Λοιπόν το σωστό να λέγεται: αν έχει κάτι καλό η ομοιοπαθητική, είναι η εξατομικευμένη αντιμετώπιση του ασθενούς. Δεν είναι μικρό πράγμα ο γιατρός σου να ενδιαφέρεται ακόμα και για αυτά που σε στεναχωρούν. Μερικοί μάλιστα έχουν ανάγκη μόνο για αυτό. Στην πραγματικότητα οι καλοί γιατροί εδώ και χιλιάδες χρόνια εφαρμόζουν αυτήν ακριβώς την αντιμετώπιση. Θα συμφωνήσω με τον Egger ότι ήρθε πια ο καιρός οι κλασικοί γιατροί να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να γίνουν λίγο πιο ανθρώπινοι και ζεστοί.
Χάρη στην ολιστική αντιμετώπιση, η ομοιοπαθητική έχει συσσωρεύσει έναν αρκετά εντυπωσιακό όγκο γνώσης. Για παράδειγμα ένας ομοιοπαθητικός, αντιμέτωπος με κάποιο αλλεργικό σύμπτωμα, μπορεί να δώσει απλές διατροφικές συμβουλές που θα το εξαλείψουν. Αυτό ισχύει για οποιοδήποτε σύστημα ιατρικής: κανένα δεν είναι 100% άχρηστο και στην πραγματικότητα τα περισσότερα κάνουν καλά κάμποσα πραγματάκια. Τα λαϊκά γιατροσόφια με βάση τα βότανα για παράδειγμα έχουν αρκετά εντυπωσιακό ποσοστό εγκυρότητας. Αν έχεις αφιερωθεί με ειλικρινή διάθεση στη θεραπεία των ανθρώπων, τελικά έχεις και ειλικρινή διάθεση να παρατηρήσεις και να μάθεις από τα λάθη σου με αποτέλεσμα τη συσσώρευση γνώσης.
Και στο κάτω-κάτω, ο ιδρυτής της ομοιοπαθητικής δεν ήτανε κανένας μαλάκας. Είναι π.χ. ο ίδιος που εισήγαγε την καραντίνα σαν εργαλείο αποτροπής επιδημιών στην Πρωσσία. Ούτε η κλασική ιατρική του καιρού του ήταν κάτι το τρομερά επιστημονικό: δεισιδαίμονες σφάχτες ήτανε οι περισσότεροι. Αν η κλασική ιατρική, ξεκινώντας από αυτό το επίπεδο, έχει φτάσει σε 200 χρόνια να συζητά τη δημιουργία τεχνητών οργάνων από βλαστοκύτταρα, καθόλου περίεργο που και η ομοιοπαθητική έχει πετύχει κι αυτή κάτι, παρά τις προβληματικές θεμελιώδεις παραδοχές της.
Θα δευκρινίσω πρώτα κάτι: σε όλο το διάστημα της ύπαρξής της, η ομοιοπαθητική είναι χωρισμένη σε δύο, σαφώς διακριτές σχολές. Υπάρχουν οι "επιστημονικοί", που γενικά θεωρούν πως η ομοιοπαθητική θα έπρεπε να είναι συμβατή με την κλασική ιατρική (ουσιαστικά ένας υποκλάδος) με κύριους εκφραστές τους Robert Dangeon και Richard Hughes. Υπάρχουν από την άλλη οι "μεταφυσικοί", που στηρίζονται κυρίως στην σχεδόν θρησκευτική ανάγνωση των Βιβλίων του Μεγάλου Δασκάλου, με έτερο (ή, για πολλούς, σημαντικότερο) Μεγάλο Δάσκαλο τον James Tyler Kent. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της δεύτερης είναι η εχθρότητα των οπαδών της (όχι αναγκαστικά των επαγγελματιών της, εν μέρει και λόγω του πραγματισμού που υπαγορεύουν οι ευθύνες τους) προς την κλασική ιατρική, πράγμα λογικό αν λάβουμε υπόψη μας το χαρακτήρα της σαν σχεδόν πλήρες σύστημα πεποιθήσεων.
Σήμερα οι δυο σχολές αντιπροσωπεύονται από την "πολύπλοκη ομοιοπαθητική" (που εξασκείται κυρίως στη Γερμανία), ένα παρακλάδι ουσιαστικά της φυτοθεραπείας (το λέω καλά; Είναι τέλος πάντων αυτό που χρησιμοποιεί βότανα) και την "κλασική ομοιοπαθητική", που βασικά...
...που βασικά είναι η Ομοιοπαθητική στην οποία έχετε 99% πιθανότητες να πέσετε.
