Έπρεπε να λεγόταν Οι Μεγάλες Μούφες.
(ΟΚ, εγώ έχω γνώσεις και ανοσία στον ανορθολογισμό και μπορώ να εκτιμήσω το ύφος και την υψηλού επιπέδου φιλοσοφία του συγγραφέα και να πάρω πολλά θετικά πράγματα από το βιβλίο, όμως εγώ δεν είμαι ο Χ ηλίθιος που θα νομίσει ότι στ' αλήθεια ο Ραμ ήταν ένας ξανθός Άριος παίδαρος που πολεμούσε τους κακούς σκουρόχρωμους υπηρέτες των Σεληνιακών Θεοτήτων. Θες να δώσεις Υψηλές Αλήθειες ρε φίλε; Προσπάθησε να μην τις βασίζεις σε Χαμηλά Ψέμματα.)
[τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι με τον Εσωτερισμό]
1 σχόλιο:
Συνέχισε να ασχολείσαι με τον Εσωτερισμό και να σχολιάζεις. Μπορεί να σώσεις έναν συνάνθρωπο -εμένα- από την αυτοκτονία (γνωστό τοις πάσι ότι το γέλιο μακραίνει τη ζωή). Κρίμα που δεν έχω σκάνερ. Ένα (πολύ παλιό) Παρά Πέντε είχε μια φοβερή ιστοριούλα για τους ΜΜ (το αρκτικόλεξο προσφέρεται για πολλούς αυτοσχεδιασμούς).
Δημοσίευση σχολίου