Αυτά είναι τα φώτα του λόφου Νάσιουτζικ όπως φαίνονται το βράδυ από το σπίτι μου. Με "νυχτερινή" λήψη (ανοικτό κλείστρο για κάμποσα ms). Ήταν για αρκετό χρονικό διάστημα το background αυτού του blog.
Ήταν επίσης η πρώτη φορά μετά από είκοσι πέντε και μισό χρόνια που συνειδητοποίησα ότι τα χέρια μου δεν τρέμουν όπως να 'ναι, αλλά ακολουθούν μάλλον συναρπαστικά μοτίβα.
Το να έχεις γεννηθεί με ημιμόνιμο τρέμουλο στα χέρια σίγουρα δεν είναι η πιο σοβαρή "αναπηρία" που μπορεί να σου τύχει (δε συγκρίνεται ας πούμε με το να έχεις γεννηθεί χωρίς ακοή), αλλά, πιστέψτε με, είναι αρκετά εκνευριστικό. Έχει και τα καλά του βέβαια. Ας πούμε στο 2ο έτος, που για ένα εργαστηριακό μάθημα έπρεπε χωρισμένοι σε ομάδες των δύο να χρησιμοποιήσουμε κολλητήρι για να τοποθετήσουμε ένα σωρό μικροσκοπικά εξαρτήματα και καλωδιάκια σε μια πλακέτα... Μετά το πρώτο ατύχημα υπήρξε μία σιωπηρή συμφωνία μεταξύ εμένα και του συνεργάτη μου: στο εξής, εγώ θα ήμουν το μυαλό και αυτός το χέρι της ομάδας. Επίσης από πολύ νωρίς ο επαγγελματικός μου προσανατολισμός έγινε ευκολότερος, αφού για αντικειμενικούς λόγους αποκλείονταν τα επαγγέλματα του χειρουργού, του σουβλατζή κ.α.
Αλλά τον περισσότερο καιρό είναι, όπως προείπα... εκνευριστικό. Βλέπουμε όλοι π.χ. τι πρόβλημα έχω με τις φωτογραφίες σε χαμηλό φωτισμό και εν γένει τις δουλειές που χρειάζονται σταθερό χέρι. Επίσης φαίνεται πως είναι δύσκολο να γνωρίσω κάποιον και στα πρώτα 30 λεπτά να μη με ρωτήσει "γιατί τρέμεις" (ή να μην το αναρωτηθεί).Οι χειρότεροι απ' όλους είναι αυτοί που το ξεχνάνε και πρέπει να τους το ξαναεξηγήσω.
Μετά έχουμε μία τεράστια αλυσίδα από εξεταστές που νόμιζαν ότι ήμουν πολύ πιο αγχωμένος/τρομαγμένος απ' ό,τι πραγματικά ήμουν (αυτό υποθέτω ότι προσμετράται στα θετικά της υπόθεσης), άπειρες προτροπές για ελάττωση του καφέ (όταν δεν έπινα καφέ), "αστειάκια" και παρατσούκλια στο σχολείο, κοντολογίς μια διαρκή όχληση. Είμαι Αυτός Που Πρέπει Να Εξηγεί Συνέχεια Ότι Δεν Τρέχει Τίποτα Που Τρέμουν Τα Χέρια Του, Ευχαριστεί Πολύ Αλλά Είναι Εντάξει Και Όχι, Δε Φταίει Ούτε Ο Καφές Ούτε Τίποτα...
Θα περίμενε κανείς ότι η προσωπική μου εμπειρία θα με είχε κάνει πιο ανεκτικό στα εκ γενετής ελαττώματα του καθενός. Αυτό είναι εν μέρει αλήθεια, αλλά όταν με το καλημέρα έχεις έναν ομφάλιο λώρο γύρω από το λαιμό σου να σε στραγγαλίζει, όσο να 'ναι δε μπορείς να αποφύγεις τον πειρασμό να τα δεις λίγο αρνητικά τα πράγματα. Εξάλλου μην υπερβάλλουμε, δεν είναι δα και ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει, όπως είπαμε. Έτσι λοιπόν, η όλη υπόθεση μου έχει κληροδοτήσει μία ελαφριά συμπάθεια προς τους απανταχού εκ γενετής "κατώτερους", μία ελαφριά αντιπάθεια προς τους απανταχού εκ γενετής μεμψίμοιρους "κατώτερους" και μία απόλυτη, κραυγαλέα και γενικά 100% αντιπάθεια προς οποιοδήποτε αρχίδι επαίρεται για εκ γενετής "ανωτερότητα".
7 σχόλια:
Κι εμένα μού τρέμουν τα χέρια, ενίοτε πολύ, κάποτε καθόλου. Ο "τρόμος" (έτσι τον λένε οι γιατροί) εντείνεται με την κούραση και το άγχος. Πάντως, πριν κάτι χρόνια μού είπαν κάποιοι πως φταίει η έλλειψη ούζου...
Εδώ και μερικές εκατοντάδες χρόνια κατέληξα ότι μάλλον δεν υπάρχει το απολύτως "τέλειο" ον (αφήνω και μια αμφιβολία). Δηλ. δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που δεν έχει μια εγγενή "δυσκολία" που να προβληματίζει κατά τι (περισσότερο ή λιγότερο) την καθημερινή του ζωή. Προβλήματα ομιλίας ας πούμε έχουν αρκετοί άνθρωποι, ή προβλήματα με την εμφάνισή τους (σημάδια εκ γενετής, κλπ.). Με λίγα λόγια όλοι κάτι έχουμε και γι'αυτό -αλλά όχι μόνο γι'αυτό- εξοργίζομαι κι εγώ με όλους αυτούς τους "γενετικά" ανώτερους..!
Πρεμπιπτόντως -όπως θα έλεγε και ο Χρήστος Ζαμπούνης- είναι αγένεια να επισημαίνεις σε κάποιον οποιαδήποτε σωματική ιδιατερότητα ή ατέλεια -λες και δεν την γνωρίζει ο ίδιος..
@sraosha: Απίστευτο! Βρήκα τον my identical shaking-hand twin![*]
@ιφιμέδεια: Πολύ σωστά.
:) :)
[*](αναφορά στο επεισόδιο που τα Φιλαράκια πάνε στο Λας Βέγκας)
there's no such thing as a negligible factor
-
Χμ, δεν μπορούσα να σχολιάσω προηγούμενη ανακοίνωσή σου γιαυτό χαλάω τούτη: το προαναφερθέν αγγλιστί απόφθεγμα με "ξύπνησε". Θέλω να δω πού θα το εφαρμόσεις.
Btw, και ο Σ. Μουστάκας έχει το ίδιο χαρακτηριστικό με σένα και πάντοτε έπρεπε να εξηγεί γιατί και πώς, με το ανάλογο χιούμορ που τον διακρίνει βέβαια!
Από την άλλη, οι ατέλειες που, κατά τη γνώμη μου, όλοι μας έχουμε, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, μπορεί να είναι σε τελική ανάλυση καλό πράγμα, όπως υποστήριζε και ο Adler, που έλεγε ότι "το αίσθημα κατωτερότητας [don't misunderstand that] είναι η αιτία κάθε προόδου της ανθρωπότητας".
Τα δικά μου χέρια δεν τρέμουν. Ζήλεια ψώρα! Διότι, ως γνωστόν, με τη σταθερότητα αυτή που διαθέτω απ' τη γένα μου και εντεύθεν, έχω γίνει Χειρούργος, Ζωγράφος, Τσιπαδόρος (αυτοί που συναρμολογούν τα τσιπάκια στην γραμμή παραγωγής) κι ένα κάρο άλλα που απαιτούν σταθερότης! Εντάξει, εσύ μπορεί να γούσταρες όμως να γίνεις Χειρούργος, θα μου πεις. Ε, ξύδι. Και γω γούσταρα νάμαι νόθο του Βαρδινογιάννη αλλά πουουου!
