Αυτά είναι τα περισσότερα από τα βιβλία που διάβασα φέτος (σημειώνω πως πηγαίνω ακόμα με ακαδημαϊκές και όχι ημερολογιακές χρονιές):
Από Dragonlance, την τριλογία Dragonlance Legends (Ο Καιρός των Διδύμων, ο Πόλεμος των Διδύμων, Η Δοκιμασία των Διδύμων) και έχω ξεκινήσει την τριλογία The War of Souls (είμαι στα μισά του δεύτερου τόμου). Θα σας πω το εξής: όταν κάποιος βλέπει "the person who fought against dragons" και μεταφράζει "αυτός ποιος πολεμούσε ενάντια σε δράκους" είναι ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΜΑΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ. Κατά τα άλλα ωραιότατα βιβλιαράκια, με σωστή ισορροπία σεναρίου, ψευτοφιλοσοφίας και χιούμορ. Είμαι της γνώμης ότι οι "ξωτικόκοσμοι" που παίζουν σε ταινίες, βίντεο γκέημς (π.χ. Warcraft) κλπ, βασίζονται περισσότερο στον κόσμο του Dragonlance παρά στον κόσμο του Tolkien.
Από Terry Pratchett, το Going Postal, το Witches Abroad, το Good Omens, το Feet of Clay και το Soul Music.
Οι Αιγύπτιοι του Cyril Aldred. Θεωρείται η #1 αναφορά στην αιγυπτιολογία. Τι μαλάκες που ήταν αυτοί οι Αιγύπτιοι. Τι γαμάτοι που είναι οι αγυπτιολόγοι.
Αζαζέλ ο Εβραϊκός Δαίμονας, του Μπόρις Ακούνιν. Ο τίτλος ακούγεται ελεεινά αντισημιτικός και γι' αυτό απέφευγα επιμελώς το βιβλίο, ώσπου το διάβασα και ανακάλυψα ότι πρόκειται για ένα αστυνομικό θρίλερ που διαδραματίζεται στην τσαρική Ρωσία. Ο τύπος είναι μανούλα στις ανατροπές και ο μεταφραστής είναι Μέγας Μάγκας.
Ένα του Τσαβαρία που δε θυμάμαι τον τίτλο, αλλά είναι σε στυλ Τζεημς Μποντ και μιλάει βασικά για ένα δηλητήριο που όταν το χορηγείς στο θύμα υπακούει σε όλες τις διαταγές σου. Βιβλιάρα. Πολύ ευρυμαθής ο Τσαβαρία. Απορώ γιατί δεν τον έχει αποκεφαλίσει ο Κάστρο.
Τα Αποτυπώματα των Θεών, του Graham Hancock. ΤΙ ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ! Τα πιο πεταμένα 26 ευρώ της ζωής μου. Τουλάχιστον ο Ντένικεν γράφει πολύ πιο απολαυστικά και είναι απλά κολλημένος, όχι ηλίθιος.
Πυθέας ο Μασσαλιώτης, του Θ. Μαργαρίτη. Τις ευχαριστίες μου στο Γλίτσι που τα έσκασε στο Λιακόπουλο και έτσι είδα κι εγώ επιτέλους προς τι η φασαρία. Το ενδιαφέρον με αυτό το βιβλίο είναι ότι κράζει για αντιεπιστημονισμό όλους όσους έχουν ασχοληθεί με τον Πυθέα (βασικά ένα μαλάκα Γάλλο που έγραψε ένα μυθιστόρημα βασισμένος στην ιστορία του Πυθέα), αλλά δεν αισθάνεται την ανάγκη να τεκμηριώσει φράσεις όπως "Ο Πυθέας και οι πιστοί του Εσκιμώοι"...
