Αντιαμερικανισμός (many of many)

Ουσιαστικά το δίλλημα είναι αν είμαστε κύριοι του εαυτού μας ή σκυλάκια οποιουδήποτε Αφεντικού Με Το Μαγικό Ραβδί, ενώ επιχειρεί(η;)ται να περάσει η άποψη ότι πρέπει απλά να βρούμε το κατάλληλο Αφεντικό ή το κατάλληλο Μαγικό Ραβδί και όλα τα άλλα έρχονται πακετάκι, ίσως θυσιάζοντας λίγο από το ένα για το άλλο. Απίστευτη ουτοπία.

Κατά τη γνώμη μου έχουμε περίσσια από σκυλάκια σε αυτή τη χώρα και οι Αμερικανοί απλά βολεύτηκαν με την κατάσταση, ενισχύοντάς την σε λογικά πλαίσια. Στη Χούντα βέβαια το παραχέσανε, αλλά βρήκαν και τα κάνανε. Από το '74 και μετά, ξυπνήσαμε λιγάκι. Καταλάβαμε ότι πρέπει να έχουμε και λίγη αξιοπρέπεια. Να έχουμε δικούς μας στόχους. Δυστυχώς οι στόχοι όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων από το '74 ήταν και είναι αρκετά μαλακισμένοι. Η όποια πρόοδος έχει συντελεστεί περισσότερο νομοτελειακά και από κάτω ή έξω. We 're being dragged kicking and screaming into the Century of the Fruitbat.

Αλλά τέλος πάντων, από το '74 και μετά σε γενικές γραμμές είμαστε πολύ πιο κύριοι του εαυτού μας. Εξακολουθούμε να επηρεαζόμαστε τρομερά από τα καπρίτσια της Ουάσινγκτον, αλλά τουλάχιστον είμαστε στα μάτια της περισσότερο Βέλγιο απ' ό,τι ξερωγωΚοσταρίκα. [ή Τουρκία, όπως ήμασταν το '50-'74 και όπως μας θέλει χονδρικά ο μισός πληθυσμός] Δε μας φταίνε οι Αμερικανοί για τα όποια προβλήματά μας, τουλάχιστον όχι περισσότερο απ' όσο φταίνε της Γερμανίας. Κλείσαμε το θέμα "τραύματα λόγω Αμερικανικής εξωτερικής στο συλλογικό υποσυνείδητο που δικαιολογούν τουλάχιστον μία επιφύλαξη για το βαθμό στον οποίο οι Αμερικανοί ήθελαν απλά έναν σύμμαχο, ένεκα ότι από μια συμμαχία υποτίθεται ότι κερδίζουν και οι δύο" και το θέμα "ανορθολογιστικό φόρτωμα στην Αμερική όλων των δεινών της Ελλάδας, τουλάχιστον μετά το '74".

Αυτό δε σημαίνει πως θέλουν το καλό μας. Ούτε σημαίνει πως θέλουν το κακό μας. Θέλουν απλά τα δικά τους. Τα οποία τα τελευταία χρόνια είναι αρκετά εκνευριστικά και δεν είμαστε οι μόνοι που τα βρίσκουν εκνευριστικά. Τα βρίσκουν εκνευριστικά και οι μισοί Αμερικανοί όπως πολύ σωστά παρατήρησε νομίζω ο Πιτσιρίκος. Και οι Ελβετοί. Και οι Τούρκοι. Και οι Ισπανοί. Γενικά όλοι εκτός από κάτι πυροβολημένους στην Ανατολική Ευρώπη και βέβαια τους άλλους μισούς Αμερικανούς.

Αυτό δεν είναι αντιαμερικανισμός και είναι πολύ αφελές να αντιμετωπίζεται σαν κάτι τέτοιο. Δηλαδή ρε παιδί μου εγώ ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ που ακρωτηριάστηκαν όλα αυτά τα παιδάκια επειδή το Ιράκ είχε weapons my ass destruction. Γιατί να είμαι αντιαμερικανός; Χέστηκα ποιοι το έκαναν. Και οι Έλληνες να το έκαναν μαλακία θα το έλεγα (καλά: ΚΥΡΙΩΣ αν το έκαναν οι Έλληνες...). Επιτρέπεται λοιπόν να μην εγκρίνω τη συγκεκριμένη ενέργεια και τη συγκεκριμένη πολιτική σχολή, ή είμαι αντιαμερικανός; Από πότε ακριβώς ταυτίστηκε η χώρα (και η ιστορία της και οι άνθρωποί της) με την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησής της και κυρίως με τις οικονομικές θέσεις που αυτή προωθεί; Με την ίδια ίσως "λογική" που ήταν ανθέλληνας όποιος δε συμφωνούσε με τις επιλογές των χουνταίων, ή με τους Ολυμπιακούς Αγώνες;