20.6.05

Μία ερωτική ιστορία και το καθάριο βλέμμα του μελλοθάνατου

Τις τελευταίες μέρες θα έχετε ασφαλώς παρατηρήσει μία αυξημένη νευρικότητα εκ μέρους μου. Μου τη σπάνε όλα και δεν πρόκειται να σας το κρύψω: έχω καταντήσει σκέτος μπάτσος.

Κι όμως, αν κοιτάζατε για λίγο το θέμα μακριά από συναισθηματικές εμμονές και λοιπά μικροαστικά κολλήματα, θα ξεπρόβαλλε η Αλήθεια. Τι φταίει που είμαι τόσο κάθαρμα; Δε μπορεί όλη αυτή η κακεντρέχεια, ο εξυπνακισμός και η γενικότερη πνευματική σαπίλα που με διακατέχουν να προέρχονται από το... πουθενά! Για όλα υπάρχει μια perfectly logical explanation. Και όχι, δεν έχει να κάνει με τα παιδικά μου χρόνια.

Τίποτα ε;

Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές πρέπει να επιστρέφουμε στο Αστείρευτο Πηγάδι της Παράδοσης. Μόνο εκεί μπορούμε να βρούμε απαντήσεις που θα ξεδιψάσουν την κορακιασμένη ψυχούλα μας όταν τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και -τολμώ να πω- μη άμεσα απαντήσιμα.

Τι θα έκανε λοιπόν ο Μπράντον του Μπέβερλι Χιλς;

Να σας πω τι θα έκανε: ο Μπράντον είναι σουπερήρωας. Ξέρει πολύ καλά πως κάτω από το περιτύλιγμα βρίσκετια πάντα μία νόστιμη και ζουμερή τουρτίτσα ανθρωπιάς και θα φάει την τουρτίτσα ακόμα και αν το περιτύλιγμα είναι ατσαλένιο και ηλεκτροφόρο. Και μάλιστα όσο πιο ατσαλένιο και ηλεκτροφόρο είναι το περιτύλιγμα, τόσο πιο νόστιμη και ζουμερή είναι η τουρτίτσα. Οι καλύτεροί του φίλοι είναι μαλάκες (Στηβ), ψωνάρες (Ντύλαν), workaholics (ο άλλος ο τυπάς που ήταν μαζί υποψήφιοι στις εκλογές του UCLA αλλά τα τίναξε από νταλίκα) και βέβαια κατεστραμμένα πρεζόνια (Κέλι) και φανατικοί χριστιανοί (Ντόνα). Κάθε 3-4 επεισόδια ο Μπράντον συναντά έναν πρώτης τάξεως τζώρα, που μέχρι τις δεύτερες διαφημίσεις έχει αποδειχθεί ότι μέσα του κρύβει την αγάπη, τον έρωτα και ένα (τουλάχιστον) σημαντικό μήνυμα για τους τηλεθεατές.

Μη με αναγκάσετε τώρα... να χρησιμοποιήσω τα μεγάλα μέσα (π.χ. ρακοσυλλέκτης από το Μόνος στο Σπίτι ή Ιαβέρης από τους Άθλιους). Νομίζω ότι το πιάσατε:

"Κράζω" σημαίνει "νιώθω". "νιώθω" σημαίνει "έχω ενσυναίσθηση". Το πώς εκδηλώνεται η ενσυναίσθηση είναι άλλη υπόθεση.

Κοινώς παιδιά, σε περίπτωση που αναρωτιέστε ποιος τέλος πάντων είναι η πιο λεπτεπίλεπτη, η πιο ΕΥΑΛΩΤΗ και η πιο ΑΚΡΩΣ ΥΠΕΡΕΥΑΙΣΘΗΤΗ πεταλουδίτσα εδώ μέσα, look no further.

Και ο λόγος που τα χρωματιστά φτερά μου τρεμοπαίζουν με ασυνήθιστα αυξημένη αγωνία στο μαγιάτικο αεράκι είναι τα αεροπλάνα.

Το πρόβλημα με το τυπικό αεροπλάνο είναι πως ουσιαστικά πρόκειται για ένα κουτί που πετάει. Όση ώρα είσαι μέσα στο κουτί, δε μπορείς να πας πουθενά. Δεν υπάρχει "σταματήστε να κατέβω", οπότε δεν υπάρχει και "σταματήστε την ελεύθερη πτώση να κατέβω". Το πρόβλημα λοιπόν με το τυπικό αεροπλάνο είναι ότι για όση ώρα είσαι εκεί μέσα, σύμπαν και αεροπλάνο ταυτίζονται από πρακτικής άποψης. Και μπορεί η πιθανότητα να πάθει κάτι το αεροπλάνο-σύμπαν να είναι μικρότερη από 0.000001%, όμως η πιθανότητα να τα τινάξεις εφ' όσον πάθει κάτι είναι μάλλον 100%.

Πρόκειται για μία μεταφιλοσοφική αδυναμία του όλου συστήματος που, μυστηριωδέστατα, ουδείς αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να επιλύσει.

Και θα μπω σε 4 από αυτά τα μαραφέτια!

Πίκρα, οδύνη και στεναγμός!

Και ευκαιρία να πεταχτούν οι μάσκες. Αρκετά πια! Ακόμα κι εμείς τα ιριδίζοντα ροδοπέταλλα έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε πού και πού έξω από τα δόντια. Δυσκολεύομαι να σκεφτώ πιο κατάλληλη περίσταση για να περιαυτολογήσω ασύστολα.

Που λέτε γοργόνες και γόργονοι, αν ανατρέξουμε για λίγο στο παρθενικό ποστ τούτου του εξόχως ελιτίστικου μεν, ταπεινού δε blog, θα διαπιστώσουμε ότι η ημερομηνία (15/9/2004) δεν είναι ό,τι κι ό,τι. Είναι η ημερομηνία που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι σε λίγες μέρες θα έμενα μόνος μου. Χωρίς το μοναδικό πρόσωπο παγκοσμίως που πραγματικά με καταλαβαίνει. Το πρόσωπο που ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα [και απόλυτα και μη αναστρέψιμα] το φθινόπωρο του 1998, όταν ήμασταν και οι δύο βρέφη. Και από τότε μοιραζόμαστε τα πάντα.

Στην αρχή δεν κατάλαβα τι ακριβώς συμβαίνει. Χάρηκα για την υποτροφία, γλέντησα στο αποχαιρετιστήριο πάρτι, υπέθεσα ότι με ένα χρόνο (για πρώτη φορά μετά από μία ολόκληρη εξαετία) για τον εαυτό μου να μια καλή ευκαιρία να δω πού πατώ και πού πηγαίνω και μετά...

[...μετά ήρθε ο αποχαιρετισμός στο αεροδρόμιο και τα γάμησε όλα. Όταν σε είδα να απομακρύνεσαι ήταν σα να έπεσε μία τεράστια κουρτίνα από σκατά σε όλα τα πράγματα γύρω μου και τα μετέτρεψε σε ανούσια, άγευστα, άχρωμα και άοσμα (εκτός από τη σκατίλα). Μπήκα σε μία ιδιότυπη χειμερία νάρκη και δεν είχα όρεξη για τίποτα, εκτός από το να μπαίνω σε φόρουμ και να βγάζω το χειρότερο εαυτό μου σε όλες εκείνες τις θλιβερές υπάρξεις που μολύνουν τον κόσμο μας με τις μικροσκοπικές τους μεγαλομανίες. Μπήκα σε ένα infinite loop όπως σωστά το διατύπωσε ο Σ. στο ευχετήριο SMS για τη γιορτή μου και βγήκα μόνο όταν σε ξαναείδα.]