Ιστορία του Γλωσσικού μας Ζητήματος, του Γιάννη Κορδάτου. Ένα βιβλίο που με έκανε να απογοητευτώ πραγματικά για τα χάλια των συνελλήνων μου. Πήρα όμως την ενδιαφέρουσα πληροφορία ότι δημοτικιστές και αρχαιογκαγκά εκεί στα 1910κάτι συμφωνούσαν απόλυτα ότι πρέπει να εξελληνισθεί η Μακεδονία. Απλώς οι αρχαιογκαγκά έλεγαν ότι αφού έτσι κι αλλιώς δε μιλάνε λέξη ελληνικά οι Μακεδόνες, ευκαιρία να τους κάνουμε Περικλήδες, ενώ οι δημοτικιστές έλεγαν ότι τι μαλακίες είναι αυτές, είναι πολύ πιο εύκολο να μάθουν τη δημοτική. Πάντως όλοι συμφωνούσαν ότι η Μακεδονία πρέπει κατεπειγόντως να γίνει ελληνική και όλως τυχαίως εκείνη την περίοδο ο Χατζιδάκις "απέδειξε" ότι η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων ήταν ελληνική διάλεκτος, μία απόδειξη που πολύ φοβάμαι πως χαρακτηρίζεται τέτοια μόνο εντός συνόρων.
Ιστορία της Ευρώπης, των Serge Berstein και Pierre Milza. Λίγο βαρετούλι για να λέμε την αλήθεια, αλλά σου αλλάζει εντελώς την εικόνα για το Μεσαίωνα. Εγώ π.χ. πριν διαβάσω αυτό το βιβλίο δεν είχα συνδέσει την πολιτισμική στασιμότητα του Μεσαίωνα με το γεγονός ότι σε εκείνη την περίοδο συνέβησαν πάνω από 1000 μετακινήσεις πληθυσμών, πόλεμοι, σφαγές, καταρρεύσεις αυτοκρατοριών κλπ., ούτε βέβαια είχα συνδέσει την πολιτισμική άνοδο της Αναγέννησης με το γεγονός οι Ευρωπαίοι εκείνη την περίοδο άρχισαν να αρμέγουν τους τριτοκοσμικούς ούγκα μπούγκα.
Γάμοι μεταξύ Ανδρών, του Τζον Μπόσγουελ. Έχω ξαναμιλήσει για αυτό. Απ' ό,τι φαίνεται, η Εκκλησία δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να επιβάλλει την ομοφοβία (αποκλειστικά ιουδαϊκό πολιτισμικό στοιχείο) σε μία ήπειρο όπου το κεντρικό σύνθημα ήταν "γαμάς καλύτερα από το μπαμπά -το ξέρω, μου το είπε ο παππούς".
The God Emperor of Dune, που το παράτησα επίτηδες 10 σελίδες πριν το τέλος, διότι βαρέθηκα να λέω "ουφ, αφού διάβασα μέχρι εδώ ας συνεχίσω". Όπως το βλέπω εγώ, οι βασιλείς του Αράκις θα κέρδιζαν πολλά αν έκοβαν το spice και ξεκινούσαν τους μπάφους. Ή ξέρω 'γω, ας πέθαιναν. Πάντως δεν έπρεπε να μου ζαλίζουν τα παπάρια για 500 σελίδες.
Η Άνοδος της Ασημαντότητας, του Κορνήλιου Καστοριάδη. Πολύ refreshing.
Ένα του Μαρκ Τουεην, που έλεγε για τον Αδάμ και την Εύα, νομίζω "τα ημερολόγια του Αδάμ και της Εύας" ή κάτι τέτοιο. Πάρα πολύ καλό. "Όπου πήγαινε αυτή, ήταν ο Παράδεισος", αν το ήξερα ότι θα τελείωνε έτσι να ξέρετε πως δεν θα το ξεκινούσα ποτέ, σαν ευσυγκίνητο και υπερευαίσθητο πέταλο τριαντάφυλλου σπανιοτάτης ποικιλίας που είμαι. :'(
Γλώσσα και Ιδεολογία της Άννας Φραγκουδάκη. Όλοι έχουμε τις ανωμαλιες μας. Έχω την εντύπωση ότι τα χώνει τρελά στο Μπαμπινιώτη.
12 σχόλια:
όλως τυχαίως εκείνη την περίοδο ο Χατζιδάκις "απέδειξε" ότι η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων ήταν ελληνική διάλεκτος, μία απόδειξη που πολύ φοβάμαι πως χαρακτηρίζεται τέτοια μόνο εντός συνόρων.
Για να σοβαρευτούμε...
1) δεν το λέει μόνο ο Χατζιδάκις, η Μακεδονική εμφανίζεται και στις ταξινομήσεις ελληνικών διαλέκτων των Kretschmer και Buck.
