Ο pop-philosophically correct τρόπος για να βράσεις ένα βάτραχο είναι λέει να τον ρίξεις στην κατσαρόλα όσο το νερό είναι κρύο και να ζεσταίνεις από κάτω σιγά-σιγά. Γιατί λέει άμα τον πετάξεις σε βραστό νερό θα πηδήξει και θα φύγει.
1ον) Μόνο ένας φιλόσοφος (pop - ξεpop) θα ήταν τόσο ανώμαλος που να θέλει να βράσει ζωντανό βάτραχο.
2ον) Ναι ρε φιλόσοφε, άμα πετάξεις το βάτραχο σε μια κατσαρόλα που βράζει, όπως+δήποτε θα πηδήξει έξω! Τίποτα πιο τονωτικό άλλωστε από ολόσωμα εγκαύματα τρίτου βαθμού...
3ον) Σιγά που δε θα πηδήξει μόλις το νερό αρχίσει και παραγίνεται ζεστό. Οι βάτραχοι είναι πολύ φοβιτσιάρικα πλάσματα και το πιο πιθανό είναι ότι θα έχει πηδήξει πολύ πιο πριν από το άγχος του με όλους αυτούς τους φιλόσοφους που θα τον κοιτάνε πάνω από την κατσαρόλα.
4ον) Have you ever heard of an invention called "καπάκι"; Γιατί να περιμένεις τρεις ώρες να ζεσταθεί το νερό ενώ μπορείς να τον καπακώσεις από πάνω και να πας στη δουλίτσα σου;
Νομίζω πως είναι καλύτερα να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η ιστορία του βατράχου θέλει να μας πει ότι:
Οι άνθρωποι γενικά αντιπαθούν τις μεγάλες αλλαγές, αλλά δεν έχουν πρόβλημα με πολλές μικρές αλλαγές που αθροιζόμενες ισοδυναμούν με μια μεγάλη, γιατί συνήθως είναι ανίκανοι να κάνουν το "άθροισμα".
Αντί για αυτό, μας λέει ότι οι φιλοσοφικές αλληγορίες τείνουν να είναι τρομερά ηλίθιες.
30.1.06
γράφω στα @@ μου τον RMS
Πριν συνεχίσω, sorry αν γίνομαι κουραστικός ή λέω βλακείες αλλά απλά είναι κάποια πράγματα που τα σκέφτομαι ΟΚ;
Οι κομμουνιστές τώρα. Διάβασα με ενδιαφέρον το citation και το ποστ του Βαρόμετρου και νομίζω ότι περιγράφει πλήρως το πρόβλημα: έχουν όλοι καλές προθέσεις, αλλά διάολε το Μαρξ τον αντιμετωπίζουν ακριβώς σαν τον Μωυσή. Το Στάλιν και τον Λένιν σαν τους Άγιους Οσιομάρτυρες και την όποια ηγεσία σαν Ιερατείο (tnx Penguin_Witch). This is sick. Προπαντών μη χαθεί η ενότητα του Κινήματος που υπηρετεί τον Ιερό Σκοπό. Μπορεί λέει να είναι μαλάκες η Παπαρήγα και αυτοί, αλλά τουλάχιστον κράτησαν τον κόσμο.
Τι πάει να πει "τουλάχιστον"; Με ψέματα; Με εγκληματοποίηση της κριτικής; Σε ένα κίνημα που υποτίθεται ότι βασίζεται στην επιστημονική θεώρηση των πραγμάτων; Ναι, κράτησαν τον κόσμο, αλλά σε τι τον κράτησαν; Στο "σκοπό" γενικά κι αόριστα;
(θυμάμαι στις γενικές συνελεύσεις τον ελάχιστο κόσμο της ΠΚΣ συσπειρωμένο μέχρι αηδίας να καταψηφίζει πλαίσια για "αυτά αυτά κι αυτά" επειδή ήθελε "αυτά,000000005 αυτά,00000000000003 κι αυτά,00000001 υπό την αιγίδα του ΚΚΕ" με αποτέλεσμα να περνάει το "αντιαυτά αντιαυτά κι αντιαυτά". Η μετακατοχική ιστορία του ΚΚΕ είναι βασικά αυτή η μαλακία, να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά με κυμαινόμενο βαθμό ηλίθιου φανατισμού.)
Κοιτάξτε πώς φαντάζομαι (μπορεί να κάνω και λάθος) ότι την έχουν δει χονδρικά:
1) Θέλουμε ένα κίνημα που θα μάχεται τον καπιταλισμό και θα ζητά ισότητα και όλα αυτά τα ωραία.
2) Το πιο σημαντικό για ένα κίνημα είναι η οργάνωση, γιατί τα ανοργάνωτα κινήματα είναι αριστεριστές μπουκαλάκηδες νερό στο μύλο των εκμεταλλευτών μακριά από μας φτου κακά.
3) Οτιδήποτε μας φέρνει μακριά από την οργάνωση (π.χ. η διχογνωμία ή η ανυπακοή στην ιεραρχία) είναι κατακριτέο.
4) Πάνω ακόμα και απο τα λάθη μας (της ηγεσίας δλδ).
Κάπως έτσι πρέπει να είναι η λογική του πράγματος. Γιατί εγώ δεν βλέπω άλλη λογική. Επίσης την έχουνε δει όλοι λίγο θρησκευτικά τη φάση, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Ακούστε εδώ τώρα:
Εγώ προσωπικά, σαν Δημήτρης δλδ, πιστεύω ότι ο Richard M. Stallman λέει πολλές μαλακίες. Σέβομαι βέβαια τρομερά τη συνεισφορά του στην τωρινή εικόνα της βιομηχανίας πληροφορικής (με το ανοιχτό λογισμικό και τα ανοιχτά πρότυπα να κυριαρχούν π.χ. στο Internet, τη ροπή προς τις υπηρεσίες έναντι της πώλησης λογισμικού κλπ). Ο άνθρωπος είναι γίγας. Αλλά σε πολλά ζητήματα λέει μαλακίες.
Ας πούμε -και για να παραμείνουμε εντός θέματος- από πολύ παλιά προτιμούσε το GNU Hurd, που είναι πυρήνας με αρχιτεκτονική microkernel, αντί για το Linux (που είναι μονολιθικό και επιπλέον ο δημιουργός του δεν πολυμοιράζεται τον "φονταμενταλισμό" του RMS). Και επιμένει βασικά. Και το FSF δίνει δυνάμεις και λεφτά για να προχωρήσει η ανάπτυξη του Hurd. Και μπορεί και να έχει δίκιο, μακροπρόθεσμα.
Όμως τώρα, το Linux και το FreeBSD είναι σαφώς καλύτεροι πυρήνες για ένα σύστημα GNU από την "επίσημη πρόταση" του FSF. Και έχουν πολλαπλάσια λεφτά και πολλαπλάσιο κόσμο να ασχολείται με δαύτα. Γιατί;
Γιατί στο δικό μας κίνημα η γνώμη του αρχηγού δε μετράει τίποτα παραπάνω από την αντικειμενική της αξία, για τον απλούστατο λόγο ότι ο καθένας κάνει απολύτως ό,τι γουστάρει.
Ακόμα και το "αρχηγός" που χρησιμοποιώ είναι εντελώς τρόπος του λέγειν, δεν υπάρχουν αρχηγοί, υπάρχουν το πολύ-πολύ άτομα που γουστάρουν τρομερά τη φάση και είναι πάντα εκεί.
Οι όποιες ιεραρχίες (ας πούμε μια επιτροπή που θα ασχολείται με τις βασικές σχεδιαστικές αποφάσεις ενός μεγάλου project) σχηματίζονται ad hoc και με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, αλλά και πάλι δεν είναι δεσμευτικές.
Αν όλο το KDE αποφασίσει να περιοριστεί σε X11, αυτό δεν εμποδίζει κάποιον να κάνει ένα fork του κώδικα και να τον μεταφέρει σε καθαρό Qt ώστε να δουλεύει και σε embedded πλατφόρμες. Και στην πραγματικότητα αυτό έχει ήδη γίνει.
Να 'μαστε λοιπόν, ένα εντελώς άναρχο κίνημα που υπάρχει μόνο εδώ και 20 χρόνια. Είναι βέβαια εντελώς διαφορετικό το πεδίο[*], αλλά πείτε μου: τα έχουν πάει τόσο καλά τα ΚΚ με τη στρατιωτική τους οργάνωση στην αντιμετώπιση του καπιταλισμού, όσο αυτό το "κωλοχανείο" στο να είναι ελεύθερος ο κόσμος της Πληροφορικής;
[*] όχι όμως τόσο ιδεολογικά αδιάφορο όσο φαντάζεστε. Υπάρχει τεράστια διαφορά π.χ. ανάμεσα σε μια βιομηχανία λογισμικού δομημένη στην πώληση software και σε μια βιομηχανία λογισμικού δομημένη στην παροχή υπηρεσιών και αυτή η διαφορά αντανακλάται στη διαμόρφωση της ίδιας της κοινωνίας μια και βρισκόμαστε στην εποχή της Πληροφόρησης. Ωστόσο η ιδεολογία δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στα ανοικτά κινήματα. Εκ των πραγμάτων, μιλάνε μόνο οι πράξεις: δε μας νοιάζει αν ο contributor είναι οικολόγος, Κινέζος, Ολυμπιακός, ή η IBM.
Οι κομμουνιστές τώρα. Διάβασα με ενδιαφέρον το citation και το ποστ του Βαρόμετρου και νομίζω ότι περιγράφει πλήρως το πρόβλημα: έχουν όλοι καλές προθέσεις, αλλά διάολε το Μαρξ τον αντιμετωπίζουν ακριβώς σαν τον Μωυσή. Το Στάλιν και τον Λένιν σαν τους Άγιους Οσιομάρτυρες και την όποια ηγεσία σαν Ιερατείο (tnx Penguin_Witch). This is sick. Προπαντών μη χαθεί η ενότητα του Κινήματος που υπηρετεί τον Ιερό Σκοπό. Μπορεί λέει να είναι μαλάκες η Παπαρήγα και αυτοί, αλλά τουλάχιστον κράτησαν τον κόσμο.
Τι πάει να πει "τουλάχιστον"; Με ψέματα; Με εγκληματοποίηση της κριτικής; Σε ένα κίνημα που υποτίθεται ότι βασίζεται στην επιστημονική θεώρηση των πραγμάτων; Ναι, κράτησαν τον κόσμο, αλλά σε τι τον κράτησαν; Στο "σκοπό" γενικά κι αόριστα;
(θυμάμαι στις γενικές συνελεύσεις τον ελάχιστο κόσμο της ΠΚΣ συσπειρωμένο μέχρι αηδίας να καταψηφίζει πλαίσια για "αυτά αυτά κι αυτά" επειδή ήθελε "αυτά,000000005 αυτά,00000000000003 κι αυτά,00000001 υπό την αιγίδα του ΚΚΕ" με αποτέλεσμα να περνάει το "αντιαυτά αντιαυτά κι αντιαυτά". Η μετακατοχική ιστορία του ΚΚΕ είναι βασικά αυτή η μαλακία, να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά με κυμαινόμενο βαθμό ηλίθιου φανατισμού.)
Κοιτάξτε πώς φαντάζομαι (μπορεί να κάνω και λάθος) ότι την έχουν δει χονδρικά:
1) Θέλουμε ένα κίνημα που θα μάχεται τον καπιταλισμό και θα ζητά ισότητα και όλα αυτά τα ωραία.
2) Το πιο σημαντικό για ένα κίνημα είναι η οργάνωση, γιατί τα ανοργάνωτα κινήματα είναι αριστεριστές μπουκαλάκηδες νερό στο μύλο των εκμεταλλευτών μακριά από μας φτου κακά.
3) Οτιδήποτε μας φέρνει μακριά από την οργάνωση (π.χ. η διχογνωμία ή η ανυπακοή στην ιεραρχία) είναι κατακριτέο.
4) Πάνω ακόμα και απο τα λάθη μας (της ηγεσίας δλδ).
Κάπως έτσι πρέπει να είναι η λογική του πράγματος. Γιατί εγώ δεν βλέπω άλλη λογική. Επίσης την έχουνε δει όλοι λίγο θρησκευτικά τη φάση, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Ακούστε εδώ τώρα:
Εγώ προσωπικά, σαν Δημήτρης δλδ, πιστεύω ότι ο Richard M. Stallman λέει πολλές μαλακίες. Σέβομαι βέβαια τρομερά τη συνεισφορά του στην τωρινή εικόνα της βιομηχανίας πληροφορικής (με το ανοιχτό λογισμικό και τα ανοιχτά πρότυπα να κυριαρχούν π.χ. στο Internet, τη ροπή προς τις υπηρεσίες έναντι της πώλησης λογισμικού κλπ). Ο άνθρωπος είναι γίγας. Αλλά σε πολλά ζητήματα λέει μαλακίες.
