Μία ερωτική ιστορία και το καθάριο βλέμμα του μελλοθάνατου

Τις τελευταίες μέρες θα έχετε ασφαλώς παρατηρήσει μία αυξημένη νευρικότητα εκ μέρους μου. Μου τη σπάνε όλα και δεν πρόκειται να σας το κρύψω: έχω καταντήσει σκέτος μπάτσος.

Κι όμως, αν κοιτάζατε για λίγο το θέμα μακριά από συναισθηματικές εμμονές και λοιπά μικροαστικά κολλήματα, θα ξεπρόβαλλε η Αλήθεια. Τι φταίει που είμαι τόσο κάθαρμα; Δε μπορεί όλη αυτή η κακεντρέχεια, ο εξυπνακισμός και η γενικότερη πνευματική σαπίλα που με διακατέχουν να προέρχονται από το... πουθενά! Για όλα υπάρχει μια perfectly logical explanation. Και όχι, δεν έχει να κάνει με τα παιδικά μου χρόνια.

Τίποτα ε;

Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές πρέπει να επιστρέφουμε στο Αστείρευτο Πηγάδι της Παράδοσης. Μόνο εκεί μπορούμε να βρούμε απαντήσεις που θα ξεδιψάσουν την κορακιασμένη ψυχούλα μας όταν τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και -τολμώ να πω- μη άμεσα απαντήσιμα.

Τι θα έκανε λοιπόν ο Μπράντον του Μπέβερλι Χιλς;

Να σας πω τι θα έκανε: ο Μπράντον είναι σουπερήρωας. Ξέρει πολύ καλά πως κάτω από το περιτύλιγμα βρίσκετια πάντα μία νόστιμη και ζουμερή τουρτίτσα ανθρωπιάς και θα φάει την τουρτίτσα ακόμα και αν το περιτύλιγμα είναι ατσαλένιο και ηλεκτροφόρο. Και μάλιστα όσο πιο ατσαλένιο και ηλεκτροφόρο είναι το περιτύλιγμα, τόσο πιο νόστιμη και ζουμερή είναι η τουρτίτσα. Οι καλύτεροί του φίλοι είναι μαλάκες (Στηβ), ψωνάρες (Ντύλαν), workaholics (ο άλλος ο τυπάς που ήταν μαζί υποψήφιοι στις εκλογές του UCLA αλλά τα τίναξε από νταλίκα) και βέβαια κατεστραμμένα πρεζόνια (Κέλι) και φανατικοί χριστιανοί (Ντόνα). Κάθε 3-4 επεισόδια ο Μπράντον συναντά έναν πρώτης τάξεως τζώρα, που μέχρι τις δεύτερες διαφημίσεις έχει αποδειχθεί ότι μέσα του κρύβει την αγάπη, τον έρωτα και ένα (τουλάχιστον) σημαντικό μήνυμα για τους τηλεθεατές.

Μη με αναγκάσετε τώρα... να χρησιμοποιήσω τα μεγάλα μέσα (π.χ. ρακοσυλλέκτης από το Μόνος στο Σπίτι ή Ιαβέρης από τους Άθλιους). Νομίζω ότι το πιάσατε:

"Κράζω" σημαίνει "νιώθω". "νιώθω" σημαίνει "έχω ενσυναίσθηση". Το πώς εκδηλώνεται η ενσυναίσθηση είναι άλλη υπόθεση.

Κοινώς παιδιά, σε περίπτωση που αναρωτιέστε ποιος τέλος πάντων είναι η πιο λεπτεπίλεπτη, η πιο ΕΥΑΛΩΤΗ και η πιο ΑΚΡΩΣ ΥΠΕΡΕΥΑΙΣΘΗΤΗ πεταλουδίτσα εδώ μέσα, look no further.

Και ο λόγος που τα χρωματιστά φτερά μου τρεμοπαίζουν με ασυνήθιστα αυξημένη αγωνία στο μαγιάτικο αεράκι είναι τα αεροπλάνα.

Το πρόβλημα με το τυπικό αεροπλάνο είναι πως ουσιαστικά πρόκειται για ένα κουτί που πετάει. Όση ώρα είσαι μέσα στο κουτί, δε μπορείς να πας πουθενά. Δεν υπάρχει "σταματήστε να κατέβω", οπότε δεν υπάρχει και "σταματήστε την ελεύθερη πτώση να κατέβω". Το πρόβλημα λοιπόν με το τυπικό αεροπλάνο είναι ότι για όση ώρα είσαι εκεί μέσα, σύμπαν και αεροπλάνο ταυτίζονται από πρακτικής άποψης. Και μπορεί η πιθανότητα να πάθει κάτι το αεροπλάνο-σύμπαν να είναι μικρότερη από 0.000001%, όμως η πιθανότητα να τα τινάξεις εφ' όσον πάθει κάτι είναι μάλλον 100%.

Πρόκειται για μία μεταφιλοσοφική αδυναμία του όλου συστήματος που, μυστηριωδέστατα, ουδείς αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να επιλύσει.

Και θα μπω σε 4 από αυτά τα μαραφέτια!

Πίκρα, οδύνη και στεναγμός!

Και ευκαιρία να πεταχτούν οι μάσκες. Αρκετά πια! Ακόμα κι εμείς τα ιριδίζοντα ροδοπέταλλα έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε πού και πού έξω από τα δόντια. Δυσκολεύομαι να σκεφτώ πιο κατάλληλη περίσταση για να περιαυτολογήσω ασύστολα.

Που λέτε γοργόνες και γόργονοι, αν ανατρέξουμε για λίγο στο παρθενικό ποστ τούτου του εξόχως ελιτίστικου μεν, ταπεινού δε blog, θα διαπιστώσουμε ότι η ημερομηνία (15/9/2004) δεν είναι ό,τι κι ό,τι. Είναι η ημερομηνία που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι σε λίγες μέρες θα έμενα μόνος μου. Χωρίς το μοναδικό πρόσωπο παγκοσμίως που πραγματικά με καταλαβαίνει. Το πρόσωπο που ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα [και απόλυτα και μη αναστρέψιμα] το φθινόπωρο του 1998, όταν ήμασταν και οι δύο βρέφη. Και από τότε μοιραζόμαστε τα πάντα.

Στην αρχή δεν κατάλαβα τι ακριβώς συμβαίνει. Χάρηκα για την υποτροφία, γλέντησα στο αποχαιρετιστήριο πάρτι, υπέθεσα ότι με ένα χρόνο (για πρώτη φορά μετά από μία ολόκληρη εξαετία) για τον εαυτό μου να μια καλή ευκαιρία να δω πού πατώ και πού πηγαίνω και μετά...

[...μετά ήρθε ο αποχαιρετισμός στο αεροδρόμιο και τα γάμησε όλα. Όταν σε είδα να απομακρύνεσαι ήταν σα να έπεσε μία τεράστια κουρτίνα από σκατά σε όλα τα πράγματα γύρω μου και τα μετέτρεψε σε ανούσια, άγευστα, άχρωμα και άοσμα (εκτός από τη σκατίλα). Μπήκα σε μία ιδιότυπη χειμερία νάρκη και δεν είχα όρεξη για τίποτα, εκτός από το να μπαίνω σε φόρουμ και να βγάζω το χειρότερο εαυτό μου σε όλες εκείνες τις θλιβερές υπάρξεις που μολύνουν τον κόσμο μας με τις μικροσκοπικές τους μεγαλομανίες. Μπήκα σε ένα infinite loop όπως σωστά το διατύπωσε ο Σ. στο ευχετήριο SMS για τη γιορτή μου και βγήκα μόνο όταν σε ξαναείδα.]

Δεν ξέρω γιατί ξεκίνησα αυτό το blog. Βασικά ήθελα ένα μέρος που να μπορώ να γράφω ό,τι θέλω για να μην τρελαθώ και μολονότι τα κάθε λογής φόρουμ είναι μια κάποια λύση, είναι δύσκολο να βγάλεις άκρη με όλους αυτούς τους μαλάκες να σου απαντάνε ό,τι κατεβάσει η γκλάβα τους με βάση το 2% που κατάλαβαν. Το Don't Kiss the Frog ξεκίνησε επειδή έπρεπε να τα βγάλω πέρα με τον εαυτό μου και για να διαβάζουν τα νέα μου η κοπέλα μου, η αδερφή μου και οι δύο καλύτεροί μου φίλοι, σκορπισμένοι όλοι στις 4 γωνίες της Ευρώπης για αυτήν την ακαδημαϊκή χρονιά. Η κεντρική λογική ήταν ότι ξεδιπλώνοντας κάτι από εμένα -και έχοντας στο νου τους 4 βασικούς παραλήπτες, θα βγάζαμε την άκρη.

Η ευχάριστη έκπληξη ήταν το φοβερό feedback. Δεν πίστευα καθόλου ότι είναι δυνατόν να γνωρίσεις αξιόλογα άτομα μέσω Ιντερνετ (δεν πίστευα ΚΑΝ ότι υπάρχουν αξιόλογα άτομα), αλλά τα γεγονότα με διέψευσαν.

Αύριο φεύγω για Λονδίνο. Θα δω την αδερφούλα μου για 24 ώρες και μετά θα μπω στο τρένο για το χιονοσκέπαστο Aberystwyth του Ceredigion, όπου θα με περιμένει η Γ. Προβλέπονται συγκλονιστικές στιγμές. Για μία εβδομάδα, θα έχω αυτήν για συγκάτοικο οπότε είμαι σίγουρος ότι θα μάθω με τι τρόπους ακριβώς εκδηλώνουν οι Αμερικανοί τη θεμελιώδη ανθρώπινη ιδιότητα της μαλακίας στον εγκέφαλο. Μετά από μια εβδομάδα, θα πάμε στην εξωτική Αλμερία στη Νότια Ισπανία, όπου -σύμφωνα με τις πηγές μου- έχει μόνο ήλιο, θάλασσα, φαγητό, φλαμίνγκος, σαύρες, φίδια, κατσαρίδες και τη Γρανάδα. Μετά πίσω για 2 μέρες στο Λονδίνο και μετά το τελευταίο αντίο μέχρι τα τέλη Αυγούστου. Όλα αυτά αν δεν πέσει κανένα αεροπλάνο ή αν ο Μπιν δεν κάνει τίποτα περίεργα με κανένα τρένο.

Για την αντίθετη περίπτωση, θα ήθελα να ευχαριστήσω (με όχι-και-τόσο τυχαία σειρά) την Κωνσταντίνα, το Μιχάλη, το Μανώλη, το Γιώργο, το Γιώργο, το Γιώργο και το Γιώργη, τον Αστέρη, το Σάκη, το Νίκο, το Νίκο, το Νίκο και το Νίκο, τον Άγγελο, τον Κώστα, τη Χρυσάνθη, την Ξένια, τη Γιάννα, την Ελένη, τη Σοφία, τη Σοφία, τον Παναγιώτη, τον Alex, την Aparna, τη Λήδα και τη Λήδα, τον Αντώνη, το Σωτήρη, τη Μαρία, την Εύη και φυσικά το Δημήτρη. Επίσης τη discolata, τον crazymonkey, τον sraosha, τον gglad, τον lefty, τον Κουκουζέλη και τον thas, το Lao, το φιλόσοφο, το zpi, την Ιφιμέδεια και αν ξεχνάω κανέναν ΟΚ, πρέπει να καταλάβετε ότι αυτή τη στιγμή συνέρχομαι από το hang over του πιο κολασμένου Σ/Κ της ζωής μου[*] συν ότι έχω χεστεί απάνω μου στην προοπτική του αυριανού αεροπλάνου. Κατά τα άλλα, με συγκινήσατε πολύ βρωμερά σκουληκάκια όλοι σας και να ξέρετε ότι χωρίς εσάς αυτή η χρονιά θα ήταν χάλια.

Αν δεν έχω δώσει το παραμικρό σημείο ζωής μέχρι τις 11 Ιουλίου, σημαίνει είτε ότι επιτέλους ψόφησα, είτε ότι τα περνάω υπερβολικά καλά.

Και στις δύο περιπτώσεις, όσοι αντιπαθώ ας ξέρουν ότι ποτέ δεν τους παραμέλησα και συνεχίζω να τους εύχομαι πραγματικά τα χειρότερα. Μερικές φορές ακόμα κι εγώ είμαι αναγκασμένος να χρησιμοποιήσω ατάκες άλλων. Για την περίσταση κρίνω πως αρμόζει η ευχή του Dave Mustaine: "May you all die face down in a pool of liquid shit".

ΥΓ: Μας τα 'χετε ζαλίσει με τα κακά του metablogging. Σας πληροφορώ ότι το μεγαλύτερο τσιμπούκι στη διαχείριση πληροφορίας είναι να αποκτήσεις καλή μεταπληροφορία (π.χ. δεν είναι πιο ωραία τα mp3 σας να έχουν τίτλο, είδος κλπ αντί να λέγονται untitled1.mp3 untitled2.mp3;). Υποτίθεται ότι γίνονται χιλιάδες διδακτορικά για αυτόματη εξαγωγή ό,τι να'ναι μεταπληροφορίας από κείμενα κι εσείς έχετε ανθρώπους να κάνουν την καλύτερη δουλειά και τους κράζετε. Άντε χεστείτε. Για μένα η ιδανική τιμή του λόγου μεταπληροφορία/πληροφορία είναι πολύ παραπάνω από 1.



[*] διότι έπινα κι έκαιγα σα να μην υπάρχει μεθαύριο