Εν ολίγοις, δε μας χέζεις ρε Νταλάρα που θα κάτσω ν' ασχοληθώ με τα defaut σου. Εδώ δεν ασχολήθηκα με του Σαρτρ που ήταν θεόγκαβος, κακάσχημος, λεχρίτης και, προφωνώς επειδή τελικά υπάρχει Θεός και ΕΧΕΙ ΧΙΟΥΜΟΡ, είχε γαμήσει το μισό γαλλικό γυναικείο πληθυσμό επειδή δεν γνώριζε σε βάση προσωπική τον άλλο μισό.
Ίφι, μαζί σου κοπέλα μου. Και από Δευτέρα να θυμηθώ ν' αρχίσω δίαιτα γιατί σε λίγο δεν θα χωράω να περάσω απ' τις ίδιες τις πόρτες του ακριβοπληρωμένου σπιτιού μου.
Υ.Γ.: Πάλι εκτός θέματος είμαι, το ζώον;
Σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο, ένας απόγονος των Πρωτοελλήνων / Πελασγών και συγκεκριμένα του Ελληνανθρώπου (αυτόχθονος κατοίκου της Ελλάδας από το 11.000.000 π.Χ.) δεν θα έπρεπε να τρέμει. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όμως, κι εγώ τρέμω.
Όταν ήμουν φαντάρος, είχα πάει για εξέταση στο 401. Μεταξύ άλλων, έκανα και εξετάσεις αίματος, που όμως δεν έδειξαν τίποτε το ανησυχητικό. Οι γιατροί μού είπαν ότι το τρέμουλο οφείλεται αποκλειστικά στο άγχος.
Έχω παρατηρήσει ότι εντείνεται όχι μόνο όταν έχω άγχος, αλλά και όταν κουραστούν τα χέρια μου (π.χ. όταν κουβαλάω κάτι βαρύ).
Το πρόβλημα αυτό γίνεται πιο φανερό, όταν αναγκάζομαι να κάνω "λεπτές κινήσεις", π.χ. να κόψω ψωμί.
Όταν ήμουν φαντάρος, μερικοί το παρατηρούσαν και μου το έλεγαν, με αποτέλεσμα να έρχομαι σε δύσκολη θέση. Ένα πρωί που γύρισα από τη σκοπιά, πήγα κατ'ευθείαν στο εστιατόριο για πρωινό. Στην προσπάθειά μου να ...αλείψω βούτυρο στο ψωμί, αποκάλυψα το προβληματάκι. Ένας που καθόταν απέναντί μου με ρώτησε: "ρε φιλαράκι, γιατί τρέμεις;" "Από την υπερένταση", απαντώ εγώ.
Ένα πρωί είχα επιστρέψει στο νησί από άδεια. Θα έμπαινα μέσα το βράδυ. Για να περάσει η ώρα, πήγα το πρωί σε ένα ίντερνετ καφέ. Ο χώρος με τους υπολογιστές ήταν κάπως υπερυψωμένος. Παρήγγειλα καφέ και η κοπέλα του μαγαζιού μού τον έφερε μαζί με νερό. Αλλά δεν ανέβηκε πάνω. Χρειάστηκε να σκύψω και να κρατήσω στα χέρια μου το ποτήρι και το μπουκαλάκι, ενώ εκείνη στεκόταν λίγο πιο χαμηλά. Τέλος πάντων, θέλω να πω ότι βρέθηκα σε "δύσκολη θέση" (κυριολεκτικά). Ενώ το σώμα μου έπαιρνε σιγά-σιγά και πάλι την όρθια θέση, τα χέρια μου έτρεμαν. Η κοπέλα το παρατήρησε και μου είπε χαμογελώντας: "εσάς πρέπει να βάλουμε να σερβίρετε". Τότε ήλθα σε δύσκολη θέση, αλλά μεταφορικά αυτή τη φορά. Η αλήθεια είναι ότι εκείνο το πρωί κουράστηκαν πολύ τα χέρια μου, γιατί κουβαλούσα δύο βαλίτσες με τα πράγματά μου.
Το πρόβλημα πάντως δεν είναι πολύ σοβαρό. Μπορώ να γράψω γρήγορα στον υπολογιστή, παλιά έπαιζα μπάσκετ και είχα καλές επιδόσεις κ.λπ. Σίγουρα όμως δεν κάνω για σερβιτόρος.
Δημοσίευση σχολίου