2. Ο Ταχυδρόμος Σπάνια Χτυπάει Έστω και Μία Φορά

Εκεί λοιπόν που όλα έμοιαζαν μαύρα κι άραχλα, το χρυσόψαρο θυμήθηκε το παραθυράκι που του είχε αφήσει ο πονόψυχος κρουασανατζής. «Στέλνε μου άφοβα μηνύματα με απορίες σχετικές με την παρασκευή των κρουασάν». Δειλά δειλά, έστειλε το πρώτο μήνυμα: «Η φράουλα είναι βραζιλιάνικη ή χαβανέζικη;». Πέρασαν τέσσερις μέρες, αλλά απάντηση από τον κρουασανατζή δεν ήρθε.

Νέο μήνυμα: «ποιο είναι το κόστος παρασκευής ενός κρουασάν;». Πάλι καμία απάντηση. Αυτό ήταν. Ο κρουασανατζής είχε φτύσει τελείως το χρυσόψαρο. Πανικόβλητο εκείνο, κατάλαβε πως έπρεπε πάση θυσία να διατηρήσει ανοικτό το μοναδικό κανάλι επικοινωνίας που του είχε απομείνει, αν ήθελε να έχει ακόμα ελπίδες πως το πάθος του για κρουασάν με γέμιση μαρμελάδα φράουλα θα ικανοποιούνταν κάποτε. Έτσι άρχισε να στέλνει εκατοντάδες μηνύματα την ημέρα, μηνύματα όπως «χρησιμοποιείτε σφολιάτα ή ζυμάρι στα κρουασάν με γέμιση φράουλα» ή «πόση ώρα κάνει να φτιαχτεί ένα κρουασάν με γέμιση φράουλα», που θα λύγιζαν και την πιο σκληρή καρδιά.

Δύο ταχυδρομικά μπαρμπούνια πέθαναν από την κούραση. Τέσσερα ζήτησαν και πήραν πρόωρη συνταξιοδότηση. Ένα τρελάθηκε. Μέχρι την τελευταία του μέρα έπρεπε να το κρατάνε συνεχώς δεμένο, αλλιώς θα έκανε αδιάκοπα τη διαδρομή Σπίτι Χρυσόψαρου-Κρουασανατζίδικο-Σπίτι Χρυσόψαρου μέχρι να λιποθυμήσει από την κούραση. Τα υπόλοιπα ταχυδρομικά μπαρμπούνια προχώρησαν σε απεργία διαρκείας, μέχρι που πήραν ειδικό επίδομα επικινδυνότητας για τη συγκεκριμένη διαδρομή.

Αλλά ο κρουασανατζής απλά δεν απαντούσε.