Δεν ξέρω γιατί ξεκίνησα αυτό το blog. Βασικά ήθελα ένα μέρος που να μπορώ να γράφω ό,τι θέλω για να μην τρελαθώ και μολονότι τα κάθε λογής φόρουμ είναι μια κάποια λύση, είναι δύσκολο να βγάλεις άκρη με όλους αυτούς τους μαλάκες να σου απαντάνε ό,τι κατεβάσει η γκλάβα τους με βάση το 2% που κατάλαβαν. Το Don't Kiss the Frog ξεκίνησε επειδή έπρεπε να τα βγάλω πέρα με τον εαυτό μου και για να διαβάζουν τα νέα μου η κοπέλα μου, η αδερφή μου και οι δύο καλύτεροί μου φίλοι, σκορπισμένοι όλοι στις 4 γωνίες της Ευρώπης για αυτήν την ακαδημαϊκή χρονιά. Η κεντρική λογική ήταν ότι ξεδιπλώνοντας κάτι από εμένα -και έχοντας στο νου τους 4 βασικούς παραλήπτες, θα βγάζαμε την άκρη.

Η ευχάριστη έκπληξη ήταν το φοβερό feedback. Δεν πίστευα καθόλου ότι είναι δυνατόν να γνωρίσεις αξιόλογα άτομα μέσω Ιντερνετ (δεν πίστευα ΚΑΝ ότι υπάρχουν αξιόλογα άτομα), αλλά τα γεγονότα με διέψευσαν.

Αύριο φεύγω για Λονδίνο. Θα δω την αδερφούλα μου για 24 ώρες και μετά θα μπω στο τρένο για το χιονοσκέπαστο Aberystwyth του Ceredigion, όπου θα με περιμένει η Γ. Προβλέπονται συγκλονιστικές στιγμές. Για μία εβδομάδα, θα έχω αυτήν για συγκάτοικο οπότε είμαι σίγουρος ότι θα μάθω με τι τρόπους ακριβώς εκδηλώνουν οι Αμερικανοί τη θεμελιώδη ανθρώπινη ιδιότητα της μαλακίας στον εγκέφαλο. Μετά από μια εβδομάδα, θα πάμε στην εξωτική Αλμερία στη Νότια Ισπανία, όπου -σύμφωνα με τις πηγές μου- έχει μόνο ήλιο, θάλασσα, φαγητό, φλαμίνγκος, σαύρες, φίδια, κατσαρίδες και τη Γρανάδα. Μετά πίσω για 2 μέρες στο Λονδίνο και μετά το τελευταίο αντίο μέχρι τα τέλη Αυγούστου. Όλα αυτά αν δεν πέσει κανένα αεροπλάνο ή αν ο Μπιν δεν κάνει τίποτα περίεργα με κανένα τρένο.

Για την αντίθετη περίπτωση, θα ήθελα να ευχαριστήσω (με όχι-και-τόσο τυχαία σειρά) την Κωνσταντίνα, το Μιχάλη, το Μανώλη, το Γιώργο, το Γιώργο, το Γιώργο και το Γιώργη, τον Αστέρη, το Σάκη, το Νίκο, το Νίκο, το Νίκο και το Νίκο, τον Άγγελο, τον Κώστα, τη Χρυσάνθη, την Ξένια, τη Γιάννα, την Ελένη, τη Σοφία, τη Σοφία, τον Παναγιώτη, τον Alex, την Aparna, τη Λήδα και τη Λήδα, τον Αντώνη, το Σωτήρη, τη Μαρία, την Εύη και φυσικά το Δημήτρη. Επίσης τη discolata, τον crazymonkey, τον sraosha, τον gglad, τον lefty, τον Κουκουζέλη και τον thas, το Lao, το φιλόσοφο, το zpi, την Ιφιμέδεια και αν ξεχνάω κανέναν ΟΚ, πρέπει να καταλάβετε ότι αυτή τη στιγμή συνέρχομαι από το hang over του πιο κολασμένου Σ/Κ της ζωής μου[*] συν ότι έχω χεστεί απάνω μου στην προοπτική του αυριανού αεροπλάνου. Κατά τα άλλα, με συγκινήσατε πολύ βρωμερά σκουληκάκια όλοι σας και να ξέρετε ότι χωρίς εσάς αυτή η χρονιά θα ήταν χάλια.

Αν δεν έχω δώσει το παραμικρό σημείο ζωής μέχρι τις 11 Ιουλίου, σημαίνει είτε ότι επιτέλους ψόφησα, είτε ότι τα περνάω υπερβολικά καλά.

