Η κρίση των ιδεών πάντα παράγει μέσα στο σκοτεινό θάλαμο της ιδεολογίας την ανάποδη εικόνα της πραγματικότητας. Μετατρέποντας τις πραγματικές κοινωνικές δυσκολίες σε μοιραία αδιέξοδα, οδηγεί σε διπλή άρνηση του παρόντος, καταδίκη και πρόθεση παράκαμψής του (και όχι συμμετοχής για τη μετατροπή του). Η άρνηση αυτή, αναπόφευκτα αδιέξοδη, οδηγεί στην εφεύρεση επαληθεύσεων της μόνης ουτοπίας που είναι ικανή να παρακάμψει το παρόν, της γέφυρας προς το ιδανικό παρελθόν, επιστροφή στις ρίζες ή ανασύσταση κομμένων δεσμών που θα οδηγήσει στο ιδανικό μέλλον.
(Άννα Φραγκουδάκη, Γλώσσα και Ιδεολογία)
iow: δώσε στον κοσμάκη έναν -καταφανέστατα- σκοτεινό μονόδρομο και θα ξεσκιστεί να φαντασιώνεται "φωτεινές" παρακάμψεις.
9 σχόλια:
lefty,μερικές φορές θα προτιμούσα να πέρναγα καλά, κι ας ήταν σε ψεύτικο φως,κι ας ήμουν μαλάκας.
Είναι το γνωστό "κι' αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να το(ν) εφεύρουμε".
Πάντως αυτό που περιγράφει η καθηγήτρια έχει-στο ατομικό επίπεδο- αναλογίες με κάποιες Φροϋδικές-και όχι μόνο- έννοιες: Απώθηση, μετάθεση, καθήλωση, παλινδρόμηση, εξιδανίκευση, παραισθήσεις μεγαλείου..
Huh??
>> Η κρίση των ιδεών πάντα...
>> μετατρέπει τις πραγματικές
>> κοινωνικές δυσκολίες σε μοιραία
>> αδιέξοδα
Δεν υπάρχει περίπτωση, λοιπόν, η κρίση των ιδεών να επιφέρει θετική αλλαγή;;
Δεν υπάρχει επιλογή του "μη-φαντασιόπληκτου φωτεινού δρόμου";;
Δεν υπάρχει περίπτωση η costantina να περάσει ποτέ καλά, χωρίς να μπεί σε «ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΗ ΑΡΝΗΣΗ».
Βρε κα. Φραγκουδάκη, μπας και σε λένε Νταλάρα;
ΚΚΚ,να το κάνουμε λίγο νιανιά να το καταλάβουν και οι ψιλικατζούδες;
Και για να διευκρινήσω λίγο περισσότερο, δεν έχω ιδιαίτερη διαφωνία με τα λεγόμενα της ΑΦ, πάνω-κάτω συμφωνώ.
Αλλα αυτό είναι το key point: πάνω-κάτω. Για τη μάζα μπορεί αυτό να ισχύει, αλλά ουδέποτε με πολυενδιέφερε η μάζα. Η ένσταση μου είναι ως προς το "απόλυτο" του στυλ της.
Φυσικά και όταν δεν υπάρχει κάποιο άλλο "φωτεινό" παράδειγμα, ο κόσμος θα φαντασιώνεται φωτεινές παρακάμψεις. Μάλλον είναι η φύση μας να θέλουμε το φωτεινό, κι ας πάρει ο,τι μορφή θέλει.
Άρα, καλύτερα θα έκαναν οι εκάστοτε διανούμενοι να έβρισκαν κάτι φωτεινό να προβάλουν, παρά να κάθονται να εντρυφούν στον βούρκο της απελπισίας, γιατί - πολύ σωστά - ελλείψη κάτι καλύτερου, το πουέμπλο θα ακολουθήσει τον χαιρέκακο NeoCon, τον ψωνισμένο Αρχαιολάτρη, τον Εθνικιστή που πουλάει τουλάχιστον μαζική αξιοπρέπεια, το όραμα του βολεμένου Μιζαδώρου, ο,τι λάμπει προς στιγμήν, anyway.
Εδώ που τα λέμε, καλά θα κάνει. Υπάρχει κάτι καλύτερο on offer ;-)
Σιγά μην ακολουθήσει ένα τσουρμο γκρινιάριδων ακαδημαϊκών που ασκούν υψηλή κριτική, ψιλοβολεμένοι πίσω από τα πόστα τους.
=============
Παλία είχαμε και ένα ανέκδοτο, το οποίο τροποποιώ εδώ για τους σκοπούς του comment:
- "Πώς ξέρεις οτι προσγειώθηκε ένα αεροπλάνο με ακαδημαϊκούς;"
- "Το τσίριγμα συνεχίζει, ακόμα και όταν οι μηχανές έχουν σταμητήσει εντελώς"
costantina δεν ξέρω τί δεν κατάλαβες, απλά επισήμανα το εξής:
Η ΑΦ ισχυρίζεται οτι:
« Η κρίση των ιδεών πάντα παράγει μέσα στο σκοτεινό θάλαμο της ιδεολογίας την ανάποδη εικόνα της πραγματικότητας»
Με άλλα λόγια, δεν βλέπω να αφήνει και πολύ περιθώριο για να παραχθεί κάτι θετικό από την κρίση ιδεών.
Συνεπώς ΜΟΝΗ ΤΗΣ έχει δημιουργήσει, μέσα στον νου της το ΜΟΙΡΑΙΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ. Self-fulfilling prophecy.
Όπως λέει o lefty, και τώρα περναμε κάλα, και μπορούμε να περάσουμε και πολύ καλύτερα, χωρίς να χρειαστεί να διαφύγουμε σε "παρακαμπτήριους φωτεινής φαντασιώσεως"
Υπάρχουν και άλλες λύσεις, αλλά φυσικά δεν περιορίζονται στο μπλα-μπλα.
Ναι, αυτό το "πάντα" με ενοχλεί κι εμένα και η αλήθει είναι πως σαν επιχείρημα η όλη πρόταση δεν είναι ό,τι πιο καλοφτιαγμένο.
Ωστόσο στέκει πολύ καλύτερα στο context του που είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Αναφέρεται συγκεκριμένα στην ελληνική κοινωνία, τη δεκαετία του '80 που γράφτηκε το βιβλίο και η "κρίση των ιδεών" ήταν το απόλυτο δίλημμα ανάμεσα στον καπιταλισμό (με την προφανή οικονομική αδικία) και τον υπαρκτό σοσιαλισμό (με την εξίσου προφανή περιφρόνηση των ατομικών δικαιωμάτων), που στην πράξη σήμαινε (και σημαίνει) καπιταλισμός της lessez-faire απόχρωσης ως μη χείρον. Φυσικά για να υπάρξει ανησυχία πρέπει να υπάρξουν και παράγοντες αβεβαιότητας για το μέλλον. Αυτός ο παράγοντας, στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας των 80s ήταν το γεγονός ότι τη σύρανε kicking and screaming στην ΕΟΚ, ενώ παρέμενε μία βαθύτατα συντηρητική και σε μεγάλο βαθμό προ-αστική κοινωνία. Είναι σαφώς καλύτερο να τη δεις ο Μέγας Απόγονος απ' ό,τι ο πιο ελεεινός Ευρωπαίος που υπάρχει. Όχι ότι είχαμε πάψει ποτέ να τη βλέπουμε "οι Απόγονοι" αλλά εδώ και 15 χρόνια η κατάσταση επιδεινώνεται με σχεδόν εκθετικούς ρυθμούς.
Το post αυτό σχετίζεται με αυτό
και αυτό.
Από εκεί και πέρα ο μαλάκας μια χαρά τα περνάει, αλλά μακροπρόθεσμα η πραγματικότητα εκδικείται.
Εντάξει ρε παιδί μου, υπάρχουν πράγματα για τα οποία δε μπορείς να είσαι ποτέ βέβαιος, όπως ότι αν πεθάνεις θα πας να τραγουδάς με αγγελούδια. Σε αυτά επιτρέπονται οι ζαβολιές.
Από την άλλη υπάρχουν και πράγματα για τα οποία μπορείς να είσαι βέβαιος, όπως π.χ. ότι το να ξαναστήσουμε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν είναι και η καλύτερη ιδέα. Σε αυτά οι ζαβολιές τιμωρούνται με μικρασιατικές καταστροφές.
http://attackat.blogspot.com/
Δημοσίευση σχολίου