πέντε λεπτά βάζει μωρά σε βαρέλια με καρφιά και τα κυλάει θεωρήθηκε πρώτης τάξεως επιβαρυντικό στοιχείο από τους Λαμπρούς Φύλακες της Τάξης. Φυσικά οι άνθρωποι έδωσαν εξηγήσεις και αφέθηκαν αμέσως ελεύθεροι στον πόνο τους.

Αμέσως-αμέσως, κυκλοφόρησε η φήμη ότι το θύμα (Ρουμπίνα Σάρδα) ήταν στην πραγματικότητα Χριστιανή (Μαρία Δεσύλλα), υιοθετημένη από τον πατέρα της με σκοπό να τη σφάξει τελετουργικά. Κατά συνέπεια δεν άργησαν να ξεσπάσουν ταραχές. Σύσσωμος ο χριστιανικός πληθυσμός του νησιού -Ορθόδοξοι και Καθολικοί-, ή τουλάχιστον οι πλέον εξέχοντες εκπρόσωποί του -δηλαδή η χειρότερη πλεμπάγια- προχωρά σε δυναμικές κινητοποιήσεις για την αποκατάσταση του περί δικαίου αισθήματος, δηλαδή εξόντωση των Εβραίων ή τουλάχιστον λυντσάρισμα του αιμοσταγούς πατέρα.

Ο νομάρχης, σε μια έκρηξη εξυπνάδας, χρησιμοποίησε τους 350 χωροφύλακές του όχι για να διαλύσουν τον όχλο των αλιτήριων, αλλά για να "προστατέψουν" τους Εβραίους.

Το τελικό αποτέλεσμα: για 35 μέρες οι Εβραίοι της Κέρκυρας ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους, αποκλεισμένοι από τους χωροφύλακες, χωρίς προμήθειες και σε άθλιες συνθήκες υγιεινής. Μερικοί που τόλμησαν να βγούνε για προμήθειες, έφαγαν τόσο ξύλο που μόλις την τελευταία στιγμή τους γλίτωσαν οι χωροφύλακες.

Ταυτόχρονα, τα χριστεπώνυμα πλήθη, αφού δε μπορούν να φάνε ζωντανούς τους τρισκατάρατους σατανάδες που έσφαξαν την Αθώα Ελληνίδα Παιδίσκη, συμβιβάζονται με λεηλασίες των μαγαζιών τους (και ειδικά των κοσμηματοπωλείων και των ενεχυροδανειστηρίων).

Ταυτόχρονα, οι ελληνικές εφημερίδες δίνουν βάση στα περί τελετουργικής θρησκείας και χριστιανικότητας του θύματος, παρά το ότι ο νομάρχης και ο μεγάλος ραβίνος δημοσίευσαν τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του κοριτσιού, από την οποία προέκυπτε ότι δεν ήταν υιοθετημένο χριστιανόπουλο γαμώ το ξεσταύρι μου γαμώ!

Ταυτόχρονα βέβαια η υπόλοιπη Ευρώπη έχει αρχίσει να παίρνει χαμπάρι τι συμβαίνει στη Μάνα του Πολιτισμού και πολλές αγγλικές εφημερίδες ξεκινούν εκστρατεία κατά του σκοταδισμού της ορθοδοξίας. Οι Εβραίοι μεγαλοτραπεζίτες, στους οποίους το ελληνικό κράτος χρωστάει τα άντερά του δεν είναι καθόλου ικανοποιημένοι από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η προθυμία τους να το διευκολύνουν στα χρέη του. Η Αγγλία και η Γαλλία αρχίζουν και τα παίρνουν στο κρανίο (η "πίεση των μεγάλων δυνάμεων" στο πρωτότυπο, λες και άμα σου λένε οι Μεγάλες Δυνάμεις "σταμάτα να μαλακίζεσαι" παναπεί δε μαλακίζεσαι).

Επιτέλους η κυβέρνηση αποφασίζει να δράσει. Απολύει το φλώρο νομάρχη Λ. Βλάχο και τον αντικαθιστά με τον Ι. Μπουκλάκο και κανα-δυο στρατιωτικά αγήματα. Ο Μπουκλάκος καπάκια δένει 29 αλιτήριους, στέλνει σε κάτι φυλάκια στου διαόλου τη μάνα μερικές δεκάδες αξιωματικών της αστυνομίας που αντί να προστατεύσουν τους Εβραίους συμμετείχαν στο πλιάτσικο, και τέλος στις 7 Μαΐου, ένα μήνα μετά, οι Εβραίοι είναι ελεύθεροι να μη σφαχθούν στο γόνατο και ο πρέσβυς μας στο Λονδίνο κοινοποιεί στον αγγλικό τύπο ένα τηλεγράφημα με το οποίο γνωστοποιείται ότι το επεισόδιο έληξε και η ελληνική κυβέρνηση εκφράζει τη θλίψη της για τη θλιβερή υπόθεση της Κέρκυρας.

Και με το αρχικό έγκλημα τι έγινε; Τίποτα. Οι έρευνες βάλτωσαν. Ποτέ δε βρέθηκε ο δολοφόνος. Ωστόσο μερικοί από τους πρωτοστάτες των επεισοδίων της Κέρκυρας (και της Ζακύνθου, όπου επεκτάθηκε το πογκρόμ) και τιμωρήθηκαν από πέντε έως δώδεκα χρόνια. Η άποψη περί θρησκευτικού εγκλήματος δεν καταδικάστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα διάφορα ζώα να μπορούν να βασιστούν στο περιστατικό για να στοιχειοθετήσουν το αντισημιτικό κατηγορητήριό τους.

Όλα αυτά φυσικά τσάντισαν πολύ τους Κερκυραίους, δεν είναι ό,τι κι ό,τι όλη η Ευρώπη να σε έχει για το χειρότερο ανεγκέφαλο ούγκα-μπούγκα και να έχει και δίκιο. Ποτέ δεν το χώνεψαν. Δύο μήνες μετά, ο Ιάκωβος Πολυλάς παρομοιάζει σε λόγο του τους Εβραίους με "καρκίνωμα που τρώει τις σάρκες της πραγματικής ορθόδοξης κερκυραϊκής κοινωνίας" και φυσικά έχει αναπτυχθεί μία αρκετά πλούσια βιβλιογραφία που δίνει μία αρκετά εξωραϊσμένη (για τους Κερκυραίους) εικόνα της κατάστασης: "οι κακοί Εβραίοι έσφαξαν τη Μαρία Δεσύλλα, αλλά τη γλίτωσαν γιατί κινήθηκαν οι μεγάλες δυνάμεις 'τους' και μέχρι και συγνώμη μας έβαλαν να ζητήσουμε" ("πλούσια βιβλιογραφία" στο πρωτότυπο).

Αυτό που δεν περίμενα λοιπόν, ήταν να δω εν έτει 2005 ένα μορφωμένο άτομο να είναι ακόμα επηρεασμένο από αυτό το μεσαιωνικό urban legend περί καρφιών και βαρελιών. Μία σιχαμερή πρόληψη και ένα σιχαμερό ψέμμα και ένα σιχαμερό μίσος έχουν συρθεί από το Μεσαίωνα, έχουν μεταλλαχθεί και επιβιώνουν (έστω και σαν απόηχοι) στη σκέψη ενός ανθρώπου του 21ου αιώνα.

Τι σου είναι ο ανορθολογισμός... Χειρότερος και από σύφιλη ρε πούστη μου!