Και στις δύο περιπτώσεις, όσοι αντιπαθώ ας ξέρουν ότι ποτέ δεν τους παραμέλησα και συνεχίζω να τους εύχομαι πραγματικά τα χειρότερα. Μερικές φορές ακόμα κι εγώ είμαι αναγκασμένος να χρησιμοποιήσω ατάκες άλλων. Για την περίσταση κρίνω πως αρμόζει η ευχή του Dave Mustaine: "May you all die face down in a pool of liquid shit".

ΥΓ: Μας τα 'χετε ζαλίσει με τα κακά του metablogging. Σας πληροφορώ ότι το μεγαλύτερο τσιμπούκι στη διαχείριση πληροφορίας είναι να αποκτήσεις καλή μεταπληροφορία (π.χ. δεν είναι πιο ωραία τα mp3 σας να έχουν τίτλο, είδος κλπ αντί να λέγονται untitled1.mp3 untitled2.mp3;). Υποτίθεται ότι γίνονται χιλιάδες διδακτορικά για αυτόματη εξαγωγή ό,τι να'ναι μεταπληροφορίας από κείμενα κι εσείς έχετε ανθρώπους να κάνουν την καλύτερη δουλειά και τους κράζετε. Άντε χεστείτε. Για μένα η ιδανική τιμή του λόγου μεταπληροφορία/πληροφορία είναι πολύ παραπάνω από 1.



[*] διότι έπινα κι έκαιγα σα να μην υπάρχει μεθαύριο

27 σχόλια:

---. είπε...

Αγαπητό βατράχι, κράτα την αγάπη σου γερά no matter what. Σου μιλάω εγώ που σε ένα μήνα κλείνω 16 ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ έτη με τον παιδικό μου έρωτα και τον μοναδικό άντρα της ζωής μου. I know what you feel.

Σου εύχομαι να είσαι κλεισμένος όλο το καλοκαίρι μέσα σε μιά αγκαλιά.

Lao είπε...

Μιας και το έργο των ευχών θα το αναλάβουν καλύτερα άλλοι, επέτρεψέ μου μονάχα την ένστασή μου περί metabloggin (αμ τι θα έβρισκα να σχολιάσω από όλο το post). Τέσπα. Καθείς με τις απόψεις του.
Δε πιστεύω τώρα που την κάνεις να σταματήσεις να (μας) γράφεις εκεί που ξέρεις (στο blog εννοώ, στο blog!!).
lol

Promitheas είπε...

Τελικά είσαι ένα τρυφερό πλάσμα που κόβεται με την καρδιά ενός μαρουλιού. Εγώ σε είχα για τον άκαρδο, ψυχρό, νεοδιαφωτιστή που τιμωρούσε τον ανορθολογισμό με τη σκληρότητα-του-Τορκουεμάδα-όταν-καίει-άπιστους αλλά με διέψευσες (με τον καλύτερο τρόπο). Τις καλύτερές μου ευχές για τις μέρες που είναι να έρθουν μαζί με τον άνθρωπό σου και όσο για το αεροπλάνο έχω να πω ότι κι εγώ είχα την ίδια φοβία στην αρχή αλλά μπήκα παρακινημένος απο τη σκέψη ότι κάνω κάτι πολύ ηρωικό, αψηφώ τους κινδύνους και τι-γαμάτος-και-γενναίος-που-είμαι, κάτι που δούλεψε μέχρι την πρώτη λακούβα όπου χλώμιασα και χέστηκα αλλά δεν μπορούσα πια να κατέβω. :P
Καλές διακοπές.

Ανώνυμος είπε...

Το χειρότερο είναι δυο ώρες πριν φύγεις απ'το σπίτι για το αεροδρόμιο και όπως κάθεσαι ανέμελος στον καναπέ και χαζεύεις τηλεόραση για να περάσει η ώρα,να πετύχεις ντοκιμαντέρ για τις πτώσεις/εκρήξεις/συγκρούσεις αεροπλάνων - όπως είχα πετύχει εγώ πριν το πρώτο μου ταξίδι με αεροπλάνο!!!
Όλα θα πάνε καλά και στην τελική σκέψου το σαν αναγκαίο κακό,που ναι μεν σε απόλυτες τιμές διαρκεί 3 ώρες αλλά με τη διαφορά ώρας σε μια ώρα θα΄σαι εκεί!!!
Καλές διακοπές, αλί από μας!

