Χέστηκα μέχρις εξαντλήσεως (ήταν και το πρώτο σινεμά που πήγα μετά από σχεδόν ένα χρόνο, το προηγούμενο ήταν εκείνο με τον Τσε).
Σεναριακά μάπα, σκηνοθετικά καλούτσικο, ποιοτικά τρισάθλιο, based on a true story (?).
Σημειώνω πως το φιλμ δε βασίζεται στην πλοκή για να προκαλέσει τρόμο. Τον προκαλεί με το παλιό καλό κόλπο "δείχνουμε απότομα τέρατα και ταυτόχρονα το σαράουντ παίζει ένα απόκοσμο ουρλιαχτό".
Δουλεύει. 102 λεπτά είσαι στην απόλυτη τσίτα, αρκεί το σινεμά να είναι από αυτά που υποστηρίζουν ταινίες που βασίζονται σε ηχητικά εφέ.
Για κανα μήνα θα βλέπω μόνο τσόντες και ταινίες του στυλ "Το Μικρό Πόνυ στη Χώρα με τα Ζαχαρωτά".
6 σχόλια:
http://www.crimelibrary.com/notorious_murders/family/amityville/1.html
ίσως εδώ βρεις περισσότερα για το τι πραγματικά συνέβη..
Ρε συ βάτραχε, διαλέγεις κι εσύ κάτι ταινίες ρε φίλε.
"Δεν πάμε στο σινεμά σε ταινία που έχει στον τίτλο τη λέξη horror" (νόμος)
Επόμενες παράγραφοι του ίδιου νόμου περίεχουν τις λέξεις "Κατσαριδάκι", "Σφουγγαράκης", "Τιτανικός", "Παρθένος", "Μπελάδες", "...για κλάμματα" και αρκετά ακόμη.
Επίσης, "δεν πάμε σε ταινίες σκηνοθετημένες από άνθρωπο που η μοναδική εμπειρία του είναι μια ταινία που λέγεται Searching for the Wrong-Eyed Jesus"
(αξίωμα)
Αρα, στο dvd club της γειτονιάς και διαλέγεις κάτι καλό. Sin Sity, Ascenseur pour l'échafaud, ή έστω το "Το Μικρό Πόνυ στη Χώρα με τα Ζαχαρωτά" (κάπου άκουσα ότι βγαίνει το 2)
:)
δεν πηγαίνω πια σινεμά
Χάχαχαχαχαχα! Τρελάθηκα στο γέλιο.
Όντως, ο υπαινικτικός τρόμος και η φρίκη αυτού που δε βλέπεις είναι υπερεκτιμημένα.
Να πηγαίνεις τακτικότερα σινεμά.
;-)
(δεν έχω δει την ταινία)
Too easy.
Οποιαδήποτε ταινία του είδους να τραβήξει για 100 ώρες (δεν είναι δα και τόσο δύσκολο- ΜΠΟΥ!...είπα MΠOY!!) και δε χρειάζεσαι καμιά άλλη για την υπόλοιπη ζωή σου (ακόμα κι αν είσαι φαν του είδους- εγώ αυτές τις ταινίες τις βαριέμαι αφόρητα, αν και παραδέχομαι ότι θέλει κότσια για να βγεις και να πεις δημόσια ότι σ' αρέσουν).
Αλλά... μόλις είχα την ιδέα! Horror σήριαλ, όπου στο background θα ακούγονται προηχογραφημένες κραυγές τρόμου, από ένα υποθετικό ακροατήριο, κάθε φορά που υποτίθεται ότι συμβαίνει κάτι τρομακτικό. Yup, that's my million dollar idea, baby!
(τώρα που το ξανασκέφτομαι, παραείναι καλή ιδέα για να έχει αφεθεί στην τύχη της, πρέπει να ψάξω να βρω αν κάποιος την έχει ήδη υλοποιήσει)
Τον προκαλεί με το παλιό καλό κόλπο "δείχνουμε απότομα τέρατα και ταυτόχρονα το σαράουντ παίζει ένα απόκοσμο ουρλιαχτό".
Χμ.. pavlovian storytelling. Όντως δουλεύει, δυστυχώς, και γι' αυτό έχω από την τελευταία παρόμοια εμπειρία μου (Gothika) να σκάσω φράγκα για να δω horror στο σινεμά. Τα τυπάκια που τις κάνουν αυτές τις ταινίες (Gothika=Kassovitz, και τον είχα σε εκτίμηση μέχρι και τα Ποτάμια) πρέπει να τα δένουν σε καρέκλες (καρφίτσες στα μάτια optional) και να τ' αναγκάζουν να βλέπουν Hitchcock, Argento, early Carpenter και Cronenberg πριν αγγίξουν την καρέκλα του σκηνοθέτη. Αλλά στο ενδιάμεσο, άλλαξαν κι οι γενιές των παραγωγών και κανένας στο Hollywood δε θυμάται τι υπήρξε πριν το Φρέντι Κρούγκερ. Εγώ περιμένω το επόμενο μεγάλο μπαμ (ή μήπως "χλατς";) στο σινεμά τρόμου από την Ασία (κι ούτε καν από τους κουρασμένους Ιάπωνες).
Δημοσίευση σχολίου