2) αν έχουμε έναν (ιστορικό) γλωσσολόγο με διεθνή αναγνώριση, είναι αυτός. Ανεξάρτητα από το αν το πόρισμα του ήταν βολικό ιδεολογικά, η απόδειξη του δεν είναι "απόδειξη". Δεν επεχείρησε π.χ. να αποδείξει τίποτα ανάλογο για την Θρακική, μην αρχίζουμε επικίνδυνες εξομοιώσεις. Χώρια που νομίζω ότι η καινοτομία του δεν ήταν η απόδειξη της ελληνικότητας, αλλά το γεγονός ότι απέδειξε πως δεν είναι καθαρή δωρική διάλεκτος, αλλά "ανάμικτη" (Βορειοδυτική,δηλ. "δωρική", και αιολική).
Τώρα, για την Φραγκουδάκη: κι εμένα το βιβλίο της μού είχε φανεί ότι ήταν πρώτα λίβελλος για τον Μπαμπινιώτη και μετά οτιδήποτε άλλο. Έχει όμως και αλήθειες (και για το πρώτο και για το άλλο...)
Ok τώρα νιώθω πιο άσχημα από πριν!Και θεωρούσα ότι γενικά είμαι άτομο που διαβάζει βιβλία...Τελικά έχοντας διαβάσει πρόσφατα α) τον κώδικα Ντα Βίντσι του Νταν Μπράουν και β)το Η μυστηριώδης φλόγα της Βασίλισσας Λοάνα του Ουμπέρτο Έκο μάλλον είμαι ένα θύμα του συστήματος και του marketing (!).
Α, και thanks που μας λες την τελευταία φράση στο βιβλίο του Μαρκ Τουεην, ξέρεις είναι σα να λες σε κάποιον το τέλος μιας ταινίας που δεν έχει δει...
Το λέει και στο οπισθόφυλλο, οπότε δε νομίζω ότι αποκάλυψα κάτι το τρομερό. Δεν είναι ακριβώς από τα βιβλία όπου το κεντρικό ατού είναι η πλοκή :)
ok τότε sorry :)
@τέττυγγα(;) (btw τι έχουν πάθει όλα τα ελληνικά nicks και εμφανίζονται όπως να 'ναι στα σχόλια;)
Ειλικρινά το ελπίζω, θα μου επιτρέψεις να διατηρώ τις αμφιβολίες μου όμως. Βασικά έχω δει κάτι cognates με τις βαλτικές γλώσσες που δε μου μοιάζουν καθόλου ελληνικά.
Η καθαρά προσωπική μου γνώμη για τους Μακεδόνες είναι πως υπήρξαν υπερβολικά καθαροί από μη-ΙΕ προσμίξεις για να μπορούν να θεωρηθούν (εθνολογικά) ίδιο πράγμα με τους υπόλοιπους Έλληνες. Φυσικά μετά το Φίλιππο Β' και κυρίως μετά τον Αλέξανδρο έγιναν μία από τα ίδια.
Το άλλο εντυπωσιακό πάντως με αυτό το βιβλίο είναι ότι ο Κορδάτος, αφού πρώτα περάσει από εκατό χεσίδια και αποκηρύξει πλήρως ως ψηλομύτικη και ελιτίστικη την άποψη του Χατζιδάκι για το γλωσσικό ζήτημα, στη συνέχεια διατυπώνει τη δική του άποψη, η οποία είναι ουσιαστικά η άποψη του Χατζιδάκι με πιο "politically correct" διατύπωση.
@georgie: α, τελικά κι εγώ διάβασα τον Κώδικα Ντα Βίντσι, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ αν ήταν αρχές φθινοπώρου (οπότε μετράει) ή τέλη καλοκαιριού (οπότε δε μετράει). Το βρήκα πολύ ευχάριστο και ενδιαφέρον. Το κακό είναι ότι όλος ο κόσμος (φίλοι και πολέμιοι) φαίνεται να το παίρνει πολύ στα σοβαρά, σαν ντοκουμέντο ένα πράγμα και αυτό με εκνευρίζει λιγάκι.
Όσο για τον Έκο, για μένα έγραψε το Όνομα του Ρόδου που είναι υπεργαμάτο, το Εκκρεμές του Φουκώ που είναι πολύ καλό αλλά λίγο ξεχειλωμένο κι εκεί τελειώνει ο λογοτέχνης Έκο και καλύτερα να διαβάσει κανείς τις επιφυλλίδες και τις μελέτες του.
