Χθες διάβασα για πρώτη φορά στη ζωή μου κοινωνιολογία (επίσης διάβασα για πρώτη φορά στη ζωή μου DAML. Πιο απλή και πρακτική από την OWL, ή τα 'χω μπερδέψει τελείως;). Έχει ένα βιβλίο η Κοκονίτσα το οποίο την ταλαιπωρεί από το 1ο έτος γιατί έχει μέσα περιλήψεις των θεωριών του κάθε κοινωνιολόγου, αλλά έντονα μεταφερμένες στη σημερινή πραγματικότητα (ή τέλος πάντων τη σημερινή πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνεται ο εν λόγω καθηγήτουλας) και με μια διατύπωση που σε κάνει να θες να σφαλιαρίσεις το συγγραφέα ("αυτή η άποψη δεν έχει καμία πιθανοτική επαληθευσιμότητα" [!!! ΑΡΑΞΕ ρε φίλε μη χρησιμοποιείς τόσο ψαγμένα ελληνικά γιατί καταντάνε μη ελληνικά])
Ενθουσιάστηκα. Τα έλεγαν όλοι πολύ πειστικά. Ο καθένας με έπειθε απόλυτα. Πάντα το παθαίνω αυτό όταν διαβάζω επιστημονικές απόψεις σε άγνωστο γνωστικό αντικείμενο. Στην αρχή ήμουνα με το Ντυρκάιμ. ΜΑΓΚΑΣ! Αμέσως μετά είχε το Βέμπερ που τα έλεγε επίσης τρομερά πειστικά -και αντίθετα από το Ντυρκάιμ. Έγινα Βεμπερικός με τη μία. Μετά είχε ένα τρελό (ούτε που θυμάμαι πώς τον έλεγαν, κάτι σα Wissel) που μου θύμισε πολύ τον εαυτό μου αν εξαιρέσεις που έγραφε εντελώς ακατανόητα. Αυτόν τον πήδηξα και ασχολήθηκα με το Μαρξ: εκεί έγινα μαρξισταράς, αλλά μετά θυμήθηκα το Βέμπερ και ξαναλλαξοπίστησα.
Τελικά όμως το μέγα βραβείο το παίρνει ο Ντυρκάιμ, γιατί στο κεφάλαιό του έμαθα ότι οι γέροι Εσκιμώοι άμα ο χειμώνας ήταν βαρύς και φαινόταν ότι το φαγητό δε θα φτάσει για όλους, αυτοκτονούσαν. Το οποίο για το Βέμπερ είναι ξερωγώ ιδεολογία (έχουν την ιδεολογία ότι "πρέπει να πεθάνουν για το καλό της φυλής") αλλά για μένα είναι common sense που υπαγορευόταν από τις πολύ σκληρές συνθήκες ζωής.
Στο σημείο αυτό υπήρξε καίρια παρέμβαση της Κοκονίτσας που καρακατασυμφώνησε (είναι κι αυτή Ντυρκαϊμικιά μόνο και μόνο επειδή ο τύπος έδωσε νέα διάσταση στην αυτοκτονία και η Κοκ τα εγκρίνει πολύ κάτι τέτοια) και μου ανέφερε το αντιπαράδειγμα των Νεάντερταλ που φαίνεται ότι μόλις μυριζόντουσαν βαρύ χειμώνα, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να καθαρίζουν όλα τα μωρά. Με κάτι τέτοια δεν είναι να απορείς που εξαφανίστηκαν: τα 'θελε η πανηλίθια κωλάρα τους.
Μετά το πήγαμε μακριά το θέμα, αφού συζητήσαμε για τη συνείδηση και το Θεό (καημένη Κοκονίτσα!). Της είπα ότι νιώθω τύψεις γιατί πριν 2 χρόνια που είχα ακούσει ότι "όποιος αρνείται το Θεό αρνείται και τον άνθρωπο" είχα απαντήσει "τι μαλακίες είναι αυτές;" θεωρώντας το ρητορικό πυροτέχνημα ενώ λίαν προσφάτως κατάλαβα τη βάση του επιχειρήματος: αν δεν παίζουν ψυχές και λοιπές αηδίες, τότε τι είναι ο άνθρωπος; Ένα μάτσο μόρια που κουνιούνται περίεργα. Λοιπόν, πρέπει να τα πήρε με τη βάσιμη εκδοχή 100 φορές περισσότερο απ' ό,τι τα είχα πάρει εγώ με το ρητορικό πυροτέχνημα: "Μπα! Και επειδή ο άλλος δηλαδή είναι μεγαλομανής πρέπει να συμπεράνουμε ότι υπάρχει και Θεός; ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!". Μπράβο ρε Κοκ σε έχω εκπαιδεύσει σωστά.
Πολύ διασκέδασα χθες με την Κοινωνιολογία και τα Υπαρξιακά. Χαίρομαι πάντως που δεν έχω εγώ να μάθω παπαγαλία όλο το βιβλίο της Κοκονίτσας.
Μ' αυτά και με τ' άλλα όμως πήγε 06:00 κι έτσι στις 08:01 που ξύπνησα είχα κοιμηθεί μόνο δυο ώρες και ένα λεπτό. Εδώ και καμιά ώρα μου σκάνε σιγά-σιγά κομματάκια της πραγματικότητας που το καθένα με σοκάρει. Ένα κομματάκι είναι το εξής: πήγε 31/8. Εκπληκτικό. Στις 08:01 θα ορκιζόμουν ότι είναι 11 Σεπτεμβρίου του 1996 και πρέπει να ξυπνήσω για να πάω Β' Λυκείου.
31.8.05
29.8.05
Τα Ζωντανά
Ένα σας λέω: μετά από πάρα πολύ καιρό, θα αγοράσω αυθεντικό CD. Διότι άκουσα τις "Γριές" από τη Μάρθα Φριτζήλα και έκανα 2 ώρες να συνέλθω.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ό,τι καλύτερο έχουμε αυτή τη στιγμή. Και αυτή είναι η γνώμη μου ως φανατικού της ηλεκτρονικής και της ρέγκε.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ό,τι καλύτερο έχουμε αυτή τη στιγμή. Και αυτή είναι η γνώμη μου ως φανατικού της ηλεκτρονικής και της ρέγκε.
28.8.05
Gödel, Escher, Bach
(μπορεί και να έχω ξανασχοληθεί με αυτό, δε θυμάμαι, εν πάση περιπτώσει δικό μου μπλογκ είναι άμα θέλω το γράφω και 600 φορές)
Η κεντρική ιδέα του βιβλίου (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, γιατί περιέχει αφάνταστα πολλές πληροφορίες) είναι ότι η συνείδηση προκύπτει όταν ένα ιεραρχημένο συμβολικό πολύπλοκο σύστημα αποκτά αυτοαναφορικότητα.
Το φαινόμενο φαίνεται να είναι θεωρητικά ανεξάρτητο από την ακριβή μορφή των συμβόλων και του συστήματος. Έτσι, δεν αποκλείεται (αν και είναι μάλλον απίθανο) μια μυρμηγκοφωλιά να έχει συνείδηση: απλώς αντί για νευρώνες έχει μυρμήγκια και είναι λίγο πιο loosely coupled η κατάσταση. Τα μυρμήγκια βέβαια δεν έχουν συνείδηση. Όμως ούτε οι νευρώνες έχουν.
Προεκτείνοντας (ξεχειλώνοντας) την ιδέα, δεν αποκλείεται ένα κράτος να έχει συνείδηση: οι νευρώνες είναι οι πολίτες του. Το ίδιο και μία μεγάλη επιχείρηση. Το ίδιο και ολόκληρη η βιόσφαιρα.
Το πραγματικά ζαλιστικό σημείο αποκαλύπτεται όταν συνειδητοποιήσεις τη γενικότητα του φαινομένου (αν, επαναλαμβάνω, ισχύει): μπορεί να υπάρχει συνείδηση ακόμα και σε συμβολικά συστήματα εντελώς άυλα, που βρίσκονται εξ ολοκλήρου μέσα σε άλλα συμβολικά συστήματα: μπορεί μέσα στο μυαλό του καθενός από εμάς να κατοικεί μία ολόκληρη κοινωνία από ενσυνείδητα όντα που αγνοούν πλήρως την ύπαρξή μας γιατί κατοικούν σε έναν κόσμο που βρίσκεται εξ ολοκλήρου ανάμεσα στις σκέψεις μας. Μπορεί να υπάρχουν και άλλα όντα ανάμεσα στις δικές τους σκέψεις. Μπορεί εμείς οι ίδιοι να είμαστε κάτι τέτοιο, οπότε ο Πλάτωνας είχε δίκιο. (ξενέρα)
Μπορεί... oh, never mind.
Κατά τα άλλα τρομερό βιβλίο. Ο αναγνώστης θα βρει μία πρώτης τάξεως εισαγωγή στη θεωρία αριθμών, στα συμβολικά συστήματα, στο θεώρημα της μη πληρότητας, στη φύση της λογικής, στην αυτομοιότητα, στο Ζεν, στη μουσική του Bach, στη ζωγραφική του Escher (ο αγαπημένος μου ζωγράφος btw και είναι απαράδεκτο που τα πνευματικά δικαιώματα των έργων του τα έχει μια ηλίθια εταιρεία 30 χρόνια μετά το θάνατό του), στην τεχνητή νοημοσύνη, στις ρίζες της πληροφορικής, στην πολυπλοκότητα, στα παιχνίδια με τη μορφή ενός κειμένου (πρέπει να είναι μεγάλο βάσανο για το μεταφραστή), στη μοριακή βιολογία, στη λειτουργία του εγκεφάλου, σε βασικές έννοιες της επικοινωνίας...
Και να σκεφτεί κανείς ότι ο μόνος λόγος που το αγόρασα ήταν ότι 800 σελίδες φαίνονταν ό,τι έπρεπε για τις συνολικά 40 ώρες που πέρασα σε αεροδρόμια, αεροπλάνα, σταθμούς, τρένα και λεωφορεία σε όλες τις διακοπές μου. Ως προς αυτό αποδείχθηκε μια χαρά: ήταν τόσο βαρύ που στη μισή ώρα το παράταγα και ξεκινούσα να διαβάζω Pratchett. Στο τελευταίο τριήμερο στο Λονδίνο έφτασα στο good bit, εκεί που λέει για το Ζεν και κατάλαβα ότι αυτό το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί με άνεση και θαλπωρή σε μια ωραία καλοκαιρινή ελληνική μπαλκονάρα.
ΥΓ: Επίσης ήταν βαρύ με τη φυσική έννοια. Τεράστια μαλακία να παίρνεις ολόκληρες εγκυκλοπαίδειες μαζί σου σε ταξίδια. Δεν θα το ξανακάνω ποτέ.
Η κεντρική ιδέα του βιβλίου (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, γιατί περιέχει αφάνταστα πολλές πληροφορίες) είναι ότι η συνείδηση προκύπτει όταν ένα ιεραρχημένο συμβολικό πολύπλοκο σύστημα αποκτά αυτοαναφορικότητα.
Το φαινόμενο φαίνεται να είναι θεωρητικά ανεξάρτητο από την ακριβή μορφή των συμβόλων και του συστήματος. Έτσι, δεν αποκλείεται (αν και είναι μάλλον απίθανο) μια μυρμηγκοφωλιά να έχει συνείδηση: απλώς αντί για νευρώνες έχει μυρμήγκια και είναι λίγο πιο loosely coupled η κατάσταση. Τα μυρμήγκια βέβαια δεν έχουν συνείδηση. Όμως ούτε οι νευρώνες έχουν.
Προεκτείνοντας (ξεχειλώνοντας) την ιδέα, δεν αποκλείεται ένα κράτος να έχει συνείδηση: οι νευρώνες είναι οι πολίτες του. Το ίδιο και μία μεγάλη επιχείρηση. Το ίδιο και ολόκληρη η βιόσφαιρα.
Το πραγματικά ζαλιστικό σημείο αποκαλύπτεται όταν συνειδητοποιήσεις τη γενικότητα του φαινομένου (αν, επαναλαμβάνω, ισχύει): μπορεί να υπάρχει συνείδηση ακόμα και σε συμβολικά συστήματα εντελώς άυλα, που βρίσκονται εξ ολοκλήρου μέσα σε άλλα συμβολικά συστήματα: μπορεί μέσα στο μυαλό του καθενός από εμάς να κατοικεί μία ολόκληρη κοινωνία από ενσυνείδητα όντα που αγνοούν πλήρως την ύπαρξή μας γιατί κατοικούν σε έναν κόσμο που βρίσκεται εξ ολοκλήρου ανάμεσα στις σκέψεις μας. Μπορεί να υπάρχουν και άλλα όντα ανάμεσα στις δικές τους σκέψεις. Μπορεί εμείς οι ίδιοι να είμαστε κάτι τέτοιο, οπότε ο Πλάτωνας είχε δίκιο. (ξενέρα)
Μπορεί... oh, never mind.
Κατά τα άλλα τρομερό βιβλίο. Ο αναγνώστης θα βρει μία πρώτης τάξεως εισαγωγή στη θεωρία αριθμών, στα συμβολικά συστήματα, στο θεώρημα της μη πληρότητας, στη φύση της λογικής, στην αυτομοιότητα, στο Ζεν, στη μουσική του Bach, στη ζωγραφική του Escher (ο αγαπημένος μου ζωγράφος btw και είναι απαράδεκτο που τα πνευματικά δικαιώματα των έργων του τα έχει μια ηλίθια εταιρεία 30 χρόνια μετά το θάνατό του), στην τεχνητή νοημοσύνη, στις ρίζες της πληροφορικής, στην πολυπλοκότητα, στα παιχνίδια με τη μορφή ενός κειμένου (πρέπει να είναι μεγάλο βάσανο για το μεταφραστή), στη μοριακή βιολογία, στη λειτουργία του εγκεφάλου, σε βασικές έννοιες της επικοινωνίας...
Και να σκεφτεί κανείς ότι ο μόνος λόγος που το αγόρασα ήταν ότι 800 σελίδες φαίνονταν ό,τι έπρεπε για τις συνολικά 40 ώρες που πέρασα σε αεροδρόμια, αεροπλάνα, σταθμούς, τρένα και λεωφορεία σε όλες τις διακοπές μου. Ως προς αυτό αποδείχθηκε μια χαρά: ήταν τόσο βαρύ που στη μισή ώρα το παράταγα και ξεκινούσα να διαβάζω Pratchett. Στο τελευταίο τριήμερο στο Λονδίνο έφτασα στο good bit, εκεί που λέει για το Ζεν και κατάλαβα ότι αυτό το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί με άνεση και θαλπωρή σε μια ωραία καλοκαιρινή ελληνική μπαλκονάρα.
ΥΓ: Επίσης ήταν βαρύ με τη φυσική έννοια. Τεράστια μαλακία να παίρνεις ολόκληρες εγκυκλοπαίδειες μαζί σου σε ταξίδια. Δεν θα το ξανακάνω ποτέ.
this is not personal.
This is about pseudoscience and magical thinking.
Πάμε λοιπόν:
Ποσοι απο σας ξέρατε ότι στομαχι χωνέυει μόνο πρωτεινες;
ξερατε οτι όλα τα αλλα χωνευονται στο στόμα;
και οτι το εντερο μας είναι φτιαγμενο ετσι ωστε να αποτελειωσει ότι μας "ξεφυγε'?
Αυτό, πολύ απλά, δεν είναι αλήθεια. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι στο στόμα γίνεται το μεγαλύτερο μέρος της μηχανικής χώνεψης της τροφής (δηλαδή με το μάσημα και το σάλιο η τροφή γίνεται ένας εύπεπτος πολτός). Επίσης στο στόμα ξεκινά η χημική χώνεψη των υδατανθράκων (πατάτες, ψωμί, μακαρόνια και τέτοια), γιατί το σάλιο όπως μάθαμε στο σχολίο αντιδρά με το άμυλο και το μετατρέπει μερικώς σε σάκχαρο. Στο στομάχι η μηχανική χώνεψη συνεχίζεται και επίσης ξεκινά η χημική χώνεψη των πρωτεϊνών (που διασπώνται στα πολύ πιο εύχρηστα αμινοξέα). Όμως η χημική χώνεψη και η αποκομιδή όλων των θρεπτικών συστατικών (πρωτεΐνες, υδατάνθρακες, λίπη, αρκετές από τις βιταμίνες) συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο λεπτό έντερο και το συκώτι, ενώ εμπλέκονται και ένα σωρό άλλα όργανα. Για την ακρίβεια είναι απλά εκπληκτικό το πλήθος των ουσιών που πάνε κατ' ευθείαν στο συκώτι: το αλκοόλ και σχεδόν όλα τα φάρμακα π.χ. Και τέλος η μηχανική χώνεψη συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο παχύ έντερο, όπου στραγγίζεται και αποδίδεται στον οργανισμό σχεδόν όλο το νερό των τροφών.
Καταλαβαίνω ότι το παραπάνω φαίνεται techy και ξερόλικο και μεγάλο και βαρετό, όμως:
α) Πολύ δύσκολα θα βρείτε μία στοιχειωδώς ακριβή περιγραφή της διαδικασίας της πέψης που να μην έχει τουλάχιστον το ίδιο επίπεδο πολυπλοκότητας. Στην πραγματικότητα ακόμα και αυτή η περιγραφή είναι αφόρητα απλουστευτική.
β) Είναι πολύ (απείρως) πιο σωστό από το βολικό παραμυθάκι "το στομάχι υπάρχει μόνο για τις πρωτεϊνες, το έντερο για ό,τι μας ξέφυγε και όλα τα υπόλοιπα τα χωνεύει το στόμα". Αν είναι έτσι, να βγάζουμε τελείως το λεπτό έντερο και να το αντικαθιστούμε με έναν πλαστικό σωλήνα. Γιατί όχι; Αρκεί ο άλλος να έχει το νου του και να μασάει ακριβώς 36 φορές την κάθε μπουκιά.
Όταν τρωμε πχ μη αποφλοιωμενο ρύζι( ο φλοιος εχει ολα τα συστατικα που θρεφουν, ενω το αποφλοιωμενο "τραβαει απο τον οργανισμο μας τα απαραιτητα συστατικα για να χωνευτει...σαν να ερχεται καποιος σπιτι μας χωρις δωρο, αλλα να μας κλεβει και τα ασημικα...και αυτο ισχυει για ολα τα επεξεργασμενα ψωμια, μακαρονια κλπ)
Αυτό, για να είμαι ειλικρινής δεν καταλαβαίνω πού ακριβώς κολλά με το προηγούμενο. Υποθέτω πως υποννοείται ότι το αποφλοιωμένο ρύζι επειδή είναι πιο δύσκολο να χωνευτεί "ξεφεύγει" από το πανίσχυρο πεπτικό εργοστάσιο που λέγεται "στόμα" και άρα το άχρηστο υπερευαίσθητο ματσούκι που λέγεται λεπτό έντερο αναγκάζεται να μπει σε διαδικασίες χώνεψης και να μας μικρύνει τη ζωή. Λοιπόν, ένα πράγμα που μπορεί κανείς να πει για το αποφλοιωμένο ρύζι είναι ότι είναι σαφώς πιο κατάλληλο από το μαύρο ρύζι για χώνεψη από το στόμα. Κι αυτό γιατί το μαύρο ρύζι έχει φλούδα, δηλαδή φυτικές ίνες (που το στόμα δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι να τις κάνει), ενώ το αποφλοιωμένο είναι σχεδόν σκέτο άμυλο, ουσία που όπως είδαμε το στόμα μπορεί να χειριστεί.
Επίσης σε γενικές γραμμές δεν ισχύει ότι το αποφλοιωμένο ρύζι έχει λιγότερα θρεπτικά συστατικά από το αναποφλοίωτο. Αυτό είναι μέρος ενός γενικότερου μύθου που λέει ότι όλα τα θρεπτικά συστατικά των φυτών βρίσκονται στη φλούδα. Λοιπόν, βρίσκονται και στη φλούδα, αλλά όχι μόνο εκεί (ούτε καν κυρίως εκεί: πού διατηρείσαι καλύτερα εσύ το μικρό θρεπτικό συστατικό; Στα 0.01mm από τον ήλιο, τον αέρα, τη θερμοκρασία περιβάλλοντος και όλες τις περαστικές τοξίνες ή λίγο πιο μέσα, στα ζεστά και ωραία;). Αν έχει κάτι παραπάνω το μαύρο ρύζι, αυτό είναι φυτικές ίνες που όπως όλοι ξέρουμε δεν διασπώνται από το πεπτικό σύστημα του ανθρώπου (για την ακρίβεια το ψιλογαμάνε γιατί για να χωνέψεις φυτικές ίνες χρειάζεσαι τρία στομάχια όπως οι κατσίκες) αλλά συμβάλλουν με την παρουσία τους στην καλή λειτουργία του παχέος εντέρου, που είναι ο politically correct τρόπος να πεις "σου εξασφαλίζουν ένα απολαυστικότατο χέσιμο".
τρωμε λοιπον ας πουμε ενα σαντουιτς.
Η μακαρονια.
με σαλτσα ντοματας και τυρι.
Τα ξινα εμποδιζουν την χωνεψη του αμυλου αλλα δεν ειναι αυτο το πιο σημαντικο.
Ποσοι μασανε την καθε μπουκια μεχρι να γινει νερο?
κανεις.
χλαπακιαζουμε και πεφτει ΟΛΗ αυτη η δουλεια στο εντερο.
...και στ' αρχίδια μας, όπως εξηγήσαμε παραπάνω. Στην επόμενη ζωή μου υπόσχομαι να μετενσαρκωθώ σε κατσίκα για να έχω το σωστό πεπτικό σύστημα.
τωρα το εντερο εχει μια ιδιαιτεροτητα.
Αν κανουμε μια τομη sideways, θα δουμε οτι το εσωτερικο του ειναι γεματο σαν σταλακτικτες και σταλαγμιτες...δεν ειναι λειο
συνηθως λογο κακης διατροφης, εχει μια στρωση κολλωδες που εχει σκαλωσει στα τοιχωματα, μια στρωση βρωμιας, παλιας, ανακατη με βλεννες αιματος(ειδικα αν πινουμε γαλα) κλπ
OK, το δέχομαι ότι μπορεί να την έχει λόγω κακής διατροφής, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με το αν μασάς τη μπουκιά σου μέχρι να γίνει νερό. Πάντως αυτή η "βρωμιά" δεν είναι και πολύ άχρηστη: ζουν κάτι μαμούνια εκεί μέσα που βοηθούν στη χώνεψη. Για την ακρίβεια αν σου καθαρίσουν εντελώς το έντερο δε μπορείς να χωνέψεις απολύτως τίποτα (εκτός, υποθέτω, αν μασάς πολύ καλά και τα χωνεύεις όλα με το στόμα...).
Ερχεται το αιμα φορτωμενο απο τα "αποβλητα" των κυτταρων(για να φυγουν με τα περιτωματα) και να παρει θρεπτικα συστατικα να θρεψει τα χιλιαδες κυτταρα μας(γιαυτο δεν τρωμε αλλωστε?)
Ομως βρωμικο ηρθε, βρωμικο ξαναφευγει.
Ναι. Αν έχεις φάει όμως βρωμιές.
τα νεφρα παιζουν υπερωριες, η καρδια...ολα...
το σωμα αρχιζει να αντιδρα
βγαζει σπυρια, μυξες, οτι δηποτε να φυγει η τοξινη(ειτε απο το μη χωνευμενο φαγητο, ειτε απο το δηλητηριο του καφε, ειτε απο παλια φαρμακα κλπ)
Όχι. Όλα αυτά συμβαίνουν αν έχει μπει στον οργανισμό κάποια τοξίνη. Από αυτές δεν υπάρχει έλλειψη (αφθονούν π.χ. στο junk food, στην ατμόσφαιρα, στα σάπια φρούτα κλπ) αλλά πολύ απλά δεν βρίσκονται ούτε στον καφέ, ούτε στα φάρμακα, ούτε στο φαγητό που δε μάσησες 36 φορές.
Αν ειναι μεγαλη η "βρομα" αλλα δυνατος οργανισμος, θα ριξει εναν γερο πυρετο, ο ασθενης θα μεινει νηστικος( γιατι δεν θα πειναει, και αν δεν ειναι βλακας δεν θα ακουσει την λαιμαργια του), και το σωμα θα καθαρισει καπως.
αν παρει αντιπυρετικο, η φαει(δεν χωνευεις οταν εχεις πυρετο) η ειναι πολυ αδυναμος να αρρωστησει(ναι ξερω πως ακουγεται), τοτε τα κυτταρα του αρχιζουν να εκφυλιζονται σιγα σιγα.
Εδώ δε θα διαφωνήσω: το αντιπυρετικό καταπολεμά το σύμπτωμα (πυρετό) και όχι την αιτία οποιασδήποτε ασθένειας. Κατά συνέπεια είναι συνήθως περιττό. Αλλά δε νομίζω πως προκαλεί εκφυλισμό των κυττάρων (αλήθεια, τι σημαίνει αυτό;).
Και αυτο σημαινει ειτε οτι ο οργανισμος θα βρει ενα σημειο 'αδυναμο" σαν την καθαριστρια που σκουπιζει τα παντα πισω απ το χαλι
ειτε οτι θα περασει στο σταδιο της αλλεργιας, βηχας, κλπ
και μετα, οταν περασουν λιγο και τα χρονια και πλεον ο οργανισμος δεν εχει την πρωτη vitality, αρχιζουν τα σοβαρα προβληματα.
Όλα αυτά τα σημαίνει ο εκφυλισμός των κυττάρων; Εγώ γιατί αντιλαμβάνομαι έναν Pan Naran που προσπαθεί να γεφυρώσει το επιθυμητό με το πραγματικο μέσω μιας ιστοριούλας για το μικρούλη οργανισμό που δεν τον σεβαστήκαμε;
Δεν μπορω να καταλαβω πως ανθρωποι που καταλαβαινουν οτι αν βαλουν πετρελαιο στο αμαξι τους θα χαλασει, δεν καταλαβαινουν οτι αν φανε αφυσικα man made πραγματα θα αρρωστησουν.
Εξαρτάται τι εννοεί κανείς με το "αφύσικα". Γιατί αν πάρουμε αυστηρά τον ορισμό της λέξης, οτιδήποτε μαγειρεμένο είναι αφύσικο και man made. Ε λοιπόν, ίσως ο λόγος που δεν το καταλαβαίνουν είναι ότι τρώνε τέτοια πράγματα από τη στιγμή που έκοψαν το θηλασμό και οι περισσότεροι τείνουν να μην αναπτύσσουν αλλεργίες κλπ.
Πως γινεται να πιστευει καποιος οτι τρωγοντας νεκρα και συνθετικα πραγματα, δινει ζωη στον οργανισμο του.
και οτι ριχνοντας μια "ατομικη βομβα" μεσα του(φαρμακα) δεν εχει απωλειες στην ικανοτητα του να επιβιωσει αργοτερα απο κατι πιο σοβαρο.
Στην πραγματικότητα είναι πάρα πολύ απλό: ο οργανισμός (ο ΚΑΘΕ οργανισμός) είναι ένα εργοστάσιο που μετατρέπει νεκρά (και ενίοτε συνθετικά) πράγματα σε ζωή. Υπάρχει και ψαρωτικό όνομα για αυτή τη διαδικασία, λέγεται "μεταβολισμός". Η αντίθετη άποψη υπονοεί ότι η ζωή είναι κάποια "μαγική ουσία" που την έχει π.χ. το αναποφλοίωτο ρύζι, και την αντλούμε εμείς για να συνεχίσουμε την ύπαρξή μας. Πα-πα-ρι-λί-κια.
Η δεύτερη πρόταση μπερδεύει -μετά συγχωρήσεως- τη βούρτσα με την πούτσα. Τα φάρμακα που παίρνεις σε υπερβολικές δόσεις μπορούν να σου κάνουν κακό. Τα φάρμακα που παίρνεις χωρίς να τα χρειάζεσαι μπορούν επίσης να σου κάνουν κακό. Τα φάρμακα γενικώς πολύ απλά δεν κάνουν κακό. Από αυτό το σημείο μέχρι να τα παρουσιάζουμε σαν το σκατό του διαβόλου, η απόσταση είναι τεράστια.
Το θεωρειτε τοσο φυσιολογικο να αρρωσταινουν ολοι μετα τα 45?
(παραβλέπω για λόγους οικονομίας της συζήτησης το γεγονός ότι αυτό δε συμβαίνει, οπότε έχουμε να κάνουμε με μία ακόμα αστήριχτη υπόθεση και κανονικά η συζήτηση τελειώνει εκεί. Τώρα που το σκέφτομαι, σκατά οικονομία της συζήτησης αλλά άντε να εξηγήσεις στην άλλη ότι αν ο κεντρικός ισχυρισμός είναι αστήριχτος, τότε το ίδιο ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες παπαρολογίες που πηγάζουν από αυτόν και sorry, δεν είναι υποκειμενικό το θέμα).
Υπάρχει φυσιολογικό και φυσιολογικό. Πρέπει να διευκρινίζει κανείς τι εννοεί με αυτόν τον όρο. Αν δεχθούμε ότι "φυσιολογικό" είναι αυτό που μας φαίνεται "καλό" (κάτι αρκετά ανθρωποκεντρικό btw), τότε ναι, δεν είναι φυσιολογικό να αρρωσταίνουν όλοι μετά τα 45.
Αν πάλι δεχθούμε ότι "φυσιολογικό" είναι αυτό που επιτάσσει η φύση, τότε πάλι δεν είναι φυσιολογικό να αρρωσταίνουν όλοι μετά τα 45.
Φυσιολογικό είναι στα 45 τους να έχουν πεθάνει εδώ και 5 χρόνια, όπως οι πρωτόγονοι που ζούσαν μες στη φύση (ας μην το ξεχνάμε αυτό). Φυσιολογικό είναι να πεθαίνουν 300 στα 1000 νεογέννητα και 50 στις 1000 λεχώνες. Φυσιολογικό είναι να πεθαίνεις στα δεκάξι σου από αμυγδαλές και στα δύο σου από λαρυγγίτιδα και στα εφτά σου από φραγμένο παχύ έντερο και να είσαι 1,20 με τα χέρια ανάταση επειδή τρως μόνο αναποφλοίωτο ρύζι. Φυσιολογικό είναι να παθαίνεις τροφική δηλητηρίαση από οτιδήποτε δε διατηρείται πάνω από 2 μέρες χωρίς ψυγείο και οποιουδήποτε τύπου συντηρητικά.
Φυσιολογικό με λίγα λόγια είναι να μη ζεις μέχρι τα 45, οπότε δεν προλαβαίνεις να πάθεις υπέρταση και οι πιθανότητες να σου εμφανιστεί κάποιος καρκίνος είναι λιγότερες από τις μισές. Και αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο δεν προσπερνάς έτσι εύκολα.
Το να αρρωσταινουν τα ζωα που τρωνε απο μας και σαν και μας?
Ειδατε ποτε στην φυση φαλακρο λιονταρι?
καρκινο στις γαζελες?
να τρωει οτιδηποτε ενα αρρωστο ζωο?
να πινει γαλα μετα την παιδικη ηλικια?
Στη φύση υπάρχουν και γαζέλες με καρκίνο και φαλακρά λιοντάρια. Απλώς δεν επιβιώνουν πάνω από 1-2 εβδομάδες γιατί στη φύση όταν αρρωσταίνεις την πούτσισες και that's all there is to it.
Για το γάλα πάντως δε θα διαφωνήσω: το σιχαίνομαι.
Σειρά μου τώρα: είδατε ποτέ στη φύση γάτα να ζει 15 χρόνια;
Φτιαξε φουρνο μικροκυματων, τι κιαν ευθυνεται γγια τερατο γεννεσεις.
Α ναι; Και άμα το πάμε έτσι, το μητρικό γάλα ευθύνεται για το φαινόμενο της παιδεραστίας.
Κανε υπερηχους, σε 20 χρονακια θα ξερουμε τι ζημια κανανε(οπως οταν κοιταζανε τις εγκυες με ακτινες Χ)
Χωρίς να είμαι ιδιαίτερα ειδικός, η διαφορά ανάμεσα σε έναν ήχο (δηλαδή κάποιες δονήσεις στον αέρα) που απλά έχει μία συχνότητα που δεν ακούγεται στον άνθρωπο και σε μια ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που επιδρά κατ' ευθείαν στο μοριακό επίπεδο είναι επιεικώς χαώδης. Μετάφραση: άλλο Πέπη άλλο πρέπει και είναι ασυγχώρητο κάποιος που υποτίθεται ότι "έχει κάνει έρευνα" να θεωρεί υπέρηχους και ακτίνες Χ το ίδιο πράγμα, μόνο και μόνο επειδή έχουν την ίδια πρακτική χρησιμότητα, δηλαδή να σου δείχνουν το εσωτερικό κάποιων πραγμάτων.