Ας πούμε -και για να παραμείνουμε εντός θέματος- από πολύ παλιά προτιμούσε το GNU Hurd, που είναι πυρήνας με αρχιτεκτονική microkernel, αντί για το Linux (που είναι μονολιθικό και επιπλέον ο δημιουργός του δεν πολυμοιράζεται τον "φονταμενταλισμό" του RMS). Και επιμένει βασικά. Και το FSF δίνει δυνάμεις και λεφτά για να προχωρήσει η ανάπτυξη του Hurd. Και μπορεί και να έχει δίκιο, μακροπρόθεσμα.
Όμως τώρα, το Linux και το FreeBSD είναι σαφώς καλύτεροι πυρήνες για ένα σύστημα GNU από την "επίσημη πρόταση" του FSF. Και έχουν πολλαπλάσια λεφτά και πολλαπλάσιο κόσμο να ασχολείται με δαύτα. Γιατί;
Γιατί στο δικό μας κίνημα η γνώμη του αρχηγού δε μετράει τίποτα παραπάνω από την αντικειμενική της αξία, για τον απλούστατο λόγο ότι ο καθένας κάνει απολύτως ό,τι γουστάρει.
Ακόμα και το "αρχηγός" που χρησιμοποιώ είναι εντελώς τρόπος του λέγειν, δεν υπάρχουν αρχηγοί, υπάρχουν το πολύ-πολύ άτομα που γουστάρουν τρομερά τη φάση και είναι πάντα εκεί.
Οι όποιες ιεραρχίες (ας πούμε μια επιτροπή που θα ασχολείται με τις βασικές σχεδιαστικές αποφάσεις ενός μεγάλου project) σχηματίζονται ad hoc και με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, αλλά και πάλι δεν είναι δεσμευτικές.
Αν όλο το KDE αποφασίσει να περιοριστεί σε X11, αυτό δεν εμποδίζει κάποιον να κάνει ένα fork του κώδικα και να τον μεταφέρει σε καθαρό Qt ώστε να δουλεύει και σε embedded πλατφόρμες. Και στην πραγματικότητα αυτό έχει ήδη γίνει.
Να 'μαστε λοιπόν, ένα εντελώς άναρχο κίνημα που υπάρχει μόνο εδώ και 20 χρόνια. Είναι βέβαια εντελώς διαφορετικό το πεδίο[*], αλλά πείτε μου: τα έχουν πάει τόσο καλά τα ΚΚ με τη στρατιωτική τους οργάνωση στην αντιμετώπιση του καπιταλισμού, όσο αυτό το "κωλοχανείο" στο να είναι ελεύθερος ο κόσμος της Πληροφορικής;
[*] όχι όμως τόσο ιδεολογικά αδιάφορο όσο φαντάζεστε. Υπάρχει τεράστια διαφορά π.χ. ανάμεσα σε μια βιομηχανία λογισμικού δομημένη στην πώληση software και σε μια βιομηχανία λογισμικού δομημένη στην παροχή υπηρεσιών και αυτή η διαφορά αντανακλάται στη διαμόρφωση της ίδιας της κοινωνίας μια και βρισκόμαστε στην εποχή της Πληροφόρησης. Ωστόσο η ιδεολογία δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στα ανοικτά κινήματα. Εκ των πραγμάτων, μιλάνε μόνο οι πράξεις: δε μας νοιάζει αν ο contributor είναι οικολόγος, Κινέζος, Ολυμπιακός, ή η IBM.
29.1.06
folklore 2
Δεύτερον, επικρατεί η αντίληψη ότι η ισοπέδωση της παράδοσης είναι σκόπιμη και κατευθύνεται από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Στο βαθμό που η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι ένας ανθρωπομορφισμός [*] για τις emergent τάσεις της corporate παγκοσμιοποίησης, το παραπάνω δεν είναι και τρομερά λανθασμένο.
Είναι ας πούμε το ίδιο περίπου σωστό με την παλιά άποψη που ήθελε τους κεραυνούς να είναι σκόπιμοι και να προέρχονται από το Δία.
Γενικά όπου "Νέα Τάξη Πραγμάτων" βάλτε "emergent τάσεις λόγω corporate παγκοσμιοποίησης", όπου "σκόπιμη" βάλτε "νομοτελειακή" και είστε μέσα. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Το ενδιαφέρον είναι το πόρισμα της νεοσυντηρητικής πλευράς (τουλάχιστον όπως εκφράζεται στην Ελλάδα από στοχαστές όπως ο Γιανναράς[που τον συμπαθώ και ΟΚ τον αδικεί ο χαρακτηρισμός "συντηρητικός"] και ο Ζουράρης[που μου τη σπάει]), ότι δηλαδή η εμμονή στην παράδοση αποτελεί κάποιου είδους αντίδοτο στη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Αυτό είναι καταφανέστατα ηλίθιο.
Πρώτα απ' όλα -πέρα από τη σύγχυση αιτίου και εκδήλωσης- κάνει ένα σημαντικό λάθος, που δε θα έκανε κανένας μαρξιστής (αυτό για να πούμε και μια καλή κουβέντα για τους μαρξιστές, μια και οι ταλιμπανοειδείς μικροαστοί επίγονοί τους έχουν βαλθεί να τους ξεφτιλίσουν εντελώς): αγνοεί την επίδραση της τεχνολογικής προόδου στη μορφή που λαμβάνει το εποικοδόμημα.
Η κοινοτική οργάνωση (απόρροια της ενορίας σαν κυρίαρχης διοικητικής μονάδας στον ελληνικό Μεσαίωνα) που ευαγγελίζονται π.χ. οι Γιανναράς και Σολζενίτσιν (λίγο διαφορετικά αυτός ο τελευταίος), πέραν του ότι αποτελεί σχεδόν συγκινητικά απλοϊκή φαντασίωση για τη μορφή που είχε το παρελθόν[+], έχει και το μειονέκτημα ότι είναι συνδεδεμένη με έναν τρόπο παραγωγής που απλά δεν υπάρχει πλέον.
Πιο απλά:
1ον) Τα παλιά χρόνια οι κοπέλες έφερναν νερό από τη βρύση και κοίταζαν στο καθρέφτισμα της στάμνας αν θα παντρευτούν εκείνη τη χρονιά. Μετά ανακαλύφθηκε το σύστημα ύδρευσης.
2ον) Τις νηστείες τις τηρείς πιο εύκολα αν τρως κρέας μόνο τα χριστούγεννα που σφάζεις το γουρούνι (ή μάλλον την κότα) και το Πάσχα που σφάζεις το αρνί. Χορτάτο αρκούδι δε νηστεύει. Και:
3ον και κυριότερο) Όταν πλέον υπάρχει η τεχνική δυνατότητα να μεταφέρεις αγαθά, ανθρώπους, ιδέες σχεδόν παντού με πολύ μικρό κόστος, αποκλείεται να αποφύγεις ΚΑΠΟΙΑ παγκοσμιοποίηση.
Ήτοι, δε μπορούμε να αγνοούμε συστημικές πιέσεις επειδή έτσι μας κάβλωσε. Οι συστημικές πιέσεις είναι ακατανίκητες.
Η παγκοσμιοποίηση δε μας γαμάει. Η παγκοσμιοποίηση απλά συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει είναι ότι στο νέο περιβάλλον, οι λεφτάδες έχουν μάθει να κινούνται πολύ καλύτερα. Η Χ Πολυεθνική δεν κάθεται να ασχοληθεί με το ποιος είχε τους πιο μακροτσούτσουνους προγόνους όταν αποφασίζει πού θα μεταφέρει ένα εργοστάσιό της.
Ισχυρίζομαι δηλαδή ότι αυτό που μας γαμάει είναι ότι το κορπορατικό σύστημα έχει παγκοσμιοποιηθεί μια χαρούλα, ενώ οι λαοί είναι από 10 έως 50 χρόνια πίσω. Οπότε οι εταιρείες έχουν προφανές εξελικτικό πλεονέκτημα και επειδή οι κανόνες του παιχνιδιού διαμορφώνονται από τους παίκτες, το διογκώνουν διαρκώς (βλ. π.χ. τον ΠΟΥ που σαφώς ευνοεί με τις ντιρεκτίβες του τις πολυεθνικές σε βάρος του περιβάλλοντος, των εργατών κλπ). Όλα αυτά μας ήρθανε όσο η μαρξιστική αριστερά προσπαθούσε να αποβάλλει την εμπειρία του '89, δηλαδή τη διαπίστωση ότι μαλακιζόταν επί 70 χρόνια -και, τουλάχιστον στην Ελλάδα, φαίνεται πως λάλησε εντελώς από την προσπάθεια. Οι δε νεοσυντηρητικοί, τραγικοί: τον ίδιο καιρό το μεγαλύτερό τους πρόβλημα ήταν ότι οι νέοι δε μιλάνε σαν τον Παπαδιαμάντη -λες και ο Παπαδιαμάντης όταν ήταν νέος μιλούσε σαν τον Παπαδιαμάντη).
Κι έχεις τώρα τους μαλάκες να νομίζουν ότι η λύση είναι να πάμε όλοι πίσω στις σπηλιές και ο καθένας να έχει τη δικιά του σπηλιά με τη δικιά του Ιερή Διακόσμηση. Ουστ. Καλά λένε ότι η συντήρηση είναι το δεκανίκι των λεφτάδων.
Αντιθέτως, σε αυτήν την περίπτωση δίνω μερικό δίκιο στον Μαρξ: εξελικτικά λιγότερο ευνοημένοι όλων των χωρών, ξεκολλήστε λιγάκι και ενωθείτε.
[το άνωθεν κείμενο να διαβαστεί υπό τους ήχους του "Rat Race"]
[*] τον οποίο ανακάλυψαν και εισήγαγαν σε βιβλία που μπορείτε να αγοράσετε με $5 το κιλό οι τρελαμένοι παραναζιστές των ΗΠΑ, αλλά αν θέλετε προτιμήστε τις καλτ λογοκλοπές του Προφήτου ή τις (μετά από πολύ χαλασμένο τηλέφωνο) ακούσιες διασκευές του Νέμεσις (you know "για να χτυπήσουμε τον Ελληνικό λαό πρέπει να τον χτυπήσουμε εκεί που πονάει i.e. στα μπουζούκια και το κοκορέτσι").
[+] στην πράξη οι κοτζαμπάσηδες ήταν μισητά μουνόπανα, ο παπάς πούλαγε και τη μάνα του, οι περισσότεροι χωρικοί ζούσαν μάξιμουμ 50 χρόνια, δε νομίζω να υπήρχε κανένας εκτός από τον -όποιο- δάσκαλο που να καταλάβαινε τι ακριβώς σήμαινε "ο εν τοις ουρανοίς" και τέλος, κανείς από δαύτους δεν έπλενε τα δόντια του.
Στο βαθμό που η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι ένας ανθρωπομορφισμός [*] για τις emergent τάσεις της corporate παγκοσμιοποίησης, το παραπάνω δεν είναι και τρομερά λανθασμένο.
Είναι ας πούμε το ίδιο περίπου σωστό με την παλιά άποψη που ήθελε τους κεραυνούς να είναι σκόπιμοι και να προέρχονται από το Δία.
Γενικά όπου "Νέα Τάξη Πραγμάτων" βάλτε "emergent τάσεις λόγω corporate παγκοσμιοποίησης", όπου "σκόπιμη" βάλτε "νομοτελειακή" και είστε μέσα. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Το ενδιαφέρον είναι το πόρισμα της νεοσυντηρητικής πλευράς (τουλάχιστον όπως εκφράζεται στην Ελλάδα από στοχαστές όπως ο Γιανναράς[που τον συμπαθώ και ΟΚ τον αδικεί ο χαρακτηρισμός "συντηρητικός"] και ο Ζουράρης[που μου τη σπάει]), ότι δηλαδή η εμμονή στην παράδοση αποτελεί κάποιου είδους αντίδοτο στη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Αυτό είναι καταφανέστατα ηλίθιο.
Πρώτα απ' όλα -πέρα από τη σύγχυση αιτίου και εκδήλωσης- κάνει ένα σημαντικό λάθος, που δε θα έκανε κανένας μαρξιστής (αυτό για να πούμε και μια καλή κουβέντα για τους μαρξιστές, μια και οι ταλιμπανοειδείς μικροαστοί επίγονοί τους έχουν βαλθεί να τους ξεφτιλίσουν εντελώς): αγνοεί την επίδραση της τεχνολογικής προόδου στη μορφή που λαμβάνει το εποικοδόμημα.
Η κοινοτική οργάνωση (απόρροια της ενορίας σαν κυρίαρχης διοικητικής μονάδας στον ελληνικό Μεσαίωνα) που ευαγγελίζονται π.χ. οι Γιανναράς και Σολζενίτσιν (λίγο διαφορετικά αυτός ο τελευταίος), πέραν του ότι αποτελεί σχεδόν συγκινητικά απλοϊκή φαντασίωση για τη μορφή που είχε το παρελθόν[+], έχει και το μειονέκτημα ότι είναι συνδεδεμένη με έναν τρόπο παραγωγής που απλά δεν υπάρχει πλέον.
Πιο απλά:
1ον) Τα παλιά χρόνια οι κοπέλες έφερναν νερό από τη βρύση και κοίταζαν στο καθρέφτισμα της στάμνας αν θα παντρευτούν εκείνη τη χρονιά. Μετά ανακαλύφθηκε το σύστημα ύδρευσης.
2ον) Τις νηστείες τις τηρείς πιο εύκολα αν τρως κρέας μόνο τα χριστούγεννα που σφάζεις το γουρούνι (ή μάλλον την κότα) και το Πάσχα που σφάζεις το αρνί. Χορτάτο αρκούδι δε νηστεύει. Και:
3ον και κυριότερο) Όταν πλέον υπάρχει η τεχνική δυνατότητα να μεταφέρεις αγαθά, ανθρώπους, ιδέες σχεδόν παντού με πολύ μικρό κόστος, αποκλείεται να αποφύγεις ΚΑΠΟΙΑ παγκοσμιοποίηση.
Ήτοι, δε μπορούμε να αγνοούμε συστημικές πιέσεις επειδή έτσι μας κάβλωσε. Οι συστημικές πιέσεις είναι ακατανίκητες.
Η παγκοσμιοποίηση δε μας γαμάει. Η παγκοσμιοποίηση απλά συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει είναι ότι στο νέο περιβάλλον, οι λεφτάδες έχουν μάθει να κινούνται πολύ καλύτερα. Η Χ Πολυεθνική δεν κάθεται να ασχοληθεί με το ποιος είχε τους πιο μακροτσούτσουνους προγόνους όταν αποφασίζει πού θα μεταφέρει ένα εργοστάσιό της.
Ισχυρίζομαι δηλαδή ότι αυτό που μας γαμάει είναι ότι το κορπορατικό σύστημα έχει παγκοσμιοποιηθεί μια χαρούλα, ενώ οι λαοί είναι από 10 έως 50 χρόνια πίσω. Οπότε οι εταιρείες έχουν προφανές εξελικτικό πλεονέκτημα και επειδή οι κανόνες του παιχνιδιού διαμορφώνονται από τους παίκτες, το διογκώνουν διαρκώς (βλ. π.χ. τον ΠΟΥ που σαφώς ευνοεί με τις ντιρεκτίβες του τις πολυεθνικές σε βάρος του περιβάλλοντος, των εργατών κλπ). Όλα αυτά μας ήρθανε όσο η μαρξιστική αριστερά προσπαθούσε να αποβάλλει την εμπειρία του '89, δηλαδή τη διαπίστωση ότι μαλακιζόταν επί 70 χρόνια -και, τουλάχιστον στην Ελλάδα, φαίνεται πως λάλησε εντελώς από την προσπάθεια. Οι δε νεοσυντηρητικοί, τραγικοί: τον ίδιο καιρό το μεγαλύτερό τους πρόβλημα ήταν ότι οι νέοι δε μιλάνε σαν τον Παπαδιαμάντη -λες και ο Παπαδιαμάντης όταν ήταν νέος μιλούσε σαν τον Παπαδιαμάντη).
Κι έχεις τώρα τους μαλάκες να νομίζουν ότι η λύση είναι να πάμε όλοι πίσω στις σπηλιές και ο καθένας να έχει τη δικιά του σπηλιά με τη δικιά του Ιερή Διακόσμηση. Ουστ. Καλά λένε ότι η συντήρηση είναι το δεκανίκι των λεφτάδων.
Αντιθέτως, σε αυτήν την περίπτωση δίνω μερικό δίκιο στον Μαρξ: εξελικτικά λιγότερο ευνοημένοι όλων των χωρών, ξεκολλήστε λιγάκι και ενωθείτε.
[το άνωθεν κείμενο να διαβαστεί υπό τους ήχους του "Rat Race"]
[*] τον οποίο ανακάλυψαν και εισήγαγαν σε βιβλία που μπορείτε να αγοράσετε με $5 το κιλό οι τρελαμένοι παραναζιστές των ΗΠΑ, αλλά αν θέλετε προτιμήστε τις καλτ λογοκλοπές του Προφήτου ή τις (μετά από πολύ χαλασμένο τηλέφωνο) ακούσιες διασκευές του Νέμεσις (you know "για να χτυπήσουμε τον Ελληνικό λαό πρέπει να τον χτυπήσουμε εκεί που πονάει i.e. στα μπουζούκια και το κοκορέτσι").
[+] στην πράξη οι κοτζαμπάσηδες ήταν μισητά μουνόπανα, ο παπάς πούλαγε και τη μάνα του, οι περισσότεροι χωρικοί ζούσαν μάξιμουμ 50 χρόνια, δε νομίζω να υπήρχε κανένας εκτός από τον -όποιο- δάσκαλο που να καταλάβαινε τι ακριβώς σήμαινε "ο εν τοις ουρανοίς" και τέλος, κανείς από δαύτους δεν έπλενε τα δόντια του.
28.1.06
τηλεφωνικό spam!!!
Μόλις με πήρε τηλέφωνο ένα ΜΗΧΑΝΗΜΑ, για να μου παίξει ένα ηχογραφημένο διαφημιστικό μήνυμα για πάρα πολύ γνωστό βιβλίο συνταγών μαγειρικής.
Του το έκλεισα στη μούρη αλλά μετά που το ξανασήκωσα συνέχιζε να μιλάει!
Δηλαδή είπαμε, σπάμαρε, ρε ξεφτίλα, αλλά τουλάχιστον πλήρωσε έναν άνθρωπο σκατοτσιγκούναρε φτηνιάρη που πας να τη γλιτώσεις με αστική χρέωση και πακετώνεις τον άλλον μέχρι να τελειώσει το ηλίθιο άχρηστο μήνυμά σου! Δεν έχω δηλαδή το δικαίωμα να πω ότι δεν με ενδιαφέρει κάτι που μπαίνει στο ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ Σαββατιάτικα 17:30;;;
(λογοκριμένες σκέψεις για τη βλακεία της corporate λογικής σε ένα positive feedback loop με τον εαυτό της και τα προϊόντα της)
[update: παλιότερη παρόμοια εμπειρία]
Του το έκλεισα στη μούρη αλλά μετά που το ξανασήκωσα συνέχιζε να μιλάει!
Δηλαδή είπαμε, σπάμαρε, ρε ξεφτίλα, αλλά τουλάχιστον πλήρωσε έναν άνθρωπο σκατοτσιγκούναρε φτηνιάρη που πας να τη γλιτώσεις με αστική χρέωση και πακετώνεις τον άλλον μέχρι να τελειώσει το ηλίθιο άχρηστο μήνυμά σου! Δεν έχω δηλαδή το δικαίωμα να πω ότι δεν με ενδιαφέρει κάτι που μπαίνει στο ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ Σαββατιάτικα 17:30;;;
(λογοκριμένες σκέψεις για τη βλακεία της corporate λογικής σε ένα positive feedback loop με τον εαυτό της και τα προϊόντα της)
[update: παλιότερη παρόμοια εμπειρία]
27.1.06
folklore 1
Πρώτα-πρώτα να ξεκαθαρίσω κάτι γιατί το σχόλιο του kkk το σκέφτομαι (όπως και το άλλο στο ποστ με το θείο) εδώ και αρκετές μέρες: λοιπόν αν κάποιος θέλει να γράφει στο πολυτονικό γιατί έτσι γουστάρει βρε αδερφέ, του αρέσει πιο πολύ αυτό που βλέπει ένα πράγμα, τότε ΟΚ και απολύτως μαζί του. Άλλοι γουστάρουν greeklish, άλλοι γουστάρουν κεφαλαία με μικρά "ς" (π.χ. ΕΙΜΑΙ Ο ΠΙΟ ΛΟΓΙΚΟς ΑΝΘΡΩΠΟς ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟς), άλλοι φτιάχνουν δικά τους αλφάβητα και πάει λέγοντας. Ε δεν είναι δα και το πιο περίεργο πράγμα του κόσμου κάποιος που του αρέσει το πολυτονικό!
Επειδή έχω κάποια εμπειρία σε l10n, έχω κατά καιρούς βοηθήσει αρκετό κόσμο να γράψει στο πολυτονικό. Όλα αυτά τα λέω για να μη νομίζετε ότι είμαι ο κακός σατράπης που βλέπει πολυτονικό και αρχίζει να στάζει τηγανιτό αίμα από τα μάτια του.
Επίσης αν κάποιος θέλει να γράφει στο πολυτονικό επειδή είναι ένας κολλημένος αρχαιογκαγκά/καθαρευουσιάνος/άτομο που πιστεύει τα περί Hellenic Quest και δυσλεξίας, τότε είναι για μένα Μέγας Μαλάκας (ΤΜ) αλλά και πάλι είμαι αναγκασμένος να αποδεχτώ ότι δε μπορώ να του απαγορέψω να εκφράζει τις (ηλίθιες) ιδέες του.
Με λίγα λόγια είναι όντως αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη να επιλέγει το σύστημα γραφής που θα χρησιμοποιήσει.
Ωστόσο, δεν είναι καθόλου αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη να καταλαβαίνουν όλοι το σύστημα γραφής του. Με λίγα λόγια γράψτα και σε kanji ρε φίλε άμα θες, αλλά μην περιμένεις να σε καταλάβει και πολύς κόσμος εντός συνόρων.
Το επίσημο σύστημα γραφής ενός κράτους υποτίθεται πως πρέπει να είναι κατανοητό από τους πολίτες του. Είναι αυτό που οφείλει να τους διδάσκει το σύστημα εκπαίδευσης. Όταν γράφω κάτι χρησιμοποιώντας το επίσημο σύστημα γραφής, έχω το δικαίωμα αυτό να γίνεται κατανοητό. Επίσης έχω την απαίτηση το σύστημα γραφής να έχει "σχεδιαστεί" με επιστημονικά και πρακτικά κριτήρια (επιστημονικά και πρακτικά το μονοτονικό είναι εκτός συναγωνισμού για τον ίδιο λόγο που είναι εκτός συναγωνισμού και η δημοτική). Και τέλος, με έναν ιδιώτη που είναι αρχαιογκαγκά δεν έχω πρόβλημα, με ένα κράτος όμως που είναι αρχαιογκαγκά (δηλαδή ουσιαστικά θεοκρατικό) όλοι (εκτός -βραχυπρόθεσμα- από τους αρχαιογκαγκά) θα είχαμε πρόβλημα.
Συνοψίζοντας, όταν μιλάμε για το σύστημα γραφής που χρησιμοποιεί κάποιος
[θα μου πείτε: μα το πολυτονικό είναι απολύτως κατανοητό (τουλάχιστον ως read-only) από οποιονδήποτε ξέρει να διαβάζει μονοτονικό. Διαφωνώ, γιατί η έννοια της "κατανόησης" δεν αφορά πλέον μόνο ανθρώπους, αλλά και μηχανές. Για μας το "ε" είναι παρόμοιο με το "έ". Για έναν υπολογιστή είναι δύο εντελώς διαφορετικοί αριθμοί. Τρέχα τώρα να βάλεις κανόνες κανονικοποίησης σε αυτό το πράγμα. Επιπλέον το πολυτονικό υποστηρίζεται από το UTF-8 ή άλλα multibyte encodings, όμως υπάρχει τεράστια εγκατεστημένη βάση σε ISO-7, cp1253 ή κουλές κωδικοσελίδες του DOS η οποία δε μεταφέρεται από τη μία μέρα στην άλλη. Τέλος δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το πολυτονικό είναι τόσο εύκολο στην ανάγνωση για άτομα που είναι εξοικειωμένα μόνο με το μονοτονικό (δηλαδή δεν είχαν από τα παιδικά τους χρόνια την τεράστια πολυτονική βιβλιοθήκη των γονιών τους, όπως εγώ).]