Κωστής είπε...

Μμμμμ....Διακοπές και μάλιστα με αγαπημένα πρόσωπα που έχεις να τα δεις καιρό...

ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΟΒΟΥΝ ΕΙΣΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ????

Αντε να παίρνουμε σειρά και οι υπόλοιποι..

Όσο για το αεροπλάνο χτύπα ένα ουισκάκι και με το φαγητό κρασάκι και δε 8α καταλάβεις τίποτα!!

Καλές κι αξέχαστες διακοπές!!!

Η Κουρούνα είπε...

Καλό ταξίδι, καλή διαμονή, καλά να περάσετε. Σε περιμένουμε ανανεωμένο!

>>Τελικά είσαι ένα τρυφερό πλάσμα που κόβεται με την καρδιά ενός μαρουλιού.<<

Ούτε φαντάζεσαι *πόσο* τρυφερό, Προμηθέα. :-)

Damsel in Stress είπε...

Καλά, τώρα το καταλάβατε οι υπόλοιποι ότι ο μικρός είναι ΚΑΙ τρυφερούλης; Ξέρετε κανα καθήκι που να μην είναι ΚΑΙ τρυφερούλι; Ουφ!

Τι τόθελες ρε το αεροπλάνο; Νευροστόμαχος μ' έπιασε και μόνο με τη σκέψη ότι θ' ανέβει κάποιος που ξέρω σε δαύτο. Δε μου φτάνει που μετράω 2 lexotanil ανά πτήση και πάλι σκατά, έχω και σένα τώρα να αγχώνομαι.

Πάντως, για ξεκάρφωμα, το καλύτερο σκηνικό τόχω ζήσει μέσα σε πτήση της Armenian Airlines, όταν οι αρμένηδες της πρώτης σειράς των καθισμάτων (αυτά με το τραπεζάκι το μεγάλο) βγάλαν κονιάκ, παστουρμά, αυγά και καμινέτο για να φιάξουν φαϊ να φάνε. Και τι δεν θάδινα να μπορούσα να σου περιγράψω επακριβώς τα μούτρα του πιλότου που βγήκε άρον άρον απ' το κοκπιτ να σταματήσει το μαγείρεμα.

Καλό ταξίδι, καμάρι μου!

Zpi είπε...

Καλά να περάσεις μεγάλε. Αμά λείψεις πολύ καιρό στείλε κανα υβριστικό mail με χολή και σιχτιριλίκια.
Για μια στιγμή σήμερα νόμιζα πως διάβαζα το 'Kiss the Frog'

Ανώνυμος είπε...

Έχει δίκιο ο zpi, άμα τον φιλήσεις το βάτραχο αυτά παθαίνεις..

Φίλε βάτραχε να περνάς καλά. Τίποτα άλλο.
Τα πολλά σου νεύρα τα είχα αποδώσει στις μεταπτυχιακές σου εμπειρίες. Για να καταλάβεις, εγώ το έριξα στο πολύ φαί για να μην κάνω κανένα φόνο, και τώρα έχω νεύρα που κάνω διαίτα (lose-lose situation).

Όσον αφορά το φόβο του αεροπλάνου, τι να πω εγώ η θεότρελλη που κάθε φορά στην απογείωση με πιάνει απίστευτα τρελλό γέλιο; Αλήθεια! Όλος ο κόσμος σφίγγει και ξεζουμίζει τους βραχίονες των καθισμάτων, εγώ το χαβά μου! Νευρικό μάλλον γιατρέ μου...

Καλό καλοκαίρι!

kkk είπε...

> Και μπορεί η πιθανότητα να πάθει
> κάτι το αεροπλάνο-σύμπαν να είναι
> μικρότερη από 0.000001%, όμως η
> πιθανότητα να τα τινάξεις εφ' όσον
> πάθει κάτι είναι μάλλον 100%.

Χαχαχα, κοίτα να δείς που εκεί που εισχωρεί ο φόβος, ακόμα και οι πιο σκληρες κριτικές και λογικές διάνοιες πάνε περίπατο.