BTW χάρη στους υπέρηχους μπορείς να καταλάβεις εγκαίρως κάποιες μικρολεπτομέρειες που μυστηριωδώς η ισορροπημένη και αρμονική θεώρηση των πραγμάτων αφήνει απέξω, π.χ. αν το μωρό έχει δύο κεφάλια. Eπίσης btw οι υπέρηχοι χρησιμοποιούνται τουλάχιστον εδώ και 25 χρόνια απ' όσο ξέρω.
Βαλε πυλωνες, αλλαξε τα ηλεκτρομαγνητικα κυματα, φτιαξε μεταλλαγμενο φαγητο(δεν πλησιαζει κατσαριδα στα 50 μετρα το καλαμποκι φρανκενσταιν που "εκπεμπει" και συ το τρως με τα κορνφλεικς σου).
Για μια στιγμούλα. 1ον τι σημαίνει "άλλαξε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα" (τι σημαίνει ηλεκτρομαγνητικά κύματα btw;) και 2ον κι εγώ είμαι γενικά σκεπτικιστής απέναντι στα μεταλλαγμένα, όμως αυτό δε σημαίνει ότι δε θα είμαι 100 φορές πιο σκεπτικιστής στην άποψη ότι το καλαμπόκι που έχουμε στα κορν φλέικς μας "εκπέμπει" (ΤΙ εκπέμπει δηλαδή εκτός από αθώα ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία στα 400-700nm;) και ότι δεν το πλησιάζουν οι κατσαρίδες. [Βασικά δε μπορώ να σκεφτώ κάτι που να μην το πλησιάζουν οι κατσαρίδες.]
Τα τελευταια 200 χρονια, βλεπεις τα αποτελεσματα της "σοφιας" και της τρελλας του ανθρωπου που πιστευει οτι ξερει καλυτερα και παλι....και παλι δεν κανει τον συσχετισμο.
Προσθέτω ότι λίαν προσφάτως τα βλέπεις και στο Ιντερνετ.
Υπογραφή: ένα ξερόλικο φασιστόμουτρο που αν είχε γεννηθεί ολιστικά και σε αρμονία με τη φύση στο σπίτι του θα πέθαινε, με αποτέλεσμα ο βαθμός κατανόησής του για όσους ισχυρίζονται ότι ξέρουν από υγεία και θεωρούν πως το στόμα χωνεύει τα πάντα εκτός από τις πρωτείνες να είναι ακριβώς -οο.
Πάμε λοιπόν:
Ποσοι απο σας ξέρατε ότι στομαχι χωνέυει μόνο πρωτεινες;
ξερατε οτι όλα τα αλλα χωνευονται στο στόμα;
και οτι το εντερο μας είναι φτιαγμενο ετσι ωστε να αποτελειωσει ότι μας "ξεφυγε'?
Αυτό, πολύ απλά, δεν είναι αλήθεια. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι στο στόμα γίνεται το μεγαλύτερο μέρος της μηχανικής χώνεψης της τροφής (δηλαδή με το μάσημα και το σάλιο η τροφή γίνεται ένας εύπεπτος πολτός). Επίσης στο στόμα ξεκινά η χημική χώνεψη των υδατανθράκων (πατάτες, ψωμί, μακαρόνια και τέτοια), γιατί το σάλιο όπως μάθαμε στο σχολίο αντιδρά με το άμυλο και το μετατρέπει μερικώς σε σάκχαρο. Στο στομάχι η μηχανική χώνεψη συνεχίζεται και επίσης ξεκινά η χημική χώνεψη των πρωτεϊνών (που διασπώνται στα πολύ πιο εύχρηστα αμινοξέα). Όμως η χημική χώνεψη και η αποκομιδή όλων των θρεπτικών συστατικών (πρωτεΐνες, υδατάνθρακες, λίπη, αρκετές από τις βιταμίνες) συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο λεπτό έντερο και το συκώτι, ενώ εμπλέκονται και ένα σωρό άλλα όργανα. Για την ακρίβεια είναι απλά εκπληκτικό το πλήθος των ουσιών που πάνε κατ' ευθείαν στο συκώτι: το αλκοόλ και σχεδόν όλα τα φάρμακα π.χ. Και τέλος η μηχανική χώνεψη συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο παχύ έντερο, όπου στραγγίζεται και αποδίδεται στον οργανισμό σχεδόν όλο το νερό των τροφών.
Καταλαβαίνω ότι το παραπάνω φαίνεται techy και ξερόλικο και μεγάλο και βαρετό, όμως:
α) Πολύ δύσκολα θα βρείτε μία στοιχειωδώς ακριβή περιγραφή της διαδικασίας της πέψης που να μην έχει τουλάχιστον το ίδιο επίπεδο πολυπλοκότητας. Στην πραγματικότητα ακόμα και αυτή η περιγραφή είναι αφόρητα απλουστευτική.
β) Είναι πολύ (απείρως) πιο σωστό από το βολικό παραμυθάκι "το στομάχι υπάρχει μόνο για τις πρωτεϊνες, το έντερο για ό,τι μας ξέφυγε και όλα τα υπόλοιπα τα χωνεύει το στόμα". Αν είναι έτσι, να βγάζουμε τελείως το λεπτό έντερο και να το αντικαθιστούμε με έναν πλαστικό σωλήνα. Γιατί όχι; Αρκεί ο άλλος να έχει το νου του και να μασάει ακριβώς 36 φορές την κάθε μπουκιά.
Όταν τρωμε πχ μη αποφλοιωμενο ρύζι( ο φλοιος εχει ολα τα συστατικα που θρεφουν, ενω το αποφλοιωμενο "τραβαει απο τον οργανισμο μας τα απαραιτητα συστατικα για να χωνευτει...σαν να ερχεται καποιος σπιτι μας χωρις δωρο, αλλα να μας κλεβει και τα ασημικα...και αυτο ισχυει για ολα τα επεξεργασμενα ψωμια, μακαρονια κλπ)
Αυτό, για να είμαι ειλικρινής δεν καταλαβαίνω πού ακριβώς κολλά με το προηγούμενο. Υποθέτω πως υποννοείται ότι το αποφλοιωμένο ρύζι επειδή είναι πιο δύσκολο να χωνευτεί "ξεφεύγει" από το πανίσχυρο πεπτικό εργοστάσιο που λέγεται "στόμα" και άρα το άχρηστο υπερευαίσθητο ματσούκι που λέγεται λεπτό έντερο αναγκάζεται να μπει σε διαδικασίες χώνεψης και να μας μικρύνει τη ζωή. Λοιπόν, ένα πράγμα που μπορεί κανείς να πει για το αποφλοιωμένο ρύζι είναι ότι είναι σαφώς πιο κατάλληλο από το μαύρο ρύζι για χώνεψη από το στόμα. Κι αυτό γιατί το μαύρο ρύζι έχει φλούδα, δηλαδή φυτικές ίνες (που το στόμα δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι να τις κάνει), ενώ το αποφλοιωμένο είναι σχεδόν σκέτο άμυλο, ουσία που όπως είδαμε το στόμα μπορεί να χειριστεί.
Επίσης σε γενικές γραμμές δεν ισχύει ότι το αποφλοιωμένο ρύζι έχει λιγότερα θρεπτικά συστατικά από το αναποφλοίωτο. Αυτό είναι μέρος ενός γενικότερου μύθου που λέει ότι όλα τα θρεπτικά συστατικά των φυτών βρίσκονται στη φλούδα. Λοιπόν, βρίσκονται και στη φλούδα, αλλά όχι μόνο εκεί (ούτε καν κυρίως εκεί: πού διατηρείσαι καλύτερα εσύ το μικρό θρεπτικό συστατικό; Στα 0.01mm από τον ήλιο, τον αέρα, τη θερμοκρασία περιβάλλοντος και όλες τις περαστικές τοξίνες ή λίγο πιο μέσα, στα ζεστά και ωραία;). Αν έχει κάτι παραπάνω το μαύρο ρύζι, αυτό είναι φυτικές ίνες που όπως όλοι ξέρουμε δεν διασπώνται από το πεπτικό σύστημα του ανθρώπου (για την ακρίβεια το ψιλογαμάνε γιατί για να χωνέψεις φυτικές ίνες χρειάζεσαι τρία στομάχια όπως οι κατσίκες) αλλά συμβάλλουν με την παρουσία τους στην καλή λειτουργία του παχέος εντέρου, που είναι ο politically correct τρόπος να πεις "σου εξασφαλίζουν ένα απολαυστικότατο χέσιμο".
τρωμε λοιπον ας πουμε ενα σαντουιτς.
Η μακαρονια.
με σαλτσα ντοματας και τυρι.
Τα ξινα εμποδιζουν την χωνεψη του αμυλου αλλα δεν ειναι αυτο το πιο σημαντικο.
Ποσοι μασανε την καθε μπουκια μεχρι να γινει νερο?
κανεις.
χλαπακιαζουμε και πεφτει ΟΛΗ αυτη η δουλεια στο εντερο.
...και στ' αρχίδια μας, όπως εξηγήσαμε παραπάνω. Στην επόμενη ζωή μου υπόσχομαι να μετενσαρκωθώ σε κατσίκα για να έχω το σωστό πεπτικό σύστημα.
τωρα το εντερο εχει μια ιδιαιτεροτητα.
Αν κανουμε μια τομη sideways, θα δουμε οτι το εσωτερικο του ειναι γεματο σαν σταλακτικτες και σταλαγμιτες...δεν ειναι λειο
συνηθως λογο κακης διατροφης, εχει μια στρωση κολλωδες που εχει σκαλωσει στα τοιχωματα, μια στρωση βρωμιας, παλιας, ανακατη με βλεννες αιματος(ειδικα αν πινουμε γαλα) κλπ
OK, το δέχομαι ότι μπορεί να την έχει λόγω κακής διατροφής, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με το αν μασάς τη μπουκιά σου μέχρι να γίνει νερό. Πάντως αυτή η "βρωμιά" δεν είναι και πολύ άχρηστη: ζουν κάτι μαμούνια εκεί μέσα που βοηθούν στη χώνεψη. Για την ακρίβεια αν σου καθαρίσουν εντελώς το έντερο δε μπορείς να χωνέψεις απολύτως τίποτα (εκτός, υποθέτω, αν μασάς πολύ καλά και τα χωνεύεις όλα με το στόμα...).
Ερχεται το αιμα φορτωμενο απο τα "αποβλητα" των κυτταρων(για να φυγουν με τα περιτωματα) και να παρει θρεπτικα συστατικα να θρεψει τα χιλιαδες κυτταρα μας(γιαυτο δεν τρωμε αλλωστε?)
Ομως βρωμικο ηρθε, βρωμικο ξαναφευγει.
Ναι. Αν έχεις φάει όμως βρωμιές.
τα νεφρα παιζουν υπερωριες, η καρδια...ολα...
το σωμα αρχιζει να αντιδρα
βγαζει σπυρια, μυξες, οτι δηποτε να φυγει η τοξινη(ειτε απο το μη χωνευμενο φαγητο, ειτε απο το δηλητηριο του καφε, ειτε απο παλια φαρμακα κλπ)
Όχι. Όλα αυτά συμβαίνουν αν έχει μπει στον οργανισμό κάποια τοξίνη. Από αυτές δεν υπάρχει έλλειψη (αφθονούν π.χ. στο junk food, στην ατμόσφαιρα, στα σάπια φρούτα κλπ) αλλά πολύ απλά δεν βρίσκονται ούτε στον καφέ, ούτε στα φάρμακα, ούτε στο φαγητό που δε μάσησες 36 φορές.
Αν ειναι μεγαλη η "βρομα" αλλα δυνατος οργανισμος, θα ριξει εναν γερο πυρετο, ο ασθενης θα μεινει νηστικος( γιατι δεν θα πειναει, και αν δεν ειναι βλακας δεν θα ακουσει την λαιμαργια του), και το σωμα θα καθαρισει καπως.
αν παρει αντιπυρετικο, η φαει(δεν χωνευεις οταν εχεις πυρετο) η ειναι πολυ αδυναμος να αρρωστησει(ναι ξερω πως ακουγεται), τοτε τα κυτταρα του αρχιζουν να εκφυλιζονται σιγα σιγα.
Εδώ δε θα διαφωνήσω: το αντιπυρετικό καταπολεμά το σύμπτωμα (πυρετό) και όχι την αιτία οποιασδήποτε ασθένειας. Κατά συνέπεια είναι συνήθως περιττό. Αλλά δε νομίζω πως προκαλεί εκφυλισμό των κυττάρων (αλήθεια, τι σημαίνει αυτό;).
Και αυτο σημαινει ειτε οτι ο οργανισμος θα βρει ενα σημειο 'αδυναμο" σαν την καθαριστρια που σκουπιζει τα παντα πισω απ το χαλι
ειτε οτι θα περασει στο σταδιο της αλλεργιας, βηχας, κλπ
και μετα, οταν περασουν λιγο και τα χρονια και πλεον ο οργανισμος δεν εχει την πρωτη vitality, αρχιζουν τα σοβαρα προβληματα.
Όλα αυτά τα σημαίνει ο εκφυλισμός των κυττάρων; Εγώ γιατί αντιλαμβάνομαι έναν Pan Naran που προσπαθεί να γεφυρώσει το επιθυμητό με το πραγματικο μέσω μιας ιστοριούλας για το μικρούλη οργανισμό που δεν τον σεβαστήκαμε;
Δεν μπορω να καταλαβω πως ανθρωποι που καταλαβαινουν οτι αν βαλουν πετρελαιο στο αμαξι τους θα χαλασει, δεν καταλαβαινουν οτι αν φανε αφυσικα man made πραγματα θα αρρωστησουν.
Εξαρτάται τι εννοεί κανείς με το "αφύσικα". Γιατί αν πάρουμε αυστηρά τον ορισμό της λέξης, οτιδήποτε μαγειρεμένο είναι αφύσικο και man made. Ε λοιπόν, ίσως ο λόγος που δεν το καταλαβαίνουν είναι ότι τρώνε τέτοια πράγματα από τη στιγμή που έκοψαν το θηλασμό και οι περισσότεροι τείνουν να μην αναπτύσσουν αλλεργίες κλπ.
Πως γινεται να πιστευει καποιος οτι τρωγοντας νεκρα και συνθετικα πραγματα, δινει ζωη στον οργανισμο του.
και οτι ριχνοντας μια "ατομικη βομβα" μεσα του(φαρμακα) δεν εχει απωλειες στην ικανοτητα του να επιβιωσει αργοτερα απο κατι πιο σοβαρο.
Στην πραγματικότητα είναι πάρα πολύ απλό: ο οργανισμός (ο ΚΑΘΕ οργανισμός) είναι ένα εργοστάσιο που μετατρέπει νεκρά (και ενίοτε συνθετικά) πράγματα σε ζωή. Υπάρχει και ψαρωτικό όνομα για αυτή τη διαδικασία, λέγεται "μεταβολισμός". Η αντίθετη άποψη υπονοεί ότι η ζωή είναι κάποια "μαγική ουσία" που την έχει π.χ. το αναποφλοίωτο ρύζι, και την αντλούμε εμείς για να συνεχίσουμε την ύπαρξή μας. Πα-πα-ρι-λί-κια.
Η δεύτερη πρόταση μπερδεύει -μετά συγχωρήσεως- τη βούρτσα με την πούτσα. Τα φάρμακα που παίρνεις σε υπερβολικές δόσεις μπορούν να σου κάνουν κακό. Τα φάρμακα που παίρνεις χωρίς να τα χρειάζεσαι μπορούν επίσης να σου κάνουν κακό. Τα φάρμακα γενικώς πολύ απλά δεν κάνουν κακό. Από αυτό το σημείο μέχρι να τα παρουσιάζουμε σαν το σκατό του διαβόλου, η απόσταση είναι τεράστια.
Το θεωρειτε τοσο φυσιολογικο να αρρωσταινουν ολοι μετα τα 45?
(παραβλέπω για λόγους οικονομίας της συζήτησης το γεγονός ότι αυτό δε συμβαίνει, οπότε έχουμε να κάνουμε με μία ακόμα αστήριχτη υπόθεση και κανονικά η συζήτηση τελειώνει εκεί. Τώρα που το σκέφτομαι, σκατά οικονομία της συζήτησης αλλά άντε να εξηγήσεις στην άλλη ότι αν ο κεντρικός ισχυρισμός είναι αστήριχτος, τότε το ίδιο ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες παπαρολογίες που πηγάζουν από αυτόν και sorry, δεν είναι υποκειμενικό το θέμα).
Υπάρχει φυσιολογικό και φυσιολογικό. Πρέπει να διευκρινίζει κανείς τι εννοεί με αυτόν τον όρο. Αν δεχθούμε ότι "φυσιολογικό" είναι αυτό που μας φαίνεται "καλό" (κάτι αρκετά ανθρωποκεντρικό btw), τότε ναι, δεν είναι φυσιολογικό να αρρωσταίνουν όλοι μετά τα 45.
Αν πάλι δεχθούμε ότι "φυσιολογικό" είναι αυτό που επιτάσσει η φύση, τότε πάλι δεν είναι φυσιολογικό να αρρωσταίνουν όλοι μετά τα 45.
Φυσιολογικό είναι στα 45 τους να έχουν πεθάνει εδώ και 5 χρόνια, όπως οι πρωτόγονοι που ζούσαν μες στη φύση (ας μην το ξεχνάμε αυτό). Φυσιολογικό είναι να πεθαίνουν 300 στα 1000 νεογέννητα και 50 στις 1000 λεχώνες. Φυσιολογικό είναι να πεθαίνεις στα δεκάξι σου από αμυγδαλές και στα δύο σου από λαρυγγίτιδα και στα εφτά σου από φραγμένο παχύ έντερο και να είσαι 1,20 με τα χέρια ανάταση επειδή τρως μόνο αναποφλοίωτο ρύζι. Φυσιολογικό είναι να παθαίνεις τροφική δηλητηρίαση από οτιδήποτε δε διατηρείται πάνω από 2 μέρες χωρίς ψυγείο και οποιουδήποτε τύπου συντηρητικά.
Φυσιολογικό με λίγα λόγια είναι να μη ζεις μέχρι τα 45, οπότε δεν προλαβαίνεις να πάθεις υπέρταση και οι πιθανότητες να σου εμφανιστεί κάποιος καρκίνος είναι λιγότερες από τις μισές. Και αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο δεν προσπερνάς έτσι εύκολα.
Το να αρρωσταινουν τα ζωα που τρωνε απο μας και σαν και μας?
Ειδατε ποτε στην φυση φαλακρο λιονταρι?
καρκινο στις γαζελες?
να τρωει οτιδηποτε ενα αρρωστο ζωο?
να πινει γαλα μετα την παιδικη ηλικια?
Στη φύση υπάρχουν και γαζέλες με καρκίνο και φαλακρά λιοντάρια. Απλώς δεν επιβιώνουν πάνω από 1-2 εβδομάδες γιατί στη φύση όταν αρρωσταίνεις την πούτσισες και that's all there is to it.
Για το γάλα πάντως δε θα διαφωνήσω: το σιχαίνομαι.
Σειρά μου τώρα: είδατε ποτέ στη φύση γάτα να ζει 15 χρόνια;
Φτιαξε φουρνο μικροκυματων, τι κιαν ευθυνεται γγια τερατο γεννεσεις.
Α ναι; Και άμα το πάμε έτσι, το μητρικό γάλα ευθύνεται για το φαινόμενο της παιδεραστίας.
Κανε υπερηχους, σε 20 χρονακια θα ξερουμε τι ζημια κανανε(οπως οταν κοιταζανε τις εγκυες με ακτινες Χ)
Χωρίς να είμαι ιδιαίτερα ειδικός, η διαφορά ανάμεσα σε έναν ήχο (δηλαδή κάποιες δονήσεις στον αέρα) που απλά έχει μία συχνότητα που δεν ακούγεται στον άνθρωπο και σε μια ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που επιδρά κατ' ευθείαν στο μοριακό επίπεδο είναι επιεικώς χαώδης. Μετάφραση: άλλο Πέπη άλλο πρέπει και είναι ασυγχώρητο κάποιος που υποτίθεται ότι "έχει κάνει έρευνα" να θεωρεί υπέρηχους και ακτίνες Χ το ίδιο πράγμα, μόνο και μόνο επειδή έχουν την ίδια πρακτική χρησιμότητα, δηλαδή να σου δείχνουν το εσωτερικό κάποιων πραγμάτων.
BTW χάρη στους υπέρηχους μπορείς να καταλάβεις εγκαίρως κάποιες μικρολεπτομέρειες που μυστηριωδώς η ισορροπημένη και αρμονική θεώρηση των πραγμάτων αφήνει απέξω, π.χ. αν το μωρό έχει δύο κεφάλια. Eπίσης btw οι υπέρηχοι χρησιμοποιούνται τουλάχιστον εδώ και 25 χρόνια απ' όσο ξέρω.
Βαλε πυλωνες, αλλαξε τα ηλεκτρομαγνητικα κυματα, φτιαξε μεταλλαγμενο φαγητο(δεν πλησιαζει κατσαριδα στα 50 μετρα το καλαμποκι φρανκενσταιν που "εκπεμπει" και συ το τρως με τα κορνφλεικς σου).
Για μια στιγμούλα. 1ον τι σημαίνει "άλλαξε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα" (τι σημαίνει ηλεκτρομαγνητικά κύματα btw;) και 2ον κι εγώ είμαι γενικά σκεπτικιστής απέναντι στα μεταλλαγμένα, όμως αυτό δε σημαίνει ότι δε θα είμαι 100 φορές πιο σκεπτικιστής στην άποψη ότι το καλαμπόκι που έχουμε στα κορν φλέικς μας "εκπέμπει" (ΤΙ εκπέμπει δηλαδή εκτός από αθώα ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία στα 400-700nm;) και ότι δεν το πλησιάζουν οι κατσαρίδες. [Βασικά δε μπορώ να σκεφτώ κάτι που να μην το πλησιάζουν οι κατσαρίδες.]
Τα τελευταια 200 χρονια, βλεπεις τα αποτελεσματα της "σοφιας" και της τρελλας του ανθρωπου που πιστευει οτι ξερει καλυτερα και παλι....και παλι δεν κανει τον συσχετισμο.
Προσθέτω ότι λίαν προσφάτως τα βλέπεις και στο Ιντερνετ.
Υπογραφή: ένα ξερόλικο φασιστόμουτρο που αν είχε γεννηθεί ολιστικά και σε αρμονία με τη φύση στο σπίτι του θα πέθαινε, με αποτέλεσμα ο βαθμός κατανόησής του για όσους ισχυρίζονται ότι ξέρουν από υγεία και θεωρούν πως το στόμα χωνεύει τα πάντα εκτός από τις πρωτείνες να είναι ακριβώς -οο.
27.8.05
Ταμπέλες II
Παράδειγμα 1: πριν 5-6 χρόνια ο Alpha χέστηκε στα λεφτά επειδή είχε την Εσμεράλδα, την Παολίνα, τη Μαρία της Γειτονιάς και τη Μαριμάρ. Όχι ταυτόχρονα (τουλάχιστον αρχικά), απλώς έπαιζε 1-2 φρέσκα και λίγο αργότερα άρχισε να προσθέτει επαναλήψεις.
Enter Star Channel, κάποιος εγκέφαλος του οποίου αποφάσισε ότι "τα μεταγλωττισμένα λατινοαμερικάνικα πουλάνε" και έβαλε στο πρόγραμμά του όχι 1, όχι 2, αλλά 6 μεταγλωττισμένες σαπουνόπερες. Έχεις μικρή αγορά ρε ηλίθιε, δεν καταλαβαίνεις ότι το κοινό θα κορεστεί; Επίσης κάτσε μελέτησε λίγο τις σειρές με τις οποίες ο άλλος χέστηκε στα λεφτά: θα παρατηρήσεις ότι είναι μεξικάνικες, με συγκεκριμένο στυλ και πουλάνε σα ζεστές καραμέλες στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με τις περουβιανές-αργεντίνικες-ισημερινές αηδίες που αγόρασες. Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη: η Μιλάγκρος η ατίθαση έκανε αξιοπρεπείς εισπράξεις και τα άλλα 5 δεν τα θυμάται κανένας.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα: το Mega έφερε τον Τούρκο και ανακάλυψε την κότα με τα χρυσά αβγά. Γιατί; Ιδού οι λόγοι, με φθίνουσα σειρά σπουδαιότητας:
0) Ήταν έκπληξη. Την πρώτη φορά δεν την ξαναχτυπάς ποτέ. Κανένα ριάλιτι δεν έβγαλε τα λεφτά του ΒΒ1. Κανένα λατινοαμερικάνικο δε χτύπησε τη τηλεθέαση που είχε χτυπήσει η Εσμεράλδα. Κανένα τηλεπαράθυρο δε θα ξεπεράσει τη Μάνα Ρέηβερ.
1) Ήταν μια όαση φρεσκάδας στην έρημο των τηλεοπτικών επαναλήψεων του καλοκαιριού.
2) Τα σήριαλ με αταίριαστους έρωτες είναι σταθερή αξία, όπως έχει διαπιστώσει ο Μανουσάκης τα τελευταία 8 χρόνια. Ειδικά ο ελληνοτουρκικός έρωτας πούλαγε και θα πουλάει.
3) Η Ναζλί, Άννα, Νίκος και Καντίρ είναι πρώτης τάξεως γκομενάκια.
4) Το σήριαλ δεν είναι κλάψα-κλάψα-ματς-μουτς: έχει το σωστό μίγμα χιούμορ, προβληματισμού, συγκίνησης, ανθρωπιάς. Οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς είναι πάρα πολύ καλοί και φαίνεται ότι έχουν καριέρα στο θέατρο. Το soundtrack και τα jingles είναι πολύ καλά. Με λίγα λόγια, είναι ένα damn good show, απολύτως κατάλληλο για prime time.
Το να τα παραβλέπεις όλα αυτά και να κολλάς στη χώρα προέλευσης, είναι πρώτης τάξεως βλακεία.
Έτσι, όποιος κι αν είναι αυτός στον Alpha που είπε "φέρτε μου τούρκικα" και βρέθηκε με αυτή τη βαρετή, γκρίζα (και υποψιάζομαι ντουμπλαρισμένη) αηδία που παίζει κάθε μέρα στις έξι (ή μήπως στις εφτά;), είναι σίγουρο ότι θα το μετανιώσει, αν δεν το έχει ήδη κάνει. Ειδικά από χθες που έχει απέναντί του τα πρώτα επεισόδια του "Βέρα στο Δεξί".
Enter Star Channel, κάποιος εγκέφαλος του οποίου αποφάσισε ότι "τα μεταγλωττισμένα λατινοαμερικάνικα πουλάνε" και έβαλε στο πρόγραμμά του όχι 1, όχι 2, αλλά 6 μεταγλωττισμένες σαπουνόπερες. Έχεις μικρή αγορά ρε ηλίθιε, δεν καταλαβαίνεις ότι το κοινό θα κορεστεί; Επίσης κάτσε μελέτησε λίγο τις σειρές με τις οποίες ο άλλος χέστηκε στα λεφτά: θα παρατηρήσεις ότι είναι μεξικάνικες, με συγκεκριμένο στυλ και πουλάνε σα ζεστές καραμέλες στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με τις περουβιανές-αργεντίνικες-ισημερινές αηδίες που αγόρασες. Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη: η Μιλάγκρος η ατίθαση έκανε αξιοπρεπείς εισπράξεις και τα άλλα 5 δεν τα θυμάται κανένας.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα: το Mega έφερε τον Τούρκο και ανακάλυψε την κότα με τα χρυσά αβγά. Γιατί; Ιδού οι λόγοι, με φθίνουσα σειρά σπουδαιότητας:
0) Ήταν έκπληξη. Την πρώτη φορά δεν την ξαναχτυπάς ποτέ. Κανένα ριάλιτι δεν έβγαλε τα λεφτά του ΒΒ1. Κανένα λατινοαμερικάνικο δε χτύπησε τη τηλεθέαση που είχε χτυπήσει η Εσμεράλδα. Κανένα τηλεπαράθυρο δε θα ξεπεράσει τη Μάνα Ρέηβερ.
1) Ήταν μια όαση φρεσκάδας στην έρημο των τηλεοπτικών επαναλήψεων του καλοκαιριού.
2) Τα σήριαλ με αταίριαστους έρωτες είναι σταθερή αξία, όπως έχει διαπιστώσει ο Μανουσάκης τα τελευταία 8 χρόνια. Ειδικά ο ελληνοτουρκικός έρωτας πούλαγε και θα πουλάει.
3) Η Ναζλί, Άννα, Νίκος και Καντίρ είναι πρώτης τάξεως γκομενάκια.
4) Το σήριαλ δεν είναι κλάψα-κλάψα-ματς-μουτς: έχει το σωστό μίγμα χιούμορ, προβληματισμού, συγκίνησης, ανθρωπιάς. Οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς είναι πάρα πολύ καλοί και φαίνεται ότι έχουν καριέρα στο θέατρο. Το soundtrack και τα jingles είναι πολύ καλά. Με λίγα λόγια, είναι ένα damn good show, απολύτως κατάλληλο για prime time.
Το να τα παραβλέπεις όλα αυτά και να κολλάς στη χώρα προέλευσης, είναι πρώτης τάξεως βλακεία.
Έτσι, όποιος κι αν είναι αυτός στον Alpha που είπε "φέρτε μου τούρκικα" και βρέθηκε με αυτή τη βαρετή, γκρίζα (και υποψιάζομαι ντουμπλαρισμένη) αηδία που παίζει κάθε μέρα στις έξι (ή μήπως στις εφτά;), είναι σίγουρο ότι θα το μετανιώσει, αν δεν το έχει ήδη κάνει. Ειδικά από χθες που έχει απέναντί του τα πρώτα επεισόδια του "Βέρα στο Δεξί".
25.8.05
reality bypass
Η κρίση των ιδεών πάντα παράγει μέσα στο σκοτεινό θάλαμο της ιδεολογίας την ανάποδη εικόνα της πραγματικότητας. Μετατρέποντας τις πραγματικές κοινωνικές δυσκολίες σε μοιραία αδιέξοδα, οδηγεί σε διπλή άρνηση του παρόντος, καταδίκη και πρόθεση παράκαμψής του (και όχι συμμετοχής για τη μετατροπή του). Η άρνηση αυτή, αναπόφευκτα αδιέξοδη, οδηγεί στην εφεύρεση επαληθεύσεων της μόνης ουτοπίας που είναι ικανή να παρακάμψει το παρόν, της γέφυρας προς το ιδανικό παρελθόν, επιστροφή στις ρίζες ή ανασύσταση κομμένων δεσμών που θα οδηγήσει στο ιδανικό μέλλον.
(Άννα Φραγκουδάκη, Γλώσσα και Ιδεολογία)
iow: δώσε στον κοσμάκη έναν -καταφανέστατα- σκοτεινό μονόδρομο και θα ξεσκιστεί να φαντασιώνεται "φωτεινές" παρακάμψεις.
(Άννα Φραγκουδάκη, Γλώσσα και Ιδεολογία)
iow: δώσε στον κοσμάκη έναν -καταφανέστατα- σκοτεινό μονόδρομο και θα ξεσκιστεί να φαντασιώνεται "φωτεινές" παρακάμψεις.
24.8.05
Τι μαλακία
Άκου 1.000.000 υπογραφές για να γίνει η Αγία Σοφία πάλι εκκλησία.
Σκεφτείτε λίγο λογικά: τα άτομα που θα υπέγραφαν για κάτι τέτοιο είναι πραγματικά πολύ αφελή (δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει "μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO"), οπότε το σωστό για τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι "δώσε την υπογραφή σου" αλλά "δώσε 1 ευρώ". Τουλάχιστον έτσι θα βγει κάτι χρήσιμο, δηλαδή θα πλουτίσει κάποιος από τα θύματα αντί σκέτα να τα αποβλακώνει.
Σκεφτείτε λίγο λογικά: τα άτομα που θα υπέγραφαν για κάτι τέτοιο είναι πραγματικά πολύ αφελή (δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει "μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO"), οπότε το σωστό για τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι "δώσε την υπογραφή σου" αλλά "δώσε 1 ευρώ". Τουλάχιστον έτσι θα βγει κάτι χρήσιμο, δηλαδή θα πλουτίσει κάποιος από τα θύματα αντί σκέτα να τα αποβλακώνει.
wishful thinking
Πώς μου ήρθε τώρα...
Μακάρι πάντως να ήταν έτσι απλά τα πράγματα:
Lucifer son of the mourning, I'm gonna chase you out of earth!
I'm gonna put on a iron shirt, and chase satan out of earth
I'm gonna put on a iron shirt, and chase the devil out of earth
I'm gonna send him to outa space, to find another race
I'm gonna send him to outa space, to find another race
Satan is an evilous man,
But him can't chocks it on I-man
So when I check him my lassing hand
And if him slip, I gaan with him hand
I'm gonna put on a iron shirt, and chase satan out of earth
I'm gonna put on a iron shirt, and chase the devil out of earth
I'm gonna send him to outa space, to find another race
I'm gonna send him to outa space, to find another race
Him haffi drop him fork and run
Him can't stand up to Jah Jah son
Him haffi lef' ya with him gun
Dig off with him bomb
I'm gonna put on a iron shirt, and chase satan out of earth
I'm gonna put on a iron shirt, and chase the devil out of earth
I'm gonna send him to outa space, to find another race
I'm gonna send him to outa space, to find another race
Satan is a evilous man,
But him can't chocks it on I-man
So when I check him my lassing hand
And if him slip, I gaan with him hand
I'm gonna put on a iron shirt, and chase satan out of earth
I'm gonna put on a iron shirt, and chase the devil out of earth
I'm gonna send him to outa space, to find another race
I'm gonna send him to outa space, to find another race
Move ya with your gun
Mi sey fe lef' ya with your bomb...
I'm gonna put on a iron shirt, and chase satan out of earth
I'm gonna put on a iron shirt, and chase the devil out of earth
I'm gonna send him to outa space, to find another race
I'm gonna send him to outa space, to find another race
Satan is an evilous man,
But him can't chocks it on I-man
So when I check him my lassing hand
And if him slip, I gaan with him hand
I'm gonna put on a iron shirt, and chase satan out of earth
I'm gonna put on a iron shirt, and chase the devil out of earth
I'm gonna send him to outa space, to find another race
I'm gonna send him to outa space, to find another race
Him haffi drop him fork and run
Him can't stand up to Jah Jah son
Him haffi lef' ya with him gun
Dig off with him bomb
I'm gonna put on a iron shirt, and chase satan out of earth
I'm gonna put on a iron shirt, and chase the devil out of earth
I'm gonna send him to outa space, to find another race
I'm gonna send him to outa space, to find another race
Satan is a evilous man,
But him can't chocks it on I-man
So when I check him my lassing hand
And if him slip, I gaan with him hand
I'm gonna put on a iron shirt, and chase satan out of earth
I'm gonna put on a iron shirt, and chase the devil out of earth
I'm gonna send him to outa space, to find another race
I'm gonna send him to outa space, to find another race
Move ya with your gun
Mi sey fe lef' ya with your bomb...
(Max Romeo and the Upsetters - I Chase the Devil [War in a Babylon])
:)
Διότι, κ.κ. ΣΚΑΤΟΓΑΒΡΟΙ, εμείς οι Ευρωπαϊκές Ομάδες, άμα χρειαζόμαστε 3 γκολ βάζουμε 3 γκολ όπως μάθατε και πέρυσι στην Αγγλία.
23.8.05
Ο νόμος της Coca-Cola
Ό,τι και να κάνεις, κάτω-κάτω στο κουτάκι θα μείνει λίγη. Τι σπατάλη!
(ελεγμένο περίπου 1200 φορές την τελευταία χρονιά, σε κάθε είδους συνθήκες)
(ελεγμένο περίπου 1200 φορές την τελευταία χρονιά, σε κάθε είδους συνθήκες)
Τα παλιά τα χρόνια
Δύο πράγματα που οι περισσότεροι άλλοι τα βλέπουν -τρόπον τινά- με δέος, εγώ τα έχω βιώσει: Τους αρχαίους και τους καθηγητές.
Και γι' αυτό χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη στη μαμά μου, που είναι φιλόλογος.
Για όλους τους άλλους ο καθηγητής ήταν ένα Σύμβολο Εξουσίας. Ένας Ρόλος, απογυμνωμένος από κάθε ιδιότητα πέραν των διδακτικών του καθηκόντων (άντε και των "αστυνομικών" καθηκόντων σε διαλείμματα και εκδρομές). Οι καθηγητές που δεν ανταποκρίνονταν σε αυτό το στερεότυπο (τυπικά πιτσιρικάδες) ήταν ένα είδος "δικών μας" και συνήθως γίνονταν πολύ δημοφιλείς (και γαμούσαν -ή τουλάχιστον αντιστέκονταν στον πειρασμό να γαμήσουν- αβέρτα, ειδικά οι γυμναστές).
Για μένα οι καθηγητές ήταν βασικά κανονικοί άνθρωποι, που έκαναν μια δουλειά. Σε αντίθεση με πάρα πολύ κόσμο, δεν θεωρούσα πως όταν φύγουν από το σχολείο εξαφανίζονται, ούτε ότι το αν καπνίζει ο Χ είναι η αποκλειστική τους έννοια. Αντιθέτως ήξερα ότι τα καλύτερα στη ζωή τους συνέβαιναν εκτός σχολείου. Και ότι είχαν συγγενείς, παρέες, χιούμορ, κόμπλεξ, άγνοια για πολλά θέματα, έχθρες και φιλίες μεταξύ τους...
...άσε που κάμποσους από αυτούς θα τους έβλεπα και στο σπίτι μια στο τόσο (αν και συνήθως θα προσπαθούσα να το αποφύγω).
Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα καλύτερα, από πολύ νωρίς κατάλαβα ότι οι καθηγητές λυκείου σε γενικές γραμμές θεωρούν σαφώς "κατώτερους" (από πλευράς level) τους δασκάλους κι έτσι όλο το Δημοτικό το πέρασα με τους δασκάλους μου πλήρως απομυθοποιημένους, με αποτέλεσμα να μπορώ εύκολα να διακρίνω τι ελεεινά, μαλακισμένα, ημιμαθή, κομπλεξικά, απλοϊκά βλαχίδια ήταν οι περισσότεροι. (όχι ότι δεν είχα και δύο ΦΟΒΕΡΕΣ δασκάλες -και δε μιλάω βέβαια για εμφάνιση- στη Β' και στην Ε' Δημοτικού, αλλά ειδικά στην 6η είχα μία ψυχασθενή φανατική ελληνορθόδοξη ταλιμπάν 21χρονη, αρκετά πιο αμόρφωτη από εμένα την οποία έτσι και πετύχω πουθενά σας το λέω δεν την ξεπλένει ούτε ο Δούναβης)
Αντίστοιχα για τους αρχαίους. Ο περισσότερος κόσμος έχει στην πραγματικότητα μηδενική επαφή με την αρχαιότητα. Είναι το "ένδοξο παρελθόν", ή οι "πρόγονοι" γενικά κι αόριστα, οι Γίγαντες της Ανθρωποτητας, ένα είδος μικρής θεότητας. Κάτι -αν το σκεφτείτε- έξω από εμάς, που στα σκάει με ρητά, με πρότυπα, με πράγματα που μπορείς να προσεγγίσεις, όχι να ζήσεις.
Για μένα όμως δεν ήταν έτσι. Για μένα ήταν οι άνθρωποι με τις όμορφες ιστορίες. Για παράδειγμα το μύθο της Λήδας δεν τον μελέτησα ποτέ. Ήταν απλά μία από τις ιστορίες με τις οποίες μας νανούριζαν (όπως η ιστορία της Κατουρίνας που κατουριόταν) και μάλιστα η αγαπημένη της αδερφής μου λόγω συνωνυμίας με τη μυθική Λήδα. Και δικιά μου: εγώ είχα το όνομα του παππού μου. Η αδερφή μου είχε το όνομα μιας τύπισσας που γεννοβολούσε αβγά. Καταλαβαίνετε ότι ένας αδερφός δε μπορεί να αφήσει ανεκμετάλλευτη μια τέτοια ευκαιρία για καζούρα. :)
Τη Βατραχομυομαχία την ανακάλυψα στο ντουλάπι με τα σχολικά βιβλία της μαμάς μου και τη διάβασα στο Δημοτικό. Τη λάτρεψα. Στην Έκτη Δημοτικού μας πήρανε την πεντάτομη "Ελληνική Μυθολογία" του Κακριδή και στην Έκτη Δημοτικού+3 μήνες την είχα διαβάσει όλη, εκτός από τον 1ο τόμο ("Εισαγωγή στο Μύθο") που τον διάβασα τελικά το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς (και τον ξαναδιάβασα στα μισά της Α' Γυμνασίου, οπότε κατάλαβα πολύ περισσότερα). Για τον Οδυσσέα είχα ακούσει τα χίλια δυο -πολύ πριν τον διδαχθώ αποσπασματικά και ΣΙΧΑΘΩ την εκτενή φιλολογική ανάλυση(=>παπαρολογία) της κάθε παρομοίωσης στην Α' Γυμνασίου- και πραγματικά τον λυπόμουνα που βολόδερνε τόσα χρόνια, αλλά από την άλλη έβρισκα πολύ φυσιολογικό που οι αρχαίοι πλήρωναν τον Όμηρο να τους τραγουδάει αυτή τη συναρπαστική ιστορία. [side effect: μια μέρα η γιαγιά μου έφερε λωτούς, αλλά φοβόμουν να τους δοκιμάσω, άσε που έμοιαζαν με ντομάτες. Όταν τους δοκίμασα κατάλαβα ότι οι αρχαίοι ήταν λίγο υπερβολικοί].
Τους μισούς άθλους του Ηρακλή τους είχα ακούσει 7 χρονών, ένα βράδυ που βαριόμασταν στο εξοχικό κάτι φίλων στη Στυμφαλία. Όπως βέβαια άκουγα για το Θησέα κάθε φορά που περνούσαμε με το αυτοκίνητο από την Κακιά Σκάλα. "Τα παλιά χρόνια εδώ ήταν κακοτράχαλα και είχε ένα σωρό ληστές..." (για κοίτα ρε παιδί μου πώς αλλάζει ο κόσμος, σήμερα έχει ολόκληρη Εθνική Οδό)
Και όταν περνάγαμε από τις Θερμοπύλες, άκουγα για το Λεωνίδα. Πρέπει να ακούσετε τη μάνα μου να σας εξιστορεί το Λεωνίδα. Νομίζω πως είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο με πραγματικο πνεύμα Λεωνίδα μέσα του, γιατί καταφέρνει να κάνει το "μολών λαβέ" να ακούγεται σαν "για κόπιασε ρε καριόλη αν σου βαστάει, να δούμε αν θα καλοπεράσεις και πεντάρα τσακιστή δε δίνω αν με σκοτώσεις, εγώ μια φορά σε έχω γραμμένο στα παπάρια μου" που κατά τη γνώμη μου είναι πολύ πιο ρεαλιστικό από το "οι Σπαρτιάτες δεν υποχωρούν" και το "ελευθερία ή θάνατος".
"Τα παλιά τα χρόνια εδώ ήταν πολύ στενά και οι Πέρσες δε μπορούσαν να περάσουν..." (για κοίτα ρε παιδί μου τι μεγάλη που είναι η Ζωή, τώρα δεν υπάρχουν ούτε Πέρσες ούτε τίποτα υπάρχουμε εμείς που γελάμε με όλα αυτά και πάμε εκδρομή στο Πήλιο)
Πάντως τώρα που τα θυμάμαι συγκινούμαι λιγάκι. Τριγύρω έχει γεμίσει φανατισμένα ζόμπι που ψάχνουν στους μύθους και τα κείμενα αποδείξεις εθνικής ανωτερότητας και πρωτοκαθεδρίας. Να πάνε να τα βρούνε αυτά στη δική τους κληρονομιά, οι σκατοφασίστες. Τη δική μου να την αφήσουν ήσυχη.
ΥΓ: Ίσως όλοι αυτοί που αποδίδουν μαγικές ιδιότητες στην Μυθολογία πρέπει να αναθεωρήσουν λιγάκι. Γιατί αν ποτίσεις κάποιον με Μυθολογία, όχι σαν αποστειρωμένο θέσφατο ή έστω αντικείμενο κριτικής μελέτης, αλλά σαν όμορφες ιστορίες από τους μεγαλύτερους στους μικρότερους (όπως άλλωστε έκαναν οι ίδιοι οι αρχαίοι), το τελικό αποτέλεσμα είναι...
εγώ. :)
Και γι' αυτό χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη στη μαμά μου, που είναι φιλόλογος.
Για όλους τους άλλους ο καθηγητής ήταν ένα Σύμβολο Εξουσίας. Ένας Ρόλος, απογυμνωμένος από κάθε ιδιότητα πέραν των διδακτικών του καθηκόντων (άντε και των "αστυνομικών" καθηκόντων σε διαλείμματα και εκδρομές). Οι καθηγητές που δεν ανταποκρίνονταν σε αυτό το στερεότυπο (τυπικά πιτσιρικάδες) ήταν ένα είδος "δικών μας" και συνήθως γίνονταν πολύ δημοφιλείς (και γαμούσαν -ή τουλάχιστον αντιστέκονταν στον πειρασμό να γαμήσουν- αβέρτα, ειδικά οι γυμναστές).
Για μένα οι καθηγητές ήταν βασικά κανονικοί άνθρωποι, που έκαναν μια δουλειά. Σε αντίθεση με πάρα πολύ κόσμο, δεν θεωρούσα πως όταν φύγουν από το σχολείο εξαφανίζονται, ούτε ότι το αν καπνίζει ο Χ είναι η αποκλειστική τους έννοια. Αντιθέτως ήξερα ότι τα καλύτερα στη ζωή τους συνέβαιναν εκτός σχολείου. Και ότι είχαν συγγενείς, παρέες, χιούμορ, κόμπλεξ, άγνοια για πολλά θέματα, έχθρες και φιλίες μεταξύ τους...
...άσε που κάμποσους από αυτούς θα τους έβλεπα και στο σπίτι μια στο τόσο (αν και συνήθως θα προσπαθούσα να το αποφύγω).
Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα καλύτερα, από πολύ νωρίς κατάλαβα ότι οι καθηγητές λυκείου σε γενικές γραμμές θεωρούν σαφώς "κατώτερους" (από πλευράς level) τους δασκάλους κι έτσι όλο το Δημοτικό το πέρασα με τους δασκάλους μου πλήρως απομυθοποιημένους, με αποτέλεσμα να μπορώ εύκολα να διακρίνω τι ελεεινά, μαλακισμένα, ημιμαθή, κομπλεξικά, απλοϊκά βλαχίδια ήταν οι περισσότεροι. (όχι ότι δεν είχα και δύο ΦΟΒΕΡΕΣ δασκάλες -και δε μιλάω βέβαια για εμφάνιση- στη Β' και στην Ε' Δημοτικού, αλλά ειδικά στην 6η είχα μία ψυχασθενή φανατική ελληνορθόδοξη ταλιμπάν 21χρονη, αρκετά πιο αμόρφωτη από εμένα την οποία έτσι και πετύχω πουθενά σας το λέω δεν την ξεπλένει ούτε ο Δούναβης)
Αντίστοιχα για τους αρχαίους. Ο περισσότερος κόσμος έχει στην πραγματικότητα μηδενική επαφή με την αρχαιότητα. Είναι το "ένδοξο παρελθόν", ή οι "πρόγονοι" γενικά κι αόριστα, οι Γίγαντες της Ανθρωποτητας, ένα είδος μικρής θεότητας. Κάτι -αν το σκεφτείτε- έξω από εμάς, που στα σκάει με ρητά, με πρότυπα, με πράγματα που μπορείς να προσεγγίσεις, όχι να ζήσεις.
Για μένα όμως δεν ήταν έτσι. Για μένα ήταν οι άνθρωποι με τις όμορφες ιστορίες. Για παράδειγμα το μύθο της Λήδας δεν τον μελέτησα ποτέ. Ήταν απλά μία από τις ιστορίες με τις οποίες μας νανούριζαν (όπως η ιστορία της Κατουρίνας που κατουριόταν) και μάλιστα η αγαπημένη της αδερφής μου λόγω συνωνυμίας με τη μυθική Λήδα. Και δικιά μου: εγώ είχα το όνομα του παππού μου. Η αδερφή μου είχε το όνομα μιας τύπισσας που γεννοβολούσε αβγά. Καταλαβαίνετε ότι ένας αδερφός δε μπορεί να αφήσει ανεκμετάλλευτη μια τέτοια ευκαιρία για καζούρα. :)
Τη Βατραχομυομαχία την ανακάλυψα στο ντουλάπι με τα σχολικά βιβλία της μαμάς μου και τη διάβασα στο Δημοτικό. Τη λάτρεψα. Στην Έκτη Δημοτικού μας πήρανε την πεντάτομη "Ελληνική Μυθολογία" του Κακριδή και στην Έκτη Δημοτικού+3 μήνες την είχα διαβάσει όλη, εκτός από τον 1ο τόμο ("Εισαγωγή στο Μύθο") που τον διάβασα τελικά το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς (και τον ξαναδιάβασα στα μισά της Α' Γυμνασίου, οπότε κατάλαβα πολύ περισσότερα). Για τον Οδυσσέα είχα ακούσει τα χίλια δυο -πολύ πριν τον διδαχθώ αποσπασματικά και ΣΙΧΑΘΩ την εκτενή φιλολογική ανάλυση(=>παπαρολογία) της κάθε παρομοίωσης στην Α' Γυμνασίου- και πραγματικά τον λυπόμουνα που βολόδερνε τόσα χρόνια, αλλά από την άλλη έβρισκα πολύ φυσιολογικό που οι αρχαίοι πλήρωναν τον Όμηρο να τους τραγουδάει αυτή τη συναρπαστική ιστορία. [side effect: μια μέρα η γιαγιά μου έφερε λωτούς, αλλά φοβόμουν να τους δοκιμάσω, άσε που έμοιαζαν με ντομάτες. Όταν τους δοκίμασα κατάλαβα ότι οι αρχαίοι ήταν λίγο υπερβολικοί].
Τους μισούς άθλους του Ηρακλή τους είχα ακούσει 7 χρονών, ένα βράδυ που βαριόμασταν στο εξοχικό κάτι φίλων στη Στυμφαλία. Όπως βέβαια άκουγα για το Θησέα κάθε φορά που περνούσαμε με το αυτοκίνητο από την Κακιά Σκάλα. "Τα παλιά χρόνια εδώ ήταν κακοτράχαλα και είχε ένα σωρό ληστές..." (για κοίτα ρε παιδί μου πώς αλλάζει ο κόσμος, σήμερα έχει ολόκληρη Εθνική Οδό)
Και όταν περνάγαμε από τις Θερμοπύλες, άκουγα για το Λεωνίδα. Πρέπει να ακούσετε τη μάνα μου να σας εξιστορεί το Λεωνίδα. Νομίζω πως είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο με πραγματικο πνεύμα Λεωνίδα μέσα του, γιατί καταφέρνει να κάνει το "μολών λαβέ" να ακούγεται σαν "για κόπιασε ρε καριόλη αν σου βαστάει, να δούμε αν θα καλοπεράσεις και πεντάρα τσακιστή δε δίνω αν με σκοτώσεις, εγώ μια φορά σε έχω γραμμένο στα παπάρια μου" που κατά τη γνώμη μου είναι πολύ πιο ρεαλιστικό από το "οι Σπαρτιάτες δεν υποχωρούν" και το "ελευθερία ή θάνατος".
"Τα παλιά τα χρόνια εδώ ήταν πολύ στενά και οι Πέρσες δε μπορούσαν να περάσουν..." (για κοίτα ρε παιδί μου τι μεγάλη που είναι η Ζωή, τώρα δεν υπάρχουν ούτε Πέρσες ούτε τίποτα υπάρχουμε εμείς που γελάμε με όλα αυτά και πάμε εκδρομή στο Πήλιο)
Πάντως τώρα που τα θυμάμαι συγκινούμαι λιγάκι. Τριγύρω έχει γεμίσει φανατισμένα ζόμπι που ψάχνουν στους μύθους και τα κείμενα αποδείξεις εθνικής ανωτερότητας και πρωτοκαθεδρίας. Να πάνε να τα βρούνε αυτά στη δική τους κληρονομιά, οι σκατοφασίστες. Τη δική μου να την αφήσουν ήσυχη.
ΥΓ: Ίσως όλοι αυτοί που αποδίδουν μαγικές ιδιότητες στην Μυθολογία πρέπει να αναθεωρήσουν λιγάκι. Γιατί αν ποτίσεις κάποιον με Μυθολογία, όχι σαν αποστειρωμένο θέσφατο ή έστω αντικείμενο κριτικής μελέτης, αλλά σαν όμορφες ιστορίες από τους μεγαλύτερους στους μικρότερους (όπως άλλωστε έκαναν οι ίδιοι οι αρχαίοι), το τελικό αποτέλεσμα είναι...
εγώ. :)
22.8.05
Έχω τη μύγα
...οπότε θα μυγιαστώ από την κουρτίνα 5:
5ον. Τσογλανακια (κατι 18-26 κακομαθημενα σκατα που ακομα δεν ξερουν που πανε τα τεσσερα αμολυουν οτι παπαρια κατεβασει ο νους τους μ'ενα εξυπνακιστικο τροπο που απο τι παρατηρησα εχουν και μεγαλη περαση σε κατι μεγαλοκοπελλες ανω των 35.Προφανως τους ξυπνανε το μητρικο τους και νιωθουν οτι πρεπει να τα προστατεψουν τα καυμενα.Ειναι συνηθως επιθετικα και οργισμενα γα οτιδηποτε σερνεται και περπαταει χωρις να ξερουν ουτε κι αυτοι για πιο λογο.Μα φυσικα για να μας εντυπωσιασουν προφανως)
πράγμα που σημαίνει ότι ξυπνάω το μητρικό ένστικτο στη DiS, την Κουρούνα και την Avanti, σαν μεγαλοκοπέλες που είναι. Μαμάδες, απαιτώ χαρτζηλίκι. Οτιδήποτε-σέρνεται-και-περπατάει, τη γάμησες: σ' έχω στη μπούκα. Γκκρ, είμαι ένα άγριο τσογλάνι.
[πάντως δεν ενοχλήθηκα γιατί το κείμενο δεν έχει κακή διάθεση. Εξάλλου δε θα ήθελα να είμαι στη θέση του φίλου μας του Art Attack όταν υποπέσει στην αντίληψη της DiS (σατανικό smiley)]
Προχθές πάντως (εντελώς συμπτωματικά) ρώταγα τη Γ. αν κατά τη γνώμη της το blog μου δίνει (εσφαλμένα) την εικόνα ενός στρίτζη ή την εικόνα ενός πανέξυπνου γλυκύτατου πλάσματος με πηγαίο χιούμορ, ασύγκριτη φυσική ομορφιά, βαθειά καλλιέργεια και διακριτικά ακατανίκητη γοητεία (που είναι και η πραγματικότητα βέβαια). Μετά από αρκετά "στ' αρχίδια σου" ("μα εννοείται") και "τι σε νοιάζει" ("ε να, ακαδημαϊκά" -"χέστο πια αυτό το ακαδημαϊκά"), αναγκάστηκε να παραδεχθεί μονολεκτικά:
ΣΤΡΙΤΖΗΣ
(το οποίο έχω την εντύπωση ότι σημαίνει "τσιγκούνης" αλλά εδώ έχουμε φτάσει η "πρόοδος" να σημαίνει "επιστροφή στο 1800" οπότε θα μου συγχωρήσετε κι εμένα λίγη newspeak σαν άτομο με αυτοκρατορικές βλέψεις που είμαι)
Θα μπορούσα φαντάζομαι να αποφασίσω μία πιο φιλική προς τον ανώνυμο ηλίθιο σχολιαστή στροφή της δημόσιας εικόνας μου, αλλά το κακό είναι ότι δε με ενδιαφέρει καθόλου η δημόσια εικόνα μου (ειδικά προς τον ανώνυμο ηλίθιο σχολιαστή) και όποτε υποψιάζομαι ότι κινδυνεύω να την αποκτήσω, φροντίζω να την καταστρέφω πάραυτα.
Τέλος πάντων, όποιος αισθάνεται ότι τον ενοχλεί κάτι που γράφεται εδώ, μπορεί αν θέλει να φανταστεί ότι το λέει ένα μικρό χνουδωτό κουνελάκι και υπό το νέο αυτό πρίσμα να επανεκτιμήσει τη στάση του.
ΥΓ: Όποιος καταλαβαίνει από την άλλη (όχι συμφωνεί, απλά καταλαβαίνει), α-πο-κλεί-ε-ται να ενοχληθεί από κάτι που γράφεται εδώ.
[98]
5ον. Τσογλανακια (κατι 18-26 κακομαθημενα σκατα που ακομα δεν ξερουν που πανε τα τεσσερα αμολυουν οτι παπαρια κατεβασει ο νους τους μ'ενα εξυπνακιστικο τροπο που απο τι παρατηρησα εχουν και μεγαλη περαση σε κατι μεγαλοκοπελλες ανω των 35.Προφανως τους ξυπνανε το μητρικο τους και νιωθουν οτι πρεπει να τα προστατεψουν τα καυμενα.Ειναι συνηθως επιθετικα και οργισμενα γα οτιδηποτε σερνεται και περπαταει χωρις να ξερουν ουτε κι αυτοι για πιο λογο.Μα φυσικα για να μας εντυπωσιασουν προφανως)
πράγμα που σημαίνει ότι ξυπνάω το μητρικό ένστικτο στη DiS, την Κουρούνα και την Avanti, σαν μεγαλοκοπέλες που είναι. Μαμάδες, απαιτώ χαρτζηλίκι. Οτιδήποτε-σέρνεται-και-περπατάει, τη γάμησες: σ' έχω στη μπούκα. Γκκρ, είμαι ένα άγριο τσογλάνι.
[πάντως δεν ενοχλήθηκα γιατί το κείμενο δεν έχει κακή διάθεση. Εξάλλου δε θα ήθελα να είμαι στη θέση του φίλου μας του Art Attack όταν υποπέσει στην αντίληψη της DiS (σατανικό smiley)]
Προχθές πάντως (εντελώς συμπτωματικά) ρώταγα τη Γ. αν κατά τη γνώμη της το blog μου δίνει (εσφαλμένα) την εικόνα ενός στρίτζη ή την εικόνα ενός πανέξυπνου γλυκύτατου πλάσματος με πηγαίο χιούμορ, ασύγκριτη φυσική ομορφιά, βαθειά καλλιέργεια και διακριτικά ακατανίκητη γοητεία (που είναι και η πραγματικότητα βέβαια). Μετά από αρκετά "στ' αρχίδια σου" ("μα εννοείται") και "τι σε νοιάζει" ("ε να, ακαδημαϊκά" -"χέστο πια αυτό το ακαδημαϊκά"), αναγκάστηκε να παραδεχθεί μονολεκτικά:
ΣΤΡΙΤΖΗΣ
(το οποίο έχω την εντύπωση ότι σημαίνει "τσιγκούνης" αλλά εδώ έχουμε φτάσει η "πρόοδος" να σημαίνει "επιστροφή στο 1800" οπότε θα μου συγχωρήσετε κι εμένα λίγη newspeak σαν άτομο με αυτοκρατορικές βλέψεις που είμαι)
Θα μπορούσα φαντάζομαι να αποφασίσω μία πιο φιλική προς τον ανώνυμο ηλίθιο σχολιαστή στροφή της δημόσιας εικόνας μου, αλλά το κακό είναι ότι δε με ενδιαφέρει καθόλου η δημόσια εικόνα μου (ειδικά προς τον ανώνυμο ηλίθιο σχολιαστή) και όποτε υποψιάζομαι ότι κινδυνεύω να την αποκτήσω, φροντίζω να την καταστρέφω πάραυτα.
Τέλος πάντων, όποιος αισθάνεται ότι τον ενοχλεί κάτι που γράφεται εδώ, μπορεί αν θέλει να φανταστεί ότι το λέει ένα μικρό χνουδωτό κουνελάκι και υπό το νέο αυτό πρίσμα να επανεκτιμήσει τη στάση του.
ΥΓ: Όποιος καταλαβαίνει από την άλλη (όχι συμφωνεί, απλά καταλαβαίνει), α-πο-κλεί-ε-ται να ενοχληθεί από κάτι που γράφεται εδώ.
[98]
sick 'n' tired of classicism
The plain facts are that Greek science, even at its best, would be hard to distinguish from the science prevailing among Hottentots, Haitians and Mississippi Baptists today, that Greek art was mainly derivative and extremely narrow in range, that Greek philosophy was quite as idiotic as any other philosophy, and that the government of the Greeks, even at its best, was worse than the worst of Tammany.
Εγώ πάντως κράτησα ότι οι Ινδοί είχαν ανακαλύψει(;) το Δράμα την ίδια εποχή με τους Έλληνες. Τα παλιότερα σωζόμενα έργα είναι του 3ου αιώνα μ.Χ., αλλά ο Pāṇini αναφέρει το είδος στη γραμματική του (5ος αιώνας π.Χ.). Και ο λόγος που το κράτησα είναι ότι η Αντιγόνη της Β' Λυκείου είχε στην εισαγωγή περί τις 1000 λέξεις για το πώς το μοναδικό κλίμα (πολιτικό, γεωγραφικό, κοινωνικό, θρησκευτικό) της Κλασικής Αθήνας οδήγησε νομοτελειακά στην ανακάλυψη του Δράματος. Τελικά φαίνεται πως αν ανακάλυψαν κάτι οι Έλληνες, αυτό δεν είναι το Δράμα, αλλά το σεξ, η βία, τα ειδικά εφέ και το unhappy end.
BTW αυτός ο Πανίνης σύμφωνα με το άρθρο της Wikipedia έκανε τρομερή δουλειά στο θέμα "Γραμματική", ουσιαστικά επινοώντας ένα ισοδύναμο της μετασύνταξης BNF και βουτώντας κατ' ευθείαν στα βαθιά νερά της συντακτικής ανάλυσης, την ίδια εποχή που η Υψηλή Φιλοσοφία των Ελλήνων αναρωτιώταν αν το "α" σημαίνει "σκληρότητα" και το "η" μαλακότητα. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει το Μπαμπινιώτη στο κειμενάκι που σχολίασα τις προάλλες να αναφέρει ανάμεσα στα ξεχωριστά χαρακτηριστικά της ελληνικής το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε πρώτη σαν μεταγλώσσα από τους Αλεξανδρινούς γραμματικούς. Παραδέχεται βέβαια ότι ο Pāṇini ήταν μεγάλος μάγκας και παλιότερος, αλλά λέει "η δικιά του δουλειά δεν επηρέασε σχεδόν καθόλου τη Δυτική σκέψη μέχρι το 19ο αιώνα". Να χαρώ εγώ κριτήριο για την καταλληλότητα και την παλαιότητα της σανσκριτικής, της ελληνικής, ή της οποιασδήποτε σαν μεταγλώσσας: το αν είχαν πρόσβαση σε αυτήν οι Δυτικοί! Άντε μην τα πάρω πάλι!
ΥΓ: Αρχίζω να πιστεύω ότι μας έχουν γεμίσει το κεφάλι με πολύ χοντρές μαλακίες. Δε θα εκπλαγώ καθόλου αν αποδειχθεί ότι ο Φαλμεράγιερ είχε δίκιο από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη.
Εγώ πάντως κράτησα ότι οι Ινδοί είχαν ανακαλύψει(;) το Δράμα την ίδια εποχή με τους Έλληνες. Τα παλιότερα σωζόμενα έργα είναι του 3ου αιώνα μ.Χ., αλλά ο Pāṇini αναφέρει το είδος στη γραμματική του (5ος αιώνας π.Χ.). Και ο λόγος που το κράτησα είναι ότι η Αντιγόνη της Β' Λυκείου είχε στην εισαγωγή περί τις 1000 λέξεις για το πώς το μοναδικό κλίμα (πολιτικό, γεωγραφικό, κοινωνικό, θρησκευτικό) της Κλασικής Αθήνας οδήγησε νομοτελειακά στην ανακάλυψη του Δράματος. Τελικά φαίνεται πως αν ανακάλυψαν κάτι οι Έλληνες, αυτό δεν είναι το Δράμα, αλλά το σεξ, η βία, τα ειδικά εφέ και το unhappy end.
BTW αυτός ο Πανίνης σύμφωνα με το άρθρο της Wikipedia έκανε τρομερή δουλειά στο θέμα "Γραμματική", ουσιαστικά επινοώντας ένα ισοδύναμο της μετασύνταξης BNF και βουτώντας κατ' ευθείαν στα βαθιά νερά της συντακτικής ανάλυσης, την ίδια εποχή που η Υψηλή Φιλοσοφία των Ελλήνων αναρωτιώταν αν το "α" σημαίνει "σκληρότητα" και το "η" μαλακότητα. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει το Μπαμπινιώτη στο κειμενάκι που σχολίασα τις προάλλες να αναφέρει ανάμεσα στα ξεχωριστά χαρακτηριστικά της ελληνικής το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε πρώτη σαν μεταγλώσσα από τους Αλεξανδρινούς γραμματικούς. Παραδέχεται βέβαια ότι ο Pāṇini ήταν μεγάλος μάγκας και παλιότερος, αλλά λέει "η δικιά του δουλειά δεν επηρέασε σχεδόν καθόλου τη Δυτική σκέψη μέχρι το 19ο αιώνα". Να χαρώ εγώ κριτήριο για την καταλληλότητα και την παλαιότητα της σανσκριτικής, της ελληνικής, ή της οποιασδήποτε σαν μεταγλώσσας: το αν είχαν πρόσβαση σε αυτήν οι Δυτικοί! Άντε μην τα πάρω πάλι!
ΥΓ: Αρχίζω να πιστεύω ότι μας έχουν γεμίσει το κεφάλι με πολύ χοντρές μαλακίες. Δε θα εκπλαγώ καθόλου αν αποδειχθεί ότι ο Φαλμεράγιερ είχε δίκιο από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη.
21.8.05
αρχέγονη σούπα
Διάφορα χημικά και υπεριώδης ακτινοβολία, ωκεανός...
Αυτό είναι το κεφάλι μου από τότε που ξύπνησα, δηλαδή πριν μία ώρα. Αφήστε με έτσι για 1-2 εκατομμύρια χρόνια και θα σας έχω φτιάξει κάτι πρωτόζωα μούρλια.
Δεν ξέρω τι φταίει, αλλά για να πω τη μαύρη μου αλήθεια το έχω παρακάνει με το καινούριο λάπτοπ. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι ώρα κοιμήθηκα. Ακόμα δεν έχω σκεφτεί πώς θα το ονομάσω. Έχει πολύ μεγάλη οθόνη για να το βγάλω κι αυτό pitsiriko (όπως το προηγούμενο και το προ-προηγούμενο). Μου φαίνεται θα το βγάλω nosex-nodrugs-nornr.
Και να έχεις τώρα και το Γλίτσι να θέλει να κοιτάξει τα e-mail του γιατί περιμένει από τους Γερμανούς... Αφού θα το κλείσεις σε ένα μήνα το μαγαζί ρε καμένο πλάσμα, τι μου κάνεις παραγγελία 600 ευρώ;
Η δύναμη της συνήθειας, υποθέτω... Όταν ο άνθρωπος χάσει κάθε ίχνος κριτικής σκέψης, του μένει μόνο η δύναμη της συνήθειας: "τον Αύγουστο παραγγέλνουμε 600 ευρώ", το γεγονός ότι το Σεπτέμβριο δε θα υπάρχει μαγαζί είναι φαντάζομαι μικρή και ενοχλητική λεπτομέρεια, οπότε εξοστρακίστηκε στα βάθη του ασυνειδήτου. Μη σκεφτόμαστε πολύ και πάθουμε και τίποτα.
Αλλά δε φταίει το Γλίτσι. Φταίει αυτό το κωλοκράτος (πάντα ήθελα να το πω κι εγώ αυτό) με το ακριβό Ιντερνετ. Κανονικά έπρεπε να είχε τζάμπα wireless παντού
Ευτυχώς έχω βάλει το κουνητό στη δόνηση από χθες το βράδυ, οπότε αντί -μεταφορικά- να μου τριβελίζει τον εγκέφαλο, -εξίσου μεταφορικά- μου γαργαλάει απαλά τα @@ (τρομερά προτιμότερο, μεταφορικά ή όχι). Και αποδείχθηκε ότι καλά έκανα, γιατί το πρωί (χμμ, τέλος πάντων, νωρίς το απόγευμα) που ξύπνησα είδα τρεις αναπάντητες στις 11:47, στις 12:31 και στις 13:06, μαντέψτε από ποιον!
Τουλάχιστον αύριο θα πάω στο γραφείο και δε θα με ενοχλεί κανένας. Ούτε σήμα δεν έχει εκεί.
Ω Παντοδύναμη Δευτέρα: σου παραδίδω το πνεύμα και το σώμα μου και υπόσχομαι να μην ξανακάνω ποτέ αταξίες.
Αυτό είναι το κεφάλι μου από τότε που ξύπνησα, δηλαδή πριν μία ώρα. Αφήστε με έτσι για 1-2 εκατομμύρια χρόνια και θα σας έχω φτιάξει κάτι πρωτόζωα μούρλια.
Δεν ξέρω τι φταίει, αλλά για να πω τη μαύρη μου αλήθεια το έχω παρακάνει με το καινούριο λάπτοπ. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι ώρα κοιμήθηκα. Ακόμα δεν έχω σκεφτεί πώς θα το ονομάσω. Έχει πολύ μεγάλη οθόνη για να το βγάλω κι αυτό pitsiriko (όπως το προηγούμενο και το προ-προηγούμενο). Μου φαίνεται θα το βγάλω nosex-nodrugs-nornr.
Και να έχεις τώρα και το Γλίτσι να θέλει να κοιτάξει τα e-mail του γιατί περιμένει από τους Γερμανούς... Αφού θα το κλείσεις σε ένα μήνα το μαγαζί ρε καμένο πλάσμα, τι μου κάνεις παραγγελία 600 ευρώ;
Η δύναμη της συνήθειας, υποθέτω... Όταν ο άνθρωπος χάσει κάθε ίχνος κριτικής σκέψης, του μένει μόνο η δύναμη της συνήθειας: "τον Αύγουστο παραγγέλνουμε 600 ευρώ", το γεγονός ότι το Σεπτέμβριο δε θα υπάρχει μαγαζί είναι φαντάζομαι μικρή και ενοχλητική λεπτομέρεια, οπότε εξοστρακίστηκε στα βάθη του ασυνειδήτου. Μη σκεφτόμαστε πολύ και πάθουμε και τίποτα.
Αλλά δε φταίει το Γλίτσι. Φταίει αυτό το κωλοκράτος (πάντα ήθελα να το πω κι εγώ αυτό) με το ακριβό Ιντερνετ. Κανονικά έπρεπε να είχε τζάμπα wireless παντού
Ευτυχώς έχω βάλει το κουνητό στη δόνηση από χθες το βράδυ, οπότε αντί -μεταφορικά- να μου τριβελίζει τον εγκέφαλο, -εξίσου μεταφορικά- μου γαργαλάει απαλά τα @@ (τρομερά προτιμότερο, μεταφορικά ή όχι). Και αποδείχθηκε ότι καλά έκανα, γιατί το πρωί (χμμ, τέλος πάντων, νωρίς το απόγευμα) που ξύπνησα είδα τρεις αναπάντητες στις 11:47, στις 12:31 και στις 13:06, μαντέψτε από ποιον!
Τουλάχιστον αύριο θα πάω στο γραφείο και δε θα με ενοχλεί κανένας. Ούτε σήμα δεν έχει εκεί.
Ω Παντοδύναμη Δευτέρα: σου παραδίδω το πνεύμα και το σώμα μου και υπόσχομαι να μην ξανακάνω ποτέ αταξίες.
19.8.05
Το θεώρημα των υγρών γαλάζιων ματιών
Κάθε ναζιστής είναι κατά βάθος μια μικρή ρομαντική χαζοπουτανίτσα.
18.8.05
Ταμπέλες
Πείτε ό,τι γουστάρετε για τον Πλάτωνα, το τυπάκι τουλάχιστον ανακάλυψε πώς λειτουργεί η ανθρώπινη σκέψη.
Αναφέρομαι βέβαια στη Θεωρία των Ιδεών.
Εκ πρώτης όψεως[*] αυτή η θεωρία είναι χοντρή ηλιθιότητα: υπάρχει λέει ένας κόσμος που είναι ο πιο "πραγματικός" και αυτός είναι ο ιδεατός κόσμος. Σε αυτόν κατοικούν:
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κατά το γερο-Πλάτωνα, τα πράγματα στον κόσμο μας δεν είναι παρά ατελείς απομιμήσεις των Ιδεών. Τα εκατομμύρια πραγματικά κωλόχαρτα ας πούμε, με τις μικροδιαφορές τους, τα σέα τους και τα μέα τους, έχουν μεν κάτι το αναμφίβολα "κωλοχαρτένιο", αλλά σε σχέση με το Ιδεατό Κωλόχαρτο είναι εντελώς αξιοθρήνητα (ιδιαίτερα, φαντάζομαι, μετά τη χρήση τους). Η ψυχή κατά βάθος το ξέρει αυτό και ποθεί να γυρίσει στον κόσμο των Ιδεών, όπου το κωλόχαρτο είναι Πραγματικό Κωλόχαρτο (άρα μάλλον ζούσε εκεί τελικά. Τρέχα γύρευε.).
Μέχρι εδώ, αν το καλοσκεφτείτε, πρόκειται για την καλύτερη απολογητική των ψυχεδελικών ναρκωτικών που γράφτηκε ποτέ. Κρα ρε μαλάκες κι εσείς και η πραγματικότητά σας: οι ψυχές γουστάρουν την κοσμάρα τους που είναι και πιο πραγματική.
Αλλά γίνεται καλύτερο, γιατί αυτός ο έμπειρος σκαπανεύς των ψυχεδελικών ουσιών (Πλάτων) ήξερε ότι η σωστή προσέγγιση είναι θράσος και πάλι θράσος. Όταν λοιπόν οι μαθητές του ξεραθήκανε στα γέλια (και αποφασίσανε να αραιώνουν λίγο περισσότερο το κρασί του Δασκάλου στο εξής), αυτός τους αγριοκοίταξε, πήρε σοβαρό ύφος και δήλωσε:
"Και αν θέλετε να ξέρετε ρε κολλημένα άτομα, όλοι εσείς που νομίζετε ότι τα λέω επειδή την έχω χοντροκλάσει και με κράζετε, είστε σαν ένα μάτσο μαλάκες που μένουνε σε μια ΣΠΗΛΙΑ και βλέπουνε τις σκιές του πραγματικού κόσμου και χαζεύουν σα τα γίδια, ενώ εγώ έχω βγει ΕΞΩ, έχω κυλιστεί στο γρασίδι, έχω μυρίσει τις σβουνιές των αλόγων, έχω δει τα αστέρια και τώρα επέστρεψα στη σπηλιά και προσπαθώ να σας περιγράψω τα σκηνικά, αλλά πού να καταλάβετε, ξενέρωτοι ηλίθιοι!"
Πάγωσαν τα τσουτσέκια οι μαθητές:
"Όπα ρε μαλάκες, για σταθείτε, εδώ ο Δάσκαλος Δίδαξε."
"Τελικά ρε Δάσκαλε είσαι μπροστά, πάει τέλειωσε."
"Ναι."
"Ναι. Συγνώμη ρε δάσκαλε που σε αμφισβητήσαμε..."
"Εγώ πάντως λέω να μην το παρακάνουμε με το κρασί, είμαι σίγουρος ότι αυτά τα βότανα που βάζουμε μέσα δεν κάνουν καλό..." (αυτός ήταν ο Αριστοτέλης)
"Είπε κανένας τίποτα; Α, νόμισα. Κριτία παιδί μου, βάλε σε όλη την παρέα από ένα ποτήρι για άσπρο πάτο. Ανέρωτο εννοείται! Αριστοτέλη μη σηκώνεσαι πάλι, θα το πιεις και θα πεις κι ένα τραγούδι!"
Τέλος πάντων. Παρ' όλο που διατηρώ αρκετές αμφιβολίες για τον κόσμο των ιδεών και παρ' όλο που το κόλπο "είμαι-αυτός-που-έχει-δει-το-Φως-και-σας-γράφω-στα-@@-μου" είναι η βασική δικαιολογία που χρησιμοποιούν ουκ ολίγοι τσαρλατάνοι, η ιστορία, αν τη δούμε πλατωνικά, δηλαδή με σημείο αναφοράς τον ενσυνείδητο εαυτό μας, είναι μέσες-άκρες αρκετά σωστή.
Τι θέλω να πω; Η σκέψη μας λειτουργεί (τουλάχιστον σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο) με αναγνώριση προτύπων. Βλέπω[+] αυτό, και αναγνωρίζω "τηλέφωνο". Βλέπω εκείνο, και αναγνωρίζω "νύχτα". Βλέπω το άλλο, και αναγνωρίζω "κακό" ή "καλό". Και αναλόγως αντιδρώ.
Αν το πρότυπο "τηλέφωνο" είναι αποθηκευμένο με κάποιον τρόπο στο μυαλό μας, σίγουρα η μορφή του δεν μοιάζει με κάποιο πραγματικό τηλέφωνο (το ξέρω ότι μόλις φανταστήκατε ένα πραγματικό τηλέφωνο, αλλά μη μου πείτε ότι για να αποφασίσετε αν κάτι είναι τηλέφωνο κάθεστε και το συγκρίνετε με αυτήν την εικόνα). Μάλλον πρόκειται για κάτι πολύ αφηρημένο: "πράγμα με αριθμούς, ακουστικό, επιτρέπει επικοινωνία, κοστίζει". Υπάρχει τέλος πάντων μία "ουσία" της "τηλεφωνικότητας" αποθηκευμένη κάπου στον εγκέφαλό μας, που μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε τόσο το Nokia 3310 όσο και ένα σταθερό τηλέφωνο με ροδέλλα σαν "τηλέφωνα". Να βλέπουμε πράγματα γύρω μας και να τους κολλάμε ετικέτες που μας βοηθούν να τα κατανοήσουμε και να αλληλεπιδράσουμε μαζί μας.
Όσο πιο σωστά σκέφτεται κάποιος, τόσο πιο πολλές ταμπέλες τείνει να βάζει στα πράγματα. Για παράδειγμα, το αυτοκίνητό μου δεν το σκέφτομαι απλά σαν "αυτοκίνητο". Το σκέφτομαι σαν "αυτοκίνητο" και σαν "δικό μου" και σαν "8 χρονών" και σαν "βρώμικο" και σαν "αυτοκίνητο χωρίς μπαταρία" και σαν "πράγμα που χρειάζεται επισκευή κάποια στιγμή" και σαν "πράγμα που καίει βενζίνη" και... και...
Μου φαίνεται πως ο Πλάτωνας ήταν τελικά λίγο μαλάκας. Γιατί τα πράγματα (πάντα όπως τα προσλαμβάνουμε με κέντρο τον εαυτό μας) δεν είναι ατελή αντίγραφα των ιδεών. Τα πράγματα είναι σύνθεση των ιδεών. Όσο περισσότερες ταμπέλες κολλάμε σε ένα πράγμα, τόσο καλύτερα το προσεγγίζουμε. Ειδικά αν πρόκειται για ένα σύνθετο πράγμα, όπως ένας άνθρωπος.
Όλα τα προβλήματα ξεκινάνε όταν αρχίζουμε και κάνουμε οικονομία στις ταμπέλες. Το χειρότερο μάλιστα είναι να μη βάζουμε καθόλου ταμπέλες, ή να βάζουμε μόνο μια-δυο που είναι οι "σημαντικές". Αυτό είναι τρομερά ηλίθιο (αν και πολύ βολικό), γιατί δεν υπάρχουν ούτε δύο άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο που να συμφωνούν 100% ως προς το τι είναι σημαντικό και περιορίζοντας τις ταμπέλες σου μειώνεις την πιθανότητα ο άλλος να συμφωνήσει μαζί σου (και αυξάνεις την πιθανότητα να του κολλήσεις λάθος "σημαντική" ταμπέλα). Και αν δε βάλεις καθόλου ταμπέλες, ουσιαστικά δεν προσπαθείς να καταλάβεις. Για σένα οι άλλοι είναι μυστήρια αλλοπρόσαλλα πλάσματα, εντελώς διαφορετικά από το μονάκριβό σου εαυτό και ισότιμα στο βαθμό που απαιτείται για να έχεις την ησυχία σου.
Και βέβαια καμία ταμπέλα δεν είναι μόνιμη. Και πολύ λίγες είναι πιο σημαντικές από τις άλλες (εκτός αν διευκρινίζεις context). Και το σημαντικότερο: πρώτα παίρνουμε input, και μετά βάζουμε ταμπέλα. Και μετά ξαναπαίρνουμε input και ξαναβάζουμε ταμπέλα, ή καρφιτσώνουμε την προηγούμενη πιο γερά, αναλόγως.
Τέλος πάντων, όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά το θεωρητικό υπόβαθρο για τη θεωρία μου, που αποτελεί επαύξηση μιας πολύ σωστής άποψης του lefty και θα την ονομάσω Θεωρία των Ιδεών v. 2.00:
Όλοι οι άνθρωποι είναι μαλάκες. Ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό και θαυμαστό τρόπο. Άλλος είναι Τούρκος/ χοντρός/ ταλαιπωρημένος/ ερωτευμένος/ .../ αστείος/ 1.65/ φαν της Γαλατάσαραϊ και μαλάκας, άλλος είναι ομοφυλόφιλος/ ξανθός/ γυμνασμένος/ πλούσιος/ εργατικός/ πωρωμένος με τον Stephen King/.../ ταπεινωμένος πρόσφατα/ θηλυκός και μαλάκας και πάει λέγοντας. Get used to it. Κι εσείς είστε μαλάκες. Κι εγώ.
[*] εμένα ας πούμε μου πήρε περίπου 9 χρόνια να συνειδητοποιήσω ότι περιέχει έστω και μισή λέξη χρήσιμης πληροφορίας, κι αυτό γιατί: 1) αντιπαθώ ή μάλλον μισώ τον Πλάτωνα 2) δεν παραδέχομαι τα λάθη μου αμέσως 3) έτσι κι αλλιώς δεν τη σκέφτηκα εγώ αυτήν την ερμηνεία κι ούτε θα μου πέρναγε από το μυαλό 4) στο κάτω-κάτω το πιο πιθανό είναι πως δεν τη σκέφτηκε ούτε ο Πλάτωνας 5) μου την είπε ο φίλος μου ο Βούλης (αν και αρκετά λακωνικά "βασικά ρε φίλε... αυτή η θεωρία εξηγεί το μυαλό, δηλαδή σκεφτόμαστε με πρότυπα κετσιφάση...(τελεία, αλλαγή θέματος: το επόμενο θέμα ήταν ακατάλληλο για ανηλίκους)."
[+] με τη γενική έννοια και ποιητική αδεία, χρησιμοποιώ το "βλέπω αυτό" στη θέση του "προσλαμβάνω ένα σύνολο από παραστάσεις, γεγονότα και δεδομένα".
Αναφέρομαι βέβαια στη Θεωρία των Ιδεών.
Εκ πρώτης όψεως[*] αυτή η θεωρία είναι χοντρή ηλιθιότητα: υπάρχει λέει ένας κόσμος που είναι ο πιο "πραγματικός" και αυτός είναι ο ιδεατός κόσμος. Σε αυτόν κατοικούν:
- Η ιδέα της Αρκούδας.
- Η ιδέα του Πίθηκα.
- Η ιδέα της Μουσικής.
- Η ιδέα του Άντρα.
- Η ιδέα της Ελευθερίας.
- Η ιδέα του Κωλόχαρτου.
- ...και πάει λέγοντας.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κατά το γερο-Πλάτωνα, τα πράγματα στον κόσμο μας δεν είναι παρά ατελείς απομιμήσεις των Ιδεών. Τα εκατομμύρια πραγματικά κωλόχαρτα ας πούμε, με τις μικροδιαφορές τους, τα σέα τους και τα μέα τους, έχουν μεν κάτι το αναμφίβολα "κωλοχαρτένιο", αλλά σε σχέση με το Ιδεατό Κωλόχαρτο είναι εντελώς αξιοθρήνητα (ιδιαίτερα, φαντάζομαι, μετά τη χρήση τους). Η ψυχή κατά βάθος το ξέρει αυτό και ποθεί να γυρίσει στον κόσμο των Ιδεών, όπου το κωλόχαρτο είναι Πραγματικό Κωλόχαρτο (άρα μάλλον ζούσε εκεί τελικά. Τρέχα γύρευε.).
Μέχρι εδώ, αν το καλοσκεφτείτε, πρόκειται για την καλύτερη απολογητική των ψυχεδελικών ναρκωτικών που γράφτηκε ποτέ. Κρα ρε μαλάκες κι εσείς και η πραγματικότητά σας: οι ψυχές γουστάρουν την κοσμάρα τους που είναι και πιο πραγματική.
Αλλά γίνεται καλύτερο, γιατί αυτός ο έμπειρος σκαπανεύς των ψυχεδελικών ουσιών (Πλάτων) ήξερε ότι η σωστή προσέγγιση είναι θράσος και πάλι θράσος. Όταν λοιπόν οι μαθητές του ξεραθήκανε στα γέλια (και αποφασίσανε να αραιώνουν λίγο περισσότερο το κρασί του Δασκάλου στο εξής), αυτός τους αγριοκοίταξε, πήρε σοβαρό ύφος και δήλωσε:
"Και αν θέλετε να ξέρετε ρε κολλημένα άτομα, όλοι εσείς που νομίζετε ότι τα λέω επειδή την έχω χοντροκλάσει και με κράζετε, είστε σαν ένα μάτσο μαλάκες που μένουνε σε μια ΣΠΗΛΙΑ και βλέπουνε τις σκιές του πραγματικού κόσμου και χαζεύουν σα τα γίδια, ενώ εγώ έχω βγει ΕΞΩ, έχω κυλιστεί στο γρασίδι, έχω μυρίσει τις σβουνιές των αλόγων, έχω δει τα αστέρια και τώρα επέστρεψα στη σπηλιά και προσπαθώ να σας περιγράψω τα σκηνικά, αλλά πού να καταλάβετε, ξενέρωτοι ηλίθιοι!"
Πάγωσαν τα τσουτσέκια οι μαθητές:
"Όπα ρε μαλάκες, για σταθείτε, εδώ ο Δάσκαλος Δίδαξε."
"Τελικά ρε Δάσκαλε είσαι μπροστά, πάει τέλειωσε."
"Ναι."
"Ναι. Συγνώμη ρε δάσκαλε που σε αμφισβητήσαμε..."
"Εγώ πάντως λέω να μην το παρακάνουμε με το κρασί, είμαι σίγουρος ότι αυτά τα βότανα που βάζουμε μέσα δεν κάνουν καλό..." (αυτός ήταν ο Αριστοτέλης)
"Είπε κανένας τίποτα; Α, νόμισα. Κριτία παιδί μου, βάλε σε όλη την παρέα από ένα ποτήρι για άσπρο πάτο. Ανέρωτο εννοείται! Αριστοτέλη μη σηκώνεσαι πάλι, θα το πιεις και θα πεις κι ένα τραγούδι!"
Τέλος πάντων. Παρ' όλο που διατηρώ αρκετές αμφιβολίες για τον κόσμο των ιδεών και παρ' όλο που το κόλπο "είμαι-αυτός-που-έχει-δει-το-Φως-και-σας-γράφω-στα-@@-μου" είναι η βασική δικαιολογία που χρησιμοποιούν ουκ ολίγοι τσαρλατάνοι, η ιστορία, αν τη δούμε πλατωνικά, δηλαδή με σημείο αναφοράς τον ενσυνείδητο εαυτό μας, είναι μέσες-άκρες αρκετά σωστή.
Τι θέλω να πω; Η σκέψη μας λειτουργεί (τουλάχιστον σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο) με αναγνώριση προτύπων. Βλέπω[+] αυτό, και αναγνωρίζω "τηλέφωνο". Βλέπω εκείνο, και αναγνωρίζω "νύχτα". Βλέπω το άλλο, και αναγνωρίζω "κακό" ή "καλό". Και αναλόγως αντιδρώ.
Αν το πρότυπο "τηλέφωνο" είναι αποθηκευμένο με κάποιον τρόπο στο μυαλό μας, σίγουρα η μορφή του δεν μοιάζει με κάποιο πραγματικό τηλέφωνο (το ξέρω ότι μόλις φανταστήκατε ένα πραγματικό τηλέφωνο, αλλά μη μου πείτε ότι για να αποφασίσετε αν κάτι είναι τηλέφωνο κάθεστε και το συγκρίνετε με αυτήν την εικόνα). Μάλλον πρόκειται για κάτι πολύ αφηρημένο: "πράγμα με αριθμούς, ακουστικό, επιτρέπει επικοινωνία, κοστίζει". Υπάρχει τέλος πάντων μία "ουσία" της "τηλεφωνικότητας" αποθηκευμένη κάπου στον εγκέφαλό μας, που μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε τόσο το Nokia 3310 όσο και ένα σταθερό τηλέφωνο με ροδέλλα σαν "τηλέφωνα". Να βλέπουμε πράγματα γύρω μας και να τους κολλάμε ετικέτες που μας βοηθούν να τα κατανοήσουμε και να αλληλεπιδράσουμε μαζί μας.
Όσο πιο σωστά σκέφτεται κάποιος, τόσο πιο πολλές ταμπέλες τείνει να βάζει στα πράγματα. Για παράδειγμα, το αυτοκίνητό μου δεν το σκέφτομαι απλά σαν "αυτοκίνητο". Το σκέφτομαι σαν "αυτοκίνητο" και σαν "δικό μου" και σαν "8 χρονών" και σαν "βρώμικο" και σαν "αυτοκίνητο χωρίς μπαταρία" και σαν "πράγμα που χρειάζεται επισκευή κάποια στιγμή" και σαν "πράγμα που καίει βενζίνη" και... και...
Μου φαίνεται πως ο Πλάτωνας ήταν τελικά λίγο μαλάκας. Γιατί τα πράγματα (πάντα όπως τα προσλαμβάνουμε με κέντρο τον εαυτό μας) δεν είναι ατελή αντίγραφα των ιδεών. Τα πράγματα είναι σύνθεση των ιδεών. Όσο περισσότερες ταμπέλες κολλάμε σε ένα πράγμα, τόσο καλύτερα το προσεγγίζουμε. Ειδικά αν πρόκειται για ένα σύνθετο πράγμα, όπως ένας άνθρωπος.
Όλα τα προβλήματα ξεκινάνε όταν αρχίζουμε και κάνουμε οικονομία στις ταμπέλες. Το χειρότερο μάλιστα είναι να μη βάζουμε καθόλου ταμπέλες, ή να βάζουμε μόνο μια-δυο που είναι οι "σημαντικές". Αυτό είναι τρομερά ηλίθιο (αν και πολύ βολικό), γιατί δεν υπάρχουν ούτε δύο άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο που να συμφωνούν 100% ως προς το τι είναι σημαντικό και περιορίζοντας τις ταμπέλες σου μειώνεις την πιθανότητα ο άλλος να συμφωνήσει μαζί σου (και αυξάνεις την πιθανότητα να του κολλήσεις λάθος "σημαντική" ταμπέλα). Και αν δε βάλεις καθόλου ταμπέλες, ουσιαστικά δεν προσπαθείς να καταλάβεις. Για σένα οι άλλοι είναι μυστήρια αλλοπρόσαλλα πλάσματα, εντελώς διαφορετικά από το μονάκριβό σου εαυτό και ισότιμα στο βαθμό που απαιτείται για να έχεις την ησυχία σου.
Και βέβαια καμία ταμπέλα δεν είναι μόνιμη. Και πολύ λίγες είναι πιο σημαντικές από τις άλλες (εκτός αν διευκρινίζεις context). Και το σημαντικότερο: πρώτα παίρνουμε input, και μετά βάζουμε ταμπέλα. Και μετά ξαναπαίρνουμε input και ξαναβάζουμε ταμπέλα, ή καρφιτσώνουμε την προηγούμενη πιο γερά, αναλόγως.
Τέλος πάντων, όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά το θεωρητικό υπόβαθρο για τη θεωρία μου, που αποτελεί επαύξηση μιας πολύ σωστής άποψης του lefty και θα την ονομάσω Θεωρία των Ιδεών v. 2.00:
Όλοι οι άνθρωποι είναι μαλάκες. Ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό και θαυμαστό τρόπο. Άλλος είναι Τούρκος/ χοντρός/ ταλαιπωρημένος/ ερωτευμένος/ .../ αστείος/ 1.65/ φαν της Γαλατάσαραϊ και μαλάκας, άλλος είναι ομοφυλόφιλος/ ξανθός/ γυμνασμένος/ πλούσιος/ εργατικός/ πωρωμένος με τον Stephen King/.../ ταπεινωμένος πρόσφατα/ θηλυκός και μαλάκας και πάει λέγοντας. Get used to it. Κι εσείς είστε μαλάκες. Κι εγώ.
[*] εμένα ας πούμε μου πήρε περίπου 9 χρόνια να συνειδητοποιήσω ότι περιέχει έστω και μισή λέξη χρήσιμης πληροφορίας, κι αυτό γιατί: 1) αντιπαθώ ή μάλλον μισώ τον Πλάτωνα 2) δεν παραδέχομαι τα λάθη μου αμέσως 3) έτσι κι αλλιώς δεν τη σκέφτηκα εγώ αυτήν την ερμηνεία κι ούτε θα μου πέρναγε από το μυαλό 4) στο κάτω-κάτω το πιο πιθανό είναι πως δεν τη σκέφτηκε ούτε ο Πλάτωνας 5) μου την είπε ο φίλος μου ο Βούλης (αν και αρκετά λακωνικά "βασικά ρε φίλε... αυτή η θεωρία εξηγεί το μυαλό, δηλαδή σκεφτόμαστε με πρότυπα κετσιφάση...(τελεία, αλλαγή θέματος: το επόμενο θέμα ήταν ακατάλληλο για ανηλίκους)."
[+] με τη γενική έννοια και ποιητική αδεία, χρησιμοποιώ το "βλέπω αυτό" στη θέση του "προσλαμβάνω ένα σύνολο από παραστάσεις, γεγονότα και δεδομένα".
17.8.05
Αρχίζω να πιστεύω...
...ότι το NPD είναι κανένας Σύλλογος Κουμ-Kαν και όχι π.χ. μία εξαιρετικά βίαιη εγκληματική οργάνωση.
...ότι η Χρυσή Αυγή είναι τίποτα καταπιεσμένοι ιδεολόγοι και όχι π.χ. άτομα που χαράζουν κοριτσάκια και πλακώνουν κόσμο μέχρι θανάτου, πάντα σε αναλογία 20:1.
Αναμένω με αδημονία τη διοργάνωση ισλαμικής κατασκήνωσης: Rage-of-Allah-wave 2006. Να δούμε αν θα χύνονται τα ίδια κροκοδείλια δάκρυα για το δικαίωμα στην ελεύθερη συνάθροιση των μελών της Αλ-Κάιντα και της Τζαμάα-Αλ-Ισλαμίγια, όπου θα αναλυθούν οι τελευταίες τεχνικές ασύμμετρου πολέμου. Γιατί, από κώλο είναι η Αλ-Κάιντα; Στους νεοναζιστές γιατί επιτρέπεται να εξασκηθούν στο αντάρτικο στα βουνά της Πελοποννήσου;
[το "γύρνα το άλλο μάγουλο" είναι του Χριστιανισμού, όχι της Δημοκρατίας. Κάπου τα 'χουμε μπερδέψει. Αλλά είναι εύκολο να υποστηρίζεις το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση κάποιων "ιδεολόγων αντίθετης άποψης" αν δεν έχεις ζήσει π.χ. τους Αμπελόκηπους των 90s, όπου ένα σκουλαρίκι ή ένα παλαιστινιακό κασκόλ και λίγη ατυχία αρκούσαν για να βρεθείς με τη μούρη χαραγμένη και 4-5 σπασμένα πλευρά]
...ότι η Χρυσή Αυγή είναι τίποτα καταπιεσμένοι ιδεολόγοι και όχι π.χ. άτομα που χαράζουν κοριτσάκια και πλακώνουν κόσμο μέχρι θανάτου, πάντα σε αναλογία 20:1.
Αναμένω με αδημονία τη διοργάνωση ισλαμικής κατασκήνωσης: Rage-of-Allah-wave 2006. Να δούμε αν θα χύνονται τα ίδια κροκοδείλια δάκρυα για το δικαίωμα στην ελεύθερη συνάθροιση των μελών της Αλ-Κάιντα και της Τζαμάα-Αλ-Ισλαμίγια, όπου θα αναλυθούν οι τελευταίες τεχνικές ασύμμετρου πολέμου. Γιατί, από κώλο είναι η Αλ-Κάιντα; Στους νεοναζιστές γιατί επιτρέπεται να εξασκηθούν στο αντάρτικο στα βουνά της Πελοποννήσου;
[το "γύρνα το άλλο μάγουλο" είναι του Χριστιανισμού, όχι της Δημοκρατίας. Κάπου τα 'χουμε μπερδέψει. Αλλά είναι εύκολο να υποστηρίζεις το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση κάποιων "ιδεολόγων αντίθετης άποψης" αν δεν έχεις ζήσει π.χ. τους Αμπελόκηπους των 90s, όπου ένα σκουλαρίκι ή ένα παλαιστινιακό κασκόλ και λίγη ατυχία αρκούσαν για να βρεθείς με τη μούρη χαραγμένη και 4-5 σπασμένα πλευρά]
13.8.05
Παρατηρήστε...
...πόσο ανισομερώς περιγράφονται τα δύο αντικρουόμενα μοντέλα σε αυτό το άρθρο (κι αυτό το λέω παρ' όλο που προφανέστατα προτιμώ το "σκανδιναβίζον" από το "θατσερίζον"). Τρεις φρασούλες για το πόσο τα έχει βρει σκούρα ο Καραμανλής και για το -γενικά κι αόριστα- νεοφιλελεύθερο και αυταρχικό μοντέλο που προωθεί, όλο το υπόλοιπο άρθρο με μία αισιόδοξη Βάσω να μας παρουσιάζει το θαυμαστό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ.
Καιρός για μια αφιέρωση:
(Chocolate Salty Balls του Isaac Hayes, που είναι περισσότερο γνωστός σαν η φωνή του Chef στο Southpark)
Καιρός για μια αφιέρωση:
Two tablespoons of cinnamon
And 2 or 3 egg whites
A half a stick of butter melted
Stick it all in a bowl baby
Stir it with a wooden spoon
Mix in a cup of flour you'll be in heaven soon
[bridge]
Say everybody have you seen my balls
They are big and salty and brown
If you ever need a quick pick me up
Just stick my balls in your mouth
Suck on my chocolate salty balls
Stick em in your mouth and suck em
Suck on my chocolate salty balls
They are packed full of vitamins and good for you
So suck on my balls
Quarter cup of unsweeted chocolate
And a half a cup of brandy
Then throw in a bag or two of sugarAnd just a pinch of vanilla
Grease up the cookie sheet
Cause I hate when my balls stick
Then preheat the oven for three fifty
And give that spoon a lick
[brigde]
Suck on my chocolate salty balls
Stick em in your mouth and suck em
Suck on my chocolate salty balls
They are packed full of goodness high in fiber
So suck on my balls
Hey wait a minute what's that smell
Smell like something burning
Well that don't confront me now
Long as I get my ent paid on friday
Baby you better get back in the kitchen
Cause I got a sneakin suspision
Oh my baby baby you just burned my balls
Come my balls on fire
Have mercy baby my balls are burning
Gimme some water pour some water on me
My balls are burning oh my goodness
I'm blowing I'm blowing them do something
Suck on my chocolate salty balls
Put em in your mouth and suck em
Suck on my chocolate salty balls
Put em out baby blow em
Suck on my balls baby (repeat 2 times)
Come on baby
SUCK ON MY BALLS
And 2 or 3 egg whites
A half a stick of butter melted
Stick it all in a bowl baby
Stir it with a wooden spoon
Mix in a cup of flour you'll be in heaven soon
[bridge]
Say everybody have you seen my balls
They are big and salty and brown
If you ever need a quick pick me up
Just stick my balls in your mouth
Suck on my chocolate salty balls
Stick em in your mouth and suck em
Suck on my chocolate salty balls
They are packed full of vitamins and good for you
So suck on my balls
Quarter cup of unsweeted chocolate
And a half a cup of brandy
Then throw in a bag or two of sugarAnd just a pinch of vanilla
Grease up the cookie sheet
Cause I hate when my balls stick
Then preheat the oven for three fifty
And give that spoon a lick
[brigde]
Suck on my chocolate salty balls
Stick em in your mouth and suck em
Suck on my chocolate salty balls
They are packed full of goodness high in fiber
So suck on my balls
Hey wait a minute what's that smell
Smell like something burning
Well that don't confront me now
Long as I get my ent paid on friday
Baby you better get back in the kitchen
Cause I got a sneakin suspision
Oh my baby baby you just burned my balls
Come my balls on fire
Have mercy baby my balls are burning
Gimme some water pour some water on me
My balls are burning oh my goodness
I'm blowing I'm blowing them do something
Suck on my chocolate salty balls
Put em in your mouth and suck em
Suck on my chocolate salty balls
Put em out baby blow em
Suck on my balls baby (repeat 2 times)
Come on baby
SUCK ON MY BALLS
(Chocolate Salty Balls του Isaac Hayes, που είναι περισσότερο γνωστός σαν η φωνή του Chef στο Southpark)
Insomnia
ΟΚ, δεν έχω ακριβώς αυτό, απλώς τις τελευταίες 10 ημέρες δεν κοιμάμαι πολύ γιατί η ρουτίνα μου είναι δουλειά-κάψιμο-δουλειά-κάψιμο-δουλειά-κάψιμο.
Λένε πως κάθε ώρα ύπνου που χάνεις σου στοιχίζει μία μονάδα IQ.
Εγώ χρειάζομαι 11 ώρες τη μέρα διότι είμαι ένα ευαισθητούλι και πρέπει να διατηρώ το δερματάκι μου ροδαλό και απαλό.
Όμως κοιμάμαι 6 ή 7. Ας πούμε 7 γιατί βαριέμαι να κάνω πράξεις. Έτσι έχουμε
10 ημέρες x (11-7) ώρες = 40 ώρες.
Πρέπει να βρίσκομαι κάπου μεταξύ 252 και 260.
Σκατά.
αλλαγή θέματος:
Για όποιον ενδιαφέρεται, το globusrun-ws [*] πετάει εξαίρεση γιατί πρέπει το hostname που προκύπτει από το reverse DNS lookup να ταιριάζει επακριβώς με το hostname που εμφανίζεται στο πιστοποιητικό ασφαλείας του server. Για όποιον δεν ενδιαφέρεται: σε ζηλεύω ρε τσογλάνι.
Στην περίπτωσή μας, το reverse DNS lookup δεν υφίσταται: το globusrun-ws ψάχνει για πιστοποιητικό που να λέγεται 192.168.0.5 (το IP του server, ποιου server δηλαδή, όλα στο ίδιο μηχάνημα είναι) ενώ το πιστοποιητικό του server γράφει metal.pal (το hostname).
Είναι ενδιαφέρον ότι αν κάνεις το πιστοποιητικό του server να γράφει 192.168.0.5, το globusrun-ws ψάχνει για πιστοποιητικό που να λέγεται metal.pal! Δηλαδή ρε γαμώτο, χωρίς να έχω πειράξει απολύτως τίποτα στο /etc/hosts, το ίδιο πρόγραμμα, κάνει reverse DNS lookup όταν δεν πρέπει και δεν κάνει όταν πρέπει.
Θέλετε να μάθετε το πιο αστείο; Στο δικό μου μηχάνημα, όλα δουλεύουν. Και η μόνη διαφορά είναι το hostname και το ip.
Θα με τρελάνουν αυτές οι μαλακίες.
αλλαγή θέματος:
Πήραμε ένα σούπερ φάρμακο για τα τσιμπούρια. 25 ευρώ έκανε, αλλά επιτέλους τα γαμημένα ψόφησαν. Νισάφι πια με τη σιτρονέλα: πρέπει να γελάνε πολύ τσιμπούρια, σκνίπες και λοιπά Θαύματα της Φύσης κάθε φορά που τους τη λέμε με σιτρονέλα. Θέλω να πω, ντάξει, απωθητικό, αλλά από τη στιγμή που δεν τα σκοτώνει, καταλαβαίνετε ότι είναι μόνο ζήτημα χρόνου να καταλάβουν ότι είναι τελείως ακίνδυνο (στην περίπτωσή μας, ζήτημα περίπου 5 λεπτών). Τα πιο μεγάλα τσιμπούρια βρίσκονται πάντα ακριβώς κάτω από το κολλάρο σιτρονέλας.
αλλαγή θέματος:
Κάτω το καίνε (πάλι). Πάω να τους κάνω παρέα.
αλλαγή θέματος:
Φοβερός ο δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα. Κάτω οι sisters το καίνε πάλι. Μόλις τελειώσω το post θα πάω να τους κάνω παρεούλα.
αλλαγή θέματος:
Ζήτω η DiS. Επιτέλους έμαθα ότι είμαι (χμμ, πώς να το πω...) up-market, χωρίς να χρειαστεί να δώσω νούμερα. Φυσικά στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα θα μπορούσε να φτάσει ένας ψύχραιμος (ψυχ)αναλυτής παρατηρώντας τον ακραίο και ασυμβίβαστο αντιρατσισμό μου.
αλλαγή θέματος:
Το πετρέλαιο στα $64 and rising. Ελπίζω το Αόρατο Χέρι να πάψει να παίζει το Αόρατο Πουλί του και να ανακαλύψει γρήγορα-γρήγορα κινητήρες που να καίνε 1 λιτρο στα 2000 χιλιόμετρα, ειδάλλως δε μας βλέπω καλά.
[*] δίνω link στην κεντρική ιδέα και όχι στο globusrun-ws, γιατί αυτά τα πράγματα είναι για ανώμαλους.
Λένε πως κάθε ώρα ύπνου που χάνεις σου στοιχίζει μία μονάδα IQ.
Εγώ χρειάζομαι 11 ώρες τη μέρα διότι είμαι ένα ευαισθητούλι και πρέπει να διατηρώ το δερματάκι μου ροδαλό και απαλό.
Όμως κοιμάμαι 6 ή 7. Ας πούμε 7 γιατί βαριέμαι να κάνω πράξεις. Έτσι έχουμε
10 ημέρες x (11-7) ώρες = 40 ώρες.
Πρέπει να βρίσκομαι κάπου μεταξύ 252 και 260.
Σκατά.
αλλαγή θέματος:
Για όποιον ενδιαφέρεται, το globusrun-ws [*] πετάει εξαίρεση γιατί πρέπει το hostname που προκύπτει από το reverse DNS lookup να ταιριάζει επακριβώς με το hostname που εμφανίζεται στο πιστοποιητικό ασφαλείας του server. Για όποιον δεν ενδιαφέρεται: σε ζηλεύω ρε τσογλάνι.
Στην περίπτωσή μας, το reverse DNS lookup δεν υφίσταται: το globusrun-ws ψάχνει για πιστοποιητικό που να λέγεται 192.168.0.5 (το IP του server, ποιου server δηλαδή, όλα στο ίδιο μηχάνημα είναι) ενώ το πιστοποιητικό του server γράφει metal.pal (το hostname).
Είναι ενδιαφέρον ότι αν κάνεις το πιστοποιητικό του server να γράφει 192.168.0.5, το globusrun-ws ψάχνει για πιστοποιητικό που να λέγεται metal.pal! Δηλαδή ρε γαμώτο, χωρίς να έχω πειράξει απολύτως τίποτα στο /etc/hosts, το ίδιο πρόγραμμα, κάνει reverse DNS lookup όταν δεν πρέπει και δεν κάνει όταν πρέπει.
Θέλετε να μάθετε το πιο αστείο; Στο δικό μου μηχάνημα, όλα δουλεύουν. Και η μόνη διαφορά είναι το hostname και το ip.
Θα με τρελάνουν αυτές οι μαλακίες.
αλλαγή θέματος:
Πήραμε ένα σούπερ φάρμακο για τα τσιμπούρια. 25 ευρώ έκανε, αλλά επιτέλους τα γαμημένα ψόφησαν. Νισάφι πια με τη σιτρονέλα: πρέπει να γελάνε πολύ τσιμπούρια, σκνίπες και λοιπά Θαύματα της Φύσης κάθε φορά που τους τη λέμε με σιτρονέλα. Θέλω να πω, ντάξει, απωθητικό, αλλά από τη στιγμή που δεν τα σκοτώνει, καταλαβαίνετε ότι είναι μόνο ζήτημα χρόνου να καταλάβουν ότι είναι τελείως ακίνδυνο (στην περίπτωσή μας, ζήτημα περίπου 5 λεπτών). Τα πιο μεγάλα τσιμπούρια βρίσκονται πάντα ακριβώς κάτω από το κολλάρο σιτρονέλας.
αλλαγή θέματος:
Κάτω το καίνε (πάλι). Πάω να τους κάνω παρέα.
αλλαγή θέματος:
Φοβερός ο δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα. Κάτω οι sisters το καίνε πάλι. Μόλις τελειώσω το post θα πάω να τους κάνω παρεούλα.
αλλαγή θέματος:
Ζήτω η DiS. Επιτέλους έμαθα ότι είμαι (χμμ, πώς να το πω...) up-market, χωρίς να χρειαστεί να δώσω νούμερα. Φυσικά στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα θα μπορούσε να φτάσει ένας ψύχραιμος (ψυχ)αναλυτής παρατηρώντας τον ακραίο και ασυμβίβαστο αντιρατσισμό μου.
αλλαγή θέματος:
Το πετρέλαιο στα $64 and rising. Ελπίζω το Αόρατο Χέρι να πάψει να παίζει το Αόρατο Πουλί του και να ανακαλύψει γρήγορα-γρήγορα κινητήρες που να καίνε 1 λιτρο στα 2000 χιλιόμετρα, ειδάλλως δε μας βλέπω καλά.
[*] δίνω link στην κεντρική ιδέα και όχι στο globusrun-ws, γιατί αυτά τα πράγματα είναι για ανώμαλους.
12.8.05
Κοινωνικός Δαρβινισμός
10.8.05
Παρατηρώ...
...ότι το προηγούμενο έτσουξε όσο ακριβώς σκόπευα.
Θα το ταξινομήσω στα dontkissthefrog.kick-ass.
Είμαι πολύ περίεργος να μάθω γιατί τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι αυτά στα οποία συμφώνησαν (και έβαλαν την υπογραφή τους) λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, μουσουλμάνοι, κομουνιστές, φιλελεύθεροι, τούρκοι, γάλλοι, πορτογάλοι, παναθηναϊκοί, ολυμπιακοί πριν 57 χρόνια (υπόψη: δε μιλάμε ακριβώς για τη Λίθινη Εποχή) και είναι αυτά που βρίσκονται στο μυαλό του κάθε αλλοτριωμένου καταναλωτίσκου, αλλά θα το μάθω αύριο. Τώρα προέχει να καταλάβω γιατί παίρνω ένα stack trace 100 γραμμών από το globusrun-ws.
update: Τελικά πρέπει να τους τσάντισα πάρα πολύ. Παιδιά, φιλική συμβουλή: το να μετατρέπεις την οργή σε συγκροτημένη δημιουργικότητα είναι ολόκληρη τέχνη. Ακόμα κι εγώ δεν τα καταφέρνω πάντα. Κατά τα άλλα, θα ήθελα λίγη παραπάνω αξιοπρέπεια: όχι να μας ζαλίζετε τα παπάρια επί 200 ποστ με την ελευθερία και το δικαίωμα στο κέρδος, "κλαψ κλαψ τι καταπιεσμένα που είμαστε εμείς τα εγωκεντρικά κερδοσκοπικά γουρούνια που στα τέτοια μας αν η γιαγιούλα απέναντι έχει να φάει", να κοντεύετε να μας βγάλετε φασίστες μη χέσω και όταν κάποιος σας δείχνει ότι "τα δικαιώματα ξέρετε δεν είναι ακριβώς αυτά που φαντασιώνεστε εσείς και ο Μπακούνιν" να αρχίζετε να μου λέτε για τσοπάνηδες, κηπουρούς και λοιπές πίπες.
Απ' ό,τι καταλαβαίνω πάντως, σας ενοχλούν τα δικαιώματα της Παγκόσμιας Διακήρυξης. Φαίνεται πως κάτι από αυτό το απολύτως μινιμαλιστικό πρότυπο δεν θα έχει θέση στη Νέα Ουτοπία. Ποιο ακριβώς από τα 30 άρθρα; Έτσι για να ξέρουμε κιόλας...
(rule of thumb: όταν ο αντίλογος αισθανθεί την ανάγκη να χρησιμοποιήσει παραδείγματα από τη βουκολική ζωή, αυτό σχεδόν πάντα σημαίνει ότι είναι πολύ λιγότερο νεωτεριστικός απ' όσο ισχυρίζεται)
Θα το ταξινομήσω στα dontkissthefrog.kick-ass.
Είμαι πολύ περίεργος να μάθω γιατί τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι αυτά στα οποία συμφώνησαν (και έβαλαν την υπογραφή τους) λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, μουσουλμάνοι, κομουνιστές, φιλελεύθεροι, τούρκοι, γάλλοι, πορτογάλοι, παναθηναϊκοί, ολυμπιακοί πριν 57 χρόνια (υπόψη: δε μιλάμε ακριβώς για τη Λίθινη Εποχή) και είναι αυτά που βρίσκονται στο μυαλό του κάθε αλλοτριωμένου καταναλωτίσκου, αλλά θα το μάθω αύριο. Τώρα προέχει να καταλάβω γιατί παίρνω ένα stack trace 100 γραμμών από το globusrun-ws.
update: Τελικά πρέπει να τους τσάντισα πάρα πολύ. Παιδιά, φιλική συμβουλή: το να μετατρέπεις την οργή σε συγκροτημένη δημιουργικότητα είναι ολόκληρη τέχνη. Ακόμα κι εγώ δεν τα καταφέρνω πάντα. Κατά τα άλλα, θα ήθελα λίγη παραπάνω αξιοπρέπεια: όχι να μας ζαλίζετε τα παπάρια επί 200 ποστ με την ελευθερία και το δικαίωμα στο κέρδος, "κλαψ κλαψ τι καταπιεσμένα που είμαστε εμείς τα εγωκεντρικά κερδοσκοπικά γουρούνια που στα τέτοια μας αν η γιαγιούλα απέναντι έχει να φάει", να κοντεύετε να μας βγάλετε φασίστες μη χέσω και όταν κάποιος σας δείχνει ότι "τα δικαιώματα ξέρετε δεν είναι ακριβώς αυτά που φαντασιώνεστε εσείς και ο Μπακούνιν" να αρχίζετε να μου λέτε για τσοπάνηδες, κηπουρούς και λοιπές πίπες.
Απ' ό,τι καταλαβαίνω πάντως, σας ενοχλούν τα δικαιώματα της Παγκόσμιας Διακήρυξης. Φαίνεται πως κάτι από αυτό το απολύτως μινιμαλιστικό πρότυπο δεν θα έχει θέση στη Νέα Ουτοπία. Ποιο ακριβώς από τα 30 άρθρα; Έτσι για να ξέρουμε κιόλας...
(rule of thumb: όταν ο αντίλογος αισθανθεί την ανάγκη να χρησιμοποιήσει παραδείγματα από τη βουκολική ζωή, αυτό σχεδόν πάντα σημαίνει ότι είναι πολύ λιγότερο νεωτεριστικός απ' όσο ισχυρίζεται)
μας κλέβουνε
update: επειδή στον κόσμο φαίνεται ότι υπάρχουν πραγματικά 3 διανοητικά καθυστερημένοι που κατάλαβαν άλλα αντ' άλλων, επειδή ίσως διάβασαν μόνο την πρώτη παράγραφο, προσθέτω διευκρίνιση (αν είστε τόσο καθυστερημένοι που να χρειάζεστε τη διευκρίνηση σας παρακαλώ αυτοκτονήστε).
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟΥΣ ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ. ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ:
α) Ειρωνεύεται την άποψη "μας κλέβουν οι προηγούμενες γενιές".
β) Υπερασπίζεται το ανθρώπινο δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση σε βάρος της "ελευθερίας" να γράφουμε το διπλανό μας στα @@ μας.
γ) Σατιρίζει το νεοφιλελεύθερο κυνισμό που εκφράζεται με το γνωστό στυλ "τι να κάνουμε βρε παιδιά; Έτσι είναι το σωστό"
δ) Έχει γραφτεί σε απάντηση (και παρωδία) παλαιότερου άρθρου του S G που υποστήριζε ακριβώς τα αντίθετα (καλό συνοδοιπόρο βρήκατε ρε καθυστερημένοι).
That said, είμαι ειλικρινά της γνώμης ότι τόσο ηλίθιοι φανατισμένοι θρασύδειλοι αξίζουν να κοσμούν αιωνίως αυτό το post με τα τεκμήρια της βλακείας τους.
Πάμε λοιπόν:
Μιλάω φυσικά για αυτά τα μουνιά που λέγονται παλιότερες γενιές. Με το τρέχον ασφαλιστικό καθεστώς, ήδη ρουφάνε ένα 13% του ΑΕΠ για τις συντάξεις τους. Σε 45 χρόνια θα ρουφάνε 25% (Powerpoint). Από τα 10 ευρώ που θα βγάζουμε, τα 2,5 θα πηγάινουν για να ζήσει πλουσιοπάροχα κάποιος κωλόγερας. Ντροπή και αίσχος.
Κι όλα αυτά (δηλαδή η μελλοντική ληστεία των 2.5 ευρώ) γιατί;
Γιατί το τρέχον σύστημα βασίζεται στην αρχή της ανταποδοτικότητας: οι εργαζόμενοι του σήμερα πληρώνουν εισφορές για να πληρώνονται οι συντάξεις και ταυτόχρονα παίρνουν ως αντάλλαγμα την εγγύηση ότι οι εργαζόμενοι του αύριο θα πληρώνουν τις δικές τους συντάξεις.
Υποθέτω πως, υπό κάποια οπτική γωνία, αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί κλοπή. Ειδικά αν παραλείψουμε το δεύτερο σκέλος: "παίρνουν ως αντάλλαγμα την εγγύηση ότι θα πληρώνονται οι δικές τους συντάξεις". Και αν παραβλέψουμε μερικά σημαντικά γεγονότα, όπως ότι η έννοια της "κλοπής" είναι καθαρά νομική. Δεν είναι κλοπή όποτε δίνουμε χρήματα που θα προτιμούσαμε να μην τα δώσουμε. Δεν είναι κλοπή π.χ. να πρέπει να συνεισφέρεις σε γη και χρήμα όταν ένα οικόπεδό σου μπαίνει στο σχέδιο. Είναι Νόμος του Κράτους. Δε σ' αρέσει; Ξεκίνα εκστρατεία για να αλλάξει με δημοκρατικά μέσα. Μέχρι να αλλάξει, αδιάφορα αν είναι (ή μάλλον: αν σου φαίνεται) σωστό ή όχι, είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις κι αν δεν το κάνεις είσαι παράνομος και όχι π.χ. πληγωμένο και καταπιεσμένο νούφαρο.
Εν προκειμένω, η "κλοπή" αντιστοιχεί σε ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα (you know, από αυτά που υποτίθεται ότι ορίζουν μέχρι πού φτάνουν οι ελευθερίες μας, αν τουλάχιστον δεν είσαι οπαδός του Μπακούνιν):
Με αυτό τελειώσαμε -πιστεύω- με την ηθική[+] διάσταση του θέματος: το ηθικό και το συμβατό με τα ανθρώπινα δικαιώματα, contrary to not-so-popular belief, είναι να μας "κλέβουν" οι γέροι. Το αντίθετο, θα ήταν εξίσου ηθικό εφ' όσον δεν παραβίαζε τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαίωματα της κοινωνικής ασφάλισης και της αξιοπρεπούς διαβίωσης, τα οποία, όπως λέει σαφέστατα η Διακήρυξη, τα έχει EVERYONE. [Αναρωτιέμαι τι δυσκολίες παρουσιάζει τέλος πάντων στην κατανόησή του αυτό το "everyone" και πού ακριβώς έγκειται το "αφηρημένο" και το "γενικό κι αόριστο" και το "ιδεοληπτικό" σε ένα νομικό κείμενο που έχουν υπογράψει όλα τα κράτη του κόσμου. Εκτός αν Μπακούνιν και Άνταμ Σμιθ ταυτίζονται και δεν το ήξερα... Ο Άνταμ Σμιθ, όπως όλοι οι κλασικοί, θα θεωρούσε τους αυτόκλητους επιγόνους του μάλλον γλοιώδη και αναρχικά καθάρματα]
Ας δούμε τώρα πρακτικά το πρόβλημα. Το υπάρχον σύστημα μακροπρόθεσμα υποτίθεται ότι δεν είναι βιώσιμο. Και λέω "υποτίθεται" γιατί όλα αυτά είναι προβλέψεις που στηρίζονται σε μάλλον αφελείς υποθέσεις. Δεν υπάρχει καμία απολύτως εγγύηση ότι το δημογραφικό πρόβλημα -ο βασικός παράγων που καθιστά το ασφαλιστικό σύστημα ζημιογόνο- θα είναι το ίδιο σε 20 χρόνια (στην πραγματικότητα το λογικά αναμενόμενο είναι μάλλον μία απότομη αύξηση της γεννητικότητας όταν ο πληθυσμός μειωθεί αρκετά σε απόλυτους αριθμούς), ότι το ΑΕΠ θα αυξάνεται εως το 2050 με τους ρυθμούς που υποθέτει όποιος έβγαλε αυτό το νούμερο κλπ. Αλλά έστω: το σύστημα είναι ήδη ζημιογόνο που σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα.
Μία λύση είναι η μετατροπή του ασφαλιστικού συστήματος από ανταποδοτικό σε επενδυτικό: κάθε εργαζόμενος θα έχει ένα λογαριασμό ασφάλισης, στον οποίο θα αποταμιεύει ένα ποσοστό του μισθού του. Τα λεφτά των λογαριασμών, θα επενδύονται σε δάνεια, μετοχές, αμοιβαία και τέτοια και τα αποδιδόμενα κέρδη θα λύσουν το πρόβλημα.
Αυτό είναι καταρχήν πολύ καλή ιδέα. Για ποιο λόγο τα λεφτά των ασφαλισμένων να κάθονται και να σαπίζουν ενώ μπορούν να αβγατίσουν; Συμφωνώ με χίλια, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι τα λεφτά θα φτάνουν. Διότι ούτε οι μετοχές ούτε τα αμοιβαία έχουν εγγυημένη απόδοση. Είναι πολύ πιθανόν ένα κραχ (σαν αυτό του 1999) ή μία χρεωκοπία (σαν αυτή της Enron) να μηδενίσει την αξία των αποταμιεύσεων των εργαζομένων, αλλά και χωρίς τέτοια ακραία σκηνικά, μακροπρόθεσμα και κατά μέσο όρο οι μετοχές και τα αμοιβαία (ως εικόνα της οικονομίας) αποδίδουν ετησίως τόσο ποσοστιαίο κέρδος όση ακριβώς είναι η αύξηση του ΑΕΠ της χώρας (σκεφτείτε το).
Με λίγα λόγια, ένα επενδυτικό ασφαλιστικό σύστημα εξασφαλίζει απλά ότι τα έσοδα των ταμείων θα είναι τέτοια ώστε να μην έχει χειροτερέψει η σημερινή κατάσταση το 2050. Και πάλι το κράτος (δηλαδή οι φορολογούμενοι) θα πρέπει να συνεισφέρει γύρω στο 13% για να καλύπτονται τα ελλείματα. Το πολύ-πολύ να είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα επειδή οι επενδύσεις θα ανεβάσουν λίγο περισσότερο το ΑΕΠ.
Με αυτό δε θέλω να πω ότι το επενδυτικό σχήμα δεν είναι καλό ή συνιστώμενο. Απλώς δεν είναι τόσο θαυματουργό όσο παρουσιάζεται.
Ερχόμαστε τώρα στο ιδεολογικό κομμάτι, όπου κάθε επαφή με την πραγματικότητα παύει να υφίσταται. Το ιδεολογικό κομμάτι λέει ότι η μαγική λύση είναι ένα ιδιωτικό επενδυτικό ασφαλιστικό σύστημα. Θα τα ακουμπάμε σε κάποια ασφαλιστική εταιρεία, αυτή θα τα επενδύει, θα κρατάει το νόμιμο κέρδος της και θα μας επιστρέφει τους πακτωλούς χρημάτων που θα περισσεύουν. Δεν υπάρχει πλέον επιβάρυνση του δημόσιου προϋπολογισμού (εκτός ίσως από το κόστος μιας εγγυημένης κατώτατης σύνταξης), αφού η όλη διαδικασία θα συμβαίνει εκτός κρατικού προϋπολογισμού.
Καιρός για περισυλλογή. Έχουμε το δεδομένο ότι το κόστος των συντάξεων θα είναι τόσο τεράστιο που ένα ολόκληρο κράτος θα πρέπει να δίνει το 1/4 των χρημάτων του για να το καλύπτει. Δε σας φαίνεται λίγο περίεργη η άποψη ότι αυτό το κόστος θα μπορεί να το καλύψει μία ιδιωτική επιχείρηση και μάλιστα αποκομίζοντας κέρδος από την όλη ιστορία; Και μάλιστα αποκομίζοντας σταθερά αυξανόμενο κέρδος από την όλη ιστορία;
Δεν υπάρχει λόγος όμως να το κουράζουμε, από τη στιγμή που το σύστημα αυτό έχει εφαρμοστεί στη Χιλή από τη δεκαετία του 1980 και σε μερικές ακόμα λατινοαμερικάνικες χώρες πιο πρόσφατα (κατόπιν εντολών του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας). Λοιπόν η κατάσταση έχει ως εξής:
α) Η ιδιωτική εταιρεία που διαχειρίζεται τις συντάξεις έχει χεστεί στα λεφτά. Κρατά από όλες τις αποταμιεύσεις ένα 20-30% σαν "κόστος συναλλαγής" και από όλα τα κέρδη των επενδύσεων που κάνει ένα 20-30% σαν "νόμιμο κέρδος". Σημειωτέον ότι διαρκώς κρατάει όλο και περισσότερα, γιατί ως κερδοσκοπική εταιρεία οφείλει κάθε χρόνο να αποδίδει στους μετόχους της (διάφορους Αμερικανούς μεγαλολεφτάδες για όποιον αναρωτιέται) όλο και μεγαλύτερα κέρδη.
β) Οι συνταξιούχοι της ιδιωτικής εταιρείας έχουν να λαμβάνουν μέχρι στιγμής περίπου το 1/4 της σύνταξης (με κρατήσεις 20-30% σαν "κόστος συναλλαγής") σε σχέση με τους συναδέλφους τους που επέμειναν στο παλιό, ανταποδοτικό σύστημα.
γ) Αυτό το 1/4 είναι μικρότερο από την ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη και το χιλιανό κράτος είναι συμβατικά υποχρεωμένο να καλύπτει τη διαφορά (οπότε, καθώς βγαίνουν περισσότερα άτομα στη σύνταξη, το κόστος των συντάξεων σαν ποσοστό του δημόσιου προϋπολογισμού αυξάνεται και πάλι).
δ) Ως εκ τούτου, φέτος ξεκίνησαν συζητήσεις για νέα μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, αφού η μαγική συνταγή αποδείχθηκε μούφα με το που ξεκίνησε η ιδιωτική εταιρεία να πληρώνει στ' αλήθεια συντάξεις.
Ας σκεφτώ λίγο σα λεφτάς. Έχουμε ένα γεγονός: δοθείσης της δημογραφικής κατάστασης, είναι δεδομένο ότι οι πακτωλοί χρημάτων που δίνουν οι ασφαλισμένοι σε 20,30,40 χρόνια δε θα επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες των συνταξιούχων. Αν ξεκινούσα σήμερα να δίνω συντάξεις, θα ξεκινούσα με ένα τεράστιο και συνεχώς αυξανόμενο παθητικό. Για ποιο λόγο θα ήθελα εγώ ο ιδιώτης επενδυτής να ξεκινήσω μια επιχείρηση με εγγυημένα προβλήματα;
Γιατί αν ξεκινήσω σήμερα να δίνω υποσχέσεις για συντάξεις μέσω της περιορισμένης ευθύνης εταιρείας μου, για 30 χρόνια θα κονομήσω σαν το Μίδα. Όταν περάσουν τα 30 χρόνια, η εταιρεία μου σχεδόν σίγουρα δε θα μπορεί να καλύψει τις υποχρεώσεις της, αλλά:
α) Αν είμαι πραγματικά έξυπνος, θα τα κανονίσω ώστε η μόνη υποχρέωση της εταιρείας να είναι να βγάζει κέρδος και να δίνει στους ασφαλισμένους ό,τι περισέψει, ενώ το κράτος θα καλύπτει τη διαφορά.
β) Σε 30 χρόνια εγώ πιθανότατα θα έχω πεθάνει.
γ) Ακόμα και αν δεν έχω πεθάνει, εφ' όσον έχω εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, δηλώνω μια χρεωκοπία, χάνω τις μετοχές μου (αλλά όχι τα τεράστια κέρδη που αποκόμισα στην 30ετία) και αφήνω το κράτος-θύμα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Επιστρέψαμε στο σημείο που ξεκινήσαμε, με τη διαφορά ότι κάποιοι αληταράδες τσέπωσαν ένα 30% από ό,τι έδιναν οι ασφαλισμένοι όλο αυτό το διάστημα. Αν βέβαια τα δημογραφικά της χώρας είναι ανθηρά, το κερδοσκοπικό σχήμα θα μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των συνταξιούχων. Το ίδιο βέβαια θα μπορούσε και οποιοδήποτε άλλο σχήμα στηρίζεται στην υπόθεση ότι μπαίνουν περισσότερα λεφτά απ' όσα βγαίνουν, αλλά αυτό δε θα το διαφημίσω και για ευνόητους λόγους θα προτιμήσω να τα αποδώσω όλα στο μαγικό χέρι της αγοράς και τις θαυματουργές ικανότητες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (βλέπε π.χ. Ηνωμένο Βασίλειο, μια χώρα χωρίς δημογραφικό πρόβλημα όπου διάφορα συστήματα συνταξιοδότησης συνυπάρχουν εξίσου επιτυχημένα). Η διαφορά είναι ότι το κερδοσκοπικό σχήμα θα τσεπώσει σε κάθε περίπτωση ένα σημαντικό ποσοστό από τις εισφορές.
Τελικά καταλήγουμε σε αυτό που είχε πει ο kkk: όπως και στα πανεπιστήμια, έτσι και στις συντάξεις, η λέξη κλειδί είναι non-profit. Πρέπει να είσαι πάρα πολύ αφελής για να πιστέψεις ότι σε μία κατάσταση όπου τα λεφτά δεν επαρκούν, το να επιτρέψεις σε κάποιο κερδοσκόπο να τσεπώνει 30% επί μερικές δεκαετίες θα βελτιώσει τα πράγματα (τουλάχιστον για όλους τους άλλους εκτός από τον κερδοσκόπο).
[*] Παγκόσμια Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Την περιλαμβάνουν (ρητά ή υπονοούμενα) όλα ανεξαιρέτως τα Συντάγματα πολιτισμένων κρατών. Πρόκειται για ένα πολύ ενοχλητικό αγγούρι, διότι δεν αναφέρει ούτε μία φορά το δικαίωμα στο κέρδος ενώ ορίζει με πολύ σαφή τρόπο μία σειρά από ενοχλητικότατα πανανθρώπινα δικαιώματα που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με αυτή τη φαντασιοπληξία.
[+] η οποία φυσικά είναι υποκειμενική και ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει τη δικιά του εντός του κρανίου του, υπό την προϋπόθεση ότι στις εξωτερικές του ενέργειες θα σέβεται ό,τι πλησιέστερο σε αντικειμενική ηθική έχουμε, δηλαδή τους Νόμους.
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟΥΣ ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ. ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ:
α) Ειρωνεύεται την άποψη "μας κλέβουν οι προηγούμενες γενιές".
β) Υπερασπίζεται το ανθρώπινο δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση σε βάρος της "ελευθερίας" να γράφουμε το διπλανό μας στα @@ μας.
γ) Σατιρίζει το νεοφιλελεύθερο κυνισμό που εκφράζεται με το γνωστό στυλ "τι να κάνουμε βρε παιδιά; Έτσι είναι το σωστό"
δ) Έχει γραφτεί σε απάντηση (και παρωδία) παλαιότερου άρθρου του S G που υποστήριζε ακριβώς τα αντίθετα (καλό συνοδοιπόρο βρήκατε ρε καθυστερημένοι).
That said, είμαι ειλικρινά της γνώμης ότι τόσο ηλίθιοι φανατισμένοι θρασύδειλοι αξίζουν να κοσμούν αιωνίως αυτό το post με τα τεκμήρια της βλακείας τους.
Πάμε λοιπόν:
Μιλάω φυσικά για αυτά τα μουνιά που λέγονται παλιότερες γενιές. Με το τρέχον ασφαλιστικό καθεστώς, ήδη ρουφάνε ένα 13% του ΑΕΠ για τις συντάξεις τους. Σε 45 χρόνια θα ρουφάνε 25% (Powerpoint). Από τα 10 ευρώ που θα βγάζουμε, τα 2,5 θα πηγάινουν για να ζήσει πλουσιοπάροχα κάποιος κωλόγερας. Ντροπή και αίσχος.
Κι όλα αυτά (δηλαδή η μελλοντική ληστεία των 2.5 ευρώ) γιατί;
Γιατί το τρέχον σύστημα βασίζεται στην αρχή της ανταποδοτικότητας: οι εργαζόμενοι του σήμερα πληρώνουν εισφορές για να πληρώνονται οι συντάξεις και ταυτόχρονα παίρνουν ως αντάλλαγμα την εγγύηση ότι οι εργαζόμενοι του αύριο θα πληρώνουν τις δικές τους συντάξεις.
Υποθέτω πως, υπό κάποια οπτική γωνία, αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί κλοπή. Ειδικά αν παραλείψουμε το δεύτερο σκέλος: "παίρνουν ως αντάλλαγμα την εγγύηση ότι θα πληρώνονται οι δικές τους συντάξεις". Και αν παραβλέψουμε μερικά σημαντικά γεγονότα, όπως ότι η έννοια της "κλοπής" είναι καθαρά νομική. Δεν είναι κλοπή όποτε δίνουμε χρήματα που θα προτιμούσαμε να μην τα δώσουμε. Δεν είναι κλοπή π.χ. να πρέπει να συνεισφέρεις σε γη και χρήμα όταν ένα οικόπεδό σου μπαίνει στο σχέδιο. Είναι Νόμος του Κράτους. Δε σ' αρέσει; Ξεκίνα εκστρατεία για να αλλάξει με δημοκρατικά μέσα. Μέχρι να αλλάξει, αδιάφορα αν είναι (ή μάλλον: αν σου φαίνεται) σωστό ή όχι, είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις κι αν δεν το κάνεις είσαι παράνομος και όχι π.χ. πληγωμένο και καταπιεσμένο νούφαρο.
Εν προκειμένω, η "κλοπή" αντιστοιχεί σε ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα (you know, από αυτά που υποτίθεται ότι ορίζουν μέχρι πού φτάνουν οι ελευθερίες μας, αν τουλάχιστον δεν είσαι οπαδός του Μπακούνιν):
Article 22[*].
Everyone, as a member of society, has the right to social security and is entitled to realization, through national effort and international co-operation and in accordance with the organization and resources of each State, of the economic, social and cultural rights indispensable for his dignity and the free development of his personality.
Article 25[*].
- (1) Everyone has the right to a standard of living adequate for the health and well-being of himself and of his family, including food, clothing, housing and medical care and necessary social services, and the right to security in the event of unemployment, sickness, disability, widowhood, old age or other lack of livelihood in circumstances beyond his control.
Με αυτό τελειώσαμε -πιστεύω- με την ηθική[+] διάσταση του θέματος: το ηθικό και το συμβατό με τα ανθρώπινα δικαιώματα, contrary to not-so-popular belief, είναι να μας "κλέβουν" οι γέροι. Το αντίθετο, θα ήταν εξίσου ηθικό εφ' όσον δεν παραβίαζε τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαίωματα της κοινωνικής ασφάλισης και της αξιοπρεπούς διαβίωσης, τα οποία, όπως λέει σαφέστατα η Διακήρυξη, τα έχει EVERYONE. [Αναρωτιέμαι τι δυσκολίες παρουσιάζει τέλος πάντων στην κατανόησή του αυτό το "everyone" και πού ακριβώς έγκειται το "αφηρημένο" και το "γενικό κι αόριστο" και το "ιδεοληπτικό" σε ένα νομικό κείμενο που έχουν υπογράψει όλα τα κράτη του κόσμου. Εκτός αν Μπακούνιν και Άνταμ Σμιθ ταυτίζονται και δεν το ήξερα... Ο Άνταμ Σμιθ, όπως όλοι οι κλασικοί, θα θεωρούσε τους αυτόκλητους επιγόνους του μάλλον γλοιώδη και αναρχικά καθάρματα]
Ας δούμε τώρα πρακτικά το πρόβλημα. Το υπάρχον σύστημα μακροπρόθεσμα υποτίθεται ότι δεν είναι βιώσιμο. Και λέω "υποτίθεται" γιατί όλα αυτά είναι προβλέψεις που στηρίζονται σε μάλλον αφελείς υποθέσεις. Δεν υπάρχει καμία απολύτως εγγύηση ότι το δημογραφικό πρόβλημα -ο βασικός παράγων που καθιστά το ασφαλιστικό σύστημα ζημιογόνο- θα είναι το ίδιο σε 20 χρόνια (στην πραγματικότητα το λογικά αναμενόμενο είναι μάλλον μία απότομη αύξηση της γεννητικότητας όταν ο πληθυσμός μειωθεί αρκετά σε απόλυτους αριθμούς), ότι το ΑΕΠ θα αυξάνεται εως το 2050 με τους ρυθμούς που υποθέτει όποιος έβγαλε αυτό το νούμερο κλπ. Αλλά έστω: το σύστημα είναι ήδη ζημιογόνο που σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα.
Μία λύση είναι η μετατροπή του ασφαλιστικού συστήματος από ανταποδοτικό σε επενδυτικό: κάθε εργαζόμενος θα έχει ένα λογαριασμό ασφάλισης, στον οποίο θα αποταμιεύει ένα ποσοστό του μισθού του. Τα λεφτά των λογαριασμών, θα επενδύονται σε δάνεια, μετοχές, αμοιβαία και τέτοια και τα αποδιδόμενα κέρδη θα λύσουν το πρόβλημα.
Αυτό είναι καταρχήν πολύ καλή ιδέα. Για ποιο λόγο τα λεφτά των ασφαλισμένων να κάθονται και να σαπίζουν ενώ μπορούν να αβγατίσουν; Συμφωνώ με χίλια, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι τα λεφτά θα φτάνουν. Διότι ούτε οι μετοχές ούτε τα αμοιβαία έχουν εγγυημένη απόδοση. Είναι πολύ πιθανόν ένα κραχ (σαν αυτό του 1999) ή μία χρεωκοπία (σαν αυτή της Enron) να μηδενίσει την αξία των αποταμιεύσεων των εργαζομένων, αλλά και χωρίς τέτοια ακραία σκηνικά, μακροπρόθεσμα και κατά μέσο όρο οι μετοχές και τα αμοιβαία (ως εικόνα της οικονομίας) αποδίδουν ετησίως τόσο ποσοστιαίο κέρδος όση ακριβώς είναι η αύξηση του ΑΕΠ της χώρας (σκεφτείτε το).
Με λίγα λόγια, ένα επενδυτικό ασφαλιστικό σύστημα εξασφαλίζει απλά ότι τα έσοδα των ταμείων θα είναι τέτοια ώστε να μην έχει χειροτερέψει η σημερινή κατάσταση το 2050. Και πάλι το κράτος (δηλαδή οι φορολογούμενοι) θα πρέπει να συνεισφέρει γύρω στο 13% για να καλύπτονται τα ελλείματα. Το πολύ-πολύ να είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα επειδή οι επενδύσεις θα ανεβάσουν λίγο περισσότερο το ΑΕΠ.
Με αυτό δε θέλω να πω ότι το επενδυτικό σχήμα δεν είναι καλό ή συνιστώμενο. Απλώς δεν είναι τόσο θαυματουργό όσο παρουσιάζεται.
Ερχόμαστε τώρα στο ιδεολογικό κομμάτι, όπου κάθε επαφή με την πραγματικότητα παύει να υφίσταται. Το ιδεολογικό κομμάτι λέει ότι η μαγική λύση είναι ένα ιδιωτικό επενδυτικό ασφαλιστικό σύστημα. Θα τα ακουμπάμε σε κάποια ασφαλιστική εταιρεία, αυτή θα τα επενδύει, θα κρατάει το νόμιμο κέρδος της και θα μας επιστρέφει τους πακτωλούς χρημάτων που θα περισσεύουν. Δεν υπάρχει πλέον επιβάρυνση του δημόσιου προϋπολογισμού (εκτός ίσως από το κόστος μιας εγγυημένης κατώτατης σύνταξης), αφού η όλη διαδικασία θα συμβαίνει εκτός κρατικού προϋπολογισμού.
Καιρός για περισυλλογή. Έχουμε το δεδομένο ότι το κόστος των συντάξεων θα είναι τόσο τεράστιο που ένα ολόκληρο κράτος θα πρέπει να δίνει το 1/4 των χρημάτων του για να το καλύπτει. Δε σας φαίνεται λίγο περίεργη η άποψη ότι αυτό το κόστος θα μπορεί να το καλύψει μία ιδιωτική επιχείρηση και μάλιστα αποκομίζοντας κέρδος από την όλη ιστορία; Και μάλιστα αποκομίζοντας σταθερά αυξανόμενο κέρδος από την όλη ιστορία;
Δεν υπάρχει λόγος όμως να το κουράζουμε, από τη στιγμή που το σύστημα αυτό έχει εφαρμοστεί στη Χιλή από τη δεκαετία του 1980 και σε μερικές ακόμα λατινοαμερικάνικες χώρες πιο πρόσφατα (κατόπιν εντολών του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας). Λοιπόν η κατάσταση έχει ως εξής:
α) Η ιδιωτική εταιρεία που διαχειρίζεται τις συντάξεις έχει χεστεί στα λεφτά. Κρατά από όλες τις αποταμιεύσεις ένα 20-30% σαν "κόστος συναλλαγής" και από όλα τα κέρδη των επενδύσεων που κάνει ένα 20-30% σαν "νόμιμο κέρδος". Σημειωτέον ότι διαρκώς κρατάει όλο και περισσότερα, γιατί ως κερδοσκοπική εταιρεία οφείλει κάθε χρόνο να αποδίδει στους μετόχους της (διάφορους Αμερικανούς μεγαλολεφτάδες για όποιον αναρωτιέται) όλο και μεγαλύτερα κέρδη.
β) Οι συνταξιούχοι της ιδιωτικής εταιρείας έχουν να λαμβάνουν μέχρι στιγμής περίπου το 1/4 της σύνταξης (με κρατήσεις 20-30% σαν "κόστος συναλλαγής") σε σχέση με τους συναδέλφους τους που επέμειναν στο παλιό, ανταποδοτικό σύστημα.
γ) Αυτό το 1/4 είναι μικρότερο από την ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη και το χιλιανό κράτος είναι συμβατικά υποχρεωμένο να καλύπτει τη διαφορά (οπότε, καθώς βγαίνουν περισσότερα άτομα στη σύνταξη, το κόστος των συντάξεων σαν ποσοστό του δημόσιου προϋπολογισμού αυξάνεται και πάλι).
δ) Ως εκ τούτου, φέτος ξεκίνησαν συζητήσεις για νέα μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, αφού η μαγική συνταγή αποδείχθηκε μούφα με το που ξεκίνησε η ιδιωτική εταιρεία να πληρώνει στ' αλήθεια συντάξεις.
Ας σκεφτώ λίγο σα λεφτάς. Έχουμε ένα γεγονός: δοθείσης της δημογραφικής κατάστασης, είναι δεδομένο ότι οι πακτωλοί χρημάτων που δίνουν οι ασφαλισμένοι σε 20,30,40 χρόνια δε θα επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες των συνταξιούχων. Αν ξεκινούσα σήμερα να δίνω συντάξεις, θα ξεκινούσα με ένα τεράστιο και συνεχώς αυξανόμενο παθητικό. Για ποιο λόγο θα ήθελα εγώ ο ιδιώτης επενδυτής να ξεκινήσω μια επιχείρηση με εγγυημένα προβλήματα;
Γιατί αν ξεκινήσω σήμερα να δίνω υποσχέσεις για συντάξεις μέσω της περιορισμένης ευθύνης εταιρείας μου, για 30 χρόνια θα κονομήσω σαν το Μίδα. Όταν περάσουν τα 30 χρόνια, η εταιρεία μου σχεδόν σίγουρα δε θα μπορεί να καλύψει τις υποχρεώσεις της, αλλά:
α) Αν είμαι πραγματικά έξυπνος, θα τα κανονίσω ώστε η μόνη υποχρέωση της εταιρείας να είναι να βγάζει κέρδος και να δίνει στους ασφαλισμένους ό,τι περισέψει, ενώ το κράτος θα καλύπτει τη διαφορά.
β) Σε 30 χρόνια εγώ πιθανότατα θα έχω πεθάνει.
γ) Ακόμα και αν δεν έχω πεθάνει, εφ' όσον έχω εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, δηλώνω μια χρεωκοπία, χάνω τις μετοχές μου (αλλά όχι τα τεράστια κέρδη που αποκόμισα στην 30ετία) και αφήνω το κράτος-θύμα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Επιστρέψαμε στο σημείο που ξεκινήσαμε, με τη διαφορά ότι κάποιοι αληταράδες τσέπωσαν ένα 30% από ό,τι έδιναν οι ασφαλισμένοι όλο αυτό το διάστημα. Αν βέβαια τα δημογραφικά της χώρας είναι ανθηρά, το κερδοσκοπικό σχήμα θα μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των συνταξιούχων. Το ίδιο βέβαια θα μπορούσε και οποιοδήποτε άλλο σχήμα στηρίζεται στην υπόθεση ότι μπαίνουν περισσότερα λεφτά απ' όσα βγαίνουν, αλλά αυτό δε θα το διαφημίσω και για ευνόητους λόγους θα προτιμήσω να τα αποδώσω όλα στο μαγικό χέρι της αγοράς και τις θαυματουργές ικανότητες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (βλέπε π.χ. Ηνωμένο Βασίλειο, μια χώρα χωρίς δημογραφικό πρόβλημα όπου διάφορα συστήματα συνταξιοδότησης συνυπάρχουν εξίσου επιτυχημένα). Η διαφορά είναι ότι το κερδοσκοπικό σχήμα θα τσεπώσει σε κάθε περίπτωση ένα σημαντικό ποσοστό από τις εισφορές.
Τελικά καταλήγουμε σε αυτό που είχε πει ο kkk: όπως και στα πανεπιστήμια, έτσι και στις συντάξεις, η λέξη κλειδί είναι non-profit. Πρέπει να είσαι πάρα πολύ αφελής για να πιστέψεις ότι σε μία κατάσταση όπου τα λεφτά δεν επαρκούν, το να επιτρέψεις σε κάποιο κερδοσκόπο να τσεπώνει 30% επί μερικές δεκαετίες θα βελτιώσει τα πράγματα (τουλάχιστον για όλους τους άλλους εκτός από τον κερδοσκόπο).
[*] Παγκόσμια Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Την περιλαμβάνουν (ρητά ή υπονοούμενα) όλα ανεξαιρέτως τα Συντάγματα πολιτισμένων κρατών. Πρόκειται για ένα πολύ ενοχλητικό αγγούρι, διότι δεν αναφέρει ούτε μία φορά το δικαίωμα στο κέρδος ενώ ορίζει με πολύ σαφή τρόπο μία σειρά από ενοχλητικότατα πανανθρώπινα δικαιώματα που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με αυτή τη φαντασιοπληξία.
[+] η οποία φυσικά είναι υποκειμενική και ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει τη δικιά του εντός του κρανίου του, υπό την προϋπόθεση ότι στις εξωτερικές του ενέργειες θα σέβεται ό,τι πλησιέστερο σε αντικειμενική ηθική έχουμε, δηλαδή τους Νόμους.
7.8.05
The Krikkit Wars
Ο Αμερικανικός λαός είναι ένοχος για την ατομική βόμβα. Και για πολλά άλλα πράγματα. Αυτό που μας τη σπάει πιο πολύ είναι που τολμούν να συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικά, ενώ ο στρατός τους σκορπάει τον όλεθρο κάπου στου διαόλου τη μάνα. Σκουλήκια!
Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι η ίδια συλλογιστική θεωρεί (πλαγίως) τον Ιαπωνικό λαό του 1945 αθώο σαν αγγελούδι, τη στιγμή που ο στρατός του είχε ξεχυθεί σε όλο το Δυτικό ημισφαίριο, σφάζοντας, βιάζοντας και σκλαβώνοντας μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια άτομα, κι όλα αυτά με 190% λαϊκή υποστήριξη και ηθικόν ακμαιότατον μέχρι την τελευταία στιγμή, επειδή (α) ο Χιροχίτο είναι Θεός (β) δεν υπάρχουν ξένες χώρες, μόνο υποτελείς ξένες χώρες (γ) δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, μόνο βάρβαροι (δ) ο ιαπωνικός τρόπος ζωής είναι ο καλύτερος που υπάρχει και δεν τον διακόπτουμε με τίποτα. (η αναλογία με τους Krikkit στο HGtTG είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή)
Έπρεπε να την κάνουν τη μαλακία οι Αμερικάνοι με την ατομική βόμβα; ΟΧΙ. (τουλάχιστον τη δεύτερη, γιατί από την πρώτη[+] έμαθαν πόσο φρικτό όπλο είναι που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι είχαν τρελαθεί τελείως)
Ξεκόλλησαν τα αρρωστημένα μυαλά τους οι Γιαπωνέζοι όταν τη φάγανε; ΝΑΙ. (τουλάχιστον με τη δεύτερη[&], γιατί στην πρώτη δε μάσησαν καθόλου και το ηθικό παρέμεινε ακμαιότατο που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι είχαν τρελαθεί τελείως)
Ούτε το πρώτο αθωώνει τους Γιαπωνέζους του 1910-1945 (μία από τις πιο φανατισμένες, φονικές και βάρβαρες μηχανές που έχουν εμφανιστεί ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας[*]), ούτε το δεύτερο δικαιολογεί τους Αμερικάνους.
Όλοι κακοί ήταν κακοί και όλοι οι αθώοι ήταν αθώοι. Απλώς μια ατομική βόμβα και λίγος κυνισμός είναι πιο ισχυρά από έναν Αυτοκράτορα-Θεό και μία ζωή για την Τιμή. Ψάξτε εσείς για δίκιο και άδικο. Ψάξτε για καλούς και κακούς. Νομίστε με την ψυχή σας ότι το να σκοτώνεις με στυλ είναι λιγότερο φρικτό από το να σκοτώνεις κυνικά.
[ποτέ δεν κατάλαβα την απέχθεια για τους αμερικανούς που βλέπουν τον πόλεμο σαν βίντεο γκέημ. Λες και είναι λιγότερο εγκληματικό να τον βλέπεις σαν κάτι δοξασμένο. Άντε γαμηθείτε ρε κανίβαλοι. Ο σκοπός στον πόλεμο (ο πραγματικός σκοπός) είναι να σκοτώσεις κόσμο που δε σου έχει κάνει τίποτα. Ο καθένας είναι ελεύθερος να διαλέγει πώς θα το ντύσει αυτό για να αποφύγει τις τύψεις και να εξακολουθήσει να αυτοαποκαλείται άνθρωπος]
Μου φαίνεται όλοι εσείς με το γιαλατζί αντιαμερικανισμό του 2005 δεν έχετε συνειδητοποιήσει ότι οι φανατισμένοι λαοί και τα παρανοϊκά καθεστώτα του Άξονα δεν ήταν ακριβώς το ίδιο με τα παιδάκια του Ιράκ ή τους αριστερούς της Λατινικής Αμερικής, οι οποίοι με τη σειρά τους δεν είναι ακριβώς το ίδιο με τις βολεμένες κωλάρες μας που πληκτρολογούν μαλακίες στο made in usa πληκτρολόγιό τους με το made in usa λογισμικό για να τις ποστάρουν στο hosted in usa μπλογκ τους.
Ο κόσμος είναι σκατά. Change it, or live with it.
[+] και εννοώ τη δοκιμή, όχι τη Χιροσίμα
[&] το Ναγκασάκι
[*] για ρωτήστε τους Ματζουριανούς, τους Κορεάτες, τους κατοίκους του Ειρηνικού αν οι κοπέλες της Χιροσίμα άξιζαν να γίνουν ατμός. Θα σας πουν ότι ούτε οι δικές τους κοπέλες άξιζαν να κλειστούν σε στρατόπεδα "εξυπηρέτησης" όπου τις πέρναγαν 100 γιαπωνέζοι τη μέρα, ενώ στην ηλιόλουστη Χιροσίμα η ζωή συνεχίζονταν μια χαρούλα και βέβαια με Τιμή και Στυλ.
Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι η ίδια συλλογιστική θεωρεί (πλαγίως) τον Ιαπωνικό λαό του 1945 αθώο σαν αγγελούδι, τη στιγμή που ο στρατός του είχε ξεχυθεί σε όλο το Δυτικό ημισφαίριο, σφάζοντας, βιάζοντας και σκλαβώνοντας μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια άτομα, κι όλα αυτά με 190% λαϊκή υποστήριξη και ηθικόν ακμαιότατον μέχρι την τελευταία στιγμή, επειδή (α) ο Χιροχίτο είναι Θεός (β) δεν υπάρχουν ξένες χώρες, μόνο υποτελείς ξένες χώρες (γ) δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, μόνο βάρβαροι (δ) ο ιαπωνικός τρόπος ζωής είναι ο καλύτερος που υπάρχει και δεν τον διακόπτουμε με τίποτα. (η αναλογία με τους Krikkit στο HGtTG είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή)
Έπρεπε να την κάνουν τη μαλακία οι Αμερικάνοι με την ατομική βόμβα; ΟΧΙ. (τουλάχιστον τη δεύτερη, γιατί από την πρώτη[+] έμαθαν πόσο φρικτό όπλο είναι που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι είχαν τρελαθεί τελείως)
Ξεκόλλησαν τα αρρωστημένα μυαλά τους οι Γιαπωνέζοι όταν τη φάγανε; ΝΑΙ. (τουλάχιστον με τη δεύτερη[&], γιατί στην πρώτη δε μάσησαν καθόλου και το ηθικό παρέμεινε ακμαιότατο που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι είχαν τρελαθεί τελείως)
Ούτε το πρώτο αθωώνει τους Γιαπωνέζους του 1910-1945 (μία από τις πιο φανατισμένες, φονικές και βάρβαρες μηχανές που έχουν εμφανιστεί ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας[*]), ούτε το δεύτερο δικαιολογεί τους Αμερικάνους.
Όλοι κακοί ήταν κακοί και όλοι οι αθώοι ήταν αθώοι. Απλώς μια ατομική βόμβα και λίγος κυνισμός είναι πιο ισχυρά από έναν Αυτοκράτορα-Θεό και μία ζωή για την Τιμή. Ψάξτε εσείς για δίκιο και άδικο. Ψάξτε για καλούς και κακούς. Νομίστε με την ψυχή σας ότι το να σκοτώνεις με στυλ είναι λιγότερο φρικτό από το να σκοτώνεις κυνικά.
[ποτέ δεν κατάλαβα την απέχθεια για τους αμερικανούς που βλέπουν τον πόλεμο σαν βίντεο γκέημ. Λες και είναι λιγότερο εγκληματικό να τον βλέπεις σαν κάτι δοξασμένο. Άντε γαμηθείτε ρε κανίβαλοι. Ο σκοπός στον πόλεμο (ο πραγματικός σκοπός) είναι να σκοτώσεις κόσμο που δε σου έχει κάνει τίποτα. Ο καθένας είναι ελεύθερος να διαλέγει πώς θα το ντύσει αυτό για να αποφύγει τις τύψεις και να εξακολουθήσει να αυτοαποκαλείται άνθρωπος]
Μου φαίνεται όλοι εσείς με το γιαλατζί αντιαμερικανισμό του 2005 δεν έχετε συνειδητοποιήσει ότι οι φανατισμένοι λαοί και τα παρανοϊκά καθεστώτα του Άξονα δεν ήταν ακριβώς το ίδιο με τα παιδάκια του Ιράκ ή τους αριστερούς της Λατινικής Αμερικής, οι οποίοι με τη σειρά τους δεν είναι ακριβώς το ίδιο με τις βολεμένες κωλάρες μας που πληκτρολογούν μαλακίες στο made in usa πληκτρολόγιό τους με το made in usa λογισμικό για να τις ποστάρουν στο hosted in usa μπλογκ τους.
Ο κόσμος είναι σκατά. Change it, or live with it.
[+] και εννοώ τη δοκιμή, όχι τη Χιροσίμα
[&] το Ναγκασάκι
[*] για ρωτήστε τους Ματζουριανούς, τους Κορεάτες, τους κατοίκους του Ειρηνικού αν οι κοπέλες της Χιροσίμα άξιζαν να γίνουν ατμός. Θα σας πουν ότι ούτε οι δικές τους κοπέλες άξιζαν να κλειστούν σε στρατόπεδα "εξυπηρέτησης" όπου τις πέρναγαν 100 γιαπωνέζοι τη μέρα, ενώ στην ηλιόλουστη Χιροσίμα η ζωή συνεχίζονταν μια χαρούλα και βέβαια με Τιμή και Στυλ.
6.8.05
windows vs unix
Τα πάντα καταλήγουν στο εξής:
Παράδειγμα:
WindowsXP: Μετά από 2 ώρες μουσικής, ως νυσταλέο ζουζουνίδιο, πατάω το διακόπτη του laptop, που σημαίνει stand by. Φεύγω. Κοιμάμαι 10 ώρες. Επιστρέφω. Και βρίσκω το laptop ανοιχτό. Το ανεμιστηράκι του έχει φυσικά τρελαθεί. Γιατί;
Γιατί η διαδικασία του stand by διεκόπη, προκειμένου ο Media Player 10 να με ενημερώσει ότι "αν ο υπολογιστής μπει σε stand by, ίσως (!) σταματήσει να παίζει η μουσική και ενδέχεται να χρειαστεί να ξαναπατήσω το play όταν ξανανοίξει ο υπολογιστής, αν τουλάχιστον θέλω να ακούσω πάλι μουσική. Είμαι βέβαιος λοιπόν ότι θέλω να προβώ σε ένα τόσο αποφασιστικό βήμα όσο το stand by; (OK-Cancel)".
Θέλω να βρω την άγνωστη μεγαλοφυΐα που ΑΝΤΕΛΗΘΦΗ τον τεράστιο κίνδυνο που απειλεί όποιον πάει να σβήσει τον υπολογιστή του. Ότι δηλαδή υπάρχει πιθανότητα μια τόσο αθώα και φαινομενικά άσχετη ενέργεια να προκαλέσει διακοπή της μουσικής. Πιθανότητα, έτσι; Ποτέ δεν ξέρεις! Ένας σβηστός υπολογιστής μπορεί και να παίξει μουσική. Γενικά όταν ο υπολογιστής είναι σβηστός, ένας Θεός ξέρει τι μπορεί να κάνει! Εγώ πού να τα σκεφτώ όλα αυτά, σαν ηλίθιος με αυτοκαταστροφικές τάσεις που είμαι; ΩΙΜΕ! Πού πήγαινα ξυπόλυτος στ' αγκάθια; Θέλω να βρω το Σωτήρα μου και να του γλύψω ταπεινά τις πατούσες.
SuSE 6.3 (my early days):
$> su ("κάνε με διαχειριστή") [enter]
Password: τικ τικ τικ τικ τικ τικ τικ [enter]
root@pitsirikos:/home/dkamen/$> cd / ("πήγαινέ με στη ρίζα του συστήματος αρχείων")[enter]
root@pitsirikos:/$> rm -rf * ("σβήσε ΤΑ ΠΑΝΤΑ χωρίς ερωτήσεις") [enter]
(...διάφορα warnings, κυρίως όταν πάει να σβήσει πράγματα στο /proc που δεν είναι αρχεία αλλά δομές του λειτουργικού παρουσιαζόμενες σαν αρχεία...)
root@pitsirikos:/$>
(τα 'σβησε! ΤΑ 'ΣΒΗΣΕ! ΟΧΙ ΡΕ ΓΜΤ, ΟΝΤΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ! ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ ΤΟ RAM!!!!!)
root@pitsirikos:/$> halt ("κλείσε") [Enter]
bash: halt: command not found
root@pitsirikos:/$> (περιμένει εντολή αλλά δε μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα με ένα δίσκο λευκό σαν το χιόνι. Εκτός από το να τραβήξεις την πρίζα, να ξαναεγκαταστήσεις το SuSE και άλλη φορά να μην κάνεις μαλακίες)
Νομίζω ότι πολύ δύσκολα συνοψίζεται καλύτερα το χάος φιλοσοφίας ανάμεσα στα δύο συστήματα. Τα Windows στηρίζονται στο ιδεολόγημα ότι ο υπολογιστής πρέπει να είναι πιο έξυπνος από εσένα (το χρήστη). Μέγα λάθος. Η τεχνητή νοημοσύνη πρέπει να προχωρήσει τουλάχιστον άλλα 10 χρόνια ώστε οι υπολογιστές να γίνουν οριακά πιο έξυπνοι ακόμα και από έναν αρχάριο χρήστη Windows. Το Unix στηρίζεται στην εμπειρική διαπίστωση ότι ο υπολογιστής, μολονότι πανίσχυρος, είναι ταυτόχρονα παντελώς ηλίθιος και καλά θα κάνεις να γίνεις το μυαλό της υπόθεσης αν θες να γίνει σοβαρή δουλειά.
[*] ολ τρέηντμαρκς αρ δε πρόπερτιζ οφ δέιρ ρισπέκτιβ όουνερς. Δις ντόκιουμεντ ντας νοτ ιντέντ του βαϊολέητ ένι ιντελέκτσουαλ πρόπερτι (άι-πι) ράιτς γουατ-σοου-έβερ. Θενκ γιου.
- Η κεντρική φιλοσοφία των Windows (από τις μέρες του MS-DOS) είναι ότι ο χρήστης είναι ένας επικίνδυνος ηλίθιος.
- Η κεντρική φιλοσοφία του Unix είναι ότι ο χρήστης ξέρει τι κάνει.
Παράδειγμα:
WindowsXP: Μετά από 2 ώρες μουσικής, ως νυσταλέο ζουζουνίδιο, πατάω το διακόπτη του laptop, που σημαίνει stand by. Φεύγω. Κοιμάμαι 10 ώρες. Επιστρέφω. Και βρίσκω το laptop ανοιχτό. Το ανεμιστηράκι του έχει φυσικά τρελαθεί. Γιατί;
Γιατί η διαδικασία του stand by διεκόπη, προκειμένου ο Media Player 10 να με ενημερώσει ότι "αν ο υπολογιστής μπει σε stand by, ίσως (!) σταματήσει να παίζει η μουσική και ενδέχεται να χρειαστεί να ξαναπατήσω το play όταν ξανανοίξει ο υπολογιστής, αν τουλάχιστον θέλω να ακούσω πάλι μουσική. Είμαι βέβαιος λοιπόν ότι θέλω να προβώ σε ένα τόσο αποφασιστικό βήμα όσο το stand by; (OK-Cancel)".
Θέλω να βρω την άγνωστη μεγαλοφυΐα που ΑΝΤΕΛΗΘΦΗ τον τεράστιο κίνδυνο που απειλεί όποιον πάει να σβήσει τον υπολογιστή του. Ότι δηλαδή υπάρχει πιθανότητα μια τόσο αθώα και φαινομενικά άσχετη ενέργεια να προκαλέσει διακοπή της μουσικής. Πιθανότητα, έτσι; Ποτέ δεν ξέρεις! Ένας σβηστός υπολογιστής μπορεί και να παίξει μουσική. Γενικά όταν ο υπολογιστής είναι σβηστός, ένας Θεός ξέρει τι μπορεί να κάνει! Εγώ πού να τα σκεφτώ όλα αυτά, σαν ηλίθιος με αυτοκαταστροφικές τάσεις που είμαι; ΩΙΜΕ! Πού πήγαινα ξυπόλυτος στ' αγκάθια; Θέλω να βρω το Σωτήρα μου και να του γλύψω ταπεινά τις πατούσες.
SuSE 6.3 (my early days):
$> su ("κάνε με διαχειριστή") [enter]
Password: τικ τικ τικ τικ τικ τικ τικ [enter]
root@pitsirikos:/home/dkamen/$> cd / ("πήγαινέ με στη ρίζα του συστήματος αρχείων")[enter]
root@pitsirikos:/$> rm -rf * ("σβήσε ΤΑ ΠΑΝΤΑ χωρίς ερωτήσεις") [enter]
(...διάφορα warnings, κυρίως όταν πάει να σβήσει πράγματα στο /proc που δεν είναι αρχεία αλλά δομές του λειτουργικού παρουσιαζόμενες σαν αρχεία...)
root@pitsirikos:/$>
(τα 'σβησε! ΤΑ 'ΣΒΗΣΕ! ΟΧΙ ΡΕ ΓΜΤ, ΟΝΤΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ! ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ ΤΟ RAM!!!!!)
root@pitsirikos:/$> halt ("κλείσε") [Enter]
bash: halt: command not found
root@pitsirikos:/$> (περιμένει εντολή αλλά δε μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα με ένα δίσκο λευκό σαν το χιόνι. Εκτός από το να τραβήξεις την πρίζα, να ξαναεγκαταστήσεις το SuSE και άλλη φορά να μην κάνεις μαλακίες)
Νομίζω ότι πολύ δύσκολα συνοψίζεται καλύτερα το χάος φιλοσοφίας ανάμεσα στα δύο συστήματα. Τα Windows στηρίζονται στο ιδεολόγημα ότι ο υπολογιστής πρέπει να είναι πιο έξυπνος από εσένα (το χρήστη). Μέγα λάθος. Η τεχνητή νοημοσύνη πρέπει να προχωρήσει τουλάχιστον άλλα 10 χρόνια ώστε οι υπολογιστές να γίνουν οριακά πιο έξυπνοι ακόμα και από έναν αρχάριο χρήστη Windows. Το Unix στηρίζεται στην εμπειρική διαπίστωση ότι ο υπολογιστής, μολονότι πανίσχυρος, είναι ταυτόχρονα παντελώς ηλίθιος και καλά θα κάνεις να γίνεις το μυαλό της υπόθεσης αν θες να γίνει σοβαρή δουλειά.
[*] ολ τρέηντμαρκς αρ δε πρόπερτιζ οφ δέιρ ρισπέκτιβ όουνερς. Δις ντόκιουμεντ ντας νοτ ιντέντ του βαϊολέητ ένι ιντελέκτσουαλ πρόπερτι (άι-πι) ράιτς γουατ-σοου-έβερ. Θενκ γιου.
5.8.05
Η ιδιαιτερότητα της ελληνικής γλώσσας (cont.)
Για να δούμε λοιπόν τι μας επιτρέπει να θεωρούμε πως η Νέα Ελληνική έχει περισσότερη σχέση με την Αρχαία απ' ό,τι τα μοντέρνα αγγλικά με την Old English ή τα ιταλικά με τα λατινικά. Αντιγράφω:
Ο ίδιος λαός, οι Έλληνες, στον ίδιο γεωγραφικό χώρο, χωρίς διακοπή 40 αιώνες τώρα μιλάει και γράφει -με την ίδια γραφή (από τον 8ο αιώνα π.Χ.) και την ίδια ορθογραφία (από τον 4ο αι. π.Χ.)- την ίδια γλώσσα, την Ελληνική.
Αυτό, αν το καλοσκεφτείτε, κάνει λίγο σε κυκλικό επιχείρημα: η Ελληνική είναι η ίδια γλώσσα εδώ και 40 αιώνες επειδή η Ελληνική είναι η ίδια γλώσσα εδώ και 40 αιώνες. Το "ίδια γλώσσα" το στηρίζουμε στο ότι τη μιλάει ο ίδιος λαός. Stands to reason: "έχουμε" εθνική γλώσσα τα ελληνικά εδώ και 40 αιώνες, οπότε αφού εμείς είμαστε το ίδιο έθνος, πρόκειται για την ίδια γλώσσα. Τι μπορεί να αντιτάξει κανείς σε αυτό;
Απ' ό,τι φαίνεται, πάρα πολλά. Πρώτα απ' όλα, ελληνικό έθνος, εθνική γλώσσα και λοιπά παπαριλίκια υπάρχουν εδώ και 3 αιώνες μάξιμουμ. Συμβατικά και με πάάάάρα πολύ χαλαρή αντιμετώπιση μπορούμε όντως να "τραβήξουμε" (ή μάλλον "ξεχειλώσουμε") τις έννοιες μέχρι τον 20ο π.Χ. αιώνα, αλλά ακόμα κι έτσι θα δυσκολευόμασταν να βρούμε μία "εθνική επίσημη γλώσσα" πριν τον 4ο π.Χ. αιώνα (με το Φίλιππο το Β' που καθιέρωσε την Αττική διάλεκτο). Η διαλεκτική διαφοροποίηση στην αρχαιότητα μέχρι τότε έφτασε στα ακραία όρια της αλληλοκατανόησης (και στην πραγματικότητα η φυσική ή τεχνητή διαλεκτική διαφοροποίηση στην ιστορία της ελληνικής έχει οδηγήσει σε 4 γλώσσες-απογόνους: δημοτική, καθαρεύουσα, τσακωνική, ποντιακή αλλά αυτό κάνουμε όλοι πως δεν το βλέπουμε γιατί μας χαλάει το ενιαίο της υπόθεσης άσε που είναι αυξημένος ο κίνδυνος να πεταχτεί κανένας Πόντιος ή κανένας Τσάκωνας και να λέει "δηλαδή εγώ δεν είμαι Έλληνας;" και προκαταβολικά απαντάω "ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΡΕ ΚΟΛΛΗΜΕΝΕ, ΞΕΚΟΛΛΑ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΙ ΓΡΑΦΩ ΓΤΦΜΓ!").
Η εθνική διαφοροποίηση (αν θέλουμε μαζί με τα εθνοτικά στοιχεία να συμπεριλαμβάνουμε και τα πολιτικά, πράγμα που πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε ντε και καλά να μιλάμε για έθνη με τη σημερινή έννοια) είχε προχωρήσει ακόμα πιο πέρα: είπαμε, οι τύποι σφάζονταν όλην την ώρα και κανείς δεν είπε τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες ανθέλληνες όταν πούλησαν κανονικότατα τις πόλεις της Μ. Ασίας στους Πέρσες.
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΥΤΕΗΓΡΑΦΗΕΙΝΑΙΑΚΡΙΒ
ΣΕΝΩΙΑ04ΣΥΟΙΑΤΥΕΛΕΤΣΥΟΤΑΙΔΙΗΣΩ
και βέβαια το ότι χρησιμοποιούμε ακόμη την Ευκλείδια ορθογραφία οφείλεται περισσότερο σε αττικιστικά κολλήματα (που ξεκίνησαν ΠΑΡΑ πολύ νωρίς). Άσε που η ιστορική ορθογραφία δεν είναι μονοπώλιο της ελληνικής γραφής (τι να πούνε δηλαδή οι Εγγλέζοι) και σε κάθε περίπτωση η γραφή είναι εξωγλωσσικός παράγοντας.
Τέλος, αν ψάχνετε για γλώσσες που να μιλιούνται από τον ίδιο λαό στον ίδιο γεωγραφικό χώρο εδώ και 4000 χρόνια, ακόμα και στην Ευρωπαϊκή ήπειρο υπάρχουν τα λιθουανικά, τα φινλανδικά και τα βάσκικα οπότε σιγά το σπάνιον πτηνόν. Μη σας πω ότι η Ελληνική όπως τη μιλάμε τώρα διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο εκτός ελληνικού χώρου (στην αλεξανδρινή Εγγύς Ανατολή, στη βυζαντινή Μ. Ασία), στον οποίο ελληνικό χώρο μέχρι το 1830 η αρβανίτικη, η τουρκική, η σλαβική και διάφορες λατινογενείς διάλεκτοι έκαναν πάρτι.
Μετά βέβαια γίνεται η διευκρίνιση:
Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι η γλώσσα του Ξενοφώντος ή του Πλάτωνος ή του Πλουτάρχου είναι φωνολογικά, γραμματικά και λεξιλογικά ίδια και απαράλλακτη η γλώσσα που μιλάμε και γράφουμε στα τέλη του 20ου αιώνα. Μεταβολές στην προφορά, στη γραμματοσυντακτική δομή και στο λεξιλόγιο της Ελληνικής πραγματοποιήθηκαν πολλές. Ωστόσο, ούτε η δομική φυσιογνωμία της Ελληνικής ούτε το λεξιλόγιό της αλλοιώθηκαν τόσο πολύ, ώστε να μη γίνεται αντιληπτό ότι πρόκειται για την ίδια γλώσσα.
ΟΚ: "δεν μοιάζουν δα και σαν δύο σταγόνες νερό, αλλά δεν απέχουν και πολύ". Θα κάνουμε δύο πειραματάκια τώρα. Θα ακούσετε αυτό (RealAudio) και θα μου πείτε ειλικρινά αν πάει το μυαλό σας πως πρόκειται για την ίδια γλώσσα με αυτήν που μιλάτε. Ή, ακόμα καλύτερα, βάλτε το να παίξει σε κάποιο γνωστό σας και ρωτήστε τον τι γλώσσα νομίζει ότι είναι (θα με ενδιέφερε να ακούσω απόψεις). Αν μπορεί να δώσει και μία καλή περίληψη του νοήματος, τότε τι να πω, κάνω λάθος. Και μην αρχίσετε τα "αποκλείεται να μίλαγαν έτσι" και "αυτά είναι φραγκολεβαντίνικα, όχι ελληνικά", ή μάλλον αν τα αρχίσετε σκεφτείτε ότι αυτό μάλλον ενισχύει το point μου: η αρχαία, στο πλήρες της μεγαλείο, είναι μια γλώσσα που κανένας απολύτως σύγχρονος Έλληνας δε θα αναγνώριζε για δικιά του αν δεν του είχαν πιπιλίσει τον εγκέφαλο με ένα σωρό κοτσάνες.
Το δεύτερο πειραματάκι, είναι ίδιο με το πρώτο, αλλά με κείμενο:
pantakhee oon moi deela esti hoti emanee megaloos ho kambuesees.
(sas enohli i fonitiki apoδosi me to latiniko alfavito esthaneste oti "klevo"; Ke eδo yati katalavenete ti lei;)
Φυσικά, οι δομικές ομοιότητες είναι αρκετές. Ας πούμε τόσο η νέα όσο και οι παλιότερες μορφές της ελληνικής, έχουν πτώσεις, εγκλίσεις, άρθρα κλπ. Αυτό που έχει αλλάξει κατά κύριο λόγο, όπως επισημαίνει και ο Γ.Μπ., είναι ο τρόπος δήλωσης. Δηλαδή, και στον Όμηρο και σήμερα υπάρχει π.χ. Γενική πτώση των ονομάτων σε -ος (π.χ. Πρίαμος). "Απλώς" στον Όμηρο δηλώνεται με -ιο (Πριάμιο) ενώ σήμερα με -ου (Πριάμου). Έτσι λοιπόν, συμπεραίνουμε θριαμβευτικά, ίδια δομή, διαφορετικό περιτύλιγμα, big deal για το περιτύλιγμα, μιλάμε την ίδια γλώσσα με τον Όμηρο.
Το κακό με αυτού του είδους τη συλλογιστική είναι ότι δε φράσεται προς τα πίσω. Ας πούμε θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος ότι υπάρχει Αιτιατική και στην πρωτοινδοευρωπαϊκή (-um), η οποία εξακολουθεί να δηλώνεται στην ελληνική με -ον (jugum-ζυγόν). Σημαίνει αυτό ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα με τους νεολιθικούς κατοίκους της δυτικής Ευρασίας; Και το πραγματικά κακό με αυτού του είδους τη συλλογιστική είναι ότι δε φράσεται προς τα μπροστά. Οι Σάξωνες π.χ. διατήρησαν κι αυτοί τον ΙΕ τύπο της αιτιατικής (και ακόμα και σήμερα υπάρχει ένα ίχνος του στην αγγλική λέξη "whom"). Σημαίνει ίσως αυτό ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα με τους Σάξωνες; Σημαίνει ίσως ότι όλες οι ΙΕ γλώσσες είναι η ίδια γλώσσα; Για βάλτε έναν τρίχρονο να συνενοηθεί με Σουηδούς! Προφανώς πρέπει να μπει κάποιο όριο στη συλλογιστική και αυτό το όριο είναι το εθνικό/φυλετικό/πατριωτικό. Πολύ ωραία. Αν ήταν και επιστημονικό ακόμα καλύτερα, αλλά δυστυχώς τυγχάνει ιδεολογικό μέχρι αηδίας...
Δεύτερον, οι δομικές διαφορές είναι και υπαρκτές και σημαντικότατες. Για παράδειγμα σε σχέση με τη Μυκηναϊκή εποχή είμαστε -3 πτώσεις. Ο μέλλοντας σχηματίζεται περιφραστικά, όπως και η υποτακτική. Απαρέμφατο δεν υπάρχει πια. Τα κύρια ονόματα παίρνουν άρθρο (αυτό είναι πολύ σημαντική διαφορά: αν πω "Τάσος είναι καλός άνθρωπος" δεν υπάρχει ούτε ένας ομιλητής της νέας ελληνικής που δε θα με θεωρήσει αυτομάτως ξένο, κι όμως αυτή ήταν η σωστή σύνταξη μέχρι την ελληνιστική εποχή[*]). Η μέση φωνή έχει εξαφανιστεί. Η νέα ελληνική δεν κάνει καμία απολύτως διάκριση μεταξύ μακρών και βραχέων (οι Έλληνες δυσκολεύονται να κάνουν αυτήν τη διάκριση ακόμα και στις ξένες γλώσσες). Με ελάχιστες εξαιρέσεις (κυρίως δάνεια και απομεινάρια), μπορείς να καταλάβεις το γένος ενός ουσιαστικού από την κατάληξή του: -ος (αρσ.), -η/-α(θηλ.), -ο/-ι (ουδ.). Αυτές είναι όλες πολύ σημαντικές δομικές διαφορές. Το ότι έχουν προκύψει με μικρά ανεπαίσθητα βήματα κατά το χρονικό φάσμα 100 γενεών που η καθεμία καταλάβαινε την προηγούμενη, δε μου λέει απολύτως τίποτα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τα hindi σε σχέση με τα αρχαία ινδικά, για τα αγγλικά σε σχέση με τα old english, για οποιαδήποτε "γλώσσα" υπό διαχρονική θεώρηση.
Πάμε παρακάτω:
Στην Ελληνική, λέξεις όπως ουρανός, θάλασσα, γη, γλώσσα, παιδεία, ελευθερία, αδελφός, φίλος, αγαπώ, βλέπω, επιθυμώ, καλός, κακός, επειδή, όταν, εάν, εγώ, συ[...] δεν είναι ούτε αρχαίες, ούτε βυζαντινές, ούτε νέες. Τις χρησιμοποιούν οι Έλληνες (με την ίδια ή και με διαφορετική σημασία, με τον ίδιο ή και παρηλλαγμένο τύπο) πολλούς αιώνες τώρα, σε μια χρήση που πολύ εύστοχα χαρακτηρίζεται ως διαχρονική.
Ωραία: το βασικό λεξιλόγιο δεν αλλάζει εύκολα και έχουμε λίγο μεγαλούτσικο βασικό λεξιλόγιο. ΚΑΙ; Βρείτε μου μία γλώσσα στην οποία να μην ισχύει αυτό, ειδικά αν είμαστε ικανοποιητικά χαλαροί ως προς το τι συνιστά διαχρονική χρήση (γι' αυτό και τόνισα το "με την ίδια ή και με διαφορετική σημασία, με τον ίδιο ή και παρηλλαγμένο τύπο"). Για την ακρίβεια ισχύει για όλες τις γλώσσες, ακόμα και για αυτό το τέρας γλωσσικής κατάντιας (σε σχέση με τη δικιά μας την Υπεργαμάτη Γλώσσα καρακαταεννοείται) που λέγεται αγγλικά: 95% του βασικού λεξιλογίου προέρχεται από την Old English (1000 χρόνια πριν) και 90% του βασικού λεξιλογίου προέρχεται απ' ευθείας από την πρωτοινδοευρωπαϊκή (5000 χρόνια πριν).
Την εξύμνηση των προσπαθειών καθαρμού της γλώσσας και επιστροφής στις ρίζες την αφήνω παντελώς ασχολίαστη. Θα περιοριστώ να πω ότι αν ήταν τόσο ενιαία η γλώσσα, τι σκατά τον θέλαμε τον καθαρισμό και να παρατηρήσω ότι πολύ θα ήθελα σε κάποιο λεξικό του 2998 να διαβάζω για το σπέσιαλ χαρακτηριστικό των greeklish, που πέρα από τη φυσική τους συμπάθεια προς τα αγγλικά δέχθηκαν και τεράστιες "τονωτικές ενέσεις" επαφής με τα USAn χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες των ελλήνων μπίζνεσμεν.
Τελικά δε μπορώ να καταλάβω τι προσπαθεί να αποδείξει αυτό το κείμενο. Ότι επειδή διαχρονικά η δομική ομοιότητα νέας και αρχαίας είναι αρκετά προφανής για έναν γλωσσολόγο, πρόκειται για την ίδια γλώσσα[+]; Ότι επειδή η Ελληνική είναι λίγο πιο συντηρητική από άλλες γλώσσες (σίγουρα λιγότερο απ' ό,τι παρουσιάζεται) μπορούμε να μιλάμε για ενιαία γλώσσα σε διάστημα 40 αιώνων; Ότι επειδή η Ελληνική δεν "έσπασε" σε άλλες γλώσσες (που έσπασε, αλλά έχουμε μέχρι στιγμής κάνει τα πάντα για να το "ξεχάσουμε") αυτό αυτομάτως την κάνει ενιαία γλώσσα; Πολύ εκτός θέματος τα βρίσκω όλα αυτά. Ενιαία είναι η γλώσσα που όλοι οι ομιλητές της αλληλοκατανοούνται χωρίς προσπάθεια και προφανώς υφίσταται μόνο συγχρονικά (και διαχρονικά για όχι περισσότερο από 3-4 γενιές). Αν έχει μία ιδιαιτερότητα η Ελληνική γλώσσα, αυτή δεν είναι να κόβει βολτούλες ανάμεσα σε επίπεδα περιγραφής χωρίς να προκαλούνται λογικά σφάλματα. Αν έχει μία ιδιαιτερότητα η Ελληνική γλώσσα, αυτή είναι ότι στην τρισχιλιετή ιστορία της κάθε άλλο παρά της έλειπαν οι διάφοροι ιδιαιτερολάγνοι (sic). Τελεία και παύλα.
Ακούω γνώμες, αν και ελπίζω να είστε όλοι σε καμία παραλία και να μη δίνετε πεντάρα αν ζω ή πεθαίνω.
[*] και νομίζω μόνο στην ελληνική από όλες τις ΙΕ γλώσσες έχει συμβεί αυτή η μεταβολή.
[+] ίσως τότε, επειδή η δομική ομοιότητα μεταξύ ανθρώπου και χιμπατζή είναι προφανής για ένα βιολόγο (98% κοινό DNA, τρομερά παρόμοιος φαινότυπος), πρόκειται για το ίδιο είδος;
Ο ίδιος λαός, οι Έλληνες, στον ίδιο γεωγραφικό χώρο, χωρίς διακοπή 40 αιώνες τώρα μιλάει και γράφει -με την ίδια γραφή (από τον 8ο αιώνα π.Χ.) και την ίδια ορθογραφία (από τον 4ο αι. π.Χ.)- την ίδια γλώσσα, την Ελληνική.
Αυτό, αν το καλοσκεφτείτε, κάνει λίγο σε κυκλικό επιχείρημα: η Ελληνική είναι η ίδια γλώσσα εδώ και 40 αιώνες επειδή η Ελληνική είναι η ίδια γλώσσα εδώ και 40 αιώνες. Το "ίδια γλώσσα" το στηρίζουμε στο ότι τη μιλάει ο ίδιος λαός. Stands to reason: "έχουμε" εθνική γλώσσα τα ελληνικά εδώ και 40 αιώνες, οπότε αφού εμείς είμαστε το ίδιο έθνος, πρόκειται για την ίδια γλώσσα. Τι μπορεί να αντιτάξει κανείς σε αυτό;
Απ' ό,τι φαίνεται, πάρα πολλά. Πρώτα απ' όλα, ελληνικό έθνος, εθνική γλώσσα και λοιπά παπαριλίκια υπάρχουν εδώ και 3 αιώνες μάξιμουμ. Συμβατικά και με πάάάάρα πολύ χαλαρή αντιμετώπιση μπορούμε όντως να "τραβήξουμε" (ή μάλλον "ξεχειλώσουμε") τις έννοιες μέχρι τον 20ο π.Χ. αιώνα, αλλά ακόμα κι έτσι θα δυσκολευόμασταν να βρούμε μία "εθνική επίσημη γλώσσα" πριν τον 4ο π.Χ. αιώνα (με το Φίλιππο το Β' που καθιέρωσε την Αττική διάλεκτο). Η διαλεκτική διαφοροποίηση στην αρχαιότητα μέχρι τότε έφτασε στα ακραία όρια της αλληλοκατανόησης (και στην πραγματικότητα η φυσική ή τεχνητή διαλεκτική διαφοροποίηση στην ιστορία της ελληνικής έχει οδηγήσει σε 4 γλώσσες-απογόνους: δημοτική, καθαρεύουσα, τσακωνική, ποντιακή αλλά αυτό κάνουμε όλοι πως δεν το βλέπουμε γιατί μας χαλάει το ενιαίο της υπόθεσης άσε που είναι αυξημένος ο κίνδυνος να πεταχτεί κανένας Πόντιος ή κανένας Τσάκωνας και να λέει "δηλαδή εγώ δεν είμαι Έλληνας;" και προκαταβολικά απαντάω "ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΡΕ ΚΟΛΛΗΜΕΝΕ, ΞΕΚΟΛΛΑ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΙ ΓΡΑΦΩ ΓΤΦΜΓ!").
Η εθνική διαφοροποίηση (αν θέλουμε μαζί με τα εθνοτικά στοιχεία να συμπεριλαμβάνουμε και τα πολιτικά, πράγμα που πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε ντε και καλά να μιλάμε για έθνη με τη σημερινή έννοια) είχε προχωρήσει ακόμα πιο πέρα: είπαμε, οι τύποι σφάζονταν όλην την ώρα και κανείς δεν είπε τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες ανθέλληνες όταν πούλησαν κανονικότατα τις πόλεις της Μ. Ασίας στους Πέρσες.
ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΥΤΕΗΓΡΑΦΗΕΙΝΑΙΑΚΡΙΒ
ΣΕΝΩΙΑ04ΣΥΟΙΑΤΥΕΛΕΤΣΥΟΤΑΙΔΙΗΣΩ
και βέβαια το ότι χρησιμοποιούμε ακόμη την Ευκλείδια ορθογραφία οφείλεται περισσότερο σε αττικιστικά κολλήματα (που ξεκίνησαν ΠΑΡΑ πολύ νωρίς). Άσε που η ιστορική ορθογραφία δεν είναι μονοπώλιο της ελληνικής γραφής (τι να πούνε δηλαδή οι Εγγλέζοι) και σε κάθε περίπτωση η γραφή είναι εξωγλωσσικός παράγοντας.
Τέλος, αν ψάχνετε για γλώσσες που να μιλιούνται από τον ίδιο λαό στον ίδιο γεωγραφικό χώρο εδώ και 4000 χρόνια, ακόμα και στην Ευρωπαϊκή ήπειρο υπάρχουν τα λιθουανικά, τα φινλανδικά και τα βάσκικα οπότε σιγά το σπάνιον πτηνόν. Μη σας πω ότι η Ελληνική όπως τη μιλάμε τώρα διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο εκτός ελληνικού χώρου (στην αλεξανδρινή Εγγύς Ανατολή, στη βυζαντινή Μ. Ασία), στον οποίο ελληνικό χώρο μέχρι το 1830 η αρβανίτικη, η τουρκική, η σλαβική και διάφορες λατινογενείς διάλεκτοι έκαναν πάρτι.
Μετά βέβαια γίνεται η διευκρίνιση:
Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι η γλώσσα του Ξενοφώντος ή του Πλάτωνος ή του Πλουτάρχου είναι φωνολογικά, γραμματικά και λεξιλογικά ίδια και απαράλλακτη η γλώσσα που μιλάμε και γράφουμε στα τέλη του 20ου αιώνα. Μεταβολές στην προφορά, στη γραμματοσυντακτική δομή και στο λεξιλόγιο της Ελληνικής πραγματοποιήθηκαν πολλές. Ωστόσο, ούτε η δομική φυσιογνωμία της Ελληνικής ούτε το λεξιλόγιό της αλλοιώθηκαν τόσο πολύ, ώστε να μη γίνεται αντιληπτό ότι πρόκειται για την ίδια γλώσσα.
ΟΚ: "δεν μοιάζουν δα και σαν δύο σταγόνες νερό, αλλά δεν απέχουν και πολύ". Θα κάνουμε δύο πειραματάκια τώρα. Θα ακούσετε αυτό (RealAudio) και θα μου πείτε ειλικρινά αν πάει το μυαλό σας πως πρόκειται για την ίδια γλώσσα με αυτήν που μιλάτε. Ή, ακόμα καλύτερα, βάλτε το να παίξει σε κάποιο γνωστό σας και ρωτήστε τον τι γλώσσα νομίζει ότι είναι (θα με ενδιέφερε να ακούσω απόψεις). Αν μπορεί να δώσει και μία καλή περίληψη του νοήματος, τότε τι να πω, κάνω λάθος. Και μην αρχίσετε τα "αποκλείεται να μίλαγαν έτσι" και "αυτά είναι φραγκολεβαντίνικα, όχι ελληνικά", ή μάλλον αν τα αρχίσετε σκεφτείτε ότι αυτό μάλλον ενισχύει το point μου: η αρχαία, στο πλήρες της μεγαλείο, είναι μια γλώσσα που κανένας απολύτως σύγχρονος Έλληνας δε θα αναγνώριζε για δικιά του αν δεν του είχαν πιπιλίσει τον εγκέφαλο με ένα σωρό κοτσάνες.
Το δεύτερο πειραματάκι, είναι ίδιο με το πρώτο, αλλά με κείμενο:
pantakhee oon moi deela esti hoti emanee megaloos ho kambuesees.
(sas enohli i fonitiki apoδosi me to latiniko alfavito esthaneste oti "klevo"; Ke eδo yati katalavenete ti lei;)
Φυσικά, οι δομικές ομοιότητες είναι αρκετές. Ας πούμε τόσο η νέα όσο και οι παλιότερες μορφές της ελληνικής, έχουν πτώσεις, εγκλίσεις, άρθρα κλπ. Αυτό που έχει αλλάξει κατά κύριο λόγο, όπως επισημαίνει και ο Γ.Μπ., είναι ο τρόπος δήλωσης. Δηλαδή, και στον Όμηρο και σήμερα υπάρχει π.χ. Γενική πτώση των ονομάτων σε -ος (π.χ. Πρίαμος). "Απλώς" στον Όμηρο δηλώνεται με -ιο (Πριάμιο) ενώ σήμερα με -ου (Πριάμου). Έτσι λοιπόν, συμπεραίνουμε θριαμβευτικά, ίδια δομή, διαφορετικό περιτύλιγμα, big deal για το περιτύλιγμα, μιλάμε την ίδια γλώσσα με τον Όμηρο.
Το κακό με αυτού του είδους τη συλλογιστική είναι ότι δε φράσεται προς τα πίσω. Ας πούμε θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος ότι υπάρχει Αιτιατική και στην πρωτοινδοευρωπαϊκή (-um), η οποία εξακολουθεί να δηλώνεται στην ελληνική με -ον (jugum-ζυγόν). Σημαίνει αυτό ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα με τους νεολιθικούς κατοίκους της δυτικής Ευρασίας; Και το πραγματικά κακό με αυτού του είδους τη συλλογιστική είναι ότι δε φράσεται προς τα μπροστά. Οι Σάξωνες π.χ. διατήρησαν κι αυτοί τον ΙΕ τύπο της αιτιατικής (και ακόμα και σήμερα υπάρχει ένα ίχνος του στην αγγλική λέξη "whom"). Σημαίνει ίσως αυτό ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα με τους Σάξωνες; Σημαίνει ίσως ότι όλες οι ΙΕ γλώσσες είναι η ίδια γλώσσα; Για βάλτε έναν τρίχρονο να συνενοηθεί με Σουηδούς! Προφανώς πρέπει να μπει κάποιο όριο στη συλλογιστική και αυτό το όριο είναι το εθνικό/φυλετικό/πατριωτικό. Πολύ ωραία. Αν ήταν και επιστημονικό ακόμα καλύτερα, αλλά δυστυχώς τυγχάνει ιδεολογικό μέχρι αηδίας...
