Survival traits

Χθες διάβασα για πρώτη φορά στη ζωή μου κοινωνιολογία (επίσης διάβασα για πρώτη φορά στη ζωή μου DAML. Πιο απλή και πρακτική από την OWL, ή τα 'χω μπερδέψει τελείως;). Έχει ένα βιβλίο η Κοκονίτσα το οποίο την ταλαιπωρεί από το 1ο έτος γιατί έχει μέσα περιλήψεις των θεωριών του κάθε κοινωνιολόγου, αλλά έντονα μεταφερμένες στη σημερινή πραγματικότητα (ή τέλος πάντων τη σημερινή πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνεται ο εν λόγω καθηγήτουλας) και με μια διατύπωση που σε κάνει να θες να σφαλιαρίσεις το συγγραφέα ("αυτή η άποψη δεν έχει καμία πιθανοτική επαληθευσιμότητα" [!!! ΑΡΑΞΕ ρε φίλε μη χρησιμοποιείς τόσο ψαγμένα ελληνικά γιατί καταντάνε μη ελληνικά])

Ενθουσιάστηκα. Τα έλεγαν όλοι πολύ πειστικά. Ο καθένας με έπειθε απόλυτα. Πάντα το παθαίνω αυτό όταν διαβάζω επιστημονικές απόψεις σε άγνωστο γνωστικό αντικείμενο. Στην αρχή ήμουνα με το Ντυρκάιμ. ΜΑΓΚΑΣ! Αμέσως μετά είχε το Βέμπερ που τα έλεγε επίσης τρομερά πειστικά -και αντίθετα από το Ντυρκάιμ. Έγινα Βεμπερικός με τη μία. Μετά είχε ένα τρελό (ούτε που θυμάμαι πώς τον έλεγαν, κάτι σα Wissel) που μου θύμισε πολύ τον εαυτό μου αν εξαιρέσεις που έγραφε εντελώς ακατανόητα. Αυτόν τον πήδηξα και ασχολήθηκα με το Μαρξ: εκεί έγινα μαρξισταράς, αλλά μετά θυμήθηκα το Βέμπερ και ξαναλλαξοπίστησα.

Τελικά όμως το μέγα βραβείο το παίρνει ο Ντυρκάιμ, γιατί στο κεφάλαιό του έμαθα ότι οι γέροι Εσκιμώοι άμα ο χειμώνας ήταν βαρύς και φαινόταν ότι το φαγητό δε θα φτάσει για όλους, αυτοκτονούσαν. Το οποίο για το Βέμπερ είναι ξερωγώ ιδεολογία (έχουν την ιδεολογία ότι "πρέπει να πεθάνουν για το καλό της φυλής") αλλά για μένα είναι common sense που υπαγορευόταν από τις πολύ σκληρές συνθήκες ζωής.

Στο σημείο αυτό υπήρξε καίρια παρέμβαση της Κοκονίτσας που καρακατασυμφώνησε (είναι κι αυτή Ντυρκαϊμικιά μόνο και μόνο επειδή ο τύπος έδωσε νέα διάσταση στην αυτοκτονία και η Κοκ τα εγκρίνει πολύ κάτι τέτοια) και μου ανέφερε το αντιπαράδειγμα των Νεάντερταλ που φαίνεται ότι μόλις μυριζόντουσαν βαρύ χειμώνα, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να καθαρίζουν όλα τα μωρά. Με κάτι τέτοια δεν είναι να απορείς που εξαφανίστηκαν: τα 'θελε η πανηλίθια κωλάρα τους.

Μετά το πήγαμε μακριά το θέμα, αφού συζητήσαμε για τη συνείδηση και το Θεό (καημένη Κοκονίτσα!). Της είπα ότι νιώθω τύψεις γιατί πριν 2 χρόνια που είχα ακούσει ότι "όποιος αρνείται το Θεό αρνείται και τον άνθρωπο" είχα απαντήσει "τι μαλακίες είναι αυτές;" θεωρώντας το ρητορικό πυροτέχνημα ενώ λίαν προσφάτως κατάλαβα τη βάση του επιχειρήματος: αν δεν παίζουν ψυχές και λοιπές αηδίες, τότε τι είναι ο άνθρωπος; Ένα μάτσο μόρια που κουνιούνται περίεργα. Λοιπόν, πρέπει να τα πήρε με τη βάσιμη εκδοχή 100 φορές περισσότερο απ' ό,τι τα είχα πάρει εγώ με το ρητορικό πυροτέχνημα: "Μπα! Και επειδή ο άλλος δηλαδή είναι μεγαλομανής πρέπει να συμπεράνουμε ότι υπάρχει και Θεός; ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!". Μπράβο ρε Κοκ σε έχω εκπαιδεύσει σωστά.

Πολύ διασκέδασα χθες με την Κοινωνιολογία και τα Υπαρξιακά. Χαίρομαι πάντως που δεν έχω εγώ να μάθω παπαγαλία όλο το βιβλίο της Κοκονίτσας.

Μ' αυτά και με τ' άλλα όμως πήγε 06:00 κι έτσι στις 08:01 που ξύπνησα είχα κοιμηθεί μόνο δυο ώρες και ένα λεπτό. Εδώ και καμιά ώρα μου σκάνε σιγά-σιγά κομματάκια της πραγματικότητας που το καθένα με σοκάρει. Ένα κομματάκι είναι το εξής: πήγε 31/8. Εκπληκτικό. Στις 08:01 θα ορκιζόμουν ότι είναι 11 Σεπτεμβρίου του 1996 και πρέπει να ξυπνήσω για να πάω Β' Λυκείου.