Πρώτον, το ποσοστό που δίνεις είναι πολύ χαμηλό! Ωραία θα ήταν κάτι να μην πήγαινε κάλα μόνο μια φορά στις 10,000,000 πτήσεις... "Κάτι" συμβαίνει ΠΟΛΥ συχνότερα, απλά ο πιλότος δεν στο λέει, από... ευγένεια!

Δεύτερον, αν πάθει κάτι (σοβαρό λέμε τώρα) το αεροπλάνο, πιστεύω οτι οι πιθανότητες επιβίωσης σου είναι πάλι γύρω στα 90%, ίσως και 95. Αυτό συμπεριλαμβάνει και μικρές φωτιές, απώλεια όλων των κινητήρων, θαλάσσια προσγείωση, και ακόμα και μικρές βόμβες (θυμάσαι την πτήση της TWA που προσγειώθηκε στο Ελληνικό με μια τρυπάρα 3 μέτρα διάμετρο;)

Η μόνη περιπτωση που ΔΕΝ την γλυτώνεις είναι η καταστροφική διάλυση του αεροσκάφους εν μέσω πτήσης, και για αυτό μην ανησυχείς, πιθανότατα θα έχεις πεθάνει απο το shock wave πριν καταλάβεις τίποτα...

Sorry φίλε, έπεσες στην περίπτωση, εγώ γενικά έχω νευράκια όποτε ΔΕΝ είμαι σε αεροπλάνο... :-)

===========

Κατα τα άλλα, θαυμάσια να περάσεις, και μπαίνε κλεφτα σε κανα Internet cafe...

Oneiros είπε...

Χεχε, το 'ξερα ότι μόνο η αγάπη μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο τόσο πυρ και μανία :-)
(Τι θα γίνει με σας σήμερα ρε, φυρί φυρί το πάτε να αναστηλώσετε την πίστη μου στον Άνθρωπο εν μιά νυκτι;)

Θα μας λείψεις φίλε, καλή fiesta κι εύχομαι για χάρη σας να παγώσει ο χρόνος (ριξ' του καμιά μπούφλα κι από μένα, όσο είναι incapacitated ;-)

ΥΓ: (Re: ΥΓ) Αν και δεν είναι της παρούσης, έχω κατά το 1/3 ψυχή βιβλιοθηκάριου και ψοφάω για metadata, αλλά η συλλογή και το ξεκαθάρισμά τους είναι ξεθέωμα. Όσο για τ' αεροπλάνα: ήμουν κι εγώ χεσμένος την πρώτη φορά, αλλά έκλεισα τα μάτια και προσποιήθηκα ότι το πετούσα ο ίδιος (?!) και μου πέρασε. A good soundtrack always helps :-)

Greg είπε...

ΚΑΛΟ ΤΑΞΕΙΔΙ!!!

Κι' όταν με το καλό γυρίσεις, η "εξήγηση" που σου υποσχέθηκα για τις βαρειές μου κουβέντες, είναι δημοσιευμένη και θα σε περιμένει!

Ανώνυμος είπε...

Kαλά να περάσεις στις διακοπές σου αρχηγέ. Όλα τα άλλα είναι υπερφύαλα. Κι αν μπορείς να περνάς για πάντα έτσι μη μας ξανασκεφτείς ούτε για δευτερόλεπτο.

Ανώνυμος είπε...

> Και μπορεί η πιθανότητα να πάθει
> κάτι το αεροπλάνο-σύμπαν να είναι
> μικρότερη από 0.000001%, όμως η
> πιθανότητα να τα τινάξεις εφ' όσον
> πάθει κάτι είναι μάλλον 100%.

Μα αυτό ακριβώς είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του αεροπλάνου! Το ότι η φάση είναι μηδέν ένα. Δεν υπάρχει 0.5. Προτιμώ να πεθάνω από το να μείνω παράλυτος επειδή κάποιος μαλάκας έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και μπήκε στο αντίθετο ρέυμα όταν η ομάδα του έφαγε γκολ.

Ανώνυμος είπε...

10 pages of joy! Καλά ταξίδια Δημήτρη.