[2b continued]
Επειδή έχω κάποια εμπειρία σε l10n, έχω κατά καιρούς βοηθήσει αρκετό κόσμο να γράψει στο πολυτονικό. Όλα αυτά τα λέω για να μη νομίζετε ότι είμαι ο κακός σατράπης που βλέπει πολυτονικό και αρχίζει να στάζει τηγανιτό αίμα από τα μάτια του.
Επίσης αν κάποιος θέλει να γράφει στο πολυτονικό επειδή είναι ένας κολλημένος αρχαιογκαγκά/καθαρευουσιάνος/άτομο που πιστεύει τα περί Hellenic Quest και δυσλεξίας, τότε είναι για μένα Μέγας Μαλάκας (ΤΜ) αλλά και πάλι είμαι αναγκασμένος να αποδεχτώ ότι δε μπορώ να του απαγορέψω να εκφράζει τις (ηλίθιες) ιδέες του.
Με λίγα λόγια είναι όντως αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη να επιλέγει το σύστημα γραφής που θα χρησιμοποιήσει.
Ωστόσο, δεν είναι καθόλου αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη να καταλαβαίνουν όλοι το σύστημα γραφής του. Με λίγα λόγια γράψτα και σε kanji ρε φίλε άμα θες, αλλά μην περιμένεις να σε καταλάβει και πολύς κόσμος εντός συνόρων.
Το επίσημο σύστημα γραφής ενός κράτους υποτίθεται πως πρέπει να είναι κατανοητό από τους πολίτες του. Είναι αυτό που οφείλει να τους διδάσκει το σύστημα εκπαίδευσης. Όταν γράφω κάτι χρησιμοποιώντας το επίσημο σύστημα γραφής, έχω το δικαίωμα αυτό να γίνεται κατανοητό. Επίσης έχω την απαίτηση το σύστημα γραφής να έχει "σχεδιαστεί" με επιστημονικά και πρακτικά κριτήρια (επιστημονικά και πρακτικά το μονοτονικό είναι εκτός συναγωνισμού για τον ίδιο λόγο που είναι εκτός συναγωνισμού και η δημοτική). Και τέλος, με έναν ιδιώτη που είναι αρχαιογκαγκά δεν έχω πρόβλημα, με ένα κράτος όμως που είναι αρχαιογκαγκά (δηλαδή ουσιαστικά θεοκρατικό) όλοι (εκτός -βραχυπρόθεσμα- από τους αρχαιογκαγκά) θα είχαμε πρόβλημα.
Συνοψίζοντας, όταν μιλάμε για το σύστημα γραφής που χρησιμοποιεί κάποιος
- Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει (αλλά έχοντας υπόψη το trade off [γούστο]/[κατανόηση από τους άλλους] για το οποίο κανείς από τους άλλους δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει κάτι)
- Συναισθηματικά, ιδεολογικά, γενικά μη λογικοκρατικά επιχειρήματα γίνονται απολύτως δεκτά.
- Σε γενικές γραμμές πρέπει να είναι κατανοητό από όλους
- Τα πρακτικά και επιστημονικά επιχειρήματα έχουν τον πρώτο λόγο, και τα συναισθηματικά/ιδεολογικά υπόκεινται στη δημοκρατική διαδικασία και στην πολιτική κρίση του καθενός (δηλαδή όντως μετράει ότι όσοι θέλουν πολυτονικό συνήθως το κάνουν για να σπρώξουν την οπισθοδρόμηση).
[θα μου πείτε: μα το πολυτονικό είναι απολύτως κατανοητό (τουλάχιστον ως read-only) από οποιονδήποτε ξέρει να διαβάζει μονοτονικό. Διαφωνώ, γιατί η έννοια της "κατανόησης" δεν αφορά πλέον μόνο ανθρώπους, αλλά και μηχανές. Για μας το "ε" είναι παρόμοιο με το "έ". Για έναν υπολογιστή είναι δύο εντελώς διαφορετικοί αριθμοί. Τρέχα τώρα να βάλεις κανόνες κανονικοποίησης σε αυτό το πράγμα. Επιπλέον το πολυτονικό υποστηρίζεται από το UTF-8 ή άλλα multibyte encodings, όμως υπάρχει τεράστια εγκατεστημένη βάση σε ISO-7, cp1253 ή κουλές κωδικοσελίδες του DOS η οποία δε μεταφέρεται από τη μία μέρα στην άλλη. Τέλος δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το πολυτονικό είναι τόσο εύκολο στην ανάγνωση για άτομα που είναι εξοικειωμένα μόνο με το μονοτονικό (δηλαδή δεν είχαν από τα παιδικά τους χρόνια την τεράστια πολυτονική βιβλιοθήκη των γονιών τους, όπως εγώ).]
[2b continued]
23.1.06
f(x) = g(f(h(x)))
Μεγάλη κούραση.
Η τιβί έχει αγχωθεί με τα χιόνια(;).
Δε με απασχολεί. Πατάω απλά το mute και χρησιμοποιώ την εικόνα της για να ντύσω το Acid Killer των Infected Mushroom (feat. Xerox).
Ξανακοιτάζω την εικόνα σαν ταινία με το άνωθεν soundtrack.
Πολύ καλύτερα.
Θα το ποστάρω.
Η τιβί έχει αγχωθεί με τα χιόνια(;).
Δε με απασχολεί. Πατάω απλά το mute και χρησιμοποιώ την εικόνα της για να ντύσω το Acid Killer των Infected Mushroom (feat. Xerox).
Ξανακοιτάζω την εικόνα σαν ταινία με το άνωθεν soundtrack.
Πολύ καλύτερα.
Θα το ποστάρω.
20.1.06
1st order logic
Η διαφορά ανάμεσα στο:
έχεις το δικαίωμα οι άλλοι να μη σου κάνουν το Χ (Α)
και στο
έχεις το δικαίωμα οι άλλοι να σου προσφέρουν το Χ (Β)
είναι...
[1) Ξεκινάμε από το (Β):
έχεις το δικαίωμα οι άλλοι να σου προσφέρουν το Χ
2) Όπου "Χ", θέτουμε "το να μη σου κάνουν το Χ":
έχεις το δικαίωμα οι άλλοι να σου προσφέρουν το να μη σου κάνουν το Χ
3) Απαλοίφουμε το "προσφέρουν το" (μια και για οποιοδήποτε Χ υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος για τον οποίο συνιστά περιορισμό της ελευθερίας του και άρα "προσφορά" το να μη σου κάνει το Χ, "there is no such thing as free lunch" -μην ξεχνάμε):
έχεις το δικαίωμα οι άλλοι να μη σου κάνουν το Χ.
4) Επαναλαμβάνουμε αντίστροφα: Ξεκινάμε από το (Α) και όπου "Χ" θέτουμε"το να μη σου προσφέρουν" κλπ.
5) QED]
...καμία απολύτως. Γιατί εφόσον το Χ είναι μεταβλητή, μπορεί να μπει στη θέση του κάτι που περιλαμβάνει μία άρνηση. Και η άρνηση πολλαπλασιάζεται λογικά με τον αριστερό της όρο και μετατρέπει τη θετική διατύπωση σε αρνητική και αντιστρόφως.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν ο όλος διαχωρισμός ανάμεσα σε αρνητικά και θετικά δικαιώματα είναι αντικειμενικά αβάσιμος και άρα ιδεολογικά πολωμένος. Και αυτό φαίνεται -μεταξύ άλλων- από το ότι οι υπερασπιστές του καταλήγουν να κάνουν εντελώς αυθαίρετους διαχωρισμούς ως προς τη φύση της μεταβλητής Χ...
(ας πούμε ανάμεσα σε "δημόσια αγαθά" και "δημόσια παροχή ιδιωτικών αγαθών" [τη στιγμή που η Κοινωνία μπορεί να ορίσει σχεδόν όποιο αγαθό θέλει σαν "μη ιδιωτικό"], ή ας πούμε ανάμεσα σε security και liberty [και 5 γραμμές παρακάτω: "security IS liberty". Ημιάσχετο: τι λύσσα κακιά έχουνε πάθει όλα τα ρηγκανόπουλα και μιλάνε για Newspeak; Anyway...)
...με σκοπό οι αξίες που πρεσβεύουν (κυρίως ιδιοκτησία αλλά γενικά ψιλοαγγλοσαξωνικές αξίες, όπως η μη παρέμβαση του κράτους) να είναι στην πιο ευνοϊκή κλάση, την αρνητική, γιατί αυτή είναι η προτιμότερη στις αγγλοσαξωνικές χώρες και παρέχει εύκολα μεγάλη τεκμηρίωση (μια και έχει από πίσω της common law βασισμένο σε αυτή, διανοητές βασισμένους σε αυτήν, ένα ολόκληρο σύστημα αξιών που δομήθηκε κυρίως με αρνητικές διατυπώσεις). Σεβαστό αυτό, αν και διαφωνώ με πολλές από τις αξίες.
Όμως αυτή η διαφοροποίηση (όπως και οποιαδήποτε άλλη), αλλά και η αντίστοιχη ομαδοποίηση των δικαιωμάτων (με αποτέλεσμα τα νεοφιλελεύθερα να "πέφτουν" στο σωστό σακούλι) παραμένει εντελώς υποκειμενική και (όπως είπα) αυθαίρετη. Δεν τεκμηριώνεται από πουθενά. Στο κάτω-κάτω, κανένα δικαίωμα δεν προκύπτει από λογική πρώτης τάξης. Όλα απαιτούν κάποια "ηθική" στήριξη.
Συνεπώς δεν με πείθει. Προσωπικά θα προτιμήσω ένα καλό κοκτέηλ από "αρνητικά" και "θετικά" δικαιώματα, με βάση το τι μου φαίνεται πιο σωστό να ισχύει και χωρίς να κολλάω τρομερά στη διατύπωση.
Παρεμπιπτόντως την ιδιοκτησία, σύμφωνα με έναν λίγο πιο πολύπλοκο (αλλά εξίσου λογικό) μετασχηματισμό της φυσικής γλώσσας αυτή τη φορά, μπορούμε να τη δούμε σαν το θετικό δικαίωμα στο να στην αναγνωρίζουν όλοι οι υπόλοιποι. Which is why δεν πρέπει να τους έχουμε και πολύ στο φτύσιμο, διότι υπάρχει κίνδυνος να τη δούνε και αυτοί έτσι.
Και στο κάτω-κάτω, δεν είναι το ίδιο το να ζητάς ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα με το να ζητάς δεύτερο κότερο για όλους! Μην τρελαθούμε τώρα. Αυτό φαίνεται πως είναι γενικότερη τάση: οι σοσιαλιστές έχουν στο μυαλό τους κυρίως καταστάσεις του τύπου "οι άνεργοι αξίζουν ένα αξιοπρεπές επίδομα" και οι νεοφιλελεύθεροι απαντάνε σε αυτές με παραδείγματα για άφωνες κομμώτριες που θέλουν να γίνουν Jennifer Lopez... Δηλαδή με strawman interpretations που ρίχνουν πολύ το επίπεδο.
just my $.02.
[context: versutia, lazopolis, e-lawyer (σχόλια από libertarian και e-lawyer), Γιώργος Στρατής , Ιστολόγιον 1 2]
έχεις το δικαίωμα οι άλλοι να μη σου κάνουν το Χ (Α)
και στο
έχεις το δικαίωμα οι άλλοι να σου προσφέρουν το Χ (Β)
είναι...
[1) Ξεκινάμε από το (Β):
έχεις το δικαίωμα οι άλλοι να σου προσφέρουν το Χ
2) Όπου "Χ", θέτουμε "το να μη σου κάνουν το Χ":
έχεις το δικαίωμα οι άλλοι να σου προσφέρουν το να μη σου κάνουν το Χ
3) Απαλοίφουμε το "προσφέρουν το" (μια και για οποιοδήποτε Χ υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος για τον οποίο συνιστά περιορισμό της ελευθερίας του και άρα "προσφορά" το να μη σου κάνει το Χ, "there is no such thing as free lunch" -μην ξεχνάμε):
έχεις το δικαίωμα οι άλλοι να μη σου κάνουν το Χ.
4) Επαναλαμβάνουμε αντίστροφα: Ξεκινάμε από το (Α) και όπου "Χ" θέτουμε"το να μη σου προσφέρουν" κλπ.
