Interlude: Τα Μπαλάκια

Τα είχα αγοράσει εδώ και δύο χρόνια. Η sister-of-j95 έγινε πρωταθλήτρια, εγώ ένα Τίποτα. Ούτε μία φορά δεν είχα καταφέρει να τα παίξω σωστά. Ούτε για ένα γαμημένο κύκλο. Ήταν τα πιο λάθος ξοδεμένα 15 ευρώ της ζωής μου. Τελικά πριν μια εβδομάδα ξεμπλόκαρα. Επιτέλους! Είμαι πλέον ένας ζογκλέρ. Μπορώ να παίξω ακόμα και στο σκοτάδι, αρκεί να έχω καλό φωτισμό. Θα καταθέσω λοιπόν την εμπειρία μου από τη δίχρονη εκμάθηση αυτού του ευγενούς σποόορ...

Το να μάθεις να παίζεις μπαλάκια είναι μία επίπονη και απαιτητική διαδικασία, που σκοπό έχει να σου διδάξει να παίζεις μπαλάκια. Τα χέρια ενός ζογκλέρ όταν παίζουν με τρία μπαλάκια, ουσιαστικά κάνουν το μαθηματικό ισοδύναμο της επίλυσης ενός συστήματος τουλάχιστον πέντε 3-D διαφορικών εξισώσεων. Η σκέψη αυτή μπορεί να σας παρηγορεί για όλο το διάστημα που δε θα τα καταφέρνετε. Επίσης προσφέρεται για ενδιαφέροντες συλλογισμούς, του τύπου "πώς είναι δυνατόν εγώ που έκανα δύο εξάμηνα διαφορικές εξισώσεις να μην τα καταφέρνω και το τελευταίο αποκαΐδι να τα καταφέρνει;". Η θετική πλευρά είναι πως τα μπαλάκια διδάσκουν ταπεινοφροσύνη, ισότητα όλων των ανθρώπων κλπ.

Ωστόσο παραμένει γεγονός ότι οι ιδιότητες του επαγγελματία ζογκλέρ και του αποκαϊδιού συχνά είναι αλληλένδετες. Probably one of those things... Κατά συνέπεια έχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες και συστήματα εκμάθησης, τα οποία στηρίζονται στην περιγραφή των θεμελιωδών αρχών (ρυθμός, συμμετρία κλπ) που διέπουν το juggling. Κοινώς, διάφοροι σκοτεινοί τύποι θα σας προσεγγίσουν με συμβουλές όπως "κυκλικές κινήσεις" και "μέτρα ένα-δύο ένα-δύο" και "πέτα όταν το προηγούμενο έχει φτάσει στο μέγιστο ύψος" και "δεν τα πετάς, τα μεταφέρεις"...

Είναι πολύ σημαντικό να μην τους ακούσετε. Τα μπαλάκια είναι ακριβώς όπως το ποδήλατο[*]: μπορείς να σπασεις τα μούτρα σου 100.000 φορές, αλλά αν δεν ξεμπλοκάρεις δεν πρόκειται να κάνεις ποδήλατο. Το να κάνεις ποδήλατο (ουσιαστικά το να κρατάς ισορροπία) είναι μια ικανότητα που δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι μία εντελώς ασυναίσθητη λειτουργικότητα που με κάποιον τρόπο πρέπει να χώσεις στον εγκέφαλό σου. Και βέβαια κανείς δε σε μαθαίνει να κρατάς ισορροπία λέγοντάς σου "το παν είναι να μοιράσεις το βάρος σου ακριβώς ισομερώς στις δύο πλευρές του άξονα του ποδηλάτου". Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ικανότητας για ισορροπία, όχι η ίδια η ικανότητα!

Πάντως όταν έρθει το ξεμπλοκάρισμα, είναι πολύ ωραία εμπειρία και είναι και γυμναστική. Από τη στιγμή που θα καταφέρετε το βασικό παίξιμο, τα περισσότερα κολπάκια έρχονται πολύ φυσικά. Άρα θέαμα, άρα επίτευγμα, άρα αύξηση της αυτοεκτίμησης, αν δηλαδή η αυτοεκτίμησή σας είναι σε τόσο μαύρα χάλια. Εξάλλου μάθε τέχνη κι άστηνα: φαίνεται ότι ο κόσμος είναι γεμάτος κορόιδα που θα πλήρωναν ευχαρίστως ένα αποκαΐδι 150 ευρώ για να παίξει 3 ώρες μπαλάκια στα εγκαίνια της καφετέριάς τους.

[*] Εντάξει, λίγο πιο δύσκολα γιατί δε μπορεί κάποιος να παίξει βοηθητικά, όπως με το ποδήλατο που το κρατάει ο μπαμπάς σου από την πίσω ζάντα και σε αφήνει χωρίς να στο πει και ξαφνικά ξέρεις ποδήλατο.