Α, γενικότερο είναι το πρόβλημα με τα ελληνικά; Για κάποια στιγμή νόμισα πως εγώ έχω κάνει κάποια μαλακία... Επίσης, δεν μπορώ να διαβάσω κάποια ελληνικά μπλογκ, όπως το miaparea, μπορεί να είναι σχετικό;
Δεν το έχω υπόψη το βιβλίο του Κορδάτου (δεν είναι κι ο πιο αμερόληπτος, τρομάρα του). Γίνεται να μεταφέρεις σύντομα την δική του πρόταση; Μιλάμε για την άποψή του στο εθνολογικό ή στο γλωσσικό θέμα των Μακεδόνων; Για μεν το εθνολογικό θέμα, δεν έχω καμία άποψη. Οι σύγχρονοί τους ήταν τουλάχιστο διχασμένοι. Δεν καταλαβαίνω επίσης καλά το "μια απ'τα ίδια" απ'τον Φίλιππο και μετα: αλλάξανε καταγωγή ή σύνθεση;
Για το γλωσσικό: από την παλιότερη άποψη του Kretschmer ότι τα μακεδονικά είναι δωρικά, o Χατζιδάκις έδειξε ότι υπάρχουν διαφοροποιήσεις, οι οποίες οφείλονται σε μίξη με αχαϊκά στοιχεία, για να φτάσει τέλος o Buck να τοποθετήσει την Μακεδονική στις κεντρικές διαλέκτους (μαζί με Θεσσαλικά, Βοιωτικά...). Τώρα, για κοινές ρίζες με βαλτικές τι να πω; δεν παραθέτεις καμιά να τη σχολιάσουμε, για να περάσει η ώρα; Με το "δεν μοιάζει ελληνικά" εννοείς "δεν απαντά σε άλλη διάλεκτο;". Δεν είμαι τόσο ειδικός στα ιστορικοσυγκριτικά, αλλά πλάκα θα'χει να το ψάξουμε.
Τώρα, για τον Έκο. Έχω πετάξει κι εγώ έναν τέτοιο αφορισμό για το συγγραφικό του τάλαντο, αλλά εγώ έβαλα τέρμα στο "Νησί της Προηγούμενης Ημέρας", που το βρίσκω επίσης αριστουργηματικό -και με μερικές κρίσεις λογοτεχνικότητας μεγαλύτερες από το Εκκρεμές. (Ο Μπαουντολίνο όμως, για μένα, ήταν σίγουρα το αδικημένο εμπορικό αδελφάκι, ενώ το τελευταίο φοβάμαι ακόμα να το πιάσω). Μόλις είδα τον "Θησαυρό του μακαρίτη" με τη Βασιλειάδου και ανακάλυψα ότι έχει τελικά το ίδιο θέμα με το εκκρεμές. Θυμίζω ότι η Βασιλειάδου και η ανιψιά της είχαν φτιάξει και διαδώσει μια ψεύτικη διαθήκη για έναν θησαυρό στο σπίτι που νοικιάζανε, προκειμένου να ψαρέψουν ενοικιαστές. Τελικά κατέληξαν μαζί με άλλους και οι ίδιες να γκρεμίζουν το σπίτι για να βρουν το θησαυρό.
j95 mhpws exeis diavasei kai to Avatar Trilogy? Einai forgotten realms ;-)
libertarian, το έχω διαβάσει εγώ το Avatar's Trilogy, κι έχω παίξει και τις περιπέτειες (με μερικές ..τροποποιήσεις!). Αν και η πλοκή είναι δυνατή, και αποτελεί κομβικό σημείο της ιστορίας των Realms, βρήκα τα βιβλία (του Awlinson, αν θυμάμαι καλά) να είναι από τα πιό αδύναμα novelizations του setting, από απόψεως ποιότητας γραφής και characterization (νομίζω μόνο το Moonshae Trilogy του Niles μ' απογοήτευσε περισσότερο). Παρ'ότι τρέφω αδυναμία για τα Realms, κατά την άποψή μου ατύχησαν στις μεταφορές τους σε βιβλία, με μερικές φωτεινές εξαιρέσεις όπως το Masquerades και το Spellfire (το οποίο όπως είχε παραδεχτεί κι ο ίδιος ο Greenwood, ψαλιδίστηκε πέραν αναγνωρίσεως). Άποψη για τον Salvatore και τη δεύτερη φουρνιά βιβλίων που ακολούθησαν (πχ. Netheril) δεν έχω. Συνολικά, τα καλύτερα novelizations της TSR ήταν πιστεύω το Legend of Huma, τα Chronicles, το Vampire of the Mists και τα δύο προαναφερθέντα (από κει κι έπειτα, επέστρεψα στα mainstream fantasy βιβλία).
exete mhnuma sthn kathgoria
"prelude: penis monologue"
Y.S apla anhsyxoume mh sas diafugei
Eyxaristw
dimitris K
Για το θέμα της αρχαίας Μακεδονικής είχα πριν από λίγο καιρό επικοινωνία μέσω e-mail με ξένο καθηγητή γλωσσολογίας, στον οποίον έθεσα το ερώτημα ποια είναι η κρατούσα άποψη διεθνώς. Εκείνος απάντησε ότι η κρατούσα άποψη εκτός Ελλάδος είναι η συγγένεια ή και ταυτότητα με την Ελληνική και μου παρέθεσε ένα τμήμα της βιβλιογραφίας, την οποία χαρακτήρισε απέραντη.
Όποιος ενδιαφέρεται για τα βιβλιογραφικά αυτά στοιχεία, μπορεί να μου στείλει e-mail.
Να πω εδώ ότι, σε αυτά που έγραψα, είναι λάθος όσα έγραψα για τον Kretschmer. Μόλις διάβασα ότι ήταν από αυτούς τους γλωσσολόγους που αμφισβήτησαν την ελληνικότητα της Μακεδονικής-φαίνεται ότι θυμόμουν λάθος από την τελευταία φορά που διάβασα ιστορική γλωσσολογία. Όμως, για τον Βuck καλά θυμόμουν. Σόρι για την ανακρίβεια. Με την ευκαιρία, έψαξα λίγο να δω ποιες είναι τελοσπάντων οι πηγές της Μακεδονικής. Απ' ό,τι κατάλαβα, είναι κάποιες επιγραφές (όχι πάααρα πολύ αρχαίες) και, κυρίως, οι 350 περίπου λέξεις ("γλώσσες") που περιλαμβάνονται στο λεξικό του Ησυχίου. Από όσες έιδα να παρατίθενται στα διάφορα σάιτ (σκόπιμα ή μη επιλεγμένες), οι πιο πολλές αβίαστα φαίνονται και αναγνωρίζονται ως ελληνικές. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω. Απλώς ήθελα να διευκρίνισω ότι δεν είναι μόνο εγχώριας παραγωγής (και μ.Χ., δηλαδή μετά Χατζιδάκι) η άποψη για ελληνικότητα της Μακεδονικής και, επίσης, να μην αφήνουμε να πλανώνται σκιές και υποψίες για την επιστημονική συνέπεια του Χατζιδάκι (όχι επειδή είναι ο Χατζιδάκις, αλλά επειδή φοβάμαι μήπως με κάτι τέτοια παίρνουν αέρα οι αμφισβητίες της γλωσσολογίας). Για τα υπόλοιπα, θα καταφύγω στον αυτόχθονα.
Λατρευτό μου ευσυγκίνητο και υπερευαίσθητο πέταλο τριαντάφυλλου σπανιοτάτης ποικιλίας,
πολύ συνεκινήθην με τα διαβάσματά του και με τις υγείες σου (να θυμηθώ να αγοράσω και γω αυτό του Καστοριάδη).
Αυτό που ΕΓΩ (μουά) θέλω να προσφέρω στη συζήτηση τούτη είναι το σοβαρό και πλήρες περιγραφών, σκίτσων και φωτογραφιών βιβλίο της Ξαβιέρας Χολάντερ που τιτλοφορείται "Supersex" (εκδόσεις "οβελίσκος" ... γάμα τα, το ξεφτυλίκι). Μιλάμε ότι θα μάθεις ότι ούτε καν φανταζόσουν ότι γίνεται out there. Εγώ πάντως αδυνατώ να χαμπαριάσω πως διάολο γίνεται η στάση νο. 82, δεν πα να κοπανιέμαι κανα μήνα στο χαλί. Αλλά η επιμόρφωση .. επιμόρφωση!
Δημοσίευση σχολίου