5) QED]
...καμία απολύτως. Γιατί εφόσον το Χ είναι μεταβλητή, μπορεί να μπει στη θέση του κάτι που περιλαμβάνει μία άρνηση. Και η άρνηση πολλαπλασιάζεται λογικά με τον αριστερό της όρο και μετατρέπει τη θετική διατύπωση σε αρνητική και αντιστρόφως.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν ο όλος διαχωρισμός ανάμεσα σε αρνητικά και θετικά δικαιώματα είναι αντικειμενικά αβάσιμος και άρα ιδεολογικά πολωμένος. Και αυτό φαίνεται -μεταξύ άλλων- από το ότι οι υπερασπιστές του καταλήγουν να κάνουν εντελώς αυθαίρετους διαχωρισμούς ως προς τη φύση της μεταβλητής Χ...
(ας πούμε ανάμεσα σε "δημόσια αγαθά" και "δημόσια παροχή ιδιωτικών αγαθών" [τη στιγμή που η Κοινωνία μπορεί να ορίσει σχεδόν όποιο αγαθό θέλει σαν "μη ιδιωτικό"], ή ας πούμε ανάμεσα σε security και liberty [και 5 γραμμές παρακάτω: "security IS liberty". Ημιάσχετο: τι λύσσα κακιά έχουνε πάθει όλα τα ρηγκανόπουλα και μιλάνε για Newspeak; Anyway...)
...με σκοπό οι αξίες που πρεσβεύουν (κυρίως ιδιοκτησία αλλά γενικά ψιλοαγγλοσαξωνικές αξίες, όπως η μη παρέμβαση του κράτους) να είναι στην πιο ευνοϊκή κλάση, την αρνητική, γιατί αυτή είναι η προτιμότερη στις αγγλοσαξωνικές χώρες και παρέχει εύκολα μεγάλη τεκμηρίωση (μια και έχει από πίσω της common law βασισμένο σε αυτή, διανοητές βασισμένους σε αυτήν, ένα ολόκληρο σύστημα αξιών που δομήθηκε κυρίως με αρνητικές διατυπώσεις). Σεβαστό αυτό, αν και διαφωνώ με πολλές από τις αξίες.
Όμως αυτή η διαφοροποίηση (όπως και οποιαδήποτε άλλη), αλλά και η αντίστοιχη ομαδοποίηση των δικαιωμάτων (με αποτέλεσμα τα νεοφιλελεύθερα να "πέφτουν" στο σωστό σακούλι) παραμένει εντελώς υποκειμενική και (όπως είπα) αυθαίρετη. Δεν τεκμηριώνεται από πουθενά. Στο κάτω-κάτω, κανένα δικαίωμα δεν προκύπτει από λογική πρώτης τάξης. Όλα απαιτούν κάποια "ηθική" στήριξη.
Συνεπώς δεν με πείθει. Προσωπικά θα προτιμήσω ένα καλό κοκτέηλ από "αρνητικά" και "θετικά" δικαιώματα, με βάση το τι μου φαίνεται πιο σωστό να ισχύει και χωρίς να κολλάω τρομερά στη διατύπωση.
Παρεμπιπτόντως την ιδιοκτησία, σύμφωνα με έναν λίγο πιο πολύπλοκο (αλλά εξίσου λογικό) μετασχηματισμό της φυσικής γλώσσας αυτή τη φορά, μπορούμε να τη δούμε σαν το θετικό δικαίωμα στο να στην αναγνωρίζουν όλοι οι υπόλοιποι. Which is why δεν πρέπει να τους έχουμε και πολύ στο φτύσιμο, διότι υπάρχει κίνδυνος να τη δούνε και αυτοί έτσι.
Και στο κάτω-κάτω, δεν είναι το ίδιο το να ζητάς ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα με το να ζητάς δεύτερο κότερο για όλους! Μην τρελαθούμε τώρα. Αυτό φαίνεται πως είναι γενικότερη τάση: οι σοσιαλιστές έχουν στο μυαλό τους κυρίως καταστάσεις του τύπου "οι άνεργοι αξίζουν ένα αξιοπρεπές επίδομα" και οι νεοφιλελεύθεροι απαντάνε σε αυτές με παραδείγματα για άφωνες κομμώτριες που θέλουν να γίνουν Jennifer Lopez... Δηλαδή με strawman interpretations που ρίχνουν πολύ το επίπεδο.
just my $.02.
[context: versutia, lazopolis, e-lawyer (σχόλια από libertarian και e-lawyer), Γιώργος Στρατής , Ιστολόγιον 1 2]
17.1.06
clustering
- Ίσως το πιο αξιοσημείωτο και συγκροτημένο post των τελευταίων ημερών (με την επισήμανση ότι η άκαπνη μαστούρα είναι ακριβώς σαν τη σεξουαλική ικανοποίηση άνευ συντρόφου: ναι μεν επιτεύξιμη, ναι μεν καλύτερη από το τίποτα, αλλά όσο να 'ναι της λείπει αυτό το κατιτίς). Βλέποντας καθημερινά τους τοίχους της Πολυτεχνειούπολης να έχουν γεμίσει Μπελογιάννηδες, για να είμαι ειλικρινής ούτε εγώ μπορώ να καταλάβω για ποιον ακριβώς λόγο είναι τέλος πάντων τόσο κακό να παραδεχθεί το ΚΚΕ μετά από τόσες δεκαετίες ότι τα καθεστώτα του υπαρκτού δεν ήταν ρε παιδί μου ακριβώς αυτό που θα λέγαμε... παραδεισένια. Να σας πω την αλήθεια καλύτερα που δεν επιτρέπονται τα σχόλια.
- Arxedia Media. Και γαμώ.
- e-samanos. Μου αρέσουν τα blog με Υψηλό Σκοπό.
- When the Smoke is Going Down. Σιγά-σιγά παίρνει μπρος. Αν και πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε: σιχαίνομαι τους Him και ειδικά τον τραγουδιστή τους. Ή μάλλον όχι: ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΤΟΥΣ ΗΙΜ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΤΟΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ ΤΟΥΣ!
- Ο Δύων Ανατέλλων. Πολύ καλό περιεχόμενο. Επίσης (άσχετο βέβαια), συνειδητοποίησα ότι ένα κομπιούτερ θα έτρωγε μεγάλο κόλλημα με τον τίτλο. Το "δύων" και το "ανατέλλων" είναι απολύτως ισότιμα από γραμματικής πλευράς και επιπλέον αντίθετα. Ένας άνθρωπος βέβαια γουστάρει, όμως ένα κομπιούτερ θα βραχυκύκλωνε πολύ άσχημα. Πράγμα που δεν θα το πάθαινε π.χ. με ένα "ο ανατελλόντως Δύων" ή "ο δυόντως Ανατέλλων", μόνο που α) δε νομίζω να υπάρχουν τέτοιες γραμματικές δομές για τις συγκεκριμένες λέξεις και β) όπως καταλαβαίνετε χάνεται το νόημα. Τα μέρη αντιτίθενται, το όλον βγάζει νόημα (και μόνο για έναν άνθρωπο). Strange loop;
- Papo's log + Papocast: έχει κυρίως techy stuff, αλλά ο Πάρης έχει πολύ ωραία φωνή και οι μουσικές επιλογές του είναι άπαικτες. Ακούστε π.χ. αυτό (που είναι και το 1ο podcast που άκουσα στη ζωή μου).
15.1.06
Καινούρια link
Το concept (που βλέπετε πάνω δεξιά στην κεντρική σελίδα) το είχα δει και στο Α Δ Ε Ρ Φ Η. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το είχα εκτιμήσει απλά σαν ένα τρομερά cool πράγμα. Δεν είχα δηλαδή σκεφτεί ότι έχει και τεράστια πρακτική σημασία, δηλαδή σου επιτρέπει να μαζέψεις μεγάλες λίστες σε μικρό χώρο.
Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που μπήκα στη διαδικασία: Τους τελευταίους μήνες δεν προσέθετα όσα link θα 'θελα, γιατί αυτό το πράγμα δεξιά ήδη μου την έσπαγε υπερβολικά. Αρχικά σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω selection lists με onchange (), αλλά, ας το αντιμετωπίσουμε: είναι απίστευτα άσχημα και επιπλέον χάνεις τη σημασιολογία των κανονικών υπερδεσμών, γιατί οι διευθύνσεις δεν καταγράφονται σαν href attributes (αλλά σαν value) μια και η υπερσύνδεση πραγματοποιείται με Javascript.
Εδώ αντίθετα πρόκειται για μια κανονική μη αριθμημένη λίστα. Ουσιαστικά η σύνταξη δε διαφέρει σε κάτι από αυτή μιας λίστας που περιέχει υπολίστες, π.χ.
Απλώς οι bold υπολίστες γίνονται ορατές μόνο όταν πρέπει. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα με CSS. Ρίξτε μια ματιά σε αυτό το άρθρο και θα τα καταλάβετε όλα. Έχει και παραδείγματα. Δείτε αν θέλετε και τον κώδικα της αρχικής σελίδας του Don't Kiss the Frog σαν παράδειγμα. Στην περίπτωσή μου, η λίστα με το όλο σκηνικό έχει id "froglinks" και επιπλέον βρίσκεται σε ένα DIV με id "sidebar". Μου βγήκε λίγο ο κώλος να τα τοποθετήσω σωστά, λόγω του ότι το default για το sidebar είναι... ανάμεσα στον καφέ τίτλο του blog και το πρώτο άρθρο.
Σημειώνω πως για τον Internet Explorer χρειάζεται μια επιπλέον χακιά Javascript (επίσης τη λέει στο άρθρο). Μ' όλες τις proprietary αηδίες του που ανοίγουν τα άπειρα backdoors, ο Explorer δεν είναι ικανός να κάνει render κάτι τόσο απλό που υλοποιείται με καθαρά τυπογραφικές εντολές μορφοποίησης. Ευτυχώς που τον ήπιε το εν λόγω όραμα.
---
update: κατόπιν χρήσιμου feedback, προσθέτω σε πρώτη φάση τη δυνατότητα το DKTF να φαίνεται με δύο διαφορετικά stylesheets, όπως κάποτε το CrazyMonkey. Αυτά είναι το Funky Spartan που είναι το προκαθορισμένο και το No animation που είναι αυτό που λέει το όνομά του. Μαζί με την επιλογή No Style, μας κάνουν 3 τρόπους να φαίνεται το DKTF:
(Funky Spartan)
(No animation)
(No style)
Όσοι έχετε Firefox, επιλέξτε το stylesheet που θέλετε από το μενού View->Page Style. Όσοι έχετε Konqueror από το View->Use Stylesheet. Όσοι έχετε Explorer, σοβαρευτείτε.
Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που μπήκα στη διαδικασία: Τους τελευταίους μήνες δεν προσέθετα όσα link θα 'θελα, γιατί αυτό το πράγμα δεξιά ήδη μου την έσπαγε υπερβολικά. Αρχικά σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω selection lists με onchange (), αλλά, ας το αντιμετωπίσουμε: είναι απίστευτα άσχημα και επιπλέον χάνεις τη σημασιολογία των κανονικών υπερδεσμών, γιατί οι διευθύνσεις δεν καταγράφονται σαν href attributes (αλλά σαν value) μια και η υπερσύνδεση πραγματοποιείται με Javascript.
Εδώ αντίθετα πρόκειται για μια κανονική μη αριθμημένη λίστα. Ουσιαστικά η σύνταξη δε διαφέρει σε κάτι από αυτή μιας λίστας που περιέχει υπολίστες, π.χ.
- Αρχεία
- Ιανουάριος 2005
- Φεβρουάριος 2005
- Meta
- Kubrick for Blogger
- Designed by DiS
Απλώς οι bold υπολίστες γίνονται ορατές μόνο όταν πρέπει. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα με CSS. Ρίξτε μια ματιά σε αυτό το άρθρο και θα τα καταλάβετε όλα. Έχει και παραδείγματα. Δείτε αν θέλετε και τον κώδικα της αρχικής σελίδας του Don't Kiss the Frog σαν παράδειγμα. Στην περίπτωσή μου, η λίστα με το όλο σκηνικό έχει id "froglinks" και επιπλέον βρίσκεται σε ένα DIV με id "sidebar". Μου βγήκε λίγο ο κώλος να τα τοποθετήσω σωστά, λόγω του ότι το default για το sidebar είναι... ανάμεσα στον καφέ τίτλο του blog και το πρώτο άρθρο.
Σημειώνω πως για τον Internet Explorer χρειάζεται μια επιπλέον χακιά Javascript (επίσης τη λέει στο άρθρο). Μ' όλες τις proprietary αηδίες του που ανοίγουν τα άπειρα backdoors, ο Explorer δεν είναι ικανός να κάνει render κάτι τόσο απλό που υλοποιείται με καθαρά τυπογραφικές εντολές μορφοποίησης. Ευτυχώς που τον ήπιε το εν λόγω όραμα.
