Παραδέχομαι (ή μάλλον: κάνω απόλυτα σαφές γιατί πολύ έχει πέσει το συλλογικό IQ τώρα τελευταία) ότι αυτό για τα συντεχνιακά μερικών-μερικών ήταν ένα ad hominem. Μερικοί homines όμως, τα θέλει ο κώλος τους.
Το έχει αυτό βλέπετε η Δεξιά, κακά τα ψέμματα: διαρκώς έχει ανάγκη από έναν εσωτερικό εχθρό. Ένα δαίμονα. Μια ζωή η Δεξιά είναι η δύναμη του Καλού... Παραμύθια. Επιλεκτική κρίση (ή μάλλον σκέψη) έκανε ο homo της υπόθεσης.
Το δικό μου ήταν ένα ad hominem και το γούσταρα πάρα πολύ.
1 σχόλιο:
Να προσθέσω ότι η Δεξιά κατάφερε μέσα σε ελάχιστους μήνες να με κάνει να την αποκαλώ έτσι (ενώ τα τελευταία 15 χρόνια την αποκαλούσα "νουδού" [ή "δεξά" για να την πω σε πασόκους]).
Σκατά παιδιά, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Δημοσίευση σχολίου