Αν δεν έχεις φύγει ακόμα για τον Ελ-Βεν, προλαβαίνεις να πάρεις μαζί σου μάσκα για τα μάτια, μουσικές, κι ένα φλασκί Jägermeister. Γνωστό και ως μέθοδος Ιπτάμενο-κουτί-μέσα-στο-ιπτάμενο-κουτί. Κι ένα σταυροκόπημα εκεί στην απογείωση προβλέπεται - δεν κοιτάει κανείς =P

Ανώνυμος είπε...

χμμ ναι, σε άλλο segment της βιβλιογραφίας η μέθοδος μου είναι γνωστή και ως πουλί-της-σαβάνας-μέσα-στο-σιδερένιο-πουλί.

τέλσον είπε...

"...Αν δεν έχω δώσει το παραμικρό σημείο ζωής μέχρι τις 11 Ιουλίου, σημαίνει είτε ότι επιτέλους ψόφησα, είτε ότι τα περνάω υπερβολικά καλά...."

NO NEWS IS GOOD NEWS λένε οι εγγλεζάδες... προσωπικά (αν και δεν νομίζω να γνωριζόμαστε) ελπίζω να μην σε διαβ'ασω σύντομα...
καλή συνέχεια

Nassos K. είπε...

Τι άλλο να πω; Καλό καλοκαίρι κι αν βρεις την παραλία, μείνε!

Ανώνυμος είπε...

Egw euxomai na pesei to aeroplano
giati tetoio klasombania na prospathei na dikaiologithei gia thn xleua tous toso kairo mesw ths eleipsis dithen mias gomenas prwth fora vlepw!
Kai fusika opws panta oi pswnares
se pistepsan xaxaxa!
A re kaumene kosme!

dimitris k

Oneiros είπε...

Egw euxomai (blah..nasty little hobbitses.. blah.. my preciousss)

..ακόμα 'δώ είσαι 'συ; Get a life (or a blog, even)

Sakis Rizos είπε...

"Η ευχάριστη έκπληξη ήταν το φοβερό feedback. Δεν πίστευα καθόλου ότι είναι δυνατόν να γνωρίσεις αξιόλογα άτομα μέσω Ιντερνετ (δεν πίστευα ΚΑΝ ότι υπάρχουν αξιόλογα άτομα), αλλά τα γεγονότα με διέψευσαν."

Ακριβώς έτσι. Καλό ταξίδι!

dgalanis είπε...

στο καλό κούκλε καλά να περάσεις

Phantasmak είπε...

Καλά να περάσεις και σίγουρα θα δούμε πολλά γραμμένα στο επόμενο ποστ.

ZHΛΕΥΩ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ!

Ανώνυμος είπε...

Dhmh--tree mou, twra pou efuges to diavasa kai exw plantaksei sto klama:-(
Kala na perasete me to Gwgoulini!!
filia polla kai se perimenw back in London
xx

ps.gia osous den katalavan, o vatraxos epiviwse ths prwths pthsews, an kai me 2 oloklhres wres ka8usterhsh--klasikos gkantemhs!!

Ανώνυμος είπε...

Σ'αγαπώ πάρα πολύ και θα σ'αγαπώ για πάντα!!! Ανυπομονώ να έρθεις σήμερα και να περάσουμε όμορφα αλλά πιό πολύ ανυπομονώ να επιστρέψω στην Ελλάδα και να είμαστε για πάντα μαζί.

Ανώνυμος είπε...

Dear Koita_me,
exeis thn paramikrh upopsia sxetika me to poso malakas eisai?

J95 είπε...

Σε λιγο θα πιστεψω οτι θα μας ζητησετε και αδεια για να το
κανετε!


Κοίτα άγνωστε Ηλίθιε, άλλοι πιστεύουν ότι ο Θεός κατέβηκε στη γη και σταυρώθηκε για την αφεντομουτσουνάρα τους. Υποθέτω πως ένας ανώνυμος ηδονοβλεψίας έχει κάθε δικαίωμα να φανταστεί πως ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τις ανικανοποίητες ορμές του.

Από εκεί και πέρα, τσεκ γιορ μπλογκ, γιου γκοτ ε μέσσατζ.