---
update: κατόπιν χρήσιμου feedback, προσθέτω σε πρώτη φάση τη δυνατότητα το DKTF να φαίνεται με δύο διαφορετικά stylesheets, όπως κάποτε το CrazyMonkey. Αυτά είναι το Funky Spartan που είναι το προκαθορισμένο και το No animation που είναι αυτό που λέει το όνομά του. Μαζί με την επιλογή No Style, μας κάνουν 3 τρόπους να φαίνεται το DKTF:
(Funky Spartan)
(No animation)
(No style)
Όσοι έχετε Firefox, επιλέξτε το stylesheet που θέλετε από το μενού View->Page Style. Όσοι έχετε Konqueror από το View->Use Stylesheet. Όσοι έχετε Explorer, σοβαρευτείτε.
12.1.06
The Mall Revisited
Δεν τα ήξερα όλα αυτά[*].
Το καλό είναι ότι ένα 95% των περιοίκων θα ανήκαν στους μαλάκες που ήταν υπέρ των Ολυμπιακών Αγώνων: η Κόλαση είναι στη Γη, ζώα.
Το κακό είναι βέβαια το υπόλοιπο 5% που δε χρώσταγε τίποτα να πληρώσει με τέτοιον τρόπο την τελευταία μας Μεγάλη Ιδέα (τρέμω για την επόμενη): η Κόλαση είναι στη Γη και δεν ενδιαφέρεται αν φταις ή όχι.
[*] αν το έχει αναφέρει και κάποιος άλλος ας το πει, έψαξα λίγο στο monitor και δεν βρήκα τίποτα.
Το καλό είναι ότι ένα 95% των περιοίκων θα ανήκαν στους μαλάκες που ήταν υπέρ των Ολυμπιακών Αγώνων: η Κόλαση είναι στη Γη, ζώα.
Το κακό είναι βέβαια το υπόλοιπο 5% που δε χρώσταγε τίποτα να πληρώσει με τέτοιον τρόπο την τελευταία μας Μεγάλη Ιδέα (τρέμω για την επόμενη): η Κόλαση είναι στη Γη και δεν ενδιαφέρεται αν φταις ή όχι.
[*] αν το έχει αναφέρει και κάποιος άλλος ας το πει, έψαξα λίγο στο monitor και δεν βρήκα τίποτα.
8.1.06
Περί μνήμης (conclusion)
Θα έχετε ίσως δει παλιές φωτογραφίες, από αυτές που πήγαινες και στηνόσουν μπροστά στο φωτογράφο για να έχεις την πόζα μια ζωή. Βλέπετε υπήρξε μια εποχή που η φωτογραφία ήταν υπερδιαστημική τεχνολογία για τα δεδομένα της Ελλάδας. Δε μπορούσε να την κατέχει ο καθένας όπως σήμερα. Οπότε φωτογράφηση είχε μόνο σε σημαντικές περιστάσεις: γενέθλια, γάμους, εκδρομές (εξίσου σπάνιο γεγονός) και τέτοια.
Χαζεύω αυτή τη στιγμή μια τέτοια φωτογραφία, που έχει τραβηχθεί στα τέλη της δεκαετίας του '20. Είναι πραγματικά μία από τις πιο ωραίες φωτογραφίες που έχω δει στη ζωή μου: δυο μπόμπιρες, 2-3 ετών, μάλλον αγουροξυπνημένοι ρίχνουν ελαφρώς ενοχλημένες ματιές στο φακό. Ένα τρίτο, γύρω στα 7, τα αγκαλιάζει με προστατευτικό ύφος, λες και είναι ο μπαμπάς τους. Το όλο αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό. Δεν έχω άλλη λέξη να το περιγράψω. Είναι μια πολύ τρυφερή εικόνα.
Η φωτογραφία είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτη, γιατί τραβήχτηκε με έξοδα της μάνας τους, που κάθε άλλο παρά της περίσσευαν εκείνον τον καιρό τα λεφτά. Βλέπετε, όταν ήταν έγκυος στο μικρότερο από τα πιτσιρίκια, έχασε τον άντρα της. Και παρ' όλο που είχε δική της δουλειά (ήταν δασκάλα), πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για τότε, όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να τα βγάλει πέρα μια χήρα με τρία παιδιά στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Γι' αυτό και το μεγαλύτερο αγκαλιάζει τα δύο μικρότερα με πατρικό ύφος: στ' αλήθεια ήταν πλέον ο "πατέρας" τους, ή τουλάχιστον έτσι έκρινε με το 7χρονο μυαλουδάκι του.
Μετά μια άλλη φωτογραφία: Πάσχα 1939. Ο 7χρονος προστάτης είναι πλέον ένα 17χρονο παληκαράκι, και γυρίζει τη σούβλα. Τα αδέρφια του, η μάνα του, και κάποιοι άλλοι συγγενείς και φίλοι χαμογελούν στο φακό.
Αυτή η φωτογραφία είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτη, γιατί ήταν το τελευταίο ευτυχισμένο Πάσχα που πέρασαν όλοι αυτοί για πολλά χρόνια. Λίγους μήνες μετά ήρθε ο πόλεμος, αλλά αυτό ήταν -από πολλές απόψεις- το λιγότερο. Γιατί λίγο μετά από εκείνο το Πάσχα, το μεγαλύτερο αδερφό τον χτύπησε η αρρώστια των φτωχών, η φυματίωση, και πέθανε πριν καν κλείσει τα είκοσί του χρόνια.
Τώρα η μητέρα βρέθηκε σε ακόμα πιο δύσκολη θέση, γιατί βρέθηκε ξανά ολομόναχη με 2 ανήλικα, πάνω που ο μεγάλος της γιος θα τη βοηθούσε λίγο παραπάνω. Και καλά που είχε τα δύο ανήλικα, αλλιώς αποκλείεται να μην τρελαινόταν.
Το χειμώνα του '41-'42 τον έβγαλαν πάρα πολύ δύσκολα, όπως όλη η Αθήνα. Στη συνέχεια τα πράγματα βελτιώθηκαν, αλλά δεν υπήρχαν λεφτά ούτε για δείγμα. Εδώ σήμερα είναι χάλια ο μισθός του δασκάλου, σκεφτείτε στην κατοχική Αθήνα! Παρ' όλα αυτά τα κουτσοβολέψανε. Και πάντα η μητέρα τους (και αυτή τη νοοτροπία πέρασε στα παιδιά της) προτιμούσε να κόβει ακόμα και από τα βασικά, παρά από τη μόρφωση των παιδιών της. Είμαι της γνώμης πως αυτό οφείλεται στο ότι η δικιά της μόρφωση ήταν το μόνο που την έσωσε από την ολική εξαθλίωση: όσο χάλια και να πληρωνόταν, τουλάχιστον είχε μια μόνιμη και αξιοπρεπή δουλειά.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι το 1946, όταν κούλαρε λίγο η κατάσταση στην πόλη (γιατί ο Εμφύλιος μεταφέρθηκε πιο έξω), οι δύο γιοι, 19 και 23 χρονών αντίστοιχα, μπήκαν στο Πανεπιστήμιο. Ο μικρός στο ΕΜΠ και ο μεγάλος στη Νομική. Και ταυτόχρονα έκαναν δουλειές του ποδαριού και όλα φαίνονταν να βαίνουν σχετικά καλώς. Αυτό δεν κράτησε πάνω από μερικούς μήνες, γιατί ο μικρός έπαθε κι αυτός φυματίωση και γρήγορα κρεββατώθηκε, και πριν το καλοκαταλάβουν άρχισαν σιγά-σιγά να ετοιμάζονται για νέα κηδεία.
Ωστόσο ο μικρός θα αποδεικνύονταν ασυνήθιστα τυχερός, γιατί ο μακαρίτης ο πατέρας του είχε έναν σχεδόν συνομήλικό του θείο που από το 1910 την είχε κάνει για Αμερική. Ο θείος ήταν τυπική περίπτωση μετανάστη της εποχής: έφυγε χωρίς δραχμή στην τσέπη και χωρίς να γνωρίζει καν τη γλώσσα, σε μια ηλικία που σήμερα θεωρούμε μάλλον παιδική. Στην Αμερική αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά του (από Μανώλης σε Michael) και για να μην τα πολυλογούμε έπλενε πιάτα με την ψυχή του και είχε κι από πάνω και τους Αμερικανούς να τον αντιμετωπίζουν σαν όρθιο σκατό. Αλλά στις αρχές του 1947 είχε καταφέρει να μην τον απασχολεί το θέμα της επιβίωσης και να μην ξεχωρίζει ιδιαίτερα από τους άλλους Αμερικάνους (γιατί είχε γίνει πλέον κι αυτός ένας τέτοιος: ποτέ δεν επέστρεψε στην Ελλάδα). Και το κυριότερο, φρόντιζε να ενημερώνεται για το τι γινόταν γύρω του. Έτσι, όταν έμαθε ότι το ανιψάκι του πέθαινε από φυματίωση, θυμήθηκε ότι πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο του New Jersey είχε απομονωθεί μια ουσία, η στρεπτομυκήνη: το πρώτο αντιβιωτικό που καταπολεμούσε τη φυματίωση. Έκανε τα κονέ του, προμηθεύθηκε μερικές δεκάδες αμπούλες και κατάφερε να τις στείλει στην Ελλάδα, μαζί με οδηγίες για τους γιατρούς.
Σαν πρώτο αποτέλεσμα, ο μικρότερος αδερφός τη γλίτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή (και μάλιστα πρέπει να ήταν από τους πρώτους στην Ελλάδα που θεραπεύθηκαν από φυματίωση, εκτός αν η στρεπτομυκήνη ήταν ήδη διαθέσιμη και στη χώρα μας, αλλά χρειαζόσουν χοντρό βύσμα, πράγμα που θεωρώ εξόχως πιθανό).
Σαν δεύτερο αποτέλεσμα, υπάρχω εγώ σήμερα και πληκτρολογώ αυτό το κείμενο.
Γιατί αυτός ο 19χρονος ετοιμοθάνατος πιτσιρικάς του 1946 ήταν ο παππούς μου, που φέτος κλείνει αισίως τα 79 του χρόνια.
Αν δεν υπήρχε αυτός ο μετανάστης, δε θα υπήρχα εγώ. Τόσο απλά.
Έχω ονειρευτεί κάποια στιγμή που θα έχω αρκετά λεφτά, να πάω στο Illinois και να αφήσω 11 λουλούδια στον τάφο του, αφού πρώτα τον βρω. Ένα για τον παππού μου, τρία για τα παιδιά του παππού μου, εφτά για τα παιδιά των παιδιών του παππού μου. Κι αν έχουν υπάρξει κι άλλα παιδιά ως τότε, θα υπάρξουν κι άλλα λουλούδια. Αλλά δεν ξέρω αν θα βρω τον τάφο, ή αν θα υπάρχει. Αυτά έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν μόνο στις ταινίες.
Anyway...
Αγαπητοί (τρόπος του λέγειν) Ρατσιστές Συνέλληνες (μπλιαχ):
Βλέπετε (εσκεμμένο το β' πρόσωπο γιατί εγώ ΔΕΝ το κάνω) το μετανάστη δίπλα σας και δε συνειδητοποιείτε ότι αυτός είναι ένας άνθρωπος όπως εσείς, που πίσω του έχει αφήσει αγαπημένα μέρη και πρόσωπα και ήρθε εδώ για να βρει κάτι καλύτερο. Και υφίσταται καθημερινά προσβολές και τρώει το σκατό με το κουτάλι, όμως μπορεί να υπάρχουν στην πατρίδα του άνθρωποι για τους οποίους θα αποδειχθεί άγγελος. Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που βασίζονται στα εμβάσματά του για να μην πεθάνουν από την πείνα. Και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που τον σκέφτονται και λένε "κοίτα τον τυχεράκια, τη γλίτωσε από το σκατόλακκο".
Σας πιπιλίζουν το μυαλό με ένα σωρό εθνικιστικές μαλακίες, με αποτέλεσμα να νομίζετε ότι οι ξένοι είναι κάποιου είδους "στρατός" που έχει αφεθεί να εισέλθει (αν όχι μεταφερθεί) από κάποιους που απεργάζονται την καταστροφή του έθνους μας και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας και τέτοια. Ναι, ξύπνησε μια μέρα ο Αλβανός και είπε "ρε δεν πάω να φτιάξω μια μειονότητα για να πάρω πίσω την Ήπειρο από τους Έλληνες"... Πόσο ΗΛΙΘΙΟ ακούγεται αυτό; Πόσο ΗΛΙΘΙΟΣ είναι αυτός που το πιστεύει; Ή μήπως επειδή αυτός μες στη μιζέρια του κάθεται και ονειρεύεται Μεγάλες Ελλάδες και τέτοια για να ξεχνάει τα χάλια του, νομίζει ότι όλοι κάνουν το ίδιο; Και μάλιστα εκείνοι που αποδεδειγμένα προτίμησαν να κάνουν μια νέα αρχή αντί να κλαψομουνιάζονται με τα χάλια τους.