6 σχόλια:
Η ομοιοπαθητική εμένα μου φαίνεται σαν μια μορφή δαρβινικής ιατρικής. Μπορεί να τείνει ασυμπτωτικά προς πραγματικές θεραπείες, αλλά ο ρυθμός πρέπει να είναι πολύ χειρότερος από την κλασσική ιατρική.
Πολύ φοβάμαι πως η ομοιοπαθητική είναι περισσότερο σαν μάθημα βιολογίας στο οποίο εδώ και καμιά 40αριά χρόνια διδάσκεται σχεδόν αποκλειστικά το Intelligent Design.
Έχει παίξει βήμα προς τα πίσω δηλαδή. Εσκεμμένο, από άποψη.
J: πρόκειται περί μεταφυσικής συμπτώσεως: ετοίμαζα ένα κειμενάκι για την ομοιοπαθητική - ίσως για αύριο - και ξαφνικά νάσαι... Θα περιμένω και το β' μέρος κι αν θέλω να προσθέσω κάτι μικρό θα το κάνω σε σχόλιο...
Έχω μία ένσταση ως προς την ολιστική αντιμετώπιση των ομοιοπαθητικών. Το ενδιαφέρον τους, ως προς τον ασθενή, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν αποσκοπεί στην διερεύνηση ενός καθολικού προβλήματος, ούτε καν προσπαθεί να βρει αίτια, αν σκεφτείς ότι οι τρόποι διάγνωσης μιας ασθένειας είναι τις περισσότερες φορές μέσω ερωτηματολογίου (ή τέλος πάντων, «διαβάζουν» τις εξετάσεις που έγιναν από τον κλασσικό γιατρό – όσοι ξέρουν να το κάνουν).
Το ενδιαφέρον λοιπόν, είναι το Νο1 μάθημα στα σεμινάριά τους, για να διερευνήσουν κατά πόσο μπορούν να επηρρεάσουν τον ασθενή, κατά πόσο μπορούν να τον «κερδίσουν» και έτσι να βουλώσουν κενά και ασάφειες της ιατρικής τους. Ένας κλασσικός γιατρός απ΄την άλλη, οφείλει να είναι ανθρώπινος, αλλά κι αν δεν είναι, έχει πίσω του μια επιστήμη τέτοια, που δεν χρειάζεται ψυχολογικά τρικ για να καλύψει τα κενά της.
Ως προς την βοτανολογία, αυτός που την χρησιμοποιεί για ίαση, πρέπει να είναι φοβερά γνώστης και όχι απλά εμπειρικός, γιατί ακόμη και απλά αθώα βότανα, μπορεί να φέρουν τρελλά προβλήματα (π.χ. κανέλα).
Τέλος, είμαι υπέρ σε οτιδήποτε νέο, σε έρευνες, σε πειράματα, αλλά δεν δέχομαι ούτε για πλάκα, πρώτα να χρησιμοποιούνται ή να γίνονται μία νέα «εναλλακτική» ιατρική, πριν καλά καλά πειστούμε για τα αποτελέσματά της. Πόσο μάλλον, ο κάθε μαλάκας με απωθημένα να γίνει γιατρός, να «σπουδάζει» κάνα δυό χρόνια και μετά να του εμπιστεύομαι τον εαυτό μου.
Συγνώμη, αλλά είμαι απόλυτη. Θεωρώ ότι η ομοιοπαθητική ξεκίνησε ανάποδα (πρώτα πελατειακές σχέσεις – ψυχολογικά τρικ – μετά έρευνες), πάτησε σε κενά ανθρωπιάς της κλασσικής και τώρα εκμεταλλεύεται οικονομικά με φάρμακα-ξόρκια και γι΄αυτό την απορρίπτω. Όλα αυτά, μέχρι να αποβάλλει το κόμπλεξ του «καλού γιατρού», τα μεταφυσικά και να μου αποδείξει ότι μπορεί να θεραπεύσει το ίδιο καλά με την κλασσική σε ΟΛΕΣ όμως τις περιπτώσεις και όχι περιστασιακά.
Συγνώμη, αλλά είμαι απόλυτη.
Είσαι απλά βιαστική :)
Ναι, τώρα είδα το Νο 1 και το Νο 2.
Απ΄την άλλη για μια στιγμή, νόμιζα ότι σε τουμπάρανε και πήγα να προλάβω καταστάσεις.
Άσε που βαριόμουν για καινούργια διαδικτυακή μάχη. Φασιστόμουτρο!
:)
Δημοσίευση σχολίου