2. Κοσμικό lifestyle

Σήμερα το απόγευμα έκανα την άσκηση για το άνοιγμα της καρδιάς:

1) Καθήστε κάπου ήσυχα ώστε να μην σας ενοχλήσει κανείς.
2) Κλείστε τα μάτια.
3) Εστιάστε στην αναπνοή σας για 3-4 λεπτά ώσπου να τη νιώσετε απαλή και ρυθμική.
4) Φανταστείτε ένα τεράστιο λουλούδι πάνω από την καρδιά σας με τα πέταλα ορθάνοιχτα (προς τα έξω σαν χωνί).
5) Εισπνεύστε και εκπνεύστε μέσα από το λουλούδι.
6) Τι νιώθετε;

Λοιπόν, ένιωσα μία φοβερή γαλήνη και κάτι σαν αραχνοΰφαντο πέπλο να τυλίγεται γύρω μου. Ένιωσα μία ελαφριά (αλλά όχι δυσσάρεστη) ζαλάδα. Ένιωσα τις αχτίδες του ήλιου να με χαϊδεύουν και για λίγο αισθάνθηκα πόσο μεγάλο είναι αυτό εκεί έξω και τι γαμάτα που είναι να το συνειδητοποιείς.

Αμέσως μετά, επειδή είμαι ένας πονηρός παλιοβρωμιάρης, επανέλαβα την άσκηση χωρίς κλείσω τα μάτια και να φανταστώ λουλούδια, πεταλουδίτσες (άλλωστε πώς γίνεται να εισπνεύσεις από την καρδιά, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ; ΚΑΡΔΙΑ: μυς που αντλεί το αίμα. ΑΙ-ΜΑ. Όχι Α-Ε-ΡΑ.), αλλά μόνο αναπνέοντας ρυθμικά και απαλά.

Τότε συνειδητοποίησα ότι οι ήρεμες, συνεχείς και απαλές ανάσες σε συνδυασμό με την κούραση που με είχε τσακίσει και το ευχάριστο ήσυχο μέρος στο οποίο βρισκόμουν ήταν ΓΚΑΡΑΝΤΙ μέθοδος για να ανέλθω σε εκείνο το πνευματικό στάδιο που λέγεται ύπνος, περνώντας βέβαια πρώτα από το ενδιάμεσο στάδιο του "ό,τι θυμάμαι χαίρομαι" που παραδέχομαι ότι πολύ εύκολα το περνάει κανείς για στάδιο διευρυμένης συνειδητότητας, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει μάλλον το αντίθετο, έως το καρα-αντίθετο τολμώ να πω...

Έχω δει άνθρωπο να σφαδάζει σαν επιληπτικός και να παραληρεί σα νεκρομάντης επειδή του είχαν πει ότι το τσάι που ήπιε είχε... ντάτουρα[*]. Δεν υποτιμώ καθόλου την ικανότητα του ανθρώπου να αυτεξαπατάται, ή μάλλον να αυταφιονίζεται. Πλάκα έχει.

Αλλά να, συγκρινόμενο με αυτό που θα χαρακτήριζα γνήσια διευρυμένη κατάσταση του νου, είναι λίγο όπως ο αυνανισμός σε σχέση με το σεξ. Τι λίγο δηλαδή, ακριβώς το ίδιο είναι.

Αν υπάρχει κάποιος σκοπός σε όλα αυτά τα γιόγκα-μόγκα, σίγουρα δεν είναι να αφαιρέσουν μαγικά την αποτυχία από τους αποτυχημένους Δυτικούς.

Στην καλύτερη -και σπανιότατη- περίπτωση μπορείς να γίνεις ένας επιτυχημένος Ανατολίτης. Το οποίο είναι καθ' όλα σεβαστό, αλλά δεν επιτυγχάνεται με πέντε σεμινάρια, δυο βιντεοκασέτες και αρκετή όρεξη να ξεγελάσεις τον εαυτό σου.

[*] ήταν βέβαια πολύ ηλίθιος, αλλά αυτά συμβαίνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σε όλους μας. Αρκεί να θέλεις -κατά βάθος- να τα πιστέψεις. Το κακό είναι ότι αν το θέλεις αρκετά το πιστεύεις, είτε είναι αλήθεια είτε όχι. Οι περισσότεροι για τα περισσότερα, βέβαια.