Όπως και να 'εχει, και για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, εγώ όλα αυτά περί εθνικής ταυτότητας τα ακούω βερεσέ, για τον εξής απλούστατο λόγο:
"Θυμάστε" (και καλά) 1.000.000 λόγους να μισείτε ή να αισθάνεστε ανώτεροι από τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Εβραίους, τους Καθολικούς, κύριος οίδε ποιους άλλους, για πράγματα που συνέβησαν από 80 έως (στις πιο κλινικές περιπτώσεις) 2.500 χρόνια πριν γεννηθείτε.
Αλλά δε θυμάστε σε τι κατάσταση ήταν οι ίδιοι σας οι πατεράδες και οι παππούδες μέχρι πριν 30 χρόνια (και σε ορισμένες περιοχές μέχρι πριν 15 χρόνια. Ή μήπως νομίζετε ότι η εσωτερική μετανάστευση δεν είναι μετανάστευση;). Να τη χέσω λοιπόν την "ταυτότητά" σας, έθνος κομπλεξικών! Και στο κάτω-κάτω, καλύτερα να μην αρχίσω να γράφω για το τι φυλετικό και πολιτισμικό μπαστάρδεμα έχει πέσει σε τούτα εδώ τα χώματα τα τελευταία 4000 χρόνια (ΑΔΙΑΚΟΠΑ) ώστε να προκύψει αυτό που είστε (και όχι αυτό που ΝΟΜΙΖΕΤΕ ότι είστε) γιατί δε μου φτάνουν ούτε 20 χέρια.
Θα μου πείτε "αυτά τα λες εσύ J95, από τη middle class άνεσή σου".
Σας απαντάω λοιπόν ότι τη middle class άνεσή μου, μαζί με όλην την ύπαρξή μου, την οφείλω σε κάποιο ρακένδυτο που πήρε το πλοίο για το Ellis Island πριν ενενηντατόσα χρόνια.
Και δεν το ξεχνάω αυτό.
ΥΓ: δε δημοσιεύω τις φωτογραφίες για ευνόητους λόγους. Επίσης οι χρονολογίες (με εξαίρεση το 1946) μπορεί να μην είναι 100% ακριβείς, διότι δεν παίζει να ξυπνήσω κάποιο μεγαλύτερο για να τις τσεκάρω :)
Χαζεύω αυτή τη στιγμή μια τέτοια φωτογραφία, που έχει τραβηχθεί στα τέλη της δεκαετίας του '20. Είναι πραγματικά μία από τις πιο ωραίες φωτογραφίες που έχω δει στη ζωή μου: δυο μπόμπιρες, 2-3 ετών, μάλλον αγουροξυπνημένοι ρίχνουν ελαφρώς ενοχλημένες ματιές στο φακό. Ένα τρίτο, γύρω στα 7, τα αγκαλιάζει με προστατευτικό ύφος, λες και είναι ο μπαμπάς τους. Το όλο αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό. Δεν έχω άλλη λέξη να το περιγράψω. Είναι μια πολύ τρυφερή εικόνα.
Η φωτογραφία είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτη, γιατί τραβήχτηκε με έξοδα της μάνας τους, που κάθε άλλο παρά της περίσσευαν εκείνον τον καιρό τα λεφτά. Βλέπετε, όταν ήταν έγκυος στο μικρότερο από τα πιτσιρίκια, έχασε τον άντρα της. Και παρ' όλο που είχε δική της δουλειά (ήταν δασκάλα), πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για τότε, όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να τα βγάλει πέρα μια χήρα με τρία παιδιά στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Γι' αυτό και το μεγαλύτερο αγκαλιάζει τα δύο μικρότερα με πατρικό ύφος: στ' αλήθεια ήταν πλέον ο "πατέρας" τους, ή τουλάχιστον έτσι έκρινε με το 7χρονο μυαλουδάκι του.
Μετά μια άλλη φωτογραφία: Πάσχα 1939. Ο 7χρονος προστάτης είναι πλέον ένα 17χρονο παληκαράκι, και γυρίζει τη σούβλα. Τα αδέρφια του, η μάνα του, και κάποιοι άλλοι συγγενείς και φίλοι χαμογελούν στο φακό.
Αυτή η φωτογραφία είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτη, γιατί ήταν το τελευταίο ευτυχισμένο Πάσχα που πέρασαν όλοι αυτοί για πολλά χρόνια. Λίγους μήνες μετά ήρθε ο πόλεμος, αλλά αυτό ήταν -από πολλές απόψεις- το λιγότερο. Γιατί λίγο μετά από εκείνο το Πάσχα, το μεγαλύτερο αδερφό τον χτύπησε η αρρώστια των φτωχών, η φυματίωση, και πέθανε πριν καν κλείσει τα είκοσί του χρόνια.
Τώρα η μητέρα βρέθηκε σε ακόμα πιο δύσκολη θέση, γιατί βρέθηκε ξανά ολομόναχη με 2 ανήλικα, πάνω που ο μεγάλος της γιος θα τη βοηθούσε λίγο παραπάνω. Και καλά που είχε τα δύο ανήλικα, αλλιώς αποκλείεται να μην τρελαινόταν.
Το χειμώνα του '41-'42 τον έβγαλαν πάρα πολύ δύσκολα, όπως όλη η Αθήνα. Στη συνέχεια τα πράγματα βελτιώθηκαν, αλλά δεν υπήρχαν λεφτά ούτε για δείγμα. Εδώ σήμερα είναι χάλια ο μισθός του δασκάλου, σκεφτείτε στην κατοχική Αθήνα! Παρ' όλα αυτά τα κουτσοβολέψανε. Και πάντα η μητέρα τους (και αυτή τη νοοτροπία πέρασε στα παιδιά της) προτιμούσε να κόβει ακόμα και από τα βασικά, παρά από τη μόρφωση των παιδιών της. Είμαι της γνώμης πως αυτό οφείλεται στο ότι η δικιά της μόρφωση ήταν το μόνο που την έσωσε από την ολική εξαθλίωση: όσο χάλια και να πληρωνόταν, τουλάχιστον είχε μια μόνιμη και αξιοπρεπή δουλειά.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι το 1946, όταν κούλαρε λίγο η κατάσταση στην πόλη (γιατί ο Εμφύλιος μεταφέρθηκε πιο έξω), οι δύο γιοι, 19 και 23 χρονών αντίστοιχα, μπήκαν στο Πανεπιστήμιο. Ο μικρός στο ΕΜΠ και ο μεγάλος στη Νομική. Και ταυτόχρονα έκαναν δουλειές του ποδαριού και όλα φαίνονταν να βαίνουν σχετικά καλώς. Αυτό δεν κράτησε πάνω από μερικούς μήνες, γιατί ο μικρός έπαθε κι αυτός φυματίωση και γρήγορα κρεββατώθηκε, και πριν το καλοκαταλάβουν άρχισαν σιγά-σιγά να ετοιμάζονται για νέα κηδεία.
Ωστόσο ο μικρός θα αποδεικνύονταν ασυνήθιστα τυχερός, γιατί ο μακαρίτης ο πατέρας του είχε έναν σχεδόν συνομήλικό του θείο που από το 1910 την είχε κάνει για Αμερική. Ο θείος ήταν τυπική περίπτωση μετανάστη της εποχής: έφυγε χωρίς δραχμή στην τσέπη και χωρίς να γνωρίζει καν τη γλώσσα, σε μια ηλικία που σήμερα θεωρούμε μάλλον παιδική. Στην Αμερική αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά του (από Μανώλης σε Michael) και για να μην τα πολυλογούμε έπλενε πιάτα με την ψυχή του και είχε κι από πάνω και τους Αμερικανούς να τον αντιμετωπίζουν σαν όρθιο σκατό. Αλλά στις αρχές του 1947 είχε καταφέρει να μην τον απασχολεί το θέμα της επιβίωσης και να μην ξεχωρίζει ιδιαίτερα από τους άλλους Αμερικάνους (γιατί είχε γίνει πλέον κι αυτός ένας τέτοιος: ποτέ δεν επέστρεψε στην Ελλάδα). Και το κυριότερο, φρόντιζε να ενημερώνεται για το τι γινόταν γύρω του. Έτσι, όταν έμαθε ότι το ανιψάκι του πέθαινε από φυματίωση, θυμήθηκε ότι πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο του New Jersey είχε απομονωθεί μια ουσία, η στρεπτομυκήνη: το πρώτο αντιβιωτικό που καταπολεμούσε τη φυματίωση. Έκανε τα κονέ του, προμηθεύθηκε μερικές δεκάδες αμπούλες και κατάφερε να τις στείλει στην Ελλάδα, μαζί με οδηγίες για τους γιατρούς.
Σαν πρώτο αποτέλεσμα, ο μικρότερος αδερφός τη γλίτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή (και μάλιστα πρέπει να ήταν από τους πρώτους στην Ελλάδα που θεραπεύθηκαν από φυματίωση, εκτός αν η στρεπτομυκήνη ήταν ήδη διαθέσιμη και στη χώρα μας, αλλά χρειαζόσουν χοντρό βύσμα, πράγμα που θεωρώ εξόχως πιθανό).
Σαν δεύτερο αποτέλεσμα, υπάρχω εγώ σήμερα και πληκτρολογώ αυτό το κείμενο.
Γιατί αυτός ο 19χρονος ετοιμοθάνατος πιτσιρικάς του 1946 ήταν ο παππούς μου, που φέτος κλείνει αισίως τα 79 του χρόνια.
Αν δεν υπήρχε αυτός ο μετανάστης, δε θα υπήρχα εγώ. Τόσο απλά.
Έχω ονειρευτεί κάποια στιγμή που θα έχω αρκετά λεφτά, να πάω στο Illinois και να αφήσω 11 λουλούδια στον τάφο του, αφού πρώτα τον βρω. Ένα για τον παππού μου, τρία για τα παιδιά του παππού μου, εφτά για τα παιδιά των παιδιών του παππού μου. Κι αν έχουν υπάρξει κι άλλα παιδιά ως τότε, θα υπάρξουν κι άλλα λουλούδια. Αλλά δεν ξέρω αν θα βρω τον τάφο, ή αν θα υπάρχει. Αυτά έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν μόνο στις ταινίες.
Anyway...
Αγαπητοί (τρόπος του λέγειν) Ρατσιστές Συνέλληνες (μπλιαχ):
Βλέπετε (εσκεμμένο το β' πρόσωπο γιατί εγώ ΔΕΝ το κάνω) το μετανάστη δίπλα σας και δε συνειδητοποιείτε ότι αυτός είναι ένας άνθρωπος όπως εσείς, που πίσω του έχει αφήσει αγαπημένα μέρη και πρόσωπα και ήρθε εδώ για να βρει κάτι καλύτερο. Και υφίσταται καθημερινά προσβολές και τρώει το σκατό με το κουτάλι, όμως μπορεί να υπάρχουν στην πατρίδα του άνθρωποι για τους οποίους θα αποδειχθεί άγγελος. Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που βασίζονται στα εμβάσματά του για να μην πεθάνουν από την πείνα. Και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που τον σκέφτονται και λένε "κοίτα τον τυχεράκια, τη γλίτωσε από το σκατόλακκο".
Σας πιπιλίζουν το μυαλό με ένα σωρό εθνικιστικές μαλακίες, με αποτέλεσμα να νομίζετε ότι οι ξένοι είναι κάποιου είδους "στρατός" που έχει αφεθεί να εισέλθει (αν όχι μεταφερθεί) από κάποιους που απεργάζονται την καταστροφή του έθνους μας και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας και τέτοια. Ναι, ξύπνησε μια μέρα ο Αλβανός και είπε "ρε δεν πάω να φτιάξω μια μειονότητα για να πάρω πίσω την Ήπειρο από τους Έλληνες"... Πόσο ΗΛΙΘΙΟ ακούγεται αυτό; Πόσο ΗΛΙΘΙΟΣ είναι αυτός που το πιστεύει; Ή μήπως επειδή αυτός μες στη μιζέρια του κάθεται και ονειρεύεται Μεγάλες Ελλάδες και τέτοια για να ξεχνάει τα χάλια του, νομίζει ότι όλοι κάνουν το ίδιο; Και μάλιστα εκείνοι που αποδεδειγμένα προτίμησαν να κάνουν μια νέα αρχή αντί να κλαψομουνιάζονται με τα χάλια τους.