Δεύτερον, οι δομικές διαφορές είναι και υπαρκτές και σημαντικότατες. Για παράδειγμα σε σχέση με τη Μυκηναϊκή εποχή είμαστε -3 πτώσεις. Ο μέλλοντας σχηματίζεται περιφραστικά, όπως και η υποτακτική. Απαρέμφατο δεν υπάρχει πια. Τα κύρια ονόματα παίρνουν άρθρο (αυτό είναι πολύ σημαντική διαφορά: αν πω "Τάσος είναι καλός άνθρωπος" δεν υπάρχει ούτε ένας ομιλητής της νέας ελληνικής που δε θα με θεωρήσει αυτομάτως ξένο, κι όμως αυτή ήταν η σωστή σύνταξη μέχρι την ελληνιστική εποχή[*]). Η μέση φωνή έχει εξαφανιστεί. Η νέα ελληνική δεν κάνει καμία απολύτως διάκριση μεταξύ μακρών και βραχέων (οι Έλληνες δυσκολεύονται να κάνουν αυτήν τη διάκριση ακόμα και στις ξένες γλώσσες). Με ελάχιστες εξαιρέσεις (κυρίως δάνεια και απομεινάρια), μπορείς να καταλάβεις το γένος ενός ουσιαστικού από την κατάληξή του: -ος (αρσ.), -η/-α(θηλ.), -ο/-ι (ουδ.). Αυτές είναι όλες πολύ σημαντικές δομικές διαφορές. Το ότι έχουν προκύψει με μικρά ανεπαίσθητα βήματα κατά το χρονικό φάσμα 100 γενεών που η καθεμία καταλάβαινε την προηγούμενη, δε μου λέει απολύτως τίποτα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τα hindi σε σχέση με τα αρχαία ινδικά, για τα αγγλικά σε σχέση με τα old english, για οποιαδήποτε "γλώσσα" υπό διαχρονική θεώρηση.
Πάμε παρακάτω:
Στην Ελληνική, λέξεις όπως ουρανός, θάλασσα, γη, γλώσσα, παιδεία, ελευθερία, αδελφός, φίλος, αγαπώ, βλέπω, επιθυμώ, καλός, κακός, επειδή, όταν, εάν, εγώ, συ[...] δεν είναι ούτε αρχαίες, ούτε βυζαντινές, ούτε νέες. Τις χρησιμοποιούν οι Έλληνες (με την ίδια ή και με διαφορετική σημασία, με τον ίδιο ή και παρηλλαγμένο τύπο) πολλούς αιώνες τώρα, σε μια χρήση που πολύ εύστοχα χαρακτηρίζεται ως διαχρονική.
Ωραία: το βασικό λεξιλόγιο δεν αλλάζει εύκολα και έχουμε λίγο μεγαλούτσικο βασικό λεξιλόγιο. ΚΑΙ; Βρείτε μου μία γλώσσα στην οποία να μην ισχύει αυτό, ειδικά αν είμαστε ικανοποιητικά χαλαροί ως προς το τι συνιστά διαχρονική χρήση (γι' αυτό και τόνισα το "με την ίδια ή και με διαφορετική σημασία, με τον ίδιο ή και παρηλλαγμένο τύπο"). Για την ακρίβεια ισχύει για όλες τις γλώσσες, ακόμα και για αυτό το τέρας γλωσσικής κατάντιας (σε σχέση με τη δικιά μας την Υπεργαμάτη Γλώσσα καρακαταεννοείται) που λέγεται αγγλικά: 95% του βασικού λεξιλογίου προέρχεται από την Old English (1000 χρόνια πριν) και 90% του βασικού λεξιλογίου προέρχεται απ' ευθείας από την πρωτοινδοευρωπαϊκή (5000 χρόνια πριν).
Την εξύμνηση των προσπαθειών καθαρμού της γλώσσας και επιστροφής στις ρίζες την αφήνω παντελώς ασχολίαστη. Θα περιοριστώ να πω ότι αν ήταν τόσο ενιαία η γλώσσα, τι σκατά τον θέλαμε τον καθαρισμό και να παρατηρήσω ότι πολύ θα ήθελα σε κάποιο λεξικό του 2998 να διαβάζω για το σπέσιαλ χαρακτηριστικό των greeklish, που πέρα από τη φυσική τους συμπάθεια προς τα αγγλικά δέχθηκαν και τεράστιες "τονωτικές ενέσεις" επαφής με τα USAn χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες των ελλήνων μπίζνεσμεν.
Τελικά δε μπορώ να καταλάβω τι προσπαθεί να αποδείξει αυτό το κείμενο. Ότι επειδή διαχρονικά η δομική ομοιότητα νέας και αρχαίας είναι αρκετά προφανής για έναν γλωσσολόγο, πρόκειται για την ίδια γλώσσα[+]; Ότι επειδή η Ελληνική είναι λίγο πιο συντηρητική από άλλες γλώσσες (σίγουρα λιγότερο απ' ό,τι παρουσιάζεται) μπορούμε να μιλάμε για ενιαία γλώσσα σε διάστημα 40 αιώνων; Ότι επειδή η Ελληνική δεν "έσπασε" σε άλλες γλώσσες (που έσπασε, αλλά έχουμε μέχρι στιγμής κάνει τα πάντα για να το "ξεχάσουμε") αυτό αυτομάτως την κάνει ενιαία γλώσσα; Πολύ εκτός θέματος τα βρίσκω όλα αυτά. Ενιαία είναι η γλώσσα που όλοι οι ομιλητές της αλληλοκατανοούνται χωρίς προσπάθεια και προφανώς υφίσταται μόνο συγχρονικά (και διαχρονικά για όχι περισσότερο από 3-4 γενιές). Αν έχει μία ιδιαιτερότητα η Ελληνική γλώσσα, αυτή δεν είναι να κόβει βολτούλες ανάμεσα σε επίπεδα περιγραφής χωρίς να προκαλούνται λογικά σφάλματα. Αν έχει μία ιδιαιτερότητα η Ελληνική γλώσσα, αυτή είναι ότι στην τρισχιλιετή ιστορία της κάθε άλλο παρά της έλειπαν οι διάφοροι ιδιαιτερολάγνοι (sic). Τελεία και παύλα.
Ακούω γνώμες, αν και ελπίζω να είστε όλοι σε καμία παραλία και να μη δίνετε πεντάρα αν ζω ή πεθαίνω.
[*] και νομίζω μόνο στην ελληνική από όλες τις ΙΕ γλώσσες έχει συμβεί αυτή η μεταβολή.
[+] ίσως τότε, επειδή η δομική ομοιότητα μεταξύ ανθρώπου και χιμπατζή είναι προφανής για ένα βιολόγο (98% κοινό DNA, τρομερά παρόμοιος φαινότυπος), πρόκειται για το ίδιο είδος;
Η ιδιαιτερότητα της Ελληνικής Γλώσσας
(κριτική στο ομότιτλο κείμενο του Γ. Μπαμπινιώτη, όπως εμφανίζεται στο "Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας" εκδ. Ιουλ. 1998, σ.σ. 17-18, ενώ στο ίδιο γενικό πνεύμα βρίσκεται όλη η εισαγωγή του Λεξικού, σ.σ. 17-26)
α) Συστημική θεώρηση
Οι γλώσσες, αν πάρουμε αυστηρά τον όρο και δεν παραβλέψουμε καμία (οσοδήποτε απειροελάχιστη) διαφοροποίηση, είναι τουλάχιστον τόσες όσες και οι άνθρωποι. Καθένας μας μιλάει μία (τουλάχιστον) γλώσσα με εντελώς ατομικά χαρακτηριστικά, όσο φαινομενικά αμελητέα και αν είναι αυτά (πολύ χαζό παράδειγμα: μπορεί να λέει "στεναχωρήθηκα" ή "στενοχωρήθηκα"). Νομίζω υπάρχει και λέξη για αυτές τις ατομικές γλώσσες, "ιδιόγλωσσα" ή κάτι τέτοιο. Συνενοούμαστε στο βαθμό που υποσύνολα των ατομικών μας γλωσσών αλληλοεπικαλύπτονται. Όσο μεγαλύτερη η ανάγκη να συνενοούμαστε, τόσο περισσότερη και η αλληλοεπικάλυψη. Το -αρκετά αυθαίρετα και fuzzy ορισμένο- κοινό υποσύνολο ενός ικανοποιητικά μεγάλου αριθμού ατομικών γλωσσών, είναι η γλώσσα όπως αντιλαμβανόμαστε τον όρο οι περισσότεροι. Πρόκειται εμφανώς για ένα αναδυόμενο χαρακτηριστικό (emergent feature) του πολύπλοκου συστήματος που συνιστούν οι ατομικές γλώσσες.
Μία αξιοσημείωτη ιδιότητα των αναδυόμενων χαρακτηριστικών είναι ότι εμφανίζουν ικανοποιητική τάξη. Μπορεί στις ατομικές μας γλώσσες να γίνεται της πουτάνας από μικρές ή μεγαλύτερες διαφορές, αν όμως πρέπει να συνενοηθούμε όλοι, είναι προφανές ότι η "κοινή" γλώσσα πρέπει να είναι λίγο τακτική. Δε γίνεται να υπάρχουν (τουλάχιστον δε γίνεται να υπάρχουν υπερβολικά πολλές) διαφωνίες για τους κανόνες της, διότι οι κανόνες έχουν έμμεσο σημασιολογικό βάρος. "έδειρα" δεν σημαίνει (στη Νέα Ελληνική) το ίδιο με "έδερνα", παρ' όλο που στις ατομικές γλώσσες πολλών άπειρων ομιλητών χρησιμοποιείται μόνο το δεύτερο. Σε ένα νομικό κείμενο κανένας δε θα τα μπέρδευε αυτά τα δύο, διότι η διαφορά ανάμεσα στο "έδειρα τη γυναίκα μου" και στο "έδερνα τη γυναίκα μου" μπορεί να μετράται σε μερικές δεκαετίες λιγότερες ή περισσότερες πίσω από τα κάγκελα.
Κάπως έτσι καταλήγουμε διά της τεθλασμένης σε μία θεμελιώδη αρχή της Γενικής Γλωσσολογίας: στη συγχρονική τους εξέταση[*], η μεταβολή των γλωσσικών στοιχείων (π.χ. πτώσεις, εγκλίσεις, σύνταξη αλλά και το γεγονός ότι υπάρχουν πτώσεις, εγκλίσεις, σύνταξη) υπακούει σε καλά ορισμένους κανόνες, τουλάχιστον τον περισσότερο καιρό και με εξαιρέσεις που συνήθως μπορούν να ερμηνευθούν ικανοποιητικά. Με άλλα λόγια, η "κοινή" γλώσσα έχει κανόνες, οι οποίοι προκύπτουν από την ανάγκη να είναι κοινή.
Όλα αυτά είναι πάρα πολύ ωραία, αλλά δεν έχουμε εξετάσει πώς μεταβάλλεται το όλο σύστημα στον άξονα του χρόνου. Βασικά παίζουν πολλά feedback loops αλλά επειδή βρισκόμαστε στις θεωρητικές επιστήμες προτιμάται ο όρος "διαλεκτικές σχέσεις". Υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ ατομικών γλωσσών (η οποία οδηγεί αφενός στην ανάδυση της κοινής γλώσσας και αφετέρου σε μεταβολές των ατομικών γλωσσών). Υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ ατομικών γλωσσών και κοινής γλώσσας, ειδικά αν η κοινή γλώσσα ρυθμίζεται έξωθεν (π.χ. αν είναι επίσημη γλώσσα κάποιου εθνικού κράτους). Υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ διαφορετικών κοινών γλωσσών (η αργκώ μπορεί να δώσει στοιχεία στη γλώσσα της πολιτικής, π.χ. "νταβατζήδες"). Υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ εντελώς διαφορετικών κοινών γλωσσών (π.χ. πρωτοελληνικά και προελληνικά, ή ελληνικά και τούρκικα). Και όλα αυτά επηρεάζονται από την αντικειμενική πραγματικότητα: μέχρι το 1492, καμία Ευρωπαϊκή γλώσσα δεν είχε τις έννοιες "ντομάτα", "ταμπάκο", "εκπολιτίζω"[+] κλπ.
Βασικά γίνεται χαμός και το γεγονός ότι οι αλλαγές κατά κανόνα προκύπτουν από το άθροισμα μικρών, ανεπαίσθητων και σχεδόν συνεχών (με τη μαθηματική έννοια) διαφοροποιήσεων κάθε άλλο παρά βοηθάει την κατάσταση. Αν είσαι γλώσσα (είτε κοινή, είτε ατομική), όχι μόνο θα αλλάξεις στο χρόνο, αλλά επιπλέον δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να ξέρεις από πού σου ήρθε. Μόλις σου έρθει βέβαια, ξέρεις από πού σου ήρθε και μπορείς ενδεχομένως να προβλέψεις πού θα καταλήξει (π.χ. τα τριτόκλιτα "αληθής-αληθούς κλπ" δεν έχουν και πολλή ζωή ακόμα στη Νέα Ελληνική). Υπάρχει δηλαδή αιτιακότητα. Αλλά δεν υπάρχει δυνατότητα πρόβλεψης ούτε κάποια ιδιαίτερη κανονικότητα στο τι ακριβώς σου σκάει στη μάπα. Οπότε, for all practical purposes, το φαινόμενο είναι τυχαίο.
Φτάνουμε έτσι σε μία δεύτερη θεμελιώδη αρχή της Γενικής Γλωσσολογίας: κατά τη διαχρονική[@] τους εξέταση, τα γλωσσικά στοιχεία αλλάζουν με τυχαίο τρόπο. Σημειώνω πως, αν και οι αλλαγές όταν συμβούν έχουν συνήθως καθολικό χαρακτήρα (π.χ. ιωτακισμός του "η" ώστε να προφέρεται "ι" αντί για "εε"), παραμένουν τυχαίες (το "η" θα μπορούσε κάλλιστα να τραπεί σε "ε" και στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς έχει γίνει στην ποντιακή διάλεκτο).
Ας τα μαζέψουμε λίγο για να δούμε τι έχουμε πει ως τώρα:
Συγχρονική θεώρηση: η γλώσσα είναι στατική οντότητα που αναδύεται από πάρα πολλές ατομικές γλώσσες. Η γλώσσα έχει πολύ αυστηρές κανονικότητες.
Διαχρονική θεώρηση: η γλώσσα είναι δυναμική οντότητα που αναδύεται από τη γραμμική θεώρηση πάρα πολλών στιγμιοτύπων (καθένα από τα οποία είναι μία full-featured γλώσσα με τη συγχρονική έννοια) στον άξονα του χρόνου.Η γλώσσα έχει τυχαιότητες.
Εδώ τώρα παίζει μία διαπίστωση του θεμελιωτή της Γενικής Γλωσσολογίας F. De Saussure, η οποία είναι τόσο σημαντική που της αξίζει κεφαλαίο αρχικό και bold.
Διαπίστωση: η συγχρονική θεώρηση της γλώσσας και η διαχρονική θεώρηση της γλώσσας δε μπορούν να αποτελούν το αντικείμενο της ίδιας επιστήμης (Θέση FdS).
Η Θέση αυτή, διατυπωμένη από ένα γλωσσολόγο εντός της (ίδιας) γλωσσικής επιστήμης φαίνεται λιγουλάκι αυτοαντιφατική. Επιπλέον έχει δεχθεί αρκετή κριτική, στη βάση του ότι η διαχρονική θεώρηση είναι καμιά φορά χρήσιμη όταν τα βλέπεις συγχρονικά τα πράγματα (π.χ. ερμηνεύει ένα σωρό εξαιρέσεις), ότι οι κανόνες της συγχρονίας δεν είναι τόσο αυστηροί ούτε οι μεταβολές της διαχρονίας τόσο κουκουρούκου κλπ κλπ.
Ο FdS βέβαια δεν ήταν κανένας βλάκας. Ήξερε πολύ καλά ότι στη δικιά του δουλειά, που ήταν βέβαια Γενική Γλωσσολογία, δηλαδή η ίδια επιστήμη, συνυπήρχαν μια χαρούλα η διαχρονική θεώρηση, η συγχρονική θεώρηση καθώς και η παραπάνω Θέση περί ασυμβίβαστου (ομολογουμένως σε ένα πιο μεταγλωσσολογικό επίπεδο). Απλώς του έλειπε το λεξιλόγιο για να διατυπώσει πιο σωστά αυτό που είχε παρατηρήσει, διότι η συστημική θεωρία στην εποχή του ήταν ακόμα σε σπηλαιώδη κατάσταση. Μια τέτοια διατύπωση, όπως την καταλαβαίνω τουλάχιστον εγώ, θα είχε χονδρικά ως εξής:
Η γλώσσα στη διαχρονική της θεώρηση είναι αναδυόμενο χαρακτηριστικό μιας ακολουθίας από γλώσσες στη συγχρονική τους θεώρηση. Κατά συνέπεια, ο όρος "γλώσσα" στις δύο θεωρήσεις σημαίνει εντελώς διαφορετικά πράγματα. Σύγχυση των δύο θεωρήσεων συνεπάγεται σύγχυση επιπέδων και επομένως οδηγεί εκτός επιστήμης.
[καιρός για μία αναλογία: ένα κινηματογραφικό φιλμ αποτελείται από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες καρέ. Δείτε κάθε καρέ σαν μια "γλώσσα" με τη συγχρονική έννοια και ολόκληρη την ταινία σαν τη "γλώσσα" με τη διαχρονική έννοια. Ό,τι παρατηρούμε σε όλη την ταινία (π.χ. "η Χ και ο Υ τα φτιάχνουνε" δεν έχει καν έννοια στο επίπεδο των καρέ. Σε αυτήν την περίπτωση οι όροι που χρησιμοποιούνται είναι διακριτοί και πραγματικά όποιος ισχυριστεί ότι το καρέ "γυναίκα με προκλητικό μίνι χαμογελάει σε δυο εργάτες" και το καρέ "γυναίκα χωρίς μίνι με έναν εργάτη στο στόμα και έναν στα βυζιά" είναι το ίδιο πράγμα μόνο και μόνο επειδή ανήκουν στην ίδια ταινία, θα φάει χοντρό κράξιμο]
Διατυπωμένη έτσι η Θέση FdS, είναι πραγματικά πολύ ισχυρή. Πραγματικά δεν επιτρέπει ατάκες του στυλ "ενιαία ελληνική γλώσσα", εκτός αν μπορεί αυτός που τις εκφέρει να αποδείξει στ' αλήθεια ότι η γλώσσα π.χ. της Καινής Διαθήκης και του Ελληνικού Συντάγματος ανήκουν στο ίδιο καρέ, ή έστω στην ίδια σκηνή, αντί για την ίδια ταινία (που είναι και το σωστό). Κατά συνέπεια, για να είναι ένας τέτοιος ισχυρισμός επιστημονικός και όχι ιδεολογικός, πρέπει να παρουσιασθεί μία αρκούντως μεγάλη σειρά από ομοιότητες μεταξύ όλων των φάσεων της ελληνικής γλώσσας (με τη διαχρονική έννοια).
Να το πω πιο απλά: αρκεί να πείσουμε τον εαυτό μας ότι το Χ παιδάκι καταλαβαίνει Ηρόδοτο από το πρωτότυπο και αντιστρόφως ότι ο Ηρόδοτος θα καταλάβαινε το Χ παιδάκι από το πρωτότυπο, ίσως "με λίγη καθοδήγηση".
Αν δειχθεί ότι αυτό που μιλάμε τώρα είναι λίγο-πολύ το ίδιο με αυτό που μίλαγαν πριν 500,1000,2000 χρόνια, θα έχει δειχθεί μία πραγματικά αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα της Ελληνικής γλώσσας: ότι μέσα σε 3000 χρόνια, ο κινηματογράφος "Η Ψωροκώσταινα" προβάλλει το ίδιο καρέ, ίσως με κάποια παιχνίδια φωτισμού και χρωμάτων, αλλά το ίδιο καρέ.
[*] ψαρωτική ορολογία για το "εξέταση του αναδυόμενου κοινού υποσυνόλου των ατομικών γλωσσών σε μία δεδομένη χρονική στιγμή".
[+] "εκπολιτίζω", όχι εκπολιτίζω.
[@] ψαρωτική ορολογία για το "εξέταση μίας κοινής γλώσσας σε βάθος χρόνου"
(συνεχίζεται)
α) Συστημική θεώρηση
Οι γλώσσες, αν πάρουμε αυστηρά τον όρο και δεν παραβλέψουμε καμία (οσοδήποτε απειροελάχιστη) διαφοροποίηση, είναι τουλάχιστον τόσες όσες και οι άνθρωποι. Καθένας μας μιλάει μία (τουλάχιστον) γλώσσα με εντελώς ατομικά χαρακτηριστικά, όσο φαινομενικά αμελητέα και αν είναι αυτά (πολύ χαζό παράδειγμα: μπορεί να λέει "στεναχωρήθηκα" ή "στενοχωρήθηκα"). Νομίζω υπάρχει και λέξη για αυτές τις ατομικές γλώσσες, "ιδιόγλωσσα" ή κάτι τέτοιο. Συνενοούμαστε στο βαθμό που υποσύνολα των ατομικών μας γλωσσών αλληλοεπικαλύπτονται. Όσο μεγαλύτερη η ανάγκη να συνενοούμαστε, τόσο περισσότερη και η αλληλοεπικάλυψη. Το -αρκετά αυθαίρετα και fuzzy ορισμένο- κοινό υποσύνολο ενός ικανοποιητικά μεγάλου αριθμού ατομικών γλωσσών, είναι η γλώσσα όπως αντιλαμβανόμαστε τον όρο οι περισσότεροι. Πρόκειται εμφανώς για ένα αναδυόμενο χαρακτηριστικό (emergent feature) του πολύπλοκου συστήματος που συνιστούν οι ατομικές γλώσσες.
Μία αξιοσημείωτη ιδιότητα των αναδυόμενων χαρακτηριστικών είναι ότι εμφανίζουν ικανοποιητική τάξη. Μπορεί στις ατομικές μας γλώσσες να γίνεται της πουτάνας από μικρές ή μεγαλύτερες διαφορές, αν όμως πρέπει να συνενοηθούμε όλοι, είναι προφανές ότι η "κοινή" γλώσσα πρέπει να είναι λίγο τακτική. Δε γίνεται να υπάρχουν (τουλάχιστον δε γίνεται να υπάρχουν υπερβολικά πολλές) διαφωνίες για τους κανόνες της, διότι οι κανόνες έχουν έμμεσο σημασιολογικό βάρος. "έδειρα" δεν σημαίνει (στη Νέα Ελληνική) το ίδιο με "έδερνα", παρ' όλο που στις ατομικές γλώσσες πολλών άπειρων ομιλητών χρησιμοποιείται μόνο το δεύτερο. Σε ένα νομικό κείμενο κανένας δε θα τα μπέρδευε αυτά τα δύο, διότι η διαφορά ανάμεσα στο "έδειρα τη γυναίκα μου" και στο "έδερνα τη γυναίκα μου" μπορεί να μετράται σε μερικές δεκαετίες λιγότερες ή περισσότερες πίσω από τα κάγκελα.
Κάπως έτσι καταλήγουμε διά της τεθλασμένης σε μία θεμελιώδη αρχή της Γενικής Γλωσσολογίας: στη συγχρονική τους εξέταση[*], η μεταβολή των γλωσσικών στοιχείων (π.χ. πτώσεις, εγκλίσεις, σύνταξη αλλά και το γεγονός ότι υπάρχουν πτώσεις, εγκλίσεις, σύνταξη) υπακούει σε καλά ορισμένους κανόνες, τουλάχιστον τον περισσότερο καιρό και με εξαιρέσεις που συνήθως μπορούν να ερμηνευθούν ικανοποιητικά. Με άλλα λόγια, η "κοινή" γλώσσα έχει κανόνες, οι οποίοι προκύπτουν από την ανάγκη να είναι κοινή.
Όλα αυτά είναι πάρα πολύ ωραία, αλλά δεν έχουμε εξετάσει πώς μεταβάλλεται το όλο σύστημα στον άξονα του χρόνου. Βασικά παίζουν πολλά feedback loops αλλά επειδή βρισκόμαστε στις θεωρητικές επιστήμες προτιμάται ο όρος "διαλεκτικές σχέσεις". Υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ ατομικών γλωσσών (η οποία οδηγεί αφενός στην ανάδυση της κοινής γλώσσας και αφετέρου σε μεταβολές των ατομικών γλωσσών). Υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ ατομικών γλωσσών και κοινής γλώσσας, ειδικά αν η κοινή γλώσσα ρυθμίζεται έξωθεν (π.χ. αν είναι επίσημη γλώσσα κάποιου εθνικού κράτους). Υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ διαφορετικών κοινών γλωσσών (η αργκώ μπορεί να δώσει στοιχεία στη γλώσσα της πολιτικής, π.χ. "νταβατζήδες"). Υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ εντελώς διαφορετικών κοινών γλωσσών (π.χ. πρωτοελληνικά και προελληνικά, ή ελληνικά και τούρκικα). Και όλα αυτά επηρεάζονται από την αντικειμενική πραγματικότητα: μέχρι το 1492, καμία Ευρωπαϊκή γλώσσα δεν είχε τις έννοιες "ντομάτα", "ταμπάκο", "εκπολιτίζω"[+] κλπ.
Βασικά γίνεται χαμός και το γεγονός ότι οι αλλαγές κατά κανόνα προκύπτουν από το άθροισμα μικρών, ανεπαίσθητων και σχεδόν συνεχών (με τη μαθηματική έννοια) διαφοροποιήσεων κάθε άλλο παρά βοηθάει την κατάσταση. Αν είσαι γλώσσα (είτε κοινή, είτε ατομική), όχι μόνο θα αλλάξεις στο χρόνο, αλλά επιπλέον δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να ξέρεις από πού σου ήρθε. Μόλις σου έρθει βέβαια, ξέρεις από πού σου ήρθε και μπορείς ενδεχομένως να προβλέψεις πού θα καταλήξει (π.χ. τα τριτόκλιτα "αληθής-αληθούς κλπ" δεν έχουν και πολλή ζωή ακόμα στη Νέα Ελληνική). Υπάρχει δηλαδή αιτιακότητα. Αλλά δεν υπάρχει δυνατότητα πρόβλεψης ούτε κάποια ιδιαίτερη κανονικότητα στο τι ακριβώς σου σκάει στη μάπα. Οπότε, for all practical purposes, το φαινόμενο είναι τυχαίο.
Φτάνουμε έτσι σε μία δεύτερη θεμελιώδη αρχή της Γενικής Γλωσσολογίας: κατά τη διαχρονική[@] τους εξέταση, τα γλωσσικά στοιχεία αλλάζουν με τυχαίο τρόπο. Σημειώνω πως, αν και οι αλλαγές όταν συμβούν έχουν συνήθως καθολικό χαρακτήρα (π.χ. ιωτακισμός του "η" ώστε να προφέρεται "ι" αντί για "εε"), παραμένουν τυχαίες (το "η" θα μπορούσε κάλλιστα να τραπεί σε "ε" και στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς έχει γίνει στην ποντιακή διάλεκτο).
Ας τα μαζέψουμε λίγο για να δούμε τι έχουμε πει ως τώρα:
Συγχρονική θεώρηση: η γλώσσα είναι στατική οντότητα που αναδύεται από πάρα πολλές ατομικές γλώσσες. Η γλώσσα έχει πολύ αυστηρές κανονικότητες.
Διαχρονική θεώρηση: η γλώσσα είναι δυναμική οντότητα που αναδύεται από τη γραμμική θεώρηση πάρα πολλών στιγμιοτύπων (καθένα από τα οποία είναι μία full-featured γλώσσα με τη συγχρονική έννοια) στον άξονα του χρόνου.Η γλώσσα έχει τυχαιότητες.
Εδώ τώρα παίζει μία διαπίστωση του θεμελιωτή της Γενικής Γλωσσολογίας F. De Saussure, η οποία είναι τόσο σημαντική που της αξίζει κεφαλαίο αρχικό και bold.
Διαπίστωση: η συγχρονική θεώρηση της γλώσσας και η διαχρονική θεώρηση της γλώσσας δε μπορούν να αποτελούν το αντικείμενο της ίδιας επιστήμης (Θέση FdS).
Η Θέση αυτή, διατυπωμένη από ένα γλωσσολόγο εντός της (ίδιας) γλωσσικής επιστήμης φαίνεται λιγουλάκι αυτοαντιφατική. Επιπλέον έχει δεχθεί αρκετή κριτική, στη βάση του ότι η διαχρονική θεώρηση είναι καμιά φορά χρήσιμη όταν τα βλέπεις συγχρονικά τα πράγματα (π.χ. ερμηνεύει ένα σωρό εξαιρέσεις), ότι οι κανόνες της συγχρονίας δεν είναι τόσο αυστηροί ούτε οι μεταβολές της διαχρονίας τόσο κουκουρούκου κλπ κλπ.
Ο FdS βέβαια δεν ήταν κανένας βλάκας. Ήξερε πολύ καλά ότι στη δικιά του δουλειά, που ήταν βέβαια Γενική Γλωσσολογία, δηλαδή η ίδια επιστήμη, συνυπήρχαν μια χαρούλα η διαχρονική θεώρηση, η συγχρονική θεώρηση καθώς και η παραπάνω Θέση περί ασυμβίβαστου (ομολογουμένως σε ένα πιο μεταγλωσσολογικό επίπεδο). Απλώς του έλειπε το λεξιλόγιο για να διατυπώσει πιο σωστά αυτό που είχε παρατηρήσει, διότι η συστημική θεωρία στην εποχή του ήταν ακόμα σε σπηλαιώδη κατάσταση. Μια τέτοια διατύπωση, όπως την καταλαβαίνω τουλάχιστον εγώ, θα είχε χονδρικά ως εξής:
Η γλώσσα στη διαχρονική της θεώρηση είναι αναδυόμενο χαρακτηριστικό μιας ακολουθίας από γλώσσες στη συγχρονική τους θεώρηση. Κατά συνέπεια, ο όρος "γλώσσα" στις δύο θεωρήσεις σημαίνει εντελώς διαφορετικά πράγματα. Σύγχυση των δύο θεωρήσεων συνεπάγεται σύγχυση επιπέδων και επομένως οδηγεί εκτός επιστήμης.
[καιρός για μία αναλογία: ένα κινηματογραφικό φιλμ αποτελείται από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες καρέ. Δείτε κάθε καρέ σαν μια "γλώσσα" με τη συγχρονική έννοια και ολόκληρη την ταινία σαν τη "γλώσσα" με τη διαχρονική έννοια. Ό,τι παρατηρούμε σε όλη την ταινία (π.χ. "η Χ και ο Υ τα φτιάχνουνε" δεν έχει καν έννοια στο επίπεδο των καρέ. Σε αυτήν την περίπτωση οι όροι που χρησιμοποιούνται είναι διακριτοί και πραγματικά όποιος ισχυριστεί ότι το καρέ "γυναίκα με προκλητικό μίνι χαμογελάει σε δυο εργάτες" και το καρέ "γυναίκα χωρίς μίνι με έναν εργάτη στο στόμα και έναν στα βυζιά" είναι το ίδιο πράγμα μόνο και μόνο επειδή ανήκουν στην ίδια ταινία, θα φάει χοντρό κράξιμο]
Διατυπωμένη έτσι η Θέση FdS, είναι πραγματικά πολύ ισχυρή. Πραγματικά δεν επιτρέπει ατάκες του στυλ "ενιαία ελληνική γλώσσα", εκτός αν μπορεί αυτός που τις εκφέρει να αποδείξει στ' αλήθεια ότι η γλώσσα π.χ. της Καινής Διαθήκης και του Ελληνικού Συντάγματος ανήκουν στο ίδιο καρέ, ή έστω στην ίδια σκηνή, αντί για την ίδια ταινία (που είναι και το σωστό). Κατά συνέπεια, για να είναι ένας τέτοιος ισχυρισμός επιστημονικός και όχι ιδεολογικός, πρέπει να παρουσιασθεί μία αρκούντως μεγάλη σειρά από ομοιότητες μεταξύ όλων των φάσεων της ελληνικής γλώσσας (με τη διαχρονική έννοια).
Να το πω πιο απλά: αρκεί να πείσουμε τον εαυτό μας ότι το Χ παιδάκι καταλαβαίνει Ηρόδοτο από το πρωτότυπο και αντιστρόφως ότι ο Ηρόδοτος θα καταλάβαινε το Χ παιδάκι από το πρωτότυπο, ίσως "με λίγη καθοδήγηση".
Αν δειχθεί ότι αυτό που μιλάμε τώρα είναι λίγο-πολύ το ίδιο με αυτό που μίλαγαν πριν 500,1000,2000 χρόνια, θα έχει δειχθεί μία πραγματικά αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα της Ελληνικής γλώσσας: ότι μέσα σε 3000 χρόνια, ο κινηματογράφος "Η Ψωροκώσταινα" προβάλλει το ίδιο καρέ, ίσως με κάποια παιχνίδια φωτισμού και χρωμάτων, αλλά το ίδιο καρέ.
[*] ψαρωτική ορολογία για το "εξέταση του αναδυόμενου κοινού υποσυνόλου των ατομικών γλωσσών σε μία δεδομένη χρονική στιγμή".
[+] "εκπολιτίζω", όχι εκπολιτίζω.
[@] ψαρωτική ορολογία για το "εξέταση μίας κοινής γλώσσας σε βάθος χρόνου"
(συνεχίζεται)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)