Εν το παν

Για το χθεσινό βαρετότατο αγώνα, θα περιοριστώ στη θετική πλευρά: περί τα 5.000.000 αποτυχημένοι αισθάνθηκαν το πουλί τους τουλάχιστον δύο πόντους μεγαλύτερο. Δυστυχώς, αυτή ήταν ταυτόχρονα και η αρνητική πλευρά.

...που μας φέρνει σε έναν από τους πυλώνες του εσωτερισμού και συγκεκριμένα στη ρήση "Εν το Παν". Δεν είμαι σίγουρος ποιος το πρωτοείπε, όμως το σκηνικό βρωμάει Πυθαγόρα από 100 χιλιόμετρα, if I am any judge.

Το "εν το παν" ανήκει στην κατηγορία εκείνη των αποφθευγμάτων που με τσαντίζουν πάρα πολύ. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι πολύ δύσκολο να τη συναγωνισθεί οποιοδήποτε άλλο. Όχι βέβαια ως προς αυτό που λέει, αλλά ως προς αυτό που ένα σωρό κόσμος νομίζει ότι θέλει να πει. Κοιτάξτε πόσοι παράγοντες οχλήσεως βρίσκονται σε τρεις μόλις λέξεις:
α) Οι ίδιες οι τρεις λέξεις. Εύκολο να το θυμάσαι, που σημαίνει ότι ένα κάρο βλάκες το πιπιλίζουν όλη μέρα. Κάτι σαν τη γνωστή ανοησία περί σύμπαντος που συνωμοτεί υπέρ εσού (π.χ. της γκομενίτσας που έχει ερωτευθεί το Λιανό του Fame Story).
β) Η αρχαία γλώσσα (και η αρχαία έμπνευση). Που σημαίνει ότι [i] αυτομάτως η ρήση θεωρείται το απαύγασμα της σπουδαιότητας από τους ελληνογκαγκά και [ii] η λέξη "εν" κάνει ρίμα με το "μηδέν", γεγονός που οδηγεί σε ένα σωρό "ενδιαφέροντες" συνειρμούς (από τα ίδια συνήθως άτομα που οδηγούνται σε ενδιαφέροντες συνειρμούς από την ύπαρξη του "η" στις λέξεις "Όμηρος" και "Αμερική").
γ) Η αόριστη διατύπωση: πραγματικά η ρήση έχει χρησιμοποιηθεί για να στηρίξει απόψεις τρομερά διαφορετικής φύσεως, όπως ο μονοθεϊσμός, η υψηλή τεχνολογία των αρχαίων, η μαλακία του νεοέλληνα -καλή ώρα!-, η "προγνωση" της φράκταλ γεωμετρίας[*] από τους θεοσοφιστές, η ανωτερότητα του 1 έναντι των υπόλοιπων αριθμών κλπ κλπ κλπ κλπ.

Με λίγα λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια παροιμία on steroids. Η οποία κολλάει παντού και θα το αποδείξω ευθύς αμέσως:

Όπως το σκέφτομαι εγώ, αφού αποκλείσουμε όλους τους κουκουρουκικούς παράγοντες και περιοριστούμε σε αντικειμενικά αληθή πράγματα, η ρήση είναι σχεδόν σωστή: στο βαθμό που τίποτα δεν είναι απομονωμένο στο Σύμπαν, μπορούμε να μεγαλώνουμε όσο θέλουμε το πλαίσιο περιγραφής μας, με τη σιγουριά ότι αυτό που βρίσκεται μέσα είναι ένα σύστημα στο οποίο η όποια αλληλεπίδραση είναι αδύνατον να θεαθεί ανεξάρτητα από το όλο, αν τουλάχιστον θέλουμε να είμαστε ακριβείς. Φυσικά η Σχετικότητα θέτει κάποιους περιορισμούς, αφού τίποτα δε μπορεί να επηρεαστεί από κάτι που βρίσκεται εκτός του κώνου φωτός του, αλλά ΟΚ, διότι πρώτον δεν πρέπει να έχουμε και φοβερές απαιτήσεις από τους αρχαίους και στο κάτω-κάτω το "εν το παν (τουλάχιστον εντός του κώνου φωτός)" ούτε ο Λιακό δε θα μπορούσε να το πουλήσει.

"Εν το παν", λοιπόν. Στο οποίο προσθέτω: "Ωραίααα. ΚΑΙ;". Είναι δηλαδή τόσο πολύ εντυπωσιακό το ότι αν έχεις ολιστική θεώρηση τότε αυτή συμπεριλαμβάνει το όλο; Λίγο σε αυτονόητο μου κάνει. Λίγο σε μην-το-κουράζετε-περισσότερο-από-το-ένα-κι-ένα-κάνει-δύο μου κάνει.

Συμπέρασμα: δεν υπάρχει συμπέρασμα. (ακόμα)

[*] και όχι της χαοτικής δυναμικής όπως θα περίμενε κανείς, γιατί η χαοτική δυναμική είναι γεμάτη μη γραμμικές διαφορικές εξισώσεις και συνεπώς είναι πολύ λιγότερο σέξι από όλα αυτά τα θεαματικά γραφικά που όλοι -των θεοσοφιστών συμπεριλαμβανομένων- νομίζουν ότι καταλαβαίνουν.