Όπως και να 'εχει, και για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, εγώ όλα αυτά περί εθνικής ταυτότητας τα ακούω βερεσέ, για τον εξής απλούστατο λόγο:
"Θυμάστε" (και καλά) 1.000.000 λόγους να μισείτε ή να αισθάνεστε ανώτεροι από τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Εβραίους, τους Καθολικούς, κύριος οίδε ποιους άλλους, για πράγματα που συνέβησαν από 80 έως (στις πιο κλινικές περιπτώσεις) 2.500 χρόνια πριν γεννηθείτε.
Αλλά δε θυμάστε σε τι κατάσταση ήταν οι ίδιοι σας οι πατεράδες και οι παππούδες μέχρι πριν 30 χρόνια (και σε ορισμένες περιοχές μέχρι πριν 15 χρόνια. Ή μήπως νομίζετε ότι η εσωτερική μετανάστευση δεν είναι μετανάστευση;). Να τη χέσω λοιπόν την "ταυτότητά" σας, έθνος κομπλεξικών! Και στο κάτω-κάτω, καλύτερα να μην αρχίσω να γράφω για το τι φυλετικό και πολιτισμικό μπαστάρδεμα έχει πέσει σε τούτα εδώ τα χώματα τα τελευταία 4000 χρόνια (ΑΔΙΑΚΟΠΑ) ώστε να προκύψει αυτό που είστε (και όχι αυτό που ΝΟΜΙΖΕΤΕ ότι είστε) γιατί δε μου φτάνουν ούτε 20 χέρια.
Θα μου πείτε "αυτά τα λες εσύ J95, από τη middle class άνεσή σου".
Σας απαντάω λοιπόν ότι τη middle class άνεσή μου, μαζί με όλην την ύπαρξή μου, την οφείλω σε κάποιο ρακένδυτο που πήρε το πλοίο για το Ellis Island πριν ενενηντατόσα χρόνια.
Και δεν το ξεχνάω αυτό.
ΥΓ: δε δημοσιεύω τις φωτογραφίες για ευνόητους λόγους. Επίσης οι χρονολογίες (με εξαίρεση το 1946) μπορεί να μην είναι 100% ακριβείς, διότι δεν παίζει να ξυπνήσω κάποιο μεγαλύτερο για να τις τσεκάρω :)
7.1.06
sic transit (3)
Σήμερα η -πολύ καλή εκπομπή- "Μηχανή του Χρόνου" στον ALPHA μας ταξίδεψε στην εποχή που ο Χαρδαβέλας ήταν ένας νεαρός δημοσιογράφος που πολεμούσε τη δεισιδαιμονία. Αν είχε για τα θέματά του το 1/100 του σκεπτικισμού με τον οποίο αντιμετώπισε την "Αγία" Αθάνασία του Αιγάλεω, οι τωρινές εκπομπές του θα ήταν εξαιρετικές.
4.1.06
dead end
[techy stuff. Οι μη techy τύποι παρακαλούνται να προσπεράσουν]
Ωραία, έχω ψάξει πιστεύω παντού, οπότε ήρθε η ώρα να πω τον πόνο μου:
Υπάρχει ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ βιβλιοθήκη open source (ή να παίζει σε open source) στην οποία να μπορείς να επεξεργαστείς προγραμματιστικά ένα βιντεάκι (mpeg, avi, mov, δε με νοιάζει) καρέ-καρέ; Π.χ. να ζωγραφίσεις σε όλα τα καρέ ένα animated logo ή ένα timer; Και να υπάρχουν κάπου βασικές οδηγίες για το πώς να το πετύχεις;
Το μόνο που έχω βρει και φαίνεται να είναι πολλά υποσχόμενο είναι το Java Media Framework, αλλά η τεκμηρίωσή του δεν είναι στα επίπεδα που μας έχει καλομάθει η Sun (ούτε καν αξιοπρεπή σχόλια στα παραδείγματα δεν έχει). Και το κυριότερο: δοκίμασα να τρέξω 1-2 παραδείγματα και μου φαίνεται ότι δε δουλεύει και τόσο καλά, τουλάχιστον σε Linux. Π.χ. ενώ θα έπρεπε να βλέπω τη φάτσα του Σαντάμ για δέκα δευτερόλεπτα, βλέπω ένα μπλε πράγμα. Και δε νομίζω να έχω κάνει κάποιο λάθος, αν σκεφτείς ότι δεν άλλαξα τίποτα από τον κώδικα του παραδείγματος...
Βλέπετε les business άνοιξαν και πρέπει να σχεδιάσω ένα κατανεμημένο σύστημα που θα κάνει batch processing σε ΠΟΛΛΑ βίντεο (input: 1000 ώρες ημερησίως, output: 100 ώρες ημερησίως σε VideoCD). Υπόψη: όχι ιδιαίτερα εξεζητημένο processing. Και έχουμε το εξής πρόβλημα:
Βέβαια δεν είναι και τόσο σκούρα τα πράγματα: μπορώ πάντα να βάλω καμιά δεκαριά μηχανήματα με Linux να χειρίζονται τα δεδομένα και να παράγουν τα τελικά VideoCD, και 3-4 WinXP να κάνουν την επεξεργασία καρέ-καρέ που θέλω (δεν είναι δηλαδή εκεί το bottleneck), αλλά μου προξενεί εντύπωση ρε παιδί μου: να υπάρχει μόνο το JMF κι αυτό μισό;
Μου φαίνεται πως οι πατέντες μας έχουν κάνει μεγάλη ζημιά.
Ωραία, έχω ψάξει πιστεύω παντού, οπότε ήρθε η ώρα να πω τον πόνο μου:
Υπάρχει ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ βιβλιοθήκη open source (ή να παίζει σε open source) στην οποία να μπορείς να επεξεργαστείς προγραμματιστικά ένα βιντεάκι (mpeg, avi, mov, δε με νοιάζει) καρέ-καρέ; Π.χ. να ζωγραφίσεις σε όλα τα καρέ ένα animated logo ή ένα timer; Και να υπάρχουν κάπου βασικές οδηγίες για το πώς να το πετύχεις;
Το μόνο που έχω βρει και φαίνεται να είναι πολλά υποσχόμενο είναι το Java Media Framework, αλλά η τεκμηρίωσή του δεν είναι στα επίπεδα που μας έχει καλομάθει η Sun (ούτε καν αξιοπρεπή σχόλια στα παραδείγματα δεν έχει). Και το κυριότερο: δοκίμασα να τρέξω 1-2 παραδείγματα και μου φαίνεται ότι δε δουλεύει και τόσο καλά, τουλάχιστον σε Linux. Π.χ. ενώ θα έπρεπε να βλέπω τη φάτσα του Σαντάμ για δέκα δευτερόλεπτα, βλέπω ένα μπλε πράγμα. Και δε νομίζω να έχω κάνει κάποιο λάθος, αν σκεφτείς ότι δεν άλλαξα τίποτα από τον κώδικα του παραδείγματος...
Βλέπετε les business άνοιξαν και πρέπει να σχεδιάσω ένα κατανεμημένο σύστημα που θα κάνει batch processing σε ΠΟΛΛΑ βίντεο (input: 1000 ώρες ημερησίως, output: 100 ώρες ημερησίως σε VideoCD). Υπόψη: όχι ιδιαίτερα εξεζητημένο processing. Και έχουμε το εξής πρόβλημα:
- Σε open source μπορείς να στήσεις πολύ εύκολα ένα κατανεμημένο σύστημα με ελάχιστο κόστος (πολύ βασικό) και πολύ καλή αξιοπιστία και scalability (ας πούμε το NFS είναι κατά πολύ ανώτερο του SMB για shared filesystem).
- Υπάρχει το DirectShow που σου επιτρέπει να κάνεις σχεδόν παπάδες με βιντεάκια, αλλά παίζει μόνο στα ακατανόμαστα.
- Πρόβλημα.
Βέβαια δεν είναι και τόσο σκούρα τα πράγματα: μπορώ πάντα να βάλω καμιά δεκαριά μηχανήματα με Linux να χειρίζονται τα δεδομένα και να παράγουν τα τελικά VideoCD, και 3-4 WinXP να κάνουν την επεξεργασία καρέ-καρέ που θέλω (δεν είναι δηλαδή εκεί το bottleneck), αλλά μου προξενεί εντύπωση ρε παιδί μου: να υπάρχει μόνο το JMF κι αυτό μισό;
Μου φαίνεται πως οι πατέντες μας έχουν κάνει μεγάλη ζημιά.
2.1.06
2005-12-30@The Mall
1) Πρέπει να γαμάει πολύς κόσμος κάθε μέρα χάρη στο The Mall. Με αυτούς τους ρυθμούς, σε 3-4 μέρες ΟΛΑ τα πιτσιρίκια του λεκανοπεδίου θα έχουν εμπεδώσει το "make love not war" και η διαμάχη βου-που/δου-που θα έχει λήξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
2) Σκέφτηκα ότι παίζει να είμαι αγοραφοβικός, όμως μετά συνειδητοποίησα ότι με τόσο πολύ κόσμο, ανώμαλοι είναι μάλλον αυτοί που δε φρικάρουν.
3) Είδα ένα γέρο που προσπαθούσε να καταλάβει τι του γινόταν, στα πρώτα 2 μέτρα μετά την πόρτα. Γύρω του κόσμος έμπαινε κι έβγαινε με ρυθμό 5 ατόμων/sec. Κατά τη γνώμη μου ο παππούς ζούσε εκείνη τη στιγμή το πνευματικό αντίστοιχο της εμπειρίας ενός παλαιοημερολογίτη παπά, αν τον ποτίσουν με acid και τον διακτινίσουν στη γέφυρα του Εντερπράιζ εν μέσω εκατομμυρίων ζόμπι. Κάποια μέρα θα είμαι κι εγώ 70 χρονών και ένας διάολος ξέρει πόσο γρήγορα και περίεργα θα είναι όλα γύρω μου.
Κατά τα άλλα: βαρετό.
Και πολύ φθηνό κόλπο ΙΜΗΟ να πρέπει να διασχίσεις σχεδόν όλα τα μαγαζιά προκειμένου να πας από τον έναν όροφο στον άλλον. Και έπρεπε να είχε περισσότερες ταμπελίτσες που να λένε πού είναι το Fnac.
Αυτά. Ήθελα να γράψω κάτι μαλακίες για τα εξελικτικά φαινόμενα αλλά βαριέμαι.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία: "The Mall-άκας".
2) Σκέφτηκα ότι παίζει να είμαι αγοραφοβικός, όμως μετά συνειδητοποίησα ότι με τόσο πολύ κόσμο, ανώμαλοι είναι μάλλον αυτοί που δε φρικάρουν.
3) Είδα ένα γέρο που προσπαθούσε να καταλάβει τι του γινόταν, στα πρώτα 2 μέτρα μετά την πόρτα. Γύρω του κόσμος έμπαινε κι έβγαινε με ρυθμό 5 ατόμων/sec. Κατά τη γνώμη μου ο παππούς ζούσε εκείνη τη στιγμή το πνευματικό αντίστοιχο της εμπειρίας ενός παλαιοημερολογίτη παπά, αν τον ποτίσουν με acid και τον διακτινίσουν στη γέφυρα του Εντερπράιζ εν μέσω εκατομμυρίων ζόμπι. Κάποια μέρα θα είμαι κι εγώ 70 χρονών και ένας διάολος ξέρει πόσο γρήγορα και περίεργα θα είναι όλα γύρω μου.
Κατά τα άλλα: βαρετό.
Και πολύ φθηνό κόλπο ΙΜΗΟ να πρέπει να διασχίσεις σχεδόν όλα τα μαγαζιά προκειμένου να πας από τον έναν όροφο στον άλλον. Και έπρεπε να είχε περισσότερες ταμπελίτσες που να λένε πού είναι το Fnac.
Αυτά. Ήθελα να γράψω κάτι μαλακίες για τα εξελικτικά φαινόμενα αλλά βαριέμαι.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία: "The Mall-άκας".
1.1.06
2006: προκαταρκτική αξιολόγηση
μου έπεσε το φλουρί και τα κονόμησα βαρβάτα.
Όλα δείχνουν πως επιτέλους έχουμε να κάνουμε με μία χρονιά που ξέρει να φέρεται.
Προς 2005: Ουστ γαμιόλικο!
Όλα δείχνουν πως επιτέλους έχουμε να κάνουμε με μία χρονιά που ξέρει να φέρεται.
Προς 2005: Ουστ γαμιόλικο!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)