Το χρυσόψαρο τα ‘παιξε. Η ζωή του πλέον είχε γίνει μία κόλαση. Το πιο περίεργο ήταν πως όσο και αν προσπαθούσε, δε μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του το ζήτημα με τα κρουασάν. Τα έβλεπε στον ύπνο του, τα αποζητούσε όλη μέρα, και μόνο η θέα μιας άδειας συσκευασίας από κρουασάν με γέμιση φράουλα ήταν αρκετή για να το κάνει να ξεσπά σε γοερά και αηδιαστικά κλάματα. Η ιδέα της αυτοκτονίας είχε αρχίσει να του φαίνεται εξαιρετικά ελκυστική.
Ακόμα και ένας ηλίθιος θα καταλάβαινε πως η κατάσταση δε χωρούσε αναστολές και μικροεγωισμούς. Πόσο μάλλον το χρυσόψαρο. Έτσι, έκανε το μόνο πράγμα που του